We vroegen de Groningse garagepunkers The Black Cult hun Zwarte Cross-ervaringen op te tekenen en frontman Douwe Doorduin pakte de handschoen op. Op geheel eigen wijze. Hierbij zijn verslag. The Black Cult ondergaat het Zwarte Cross festival, ‘maar dan anders’.
Hoi ik ben Douwe Doorduin, de zanger/gitarist van gelegenheidspunkband ‘The Black Cult’ en ik heb problemen. Ik hoorde het al een paar keer van mijn moeder: “Hoe gaat dat dan zo’n optreden?” Nooit heb ik de vraag echt beantwoord, omdat ze dat niet moet weten. Nu vroeg Never Mind The Hype het aan ons, en dan moet je het maar eens een poging geven. Dus bij deze. Ik neem je mee op avontuur. Of tenminste een poging tot.
11 uur in de ochtend. Emile (onze tourmanager/geluidsman/superheld) en ik staan met onze brakke kop bij de autoverhuur. Vaste prik. Onze bandbus is zo vaak kapot, dat ze ons daar bij de voornaam kennen. Hup door, instrumenten inladen, de rest van de band ophalen en de snelweg op. Als je denkt dat het rock ’n roll-bestaan alleen maar leuk is, kan ik je hier al uit de droom helpen. Per dag 4 uur in de auto zitten om überhaupt bij een show aan te komen, wordt snel saai (leuk hè, in Groningen wonen). Dus wat doe je dan: countrymuziek luisteren, je medeweggebruikers uitschelden, en vooral vaak zeggen dat het teringsaai is.
Na de twee saaiste uren in je leven kom je aan op de speelweide die de Zwarte Cross heet. Oh nee toch niet. Eerst een tentje opzetten. Want ja, The Black Cult bespaart wel op de hotelkosten (slecht idee dit). Zoals je je misschien nog kan herinneren, was er die zaterdag een storm. En precies op het moment dat wij aankwamen barstte het feest los. Na een half uur worstelen met de tent, knapten enkele tentstokken, en was het uit met de pret. Dan maar slapen in de bus.
Na drie keer verkeerd rijden en te veel gedoe bij de artiesteningang (Douwe print nou eens een keer wat uit), parkeren we licht geïrriteerd de bus achter het podium. Windkracht tien, de tentjes van de camping vlogen over het veld heen. Geruchten gingen al rond dat de boel stilgelegd ging worden. Gelukkig hadden wij de beste stagemanager ooit, die ons meteen aan het drinken zette. “Geen zorgen alles komt goed. Gaan jullie maar drinken.” Ja, wat moet je anders ook doen? In de drie uur die je moet wachten tot je mag soundchecken is bier drinken een heel goed plan. Vooral met dit weer. In ieder geval waren er bekenden zat. Beetje proosten, beetje doen alsof je het hebt gemaakt in de muziekwereld. Tijd doden is belangrijk.
En dan mag je aan het werk. Opbouwen voor een al ramvolle Roadhouse. Lekker ongemakkelijk. Soundchecken voor duizend man is bijzonder raar. Vooral als de helft van het publiek denkt dat je al begonnen bent. Ah je kan in ieder geval al een paar keer kut roepen door de microfoon.
Een half uur later ga je dan los. “Hoi, wij zijn The Black Cult uit Groningen-zuid, en wij komen even herrie maken.” En dan zo snel mogelijk vier nummers spelen. Zo beginnen wij onze set meestal, en dan zien we wel. Niet altijd het beste idee, want ik ben een van de meest ongemakkelijke mensen als het aankomt op met publiek praten. Te veel adrenaline of zo. Op de Cross kon ik mijn mannetje nog staan, maar cabaret werd het niet. Gewoon hard gaan, en vooral denken dat je heel stoer bent. Totdat je iemand aankijkt, die je enorm boos aanstaart. Dan maar een beetje ongemakkelijk door de microfoon krijsen en doorknallen. In 45 minuten 16 nummers spelen, en daarna dood zijn.
Daar doe je het voor of zo. Nee serieus. Daar doe je het voor. Geweldig gevoel.
The Black Cult op de Zwarte Cross, foto: Sabrine Baakman
Na de show even met wat mensen uit het publiek praten. Een paar handtekeningen uitdelen (ja serieus, handtekeningen. Wtf). en daarna moet al die zooi weer het podium af. Ik was zo langzaam hiermee dat de stagehands mijn gitaar maar in de hoek hadden gegooid. Maar ja ik ben vrijgezel, en ik wil graag met wat meisjes praten. (hook me up, ik zit op tinder)
Het moment waar je de hele dag al op wacht. Hoppa, blikken bier verstoppen in je tas, en het festivalterrein op. Lekker belangrijk doen in backstages van andere podia, en jezelf een ongeluk drinken. Je bent immers op de Zwarte Cross, dus alles mag. Wat anderen er van vinden maakt je toch niet uit. 21 en arrogant. Vanaf hier wordt het bij mij allemaal een beetje wazig. Iets met avontuurtjes in het Gaycafé staat mij bij, en dat Jilles (onze bassist) is getrouwd op het festival of zo. Feest in ieder geval.
De volgende ochtend word je opeens wakker op de voorbank van de bus met de versnellingspook tussen je oksel, en een kater die niet te houden is. Dan maar weer het festivalterrein op en een poging doen om een reparatiebiertje door je strot te duwen.
Een half uurtje Normaal kijken en terug naar Groningen. We vinden het wel weer mooi geweest, nadat we de 3FM tent uit werden gestuurd (bedankt he!).
Weer twee miserabele uren terug in die bus, paranoia door de kristallen, en denkend aan alle verkeerde dingen die je gisteren tegen dat meisje hebt gezegd die wel wat leuks wilde doen. ‘Ik ben Douwe en ik heb een probleem.’ Dank je wel Zwarte Cross, het was geweldig.
Volgend jaar weer. Of jullie het nu willen of niet.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.