Page Hamilton van Helmet. Foto Roy Wolters
De laatste jaren worden we doodgegooid met bands die een complete tour wijden aan het vieren dat een van hun succesvolle albums 10, 20 of 30 jaar oud is. Meestal zegt dit iets over de creatieve fase waarin zo’n band verkeert. Hun meest recente albums brengen niet meer het enthousiasme van vroeger teweeg en dus wordt er teruggegrepen op het oudere, populairdere werk. De meningen over deze nostalgieshows lopen uiteen, maar feit is dat de zalen wel vollopen, en niet alleen met dertigers en veertigers die het verschijnen van het bejubelde album bewust hebben meegemaakt, maar met ook jonge fans.
Toen Helmet aankondigde dat ze naar het Patronaat in Haarlem kwamen, om het 30-jarige bestaan van hun album Betty te vieren, was de kleine zaal in no time uitverkocht. Gelukkig heeft Patronaat ook nog een grote zaal, waar die zondagavond nog niets gepland stond en dus kreeg Helmet een upgrade en de crew van Never Mind The Hype kreeg een kans om er alsnog bij te zijn.
Tekst: Joost Schreurs / Fotografie: Roy Wolters
Helmet in het Patronaat Haarlem. Foto Roy Wolters
Helmet was in de jaren ’90 een vreemde eend in het heavy en alternatieve muzieklandschap. De band maakte een verpletterende indruk met Meantime, een plaat met mokerhard staccato riffwerk en oerkreten van zanger Page Hamilton. Maar de muziekliefhebber, die alles graag in hokjes indeelt, vond Helmet maar lastig. Was het metal? Of toch hardcore? Alternative? En dan gooide die gekke Page Hamilton op het derde album Betty ook nog een lading jazz en blues in de mix. Het gevolg was dat Helmet razend populair was bij een flinke groep echte liefhebbers, maar nooit echt de status van een grote band wist te bereiken. Iets dat navolgers als Korn of Deftones wel lukte. Want wie de eerste platen van deze nu-metal veteranen beluistert, hoort direct dat Helmet een flinke invloed heeft gehad op hun muziek. Ook het vierde album Aftertaste bracht Helmet niet de status die ze verdienden en Helmet ging op non-actief. Dit duurde tot 2004 toen Helmet terugkeerde aan het front met Size Matters en sindsdien is de band weer regelmatig te zien op de podia en festivals en er wordt af en toe zelfs nog nieuwe muziek gemaakt, zoals het vorig jaar verschenen album Left, Helmets negende album alweer…
Helmet in het Patronaat Haarlem. Foto Roy Wolters
Betty
Maar voor de nieuwe muziek is het publiek op een koude, winderige zondagavond niet naar Haarlem gekomen. Deze avond wordt Betty gevierd, het legendarische derde album van de New Yorkers met die gekke ‘Sound Of Music’ achtige hoes, waar veel metalheads destijds ook al niks mee konden. De upgrade van Stage 2 naar 1 was geen overbodige luxe, want hoewel het balkon dicht blijft, staat de zaal goed vol als om half 9 de vier heren van Helmet het podium opstappen en Page Hamilton de eerste dissonante akkoorden van Wilma’s Rainbow aanslaat. Als daarna de rest van de band invalt en de monsterriffs de zaal inslingert, zit de stemming er gelijk goed in. Er ontstaat een ouderwetse pogopit, geheel in 90’s stijl. Toch is het even schrikken als Hamilton begint te zingen, want het klinkt wat fragiel en mist de kracht van vroeger. Dat merken we ook bij I Know, het kenmerkende hoge geschreeuw van Hamilton heeft plaatsgemaakt voor laag gebrom, bijna tegen het grunten aan. De goede man is inmiddels 64, dus we zullen het hem niet kwalijk nemen dat zijn stembanden niet meer zo flexibel zijn als 30 jaar geleden. Toch wordt het vocaal gezien beter naarmate het optreden vordert, alsof er even moest worden opgewarmd.
We krijgen dus Betty van begin tot eind voorgeschoteld en Helmet doet dit professioneel en retestrak. Hamilton wisselt geen woord met het publiek en de pauzes tussen de nummers zijn minimaal. Het voelt dus echt alsof je het album aan het beluisteren bent, maar dan live. Ook valt het op hoeveel vreselijk veel goede nummers er op het album staan, er zijn nauwelijks zwakke momenten, of het moet het jazzy intermezzo Beautiful Love zijn, of het hiphopniemendalletje The Silver Hawaiian. Als de laatste klanken van het bluesy Sam Hell wegsterven barst er een groot applaus los en Hamilton bedankt ons met: “That was the entire Betty album, with no talking.” Dat waren inderdaad de eerste woorden die Hamilton uitsprak deze avond. Had ik al gezegd dat Hamilton inmiddels 64 is? Misschien heeft Helmet daarom behoefte aan een kwartiertje pauze, voordat het tweede deel van de set begint.
Helmet in het Patronaat Haarlem. Foto Roy Wolters
Van Meantime tot Left
Voor de pauze kondigde Hamilton al aan dat er nog een set gespeeld zou worden met oude en nieuwe liedjes en deze belofte wordt direct waargemaakt als Helmet na een kwartier terugkeert met Holiday van het laatste album Left. Wie dat nummer niet bekend voorkwam, veert daarna gelukkig weer op als bassist Dave Case het introloopje van Give It inzet, het eerste nummer deze avond van het Meantime album. Om het nostalgiegehalte van deze avond nog wat verder te verhogen, komt dit andere legendarische Helmet-album in deel twee van de show ruimschoots aan bod. Hamilton, nog altijd sober gekleed in een grijze longsleeve en opvallend wijde pantalon, lijkt er steeds meer zin in te krijgen en hij krijgt ook steeds meer praatjes. De flesjes bier, die verdekt staan opgesteld tussen de versterkers, smaken blijkbaar goed. Het nieuwe werk van Helmet past goed tussen het oude repertoire en ook als je de albums die in dit millennium werden uitgebracht niet kent, dan hoor je de onmiskenbare Helmet stijlelementen terug, de staccato riffs en de boze scheeuwzang van Hamilton.
Helmet in het Patronaat Haarlem. Foto Roy Wolters
De heren verlaten het podium nogmaals voor een korte pauze, maar iedere Helmetfan in de zaal weet dat het nog niet voorbij is, want we missen nog een paar nummers. Als het kwartet terugkomt, worden we op onze wenken bedient, want Unsung wordt ingezet, één van Helmets grootste ‘hits’. Turned Out is het logische vervolgnummer, want ook van Meantime. Maar daarna volgt er toch nog een kleine verrassing. Just Another Victim wordt gespeeld, een liedje van de legendarische Judgement Night soundtrack, waarop rock- en metalbands samenwerkten met hiphopartiesten. Helmet deed een liedje met House Of Pain (bekend van Jump Around) en vanavond krijgen we de Helmetdeel voorgeschoteld, het rapgedeelte daar waagt Hamilton zich niet aan. En daarna, tsja… Dan is er nog één liedje niet gespeeld en iedereen weet welke dat is. De band beseft dat net zo goed en bouwt de spanning nog heel eventjes op voordat ze het noisy intro van In The Meantime inzetten. Daarna volgen twee van de allerdikste metalriffs ooit geschreven en niet headbangen is bijna onmogelijk, ondanks de afwijkende maatsoort.
Dan is de Helmetkoek toch echt op, maar de band neemt uitgebreid de tijd om afscheid te nemen en het publiek te bedanken met plectrums, drumstokken en setlijsten. Het is de laatste avond van de tour en Hamilton wijst ons erop dat we getuige waren van de allerlaatste keer dat Betty van begin tot eind werd gespeeld. We waren er dus toch maar mooi bij. Of zouden ze over 5 of 10 jaar gewoon weer…?
Wat je verder ook vindt van dit soort ‘xxth anniversary tours’ van oude albums, dit was een geslaagde uitvoering en ondanks dat Hamilton niet meer zo intens kan leveren als dertig jaar geleden, zal iedereen die Helmet een warm hart toedraagt tevreden naar huis gaan.
Helmet in het Patronaat Haarlem. Foto Roy Wolters
Helmet in het Patronaat Haarlem. Foto Roy Wolters
Helmet in het Patronaat Haarlem. Foto Roy Wolters
Helmet in het Patronaat Haarlem. Foto Roy Wolters
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.