Swallow the Sun, foto Jussi Ratilainen

Finland is volgens sommige bronnen het land met de hoogste aantal metalbands per hoofd van de bevolking. De metalscene in het land van de duizend meren is dan ook een microkosmos van de heavy metal zelf. In alle subgenres is er wel een Finse band die tot de wereldtop behoort; van Nightwish tot Finntroll, van Children Of Bodom tot Amorphis en zelfs van HIM tot Lordi. De melodieuze death doommetal wordt sinds begin deze eeuw zeer verdienstelijk vertegenwoordigd door Swallow The Sun. Dit gezelschap, onder leiding van gitarist Juha Raivio maakt al zeven albums lang de wereld een stukje duisterder met keiharde, traag slepende, zwaar melancholische, maar ook zeer melodieuze doomklanken. Sinds kort mogen we er een achtste werkstuk aan toevoegen, want Moonflowers verscheen op 19 november van dit jaar. Een mooie gelegenheid om met de drummer van Swallow The Sun, Juuso Raatikainen, in gesprek te gaan.

Door: Joost Schreurs

Hallo Juuso, heel erg bedankt dat je tijd voor Never Mind The Hype hebt om een paar vragen te beantwoorden. Hoe was je dag? Heb je al veel interviews gedaan?
“Eigenlijk was het een hele relaxte dag. Dit is mijn eerste van twee interviews en op dit moment ben ik de sauna aan het opwarmen.”

O ja, dat is wat Finnen doen toch? Elke dag naar de sauna?
“Ja klopt, ik ben nu in het huisje van mijn ouders. Ik woon zelf in Helsinki, maar mijn ouders hebben – net zoals veel Finnen – een tweede huisje centraal in het buitengebied van Finland, inclusief sauna. Ik zit nu lekker rustig hier, voordat de tours straks beginnen.”

Waar gaan jullie touren?
“De eerstvolgende tour begint al over een week, op de dag dat het album uitkomt. We gaan naar de Verenigde Staten en Canada. Het is een tour van een maand, samen met Abigail Williams en Wilderun, die begint in Phoenix en eindigt in Los Angeles. Gelukkig kun je als EU-burger sinds kort weer naar die landen als je gevaccineerd bent en een negatieve coronatest kunt laten zien. Het was wel even spannend, maar een paar dagen geleden kregen we eindelijk groen licht. We gaan het dus gewoon proberen en nu maar hopen dat er onderweg niemand ziek wordt. Het zal wel een interessante tour worden met een black metalband (Abigail Williams) en een prog metalband (Wilderun).”

Over het nieuwe album Moonflowers. Ik begreep dat Juha Raivio al halverwege 2020, vrij snel na het verschijnen van het vorige album When A Shadow Is Forces Into Light, is begonnen met schrijven aan nieuw materiaal. Wanneer is de rest van de band in dit proces aangehaakt?
“Nou, het zit zo… We zouden in 2020 een uitgebreide ‘20th Anniversary’ tournee doen, maar toen brak dus corona uit. In het begin probeerden we een beetje uit te vogelen hoe dit zich zou gaan ontwikkelen, maar na een tijdje werd wel duidelijk dat toeren er voorlopig niet in zat. Juha kwam eind 2020 met zijn eerste ideeën naar ons toe en daar zijn we al aan het begin van dit jaar mee aan de slag gegaan. Er was namelijk verder toch vrij weinig te doen, helaas, maar daardoor ging het schrijf- en opnameproces wel vrij gemakkelijk. Wat de toekomst brengt, is moeilijk te zeggen. Wat wel zeker is, is dat het nieuwe album op 19 november uit komt.”

Wat zijn jouw gevoelens bij het nieuwe album? Ben je er blij mee, enthousiast?
“Voor mij en de rest van de band zijn het natuurlijk geen ‘nieuwe’ nummers meer, maar ik ben blij met het resultaat. Met een mixer als Jens Bogren (bekend van o.a. Opeth, Katatonia en Dimmu Borgir, red.) kan het ook bijna niet mis gaan. Omdat we zoals gezegd alle tijd hadden, was het opnameproces ook erg ‘laid back’. Iedereen kon alle tijd nemen voor zijn instrumenten en dat beviel wel goed. Nu zitten we in het stadium van afwachten hoe de rest van de wereld zal reageren op het album. Of de thematiek en de gevoelens die wij willen overbrengen ook overkomen.”

Tekst gaat verder na video

Wij van Never Mind The Hype mochten al naar Moonflowers luisteren en mijn eerste indrukken waren dat het in het verlengde ligt van het recentere werk, met meer nadruk op melancholiek en melodie en misschien niet zo heavy als de eerste albums. Hoe zie jij dat?
“Het is een nieuw album met nieuwe liedjes, maar het zijn wel Raivio’s liedjes dus dan zijn er uiteraard overeenkomsten met het vorige album dat ook uit zijn koker kwam. Maar toch denk ik dat dit album meer divers en afwisselender is. Er zitten minder keyboards in, meer echte ‘strings’ (violen, cello’s, red.), waardoor het organischer is. Bovendien vind ik dit echt een meer duister album dan de vorige, met meer heavy elementen.”

Ja, dat meer heavy is ook wel herkenbaar. Het laatste nummer, This House Has No Name heeft zelfs blast beats.
“Haha ja, en dat voor een doomband, stel je voor! Maar het is niet de eerste keer dat Swallow The Sun blast beats gebruikt. Op New Moon staat ook een nummer met blast beats, maar toen was ik nog niet de drummer van de band.”

Oké, maar ik vind het toch opvallend. Veel doombands, zoals Esoteric en zelfs een funeral doomband als Evoken, gebruiken blast beats op hun laatste album. Is er sprake van een trend?
“Ik heb geen idee. Ik ken Evoken een beetje, maar ik volg het doomgenre niet heel goed, moet ik je eerlijk bekennen. Kijk, bij ons komt het voort uit de wil om af en toe eens iets nieuws te proberen. En hoewel blast beats natuurlijk niet nieuw zijn, is het voor een doomband niet iets dat heel gebruikelijk is, dus daarom wil je wel eens experimenteren of je het kunt combineren met wat je meestal doet.”

Tekst gaat verder na video

Juuso, jij zit in de band sinds Songs From The North, dat in 2015 uit kwam. Een relatieve nieuwkomer dus, hoe voelt het voor jou om deel uit te maken van Swallow The Sun?
“Ik denk dat de band de laatste jaren gegroeid is. Niet alleen op muzikaal gebied, maar ook als groep. Soms heeft een band wat line-up wisselingen nodig, of moeten mensen hun positie in de band en prioriteiten opnieuw evalueren, maar Swallow The Sun is daar een betere band door geworden. Ik ben erg blij met waar we nu staan. We hebben nu een groep mensen die gemotiveerd is om de goede dingen te doen die nodig zijn. De sfeer die er nu heerst bevalt me wel.”

Wat is jouw rol in het schrijfproces voor nieuwe nummers? Wat draag jij bij?
“Juha Raivio is onze belangrijkste songwriter. Hij neemt zijn ideeën op in de vorm demo’s, waarmee hij dan bij ons komt. Ik heb geluk, want Juha is geen echte drummer, dus voor mij ligt er dan een mooie taak om de nummers te voorzien van drumpartijen, zoals een ‘echte’ drummer ze zou spelen. De kunst van drummen in een doomband is dat je je soms heel erg moet inhouden en niet te frivool kunt zijn. Je moet altijd proberen mee te gaan met het gevoel en de emotie van het nummer, dus je moet soms ook hele andere keuzes maken dan wanneer je in een death of thrash metalband zou drummen. Bij doom gaat het er niet om dat je laat zien hoeveel techniek je hebt, of welke trucjes je kent, maar om het gevoel goed te krijgen.”

Dan wil ik het over het artwork van Moonflowers hebben. Ook dit is ontworpen door Juha Raivio en ik heb begrepen dat hij de rode maan op de hoes geschilderd heeft met zijn eigen bloed. Dat is best heftig. Wat zijn jouw gevoelens bij zulke extreme toewijding aan de kunst?
“Ten eerste levert het natuurlijk een mooi verhaal op. Je eigen bloed gebruiken voor een albumhoes is natuurlijk onwijs metal. Maar daarnaast, het feit dat Juha zijn eigen bloed gebruikt, maar ook bloemen uit zijn eigen tuin, dat symboliseert voor mij de kleine wereld waar we in zitten en die je als persoon op een gegeven moment verlaat. Dat kan goed zijn, maar soms ook slecht, als je in negatieve blijft hangen bijvoorbeeld. Het gevoel van isolatie klinkt daarom ook sterk door in dit album. Eenzaamheid, isolatie, het gevoel dat je in je eigen hoofd leeft en vast zit, dat gevoel komt niet alleen in de muziek, maar voor mij ook in de albumhoes tot leven.”

Is dat één van de redenen waarom Juha Raivio al heeft aangegeven dat hij dit album eigenlijk haat, omdat het hem terugbrengt naar duistere plekken waar hij liever niet wil zijn als hij het hoort?
“Ja, dat is de belangrijkste reden waarom hij nu geen interviews doet voor dit nieuwe album, omdat hij dan steeds weer opnieuw met al die dingen, zoals het verlies van zijn partner Aleah Stanbridge, wordt geconfronteerd. Dat is niet gezond. Daarom doe ik, samen met Juho Räihä, de tweede gitarist en bassist Mikko Kotamäki de interviews.”

Zijn we nog dingen die we echt moeten weten over het nieuwe album Moonflowers?
“Moonflowers is dus eigenlijk een dubbelalbum. Er is ook een ‘strings only’ versie van het album en ik zou iedereen willen aanraden om eerst naar deze versie te luisteren, zodat je de melodieën en thema’s in de muziek al leert kennen, voordat je naar de bandversie van het album luistert. Hierdoor klinkt de bandversie mogelijk al bekend als je die voor het eerst hoort en dat levert een mooi effect op. Volgens mij is dit nog niet vaak gedaan namelijk, dat gelijktijdig een orkestrale en gewone versie van een album wordt uitgebracht. Meestal komen akoestische of ‘string’ versies van een album na het gewone album. Ik zou mensen willen aanraden om dit te proberen, want ik ben wel benieuwd naar de reacties.”

Op 23 februari 2022 speelt Swallow The Sun, samen met de Zweedse doomband Avatarium in Doornroosje, Nijmegen. Wil je het album Moonflowers – dat uitkwam via Century Media – beluisteren, dan kan dat onder andere via Spotify:



Deel dit artikel