Er zitten al twee lange avonden op, maar dat mag de rock ‘n’ roll-pret niet drukken. De Never Mind The Hype-redactie stapt vanavond dapper weer het koude en regenachtige Groningen door op zoek naar de beste heavy, alternative en deviant acts die de toekomst zijn. We komen terecht bij het surrealistische The Moonlandingz, het duistere Ortega en het catchy Mozes & The Firstborn.
Door: Tim van der Steen, Christel de Wolff, Marije Heida, Rick de Visser en Ingelise de Vries.
Der Hunds, Huize Maas
Bij opkomst trakteert frontman Bobby Mudolov ons in Huize Maas direct op de grootste glimlach die we dit weekend gaan zien. Er volgt al snel een aardige pot grunge met laag gestemde gitaren. De band komt uit Bulgarije en bestaat al sinds 2003. Het viertal heet Der Hunds en imiteert volledig het geluid van Soundgarden, maar dan wat minder spannend. Mudolov doet ook erg zijn best om als Chris Cornell te klinken. Op het podium is het behoorlijk statisch, al hebben de heren er best zin in. Der Hunds is een band die nergens verrast, maar als opwarmer van de avond doen zij prima dienst. (TvdS)
La Jungle, De Spieghel, up
La Jungle, Rick de Visser
In Nederland wordt op muziekgebied vaak jaloers neergekeken op al het schoons dat onze muzikale zuiderburen te bieden hebben. Vaak kun je op een festival als deze elke Belgische act opnemen in je to see-lijstje. Vooral de Gentse scene brengt veel interessant materiaal voort. Maar wie met of zonder voorbedachte rade in De Spieghel terechtkomt vroeg op de vrijdagavond, komt een andere Belgische verrassing uit Wallonië tegen. La Jungle behelst een duo gewapend met ijzeren drumstokken, een aftandse gitaar en een synth met geluidjes, heel veel geluidjes.
Ze zetten vanaf de eerste tel een ijzingwekkende freaky marathon in die drie kwartier lang het publiek in De Spieghel in trance brengt. Als twee alchemisten gaan de heren Mat en Rémy experimenterend te werk en wordt het zure krautrock vermengd met basische noise en worden muzikale berekeningen omgezet in mathrockformules. Het is extreem opzwepend en dansbaar wat er uit de potjes pruttelt. Zonder er bedacht op te zijn, beginnen benen te wiebelen en knik je met je ogen dicht mee op de maat. Je gaat op in minutenlang repeterende sounds aangedreven door een bijna dwangmatig opererende drummer. Professor Mat voegt met zijn gitaar, effectpedalen en loops snerpende en gierende elementen toe aan de percussie. Van spacy intermezzo’s tot metalriffs; alles wordt verwerkt in de veelal zes tot acht minuten durende tracks. De temperatuur stijgt snel in de bovenzaal van De Spieghel en ook deze Belgen worden vol overgave omarmd door een zwetend en dansend Eurosonic publiek. (MH)
Drangsal, Vera
Drangsal, Christel de Wolff
Afgaande op alleen het album (Harieschaim, 2016) hadden we bij Never Mind The Hype vooraf onze bedenkingen of Drangsal niet véél te hip was voor onze ‘heavy, alternative & deviant’-hokjes. En als de piepjonge Max Gruber ten tonele van Vera verschijnt gehuld in joggingsbroek en Metallica shirtje (zoals gezien bij de H&M) lijkt even het gros van de redactie gelijk te krijgen.
Gelukkig is NMTH ook bij uitstek hét platform waar redacteuren soms lekker eigenwijs mogen zijn, want zo komen we er achter dat Drangsal live schandalig anders klinkt dan op plaat. Van de oppervlakkige hitmachine waarvoor gevreesd werd is live niks meer over. Drangsal blinkt uiteraard nog steeds uit in het soms clichématig vertolken van de geliefde ‘New Wave’-periode, maar zware synthesizer-bassen dreunen door de zaal en de puike gitaarriffjes gaan veel dieper dan dat.
Drangsal staat met z’n vieren op het podium maar frontman Gruber geniet alle aandacht. Met de haren netjes achterover gekamd en uitdrukkingsloos de ruimte in kijkend is hij een Duitse versie van Gary Numan. Of Jett Rebel, dat zit ‘m vooral in de flamboyante gebaren en de openhartige gesprekjes met het publiek als hij bij vlagen het statische en haast buitenaardse Numan-personage even laat varen.
Afwisselend tussen Engelstalige en Duitstalige tracks laten ze Groningen kennismaken met de Neue Deutsche Welle anno 2017. Behalve verrassend duister geluid en soms raspende zang, weet het gezelschap ook enorm catchy elementen te gebruiken. Allan Align, Der Ingrimm en Will ich nur Dich zijn het soort liedjes die –zelfs na nog een hele avond Eurosonic – de volgende morgen nog steeds in je hoofd zitten. Maar er zijn ergere dingen… (CdW)
The Amazons, Huize Maas
The Amazons, Rick de Visser
In de voorbereiding naar dit optreden toe, wekt op de één of andere manier de muziek van The Amazons de nieuwsgierigheid van uw recensent van dienst. Zelfs een tip wordt er tegenaan gegooid, want na al dat experimentele gefröbel van menig artiest is toch een portie onvervalste rock geen straf? Gezien de gevulde zaal van Huize Maas, lijken meer mensen die mening te delen. Of speelt een groot deel van de aanwezigen al slim in op het feit dat het immer in populariteit groeiende Indian Askin na The Amazons optreedt en daarbij wachten in een lange rij in de snerpende kou kan vermijden?
Laten we ervan uitgaan dat ook een groot deel is komen opdagen voor deze mannen. Ze werden immers ook al getipt aan het begin van de week door 3FM-dj Frank van der Lende. Zelfs een paar uur voor het optreden is op de site van datzelfde radiostation te lezen dat ze het geschopt hebben tot 3FM Megahit met hun derde single In My Mind. De puzzel valt ook wel op zijn plek als de rockers eenmaal los gaan. Het zijn vier mooie jonge mannen – waarvan de zanger duidelijk Hitkrant-verantwoorde looks heeft – die zeer gangbare en ongecompliceerde rock voortstuwen uit de versterkers. Originaliteit en creativiteit hoef je niet van ze te verwachten, maar naar eigen zeggen ligt daar ook niet hun ambitie en kracht. Bombastische meebrullers zijn de basis van hun werk en ongetwijfeld gaan ze daar een hoop liefhebbers van de rechttoe rechtaan rock intens blij mee maken. Ondergetekende schrijft zich echter graag weer de volgende keer in voor een wat minder hitgevoelige act. (MH)
Ghost of You, Praedinius Gymnasium
Voor Tsjechische begrippen hebben de jonge kerels van Ghost of You al een behoorlijke staat van dienst. Jong en ambitieus storten ze zich in de muziekwereld na een experimenteel muziekproject in de zomer van 2012. Al vrij snel evolueert hun muziek richting psychedelische popliedjes en na het uitbrengen van hun debuutalbum Glacier And The City in oktober 2015, komen ze in een stroomversnelling terecht. Ze mogen onder andere een optreden op het Sziget festival al van hun things-to-do-lijstje afstrepen.
Deze laatste avond van het officiële Eurosonic-programma doen ze belanden in het Praedinius Gymnasium. Met dreigende tonen beginnen ze hun set die veelal vervalt in krachtige staccato drumpartijen met pingelende gitaartjes en lekker spacy synths. Ver weg in de verte hoor je de invloeden van Radiohead doorklinken. Ondanks dat ze zo jong zijn en toch neigen naar een poppy geluid, zorgen de ietwat zwaarmoedige thema’s en de golvende melodielijnen dat het geheel wat de duisternis in wordt gestuurd. Ghost of You is geen gekke ontdekking tijdens dit festival. Het is niet per definitie een band dat meteen hele hoge ogen gooit, maar het is interessant om de ontwikkeling van een band als deze in de gaten te houden. Creatief, gedreven en met een sinister randje. (MH)
Mozes And The Firstborn, Huis de Beurs
Mozes & The Firstborn, Rick de Visser
“I’ve got skills”, zingt frontman Melle Dielesen in een microfoon die voor hem ligt, terwijl hij voor op het podium op zijn kop staat. We zijn inmiddels halverwege de set van Mozes And The Firstborn uit Eindhoven en Dielesen heeft zich al uitvoerig bewezen als clown van het stel. Heeft de radiovriendelijke garagerock dat nodig? Niet per sé, maar vermakelijk is het wel. De opvolger van het titelloze debuut liet even op zich wachten maar vorig jaar verscheen dan toch A Great Pile Of Nothing op Top Notch. Dat de vier al aardig wat kilometers op het podium in de benen hebben is al snel duidelijk. Zelf hebben de jongens ook zichtbaar plezier en dat slaat over op de zaal. Het is een band waarbij de meisjes vooraan dansen, met een rammelgitaartje regelmatig een flink poppy insteek. Echt heavy wordt het nergens maar stilstaan is geen optie. (TvdS)
The Moonlandingz, VERA
Ongemakkelijk en raar. Dat is eigenlijk wel de meest toepasselijke samenvatting aangaande de illustere formatie The Moonlandingz. Op het podium in Vera voltrekt zich een kleine drie kwartier een exibitionistisch schouwspel met frontman Lias Saoudi in de hoofdrol. Saoudi zullen de meeste mensen kennen van Fat White Family en weten wel wat ze kunnen verwachten. Stap je echter nietsvermoedend VERA binnen, dan zul je je eerst achter de oren krabben en je afvragen of je in een goedkope freakshow terecht bent gekomen. Gehuld in slechts een gele regencape – die uiteraard de set niet overleeft – en een kekke glitterstring, beweegt Saoudi over het podium. Semi-getergd en met een theatrale inslag waar je na drie minuten al doorhebt dat het één grote gimmick is.
Het verhaal om de band is sowieso apart. In 2015 wordt de fictieve band The Moonlandingz in het leven geroepen op een track van het conceptalbum Johnny Rocket, Narcissist and Music Machine door de Eccentronic Research Counsil. Bandleden uit diezelfde band, samen met dus Saoudi en gitarist Saul Adamczewski van Fat White Family maken van fictie werkelijkheid. Ze gieten het geheel in een drammende mix van synths, spoken word, doordenderende drumpartijen. Het is gedurende drie kwartier een fascinerend geheel, maar de aandacht wordt helaas toch overwegend richting Saoudi zijn weinig charmante voorkomen en provocerend gedrag getrokken. (MH)
Navarone, Eurosonic Air
Navarone, Rick de Visser
De vrijdagavond op de grote markt wordt afgesloten door de Nijmeegs-Amsterdamse band Navarone. Eurosonic Air is sinds 2016 in een grote festivaltent, wel nog steeds gesitueerd op de Grote Markt. De betreffende tent staat niet rammend vol, maar vol genoeg om toch even een laatste feest te bouwen. Dat publiek moet nog wel even loskomen, en misschien ook een klein beetje wennen aan het ietwat duistere Navarone op de plek die eerder werd ingenomen door het misschien toch wat toegankelijkere De Staat, Jett Rebel en Kensington.
Op 20 januari brengt de band het derde album uit, waar nu ook al het een en ander van ten gehore wordt gebracht. Dat is strak, zuiver en er is niets op aan te merken. Dat kan heel saai uitpakken, maar Navarone weet drie kwartier lang te boeien. Als ze klaar zijn komen ze onder luid gejuich nog één nummer doen. Zanger Merijn mist het hele optreden geen enkele noot, haalt ogenschijnlijk zonder moeite enorm hoge uithalen en weet het licht tamme publiek toch nog gewoon mee te krijgen. De muzikanten om Merijn heen zijn alsof ze elkaars gedachten kunnen lezen zo goed op elkaar ingespeeld. Deze band is Nederland eigenlijk allang ontgroeid, hoog tijd dat ze het buitenland gaan veroveren. (IdV)
Ortega, Lola
Op Le Guess Who? Maakten wij al kennis met Ortega live en dat smaakte naar meer. We bespraken ook al het fijne debuut Sacred States, verschenen op het Belgische Consouling Sounds. Van podiumpresentatie moet het Groningse band het niet hebben. Vrij statisch staan de vier kerels op het kleine podium, waar ze met de flinke pedalboards erg weinig ruimte om te bewegen. Wat Ortega visueel mist maakt de band goed met een gitzwarte deken van doom en postmetal. Daar lijkt het in Lola bij aanvang nog wat te licht voor, al begint die dikke drone na een nummer of drie toch wel te landen. Intussen stapelen rollend gedonder op de drums en grimmige drones op gitaren en bas zich op. Een select gezelschap fijnproevers in Lola ziet precies wat hier goed gaat. Net als bijvoorbeeld Gojira heel knap doet, geeft het geluid van Ortega je het gevoel alsof je aan de rand van een afgrond de leegte wordt ingezogen. Qua presentatie valt er voor deze band nog veel te winnen, maar de sound staat als een huis. (TvdS)
It’s Everyone Else
‘Teringherrie’ zal nog geen officieel genre zijn op de site van ESNS, dus heeft het festival de band nu getracht te omschrijven als ‘Pop, Electronic & Noise’. Na een barre zoektocht, eerst naar het zakelijk ogende News Cafe en vervolgens naar het daadwerkelijke podium dat helemaal in de kelder blijkt te zitten is er geen tijd om even te acclimatiseren. Het Sloveense duo It’s Everyone Else doet niet aan praatjes en intro’s en kiepert meteen een stortbak elektronische herrie over het geschrokken publiek heen. Met zijn tweeën produceren ze geluid voor tien. Met twee geavanceerde synthesizers en een hoop pedalen valt het op dat het duo niet heel veel hoeft te doen. Het meeste geluid is vooraf opgenomen. Des te meer tijd is er om onverstaanbaar in de microfoons te schreeuwen en willekeurig vaak in het publiek te springen.
“Do you wanna fight us already?”, provoceert Pika Golob, het publiek is wat terughoudender. Er is veel verloop in de zaal. Misschien omdat er om deze tijd nog veel meer op het programma staat, misschien omdat door de combinatie tussen verkeerd afgesteld geluid en de herrie die de band produceert de oren onaangenaam zijn gaan bloeden. De meeste toeschouwers houden het niet langer dan een minuut of tien vol en maken zich dan uit de voeten. En ook ondergetekende verlaat vroegtijdig de ondergrondse slachtpartij. (CdW)
Fleddy Melculy, Huize Maas
“Fuck you Fleddy!” Dit is absoluut de grootste fuck you band van Eurosonic Noordersag 2017. Het Belgische Fleddy Melculy zet zich met gezonde zelfspot af tegen alle bands die zichzelf veel te serieus nemen, maar doet dat vervolgens wel met een giftige lading hardcore, death metal en loodzware breakdowns. Ook nog eens retestrak. Fleddy Melculy is het alter ego van frontman Jeroen Camerlynck, zijn boodschap verkondigt hij in bijna rappende schreeuwzang. Samen met zijn band – Het leger des heils- komt hij hun nieuwe plaat Helgië aan ons presenteren. De grunts komen van de bassist, met een zilverkleurige bivakmuts op. We tellen ook nog een gitarist met een verragt rubberen gimpmasker op.
“Het volgende nummer schreef ik over mijn grote held, de man van de nightshop.” Vervolgens springt een verklede kerel het podium op met een maffe slang tussen zijn benen. Die pleurt een paar bifi worsten de zaal in, daarin zit blijkbaar rattengif of een lot voor je eucharistieviering. Klinkt debiel allemaal? Was het ook. Maar eerlijk is eerlijk, we hebben hoop serieuze bands gezien die minder hard kwamen en met minder vuur dan Fleddy Melculy in Huize Maas. (TvdS)
Brutus, De Etage
Rond 01.15 is het bijna onmogelijk om De Etage in te komen, het kleine zaaltje staat bomvol voor het Leuvense trio Brutus. Op het podium een bassist en gitarist, maar de meeste aandacht gaat vanavond naar de drums. Daarachter zit een lief uitziend meisje in metalshirt met stralende ogen, zij is tevens de zangeres. Brutus knalt erin met een stevige blend van postmetal en math. Over straffe stuiterende bas en blastbeats zweven de dichtgesmeerde gitaarmelodieën en vooral die hese ijle zangstem. Met verbeten kop ramt zij door, net te veel gegeven. Vlak voor het einde van de track breekt haar stem. Technisch mag het nog wel wat strakker en het blijft geen uur interessant, maar Brutus zet absoluut een verrassend geluid neer. Het ene moment hoekig en keihard, dan weer afgewisseld met esoterische melodielijnen. Met name de zang maakt de band daarin onderscheidend. (TvdS)
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.