#RB22: Supersonic Blues op weg naar Roadburn en Sonic Whip

De Haagse mannen van Supersonic Blues verschenen met de in sixties psych-rock ’n roll gedrenkte debuutplaat nadrukkelijk op de NMTH-radar. Komende week staan ze voor hun derde Roadburn-show op prime time geprogrammeerd in de Hall of Fame, twee weken later doen ze Doornroosje aan voor het ook zwaar bezette Sonic Whip en in juni staat een nog grotere stonerpsych-fuif op het menu: het Duitse Freak Valley Festival. In de aanloop naar al dat moois spreken we Supersonic Blues-frontman Timothy Aarbodem, die ook nog een set tips voor Roadburn met ons deelt. Er is nog veel meer te vertellen, want Supersonic Blues is zowaar uitgebreid van drie naar vier Haagse dudes.

Langverwachte langspeler It’s Heavy kwam 10 januari uit op het Duitse Who Can You Trust? Records en is nog op vinyl verkrijgbaar, hoewel de exemplaren met poster door Maarten Donders helaas al weggevlogen zijn. De plaat is opgenomen door Laurens ten Berge in The Womb Studio in Den Haag, tevens thuisbasis van de band, en gemasterd door mad Motorwolf mastermind Guy Tavares. “Je weet gewoon als je naar Guy gaat, dat het wel heftig wordt.” Precies, It’s Heavy dus!

Door Ingmar Griffioen

Jullie kwamen opeens in januari met debuutplaat It’s Heavy. Dat voelde voor ons als ‘opeens’, maar die lag er al even?
“Zeker. Eind 2019 was die af en gemasterd. We waren aan het nadenken over artwork en wat we precies wilden en toen kwam begin 2020 die hele shitzooi. We zagen helaas releaseshows van bevriende bands in het water vallen, echt zo sneu, en dus hadden we geen haast meer. We zijn heel blij met de hele package: de hoes, en gewoon de nummers, want we hebben onszelf gepusht om de best mogelijke performance te leveren.”

De plaat is toch niet in één livetake opgenomen?
“Ja, de basis wel: bas, drums en gitaar, ook met solo’s en zo. Het geheel is in drie dagen opgenomen. De eerste dag de basis opgezet en de sound gemaakt. De meeste nummers hadden we er in twee, drie takes wel op staan.”

Vaak ligt een plaat een tijdje voordat die uitkomt, maar gaat de band ondertussen verder en ontstaat er wellicht al nieuw materiaal. Dat was nu wellicht minder lastig?
“Klopt. Maar wij hebben zelf niet stilgezeten. We waren met z’n drieën zelfs een legale band en konden wel gewoon wekelijks in onze eigen studio repeteren. Gelukkig waren we niet afhankelijk van een oefenruimte die moest sluiten, zoals we veel om ons heen hoorden. Bands die drie maanden niet konden repeteren, dat is heftig. Dit heeft ons juist op de been geholpen. De nummers evolueren wel altijd, zeker als je live gaat spelen, en voor ons is dat ook niet erg. De vastgelegde versie blijft toch wel relevant, denk ik.

We zijn natuurlijk doorgegaan met nieuwe nummers en die spelen we ook al. Dus het wordt op Roadburn een beetje een mix, we spelen nog één echt oud nummer, maar die is ook helemaal veranderd met een jamstuk in het midden. En we spelen nog zeker twee, soms drie nummers van de plaat hoor.”

De helft van de set bestaat al uit nieuw werk?
“Ja, zo ongeveer. Het zijn natuurlijk wel lange nummers. Maar het blijft wel in beweging, ja.”

Jullie deden voor de release nog een trackpremière bij The Obelisk. Hoe is de plaat verder ontvangen?
“Het is wel hard gegaan. Er is ook al best veel verkocht via Chris’ label Who Can You Trust? en zo is die al bijna uitverkocht. Maar we hebben nog wel genoeg voor de merchtafels op Roadburn en Sonic Whip hoor. Veel enthousiaste feedback, maar soms zijn er ook andere reacties. Er waren een paar die geklaagd hadden bij het label dat er iets mis zou zijn met de persing. Een reviewer schreef: ‘Ah, it would have sounded good if Guy hadn’t gotten his hands on it.’ Hahaha. Het is ook wel weer mooi dat het toch voor een soort verdeeldheid zorgt. Dan staat die plaat toch ergens voor.”

Voor sommigen is het te retro, te lo-fi opgenomen?
“Ik denk het ja. Maar dan lees ik in de Bandcamp-comments weer: ‘Album of the Year for me’of ‘This is how it’s done folks’.”

Is die rauwe sound iets waar jullie echt naar op zoek zijn? Of is dat zo gegroeid?
“We zijn wel freaks als het gaat om zoeken naar die sound. Maar het gaat ook wel om het spel. Oude gear helpt zeker, maar het is ook wel de insteek waar je mee begint. Het is de sfeer die we naar buiten brengen. We zijn wel nerds hoor. It’s Heavy is ook opgenomen op tape, daarna naar Guy gebracht en hij heeft zijn eigen take erop losgelaten. Hij had bijna vrij spel. Nu ja, je weet gewoon dat als je naar Guy gaat, dan wordt het wel heftig. Hij heeft zo’n eigen benadering. Ik heb veel van hem geleerd toen ik meeging met hem en zijn bands en daar veel respect voor. Het is zo wel een ‘bold statement’.”

Jullie voelen die muziek en willen dat ook maken, maar heb je daar ook echt vintage gear voor nodig? Of kan dat ook met moderne apparatuur en software?
“Hm, goede vraag. Ik denk dat het zo voor ons fijn werkt. Zo’n taperecorder heeft maar acht sporen, nu hadden we er twee aan elkaar gelinkt en hadden we er iets meer. Maar je wordt wel gedwongen om dan keuzes te maken die alleen maar ten goede komen aan het creatieve proces. Het gaat dan meer om de beperking die je dan hebt, wat voor ons goed werkt. Zonder al te veel poespas komen we er dan aan het einde wel uit. Ik weet niet of dat nu een sound ding is… Voor ons is het natuurlijk de magie die eraan vastzit, de magie van werken met oude apparatuur, maar het is vooral die werkwijze die fijn is.

Misschien zouden we ook wel voor Pro Tools kunnen gaan, maar we zijn bang dat we dan compromissen moeten maken. Ik zei al: ‘Volgende keer moeten we gewoon minder sporen gaan opnemen’.”

De sound van It’s Heavy is beschreven als het beste van The Jimi Hendrix Experience, Grand Funk Railroad, Black Sabbath in de vorm van een grijsgedraaide elpee uit de jaren zestig en zeventig. Zijn dat nog altijd de voornaamste invloeden?
“Ik denk het wel. We sturen ook altijd wel nieuwe bands naar elkaar door. Zoals Earthless, die we als de nieuwe goden beschouwen, maar ook alweer twintig jaar bestaan. Op een gegeven moment ga je graven en kom je eerst uit bij bands als Grand Funk en Blue Cheer, en als ik die luister dan klinkt dat zoveel meer heavy dan wat bands nu maken… We moeten ze dankbaar zijn voor wat ze ons gegeven hebben. We spelen altijd een cover in onze set, een nummer dat niet zo voor de hand ligt van een obscure band uit de sixties. Zo hoop je het publiek toch iets mee te geven.”

Op de plaat ook: Denk dat veel mensen Lincoln Street Exit niet zullen kennen.
“Klopt. Het origineel van Phantom Child is iets sneller, meer garage-sixties. Echt een bijzondere band die Lincoln Street Exit. Op Roadburn gaan we weer een andere cover spelen van After Tea, een Delftse band uit de sixties, met Hans van Eijck en onze wijnboer Ilja Gort op drums. Eigenlijk een voortzetting van Tee Set, onder meer bekend van het nummer She Likes Weeds.”

Opeens was Supersonic Blues powertrio af. Jullie kregen een nieuwe bassist, want Gianni Pau wilde gitaarspelen?
“Ja, Gianni is eigenlijk ooit als gitarist erin gerold op de bas. Hij kwam eind vorig jaar met het nieuws en dat moesten we wel even verwerken. Maar we wilden niet gelijk opgeven. Omdat er niet alleen een muzikale maar ook een vriendschappelijke band is. De laatste vijf jaar zijn we gewoon steady gegaan als trio, maar daarvoor hadden we wel wat verschillende formaties en in een daarvan speelde Gianni ook gitaar. Maar omdat we zonder bassist zaten is hij gaan bassen.”

Dan moet je ineens een nieuwe bassist inwerken én je hebt twee gitaristen. Dat doet vast wel wat met je geluid.
“Het brengt een nieuwe zoektocht naar balans met zich mee. Het is ook interessant als twee gitaristen niet hetzelfde spelen maar elkaar wel aanvullen. De nummers zijn geschreven met z’n drieën, dus we hebben hard gewerkt om dat allemaal strak te krijgen. En we hadden vrij snel een nieuwe bassist gelukkig. Bob Zurcher (bekend van Twin Shades, The Womb, IG), een oude huisgenoot van me, en die pakt het echt supersnel op. We spelen nu drie maanden met z’n vieren.”

Er zijn nog geen plannen om het nieuwe materiaal op te nemen, de band heeft zich volledig gericht op ingespeeld raken en aan een solide set werken.
“En dan word je ineens gebeld of je op Roadburn wil spelen, en we hadden ook al Sonic Whip staan op 6 mei en Freak Valley dat al sinds 2020 is doorgeschoven. Oeps, dan heb je opeens maar drieëneenhalf tot vier maanden om je voor te bereiden.”

Nederlandse bands die in relatief korte tijd drie keer op Roadburn spelen zijn schaars. Hoe heb je dat geflikt?
“Ik had Walter zijn adres achterhaald en hem onze nieuwe plaat opgestuurd. Gelukkig zag hij het ook zitten dat we met z’n vieren komen. Het is wel de derde keer, maar voor ons toch een nieuwe ervaring en sowieso gaaf dat je zo gewaardeerd wordt dat ze je terugvragen. En dat vrijdagavond op prime time. Wel in een nieuwe tent, want de Hall of Fame wordt verbouwd.”

Hoe belangrijk is het om daar te spelen?
“Als Nederlandse band in het heavy segment, en wetende dat het een heel internationaal festival is, stond het altijd op onze wishlist. En nu is het al de derde keer, voelt nog steeds bizar. In 2018 speelden we er voor het eerst, toen waren er heel veel San Diego bands en ik heb nog wel contact met sommige gasten. Zoals Sacri Monti, waarmee we nu weer op Sonic Whip spelen. Het zit vaak meer in de kleine dingen die op langere termijn kunnen opbloeien. In de connecties met andere bands inderdaad, maar ook een goede indruk achterlaten. JJ van The Obelisk heeft een paar keer wat geschreven over onze shows en dat is toch wel mooi om te zien.”

Op Sonic Whip staan jullie ook weer tussen een hele mooie line-up, met Motorpsycho, Fu Manchu en… ook met Earthless, ook uit die Roadburn 2018 San Diego special. Zij hebben ook een nieuwe plaat uitgebracht in januari. Heb je ook contact met Earthless-frontman Isaiah gehouden?
“Ik ga zeker kijken de volgende dag op Sonic Whip. We hebben wel een paar keer gesproken en ik stalk ‘m ook wel op Instagram. Hij is ook lekker bezig geweest met The Black Crowes, die Robinson broers hadden besloten weer bij elkaar te komen maar wel een hele nieuwe band te nemen. Toen hebben ze hem gevraagd als solo-gitarist.”

Op Sonic Whip staan misschien nog wel meer geestverwante bands.
“Nou, qua genre denk ik dat Sonic Whip dit jaar wel helemaal ons pakkie an is ja. En ik vind het ook echt tof dat Roadburn dit jaar wat Nederlandse bands in de spotlights zet. Dat is voor mijn gevoel echt nog wat opvallender dan voorgaande jaren.”

---

Je ziet Supersonic Blues vrijdag om 21.40 uur in Hall of Fame. En op ons verzoek heeft Timothy gekeken, naar wat er nog meer te zien is. Hierbij tien tips uit dat enorme aanbod:

1. Maggot Heart – woensdag 22.30 pre-party in 013 Next Stage
Maggot Heart wil ik sowieso tippen. Ik heb ook met Uno Bruniusson gespeeld toen hij nog in Death Alley zat. Hij is echt een insane drummer, en een hele lieve gast ook. Ik heb ze op Grauzone nog geholpen met in- en uitladen van de bus, maar de show zelf niet kunnen zien. Dus ik ga woensdag wel voor de pre-party heen en weer. Het is een soort doomy punk en die rauwe energie van de band is heel sick. Ze speelden ook op Roadburn Redux:

2. TAU & the Drones of Praise – vrijdag 0.50 in 013 Next Stage
Nog zo’n band die ik heb helpen uitladen, maar nooit gezien haha, is TAU & the Drones of Praise. Een Ierse gast met een Duitse band en volgens mij verandert die elk jaar telkens van samenstelling. Het is goede psychedelische folk, wel vet. Ze spelen dezelfde dag als laatste.

3. Red Kite – vrijdag 19.00 in Paradox
We willen misschien eerst naar Red Kite. Ik heb die drummer een keer gezien met de Noorse groep Elephant9. Hele vette drummer ook. Ik heb al een beetje geluisterd en het is wel heavy freak-out jazz volgens mij. Ik hoop een stuk mee te kunnen pakken op het jazzpodium in Paradox.

4. SLIFT – donderdag, vrijdag en zaterdag
Als volgende had ik staan SLIFT. Toch even gaan kijken of ze de hype waar kunnen maken, ghe ghe. De Fransen zijn wel hard gegaan, ook tijdens alle lockdowns. Op Roadburn zijn ze Artists in Residence en spelen liefst drie keer.

5. Bad Breeding – woensdag 21.15 pre-party in 013 Next Stage
Ik heb nog een paar bands die ik niet kende, maar net luisterde en waar mensen toch naartoe moeten. Zoals Bad Breeding, dat klonk echt sick. Meer hardcore punk en volgens mij heeft er niet heel veel hardcore punk op Roadburn gestaan, hoewel die Baizley van Baroness wel een set met punkcovers deed.

6. Kanaan – zaterdag 17.00 in Hall of Fame
Ken ik helemaal niet, maar ik heb net 1,5 minuut die livevideo gehoort en dat klonk heel vet. Soort jazzy stoner van een threepiece uit Oslo.

7. Blak Sagaan – vrijdag 18.00 in 013 Next Stage
Wat ook heel weird was, is Blak Sagaan. Denk aan een soort Italo meets Kraut of gekke surf. Een Italiaan met een filmisch geluid die ook op Le Guess Who? en ESNS tot de leipere acts behoorde.

8. Wiegedood – vrijdag 17.20 in 013 Main Stage
Oh ja, ik had het er gisteren met onze drummer Lennart Jansen over en die zei dat ik absoluut Wiegedood moest noemen. De Belgische exterme black metalband heeft net een nieuw album uit (There’s Always Blood At The End Of The Road) en komt ditmaal als onderdeel van het door Thomas en Milena van GGGOLDDD gecureerde programma.

9. Severant – vrijdag 14.30 in Hall of Fame
In het kader van support your Dutchies. Ik ben digitale penvrienden met de gitarist van Severant. Dan lopen we af en toe te lullen over gear. Severant is een vierkoppige Eindhovense band die ook van de donker-psychedelische kant van de jaren 60 en 70 houdt.

10. Euroboy & Alicia Breton Ferrer – zondag 16.15 in Hall of Fame
Last but not least vond ik Euroboy en Alicia Breton Ferrer heel vet. Ze hebben samen al een paar nummers online uitgebracht en ik vond ze heel tof. Ze zijn niet bang voor mooie boventonen in de gitaren en daarmee te experimenteren. Ze zijn volgens mij ook heel erg met tekst bezig om dat ook ritmisch te plaatsen. Het experimentele duo presenteert op Roadburn het album Sacrificial Chanting Mood, ondersteund door leden van hun bands (The Sweet Release of Death, Neighbours Burning Neighbours, Real Derek, Rats on Rafts). Vond het wel heel cool wat ze doen. Heel duister, maar er zit toch wel een gek soort optimisme in vind ik.

---