SUNN O))) in Paradiso, foto Maron Stills
And Shepherds we shall be
For thee, my Lord, for thee.
Power hath descended forth from Thy hand
Our feet may swiftly carry out Thy commands.
So we shall flow a river forth to Thee
And teeming with souls shall it ever be.
In Nomeni Patri Et Fili Spiritus Sancti
Vandaag houd ik mijn normaal gangbare blasfemisch taalgebruik tot het meest mogelijk beperkte, uit respect voor de hogere machten die zich van een mens meester kunnen maken. Zonder de dood geen leven en zonder leven geen dood. Dat zou normaal gesproken de rationele nihilist in mij op je uitkotsen. Echter, nu is het veel meer de waarde van een indrukwekkende spirituele ervaring en een die je vooral mag meemaken. Het is van buitengewoon belang dat hoe dan ook door je heen te laten walsen tot de dood erop volgt, tegen steeds minder beter weten in. Ik mocht op audiëntie bij SUNN O))) in aanloop naar hun nieuwe langspeler die op 13 april verschijnt. Het album blijkt groter te zijn dan de som der delen, namelijk: Life Metal. Losgelaten in het verrijkend kerkelijke Paradiso.
Tekst: Steve Gröniger / Fotografie: Maron Stills
SUNN O))) in Paradiso, foto Maron Stills
“Hey gabber, hep jij een peukie voor mijn?”, vraagt een op het eerste gezicht straatpiraat met doorrookte stem aan mij, wanneer ik in alle rust op een trap nog een laatste sigaretje rook voordat ik naar Paradiso ga. “Tuurlijk man”, zeg ik, “hier, pak maar zoveel je er nodig denkt te hebben.” Terwijl zijn ogen enigszins oplichten, pakt hij opvallend netjes maar twee sigaretten en geeft het pakje weer aan mij terug. Als ik vervolgens de twee sigaretten uit zijn handen pak, in mijn jas steek en het pakje voor zijn neus houd, schrikt hij even van verwarring. “Ik ga denk ik stoppen met roken. Dus neem het hele pakje maar. Ik vind het wel best zo, man”, probeer ik zo gedecideerd en geruststellend mogelijk te zeggen. Nadat hij het pakje in zijn binnenzak stopt, begint hij te rommelen in een plastic tas en frommelt er twee halve liters De Klok bier uit. “Hier voor jou dan, makker. Dan helpen we elkaar een beetje zo. Ik ben trouwens Schorre Tor.” Waarop ik mijn hand uitsteek en zeg: “Hoi, Schorre Cor. Ik ben Rawkward Steve.”
“Nee, Schorre Tor, niet Cor!”, snauwt hij mij quasi-beledigd toe. “Sorry man, veel aan mijn hoofd. Ik mag gelukkig een avondje naar een bak herrie luisteren en mij even afsluiten van de gewone wereld”, leg ik hem verontschuldigend uit. “Ach ja, soms krijg je meer dan waar je voor kiest en soms krijg je meer dan waar je om hep gevraagd. C’est la vie, noemen de Fransen dat, jongen. En je mot jezelf af en toe gewoon gunnen dat wanneer het kut gaat, het ook gewoon kut is. Maar wanneer het goed gaat, het ook gewoon goed is. Anders hep het allemaal geen nut toch?”
“Da’s een waarheid als een koe, Schorre Tor. Bedankt voor het bier en hou je taai man, want ik moet er vandoor om een stukje te schrijven. Spreek je!”
“Is goed gozer!” En terwijl ik wegloop schreeuwt hij met een krakelig doorleefde snotschorrestem toe: “Doe mijn ook effe in je stukkie dan. Misschien wordt het dan nog wat met me!”
SUNN O))) in Paradiso, foto Maron Stills
Nu is de vierde dag van maart er sowieso eentje van een flinke dosis drang hebben aan zwelgen tijdens het beluisteren van Devil’s Blood. Onder het genot van een neut goede whisky en stil staan bij al wat vergankelijk is… Dat deze datum ook een van de kopstukken van The Prodigy de das omdoet, geeft deze dag nog meer lading. Maar, met de intensiteit van een SUNN O))) op het program is het in mijn beleving vooral gezonder om te focussen op dát ritueel. Ik focus mij dusdanig, dat ik zelfs het voorprogramma laat schieten… Nee geintje. Ik ben gewoon te laat. Het is echt een klassiek irritant chaotische maandag: ik mis een tram, raak in gesprek met Schorre Tor en sta plots twee halve liters weg te tikken voordat ik Paradiso binnen ga. Verder is de algehele mentale tendens er eentje van het zwaarmoedige soort. Een gebrek aan slaap veroorzaakt door een veelvoud aan pavor nocturnus (nachtangst), zorgt er voor dat het feest der gemoedstoestanden weer als een carnaval bezig is. Niet de wenselijk soort carnaval. Alhoewel, welk soort carnaval is dat überhaupt wel? En nee, ik zeg niet dat carnaval kut is. Ik zeg alleen dat ik dat vind, zeker als het plaatsvindt in je eigen hoofd. Man, man, man… Het is me allemaal weer eens wat vandaag. Kanonnen.
SUNN O))) in Paradiso, foto Maron Stills
Over kanonnen gesproken, of liever: Kannon. Het album van SUNN O))) dat in 2015 uitkwam. Dat album was voor mij gevoelsmatig meer een serener pad, dan de gebruikelijke experimentele route die Stephen O’Malley en Greg Anderson met het project aangingen. Daarbij moest bij iedere nieuwe samenstelling per album het experiment leidend (en lijdend) zijn. Echt, die eerste albums zijn echt ziel ontregelend dark as fuck, maar Kannon is meer een persoonlijke spirituele aangelegenheid. Het album vormt met elementen van romanticisme, mysticisme en occultisme een diepere, meer ziel zalvende mantra van zelfreflectie en wekt energie op van het positieve soort. Dat klinkt misschien onnodig ingewikkeld, maar ik kan het niet anders uitleggen. De teneur van SUNN O))) op dat album was minder beangstigend dan de voorgaande langspelers. Tel daarbij op de Gregoriaanse zang, waar ik sowieso onmogelijk gevoelig voor ben. Als ik weer eens druk doe en je wilt mij rustig hebben: gewoon een kek Gregoriaanse hymne inzetten en ik ben nergens meer. Dikke doei, ajuus, stilte, alles. Maar goed, ter verduidelijking; mediteren is niet aan mij besteed, maar langs de muziek van bijvoorbeeld GSY!BE, Russian Circles, Pelican, Sleep, Sumac, Earth, Amenra, en Wolves In The Throne (plus nog ziek veel meer) ontdekte ik op een bijna therapeutische manier dat er hele werelden van gemoedstoestanden te bouwen waren. Werelden van epische proporties waar J.R.R. Tolkien en George R.R. Martin nog een puntje aan kunnen zuigen, maar dus vooral op een intens niveau helpen shit te verwerken in een noodzakelijke richting van geestelijke sereniteit. En laat SUNN O))) nu net het mythische vijfkoppige sonische beest zijn die boven alle partijen uitsteekt en in een twee uur durende hoogmis-apotheose aan intense belevingen een niets anders dan revitaliserende impact heeft. Ik was twee uur lang niet op deze wereld, maar heel puur daar en in dat moment. Het was niets anders dan zo ongelooflijk fucking fantastisch…
Anyway, zorgen zijn voor morgen, en morgen bestaat niet, dus dat. Wanneer is het weer kerk?
Cheers,
Rawkward Steve
Meer foto’s van Maron Stills op haar website en hieronder
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.