Death Alley op LNOE #2, foto: Jan Rijk
“Changes and progress very rarely are gifts from above. They come out of struggles from below.”- Noam Chomsky
Shaking Godspeed in De Besturing, foto: Jan Rijk
Ik geef het je te doen: de laatste nacht op aarde organiseren, en dat voor een tweede keer. De broeders van Death Alley en Shaking Godspeed deden het, en plaats van bestemming is deze keer Ateliercomplex De Besturing, in de Hofstad Den Haag. Je kunt een hoop zeggen over Last Night On Earth, maar bij binnenkomst in de imposante loods van de voormalige fabriek voor scheepsmotoren en –besturing, is in ieder geval duidelijk dat de ambities er niet om liegen. Dan kun je jezelf op voorhand oud-Holandsch cynisch opstellen, maar beter is om gewoon op te gaan in de avond en te zien waar het schip strandt. Het is de laatste avond op aarde tenslotte.
Tekst: Steven Gröniger, fotografie: Jan Rijk
De rode loper is vanavond in ieder geval niet voor haar bezoekers uitgelegd. Sterker nog; er zal eerst een zandpad overgestoken moeten worden om bij de entree te geraken. Dan kun je wel heel stoer proberen om op je tenen er door heen te komen, om je schoenen netjes te houden, maar dat past natuurlijk niet in de sfeer van de avond. Er later op de avond uitgebreid in gaan liggen rollebollen wel, maar dat terzijde. Na een snelle entree loop je dan wel via stalen platen het theater voor de komende nacht binnen. Links spotten we direct de bar, en rechts de Slemmybar, waarvan de whisky-cola’s nu al legendarisch te noemen zijn. Heftig spul, om maar weer eens met de esthetische bewoordingen van Death Alley-gitarist Oeds te spreken. Verder zien we een inpandige frituurhut, merch-tafel en ergens in de verte het podium waar Need, Dirty Fences, Shaking Godspeed, Death Alley en Birth of Joy de avond van een muzikaal cachet gaan voorzien.
‘Sexy violence’ op LNOE #2, foto: Jan Rijk
Met het trappetje naar boven vinden we, naast een prettig uitzicht over de gehele loods, het hol van Need-zanger Sam, waar zijn ‘Sexy Violence’ bokspartijen plaats gaan vinden. Daar achter ergens is er ook nog een darkroom, maar het was er te donker binnen om er enige fuck van te kunnen beschrijven. Pissen doe je trouwens buiten de loods in één van de plaskruizen of Dixies, maar veel leuker is het natuurlijk om ongegeneerd vanaf de kade rechtsstreek het water in te zeiken, zoals het een rechtgeaard stuk tuig, of tuigin, betaamt. Het is zo’n avond immers. En een belangrijk wapenfeit is dat er – naast gedanst – ook gerookt mag worden. Ik heb zelden mensen zo onmogelijk blij zien worden bij het besef van dat gegeven.
NEED op LNOE #2, foto: Jan Rijk
Basstiaan van NEED, foto: Jan Rijk
PvdD-DJ Esther Ouwehand voorziet De Besturing eerst van het betere stoner- en rijkere rockgeweld, en dan is de beurt aan het Amsterdamse Need om LNOE af te trappen op het podium. Nadat zanger Sam zijn visnetbodystocking en zijn zaakie even heeft gefatsoeneerd en we levende legende Igor Wouters achter de ketels spotten (de originele drummer blijkt belast met nieuw vaderschap), kan het gebeuk beginnen. Ik weet niet wat het is met deze band. De laatste keer was tijdens de beladen afscheidsshow van ex-Death Alley-bassist Dennis en toen bliezen ze mij redelijk van mijn sokken. Dat is ook nu weer het geval, maar naast sterke nummers, is er toch wederom iets van een soort onvoorspelbare GG Allin-vibe waarvan je stiekem hoopt dat die ergens wordt ontketend, maar die vooralsnog uitblijft. Maar dat kan ook door de ramptoerist in mij komen, die graag shit wil zien ontsporen. Punt is wel dat de band in ieder geval buitengewoon goed met die spanningsboog weet te spelen.
Een enthousiast begin is het halve werk zeggen ze weleens, maar dat is niet het geval als je het beoogde ochtendgloren wilt halen en iets teveel gecharmeerd bent van de Slemmybar. Mokerhard spul wel, dus beter stappen we over op het reguliere bier, willen we überhaupt het einde van deze avond nog zien, of was dat juist de bedoeling…..?!
Dirty Fences op LNOE #2, foto: Jan Rijk
Dirty Fences dan toch. De uit Brooklyn overgevlogen garagepunksurfrockers (of hoe je het wilt noemen), met een hintje Crue, dat wel, chambreren lekker in korte en puntige liedjes, die doen vermoeden dat ze een hele brede platenkast bezitten. Het vliegt vrij aangenaam van 50s tot aan 80s vuige, maar strakke garagerock. Precies de juiste band om enige levenskeuzes de revue te laten passeren en te beseffen dat het overstappen op bier een hele verstandige keuze is geweest.
Shaking Godspeed op LNOE #2, foto: Jan Rijk
Na weer een flinke schuimkraag vanaf de kade aan het water te hebben gedoneerd, en een mooie bokswedstrijd verder, voelt het ineens alsof we lekkerder beginnen te liggen in de ongedwongen vibe van de avond. Het kan aan een onbestemd zegeltje liggen, maar ineens is de psychedelische boogie van Shaking Godspeed het juiste antwoord op alle problemen waarvan ik dacht dat ik ze ondervond; modder is gewoon fijn, whisky ook, plassen nog meer, maar een geweldige bak muziek staat ongekend boven alles. Als je dichter bij de muziek wil zijn, moet je naast een box gaan staan, je oren staan wel twee dagen te suizen, maar je leeft wel compleet in de muziek op dat moment. Super logisch. Anyroads, met de afgelopen donderdag gedropte Last Night on Earth-themasingle vers van de pers is het besef daar dat Shaking Godspeed in ieder geval over genoeg buskruit bezit om internationaal ook wat ferme potten te gaan breken.
Shaking Godspeed op LNOE #2, foto: Jan Rijk
Death Alley op LNOE #2, foto: Jan Rijk
En zo zijn we ineens zomaar beland bij medeorganisator Death Alley, maar misschien is mijn timeline een beetje off. Voor mij persoonlijk is het de eerste live kennismaking nieuwe bassist Sander van de Haagse speedrockband The Blues Junkies. Ik kan mezelf er verder moeilijk van weerhouden om, gezien de beladen geschiedenis, met haviksogen te letten op zijn spel. Een Dennis 2.0 is het niet, maar dat zijn ook onmogelijke schoenen om te vullen, en dat moet je ook helemaal niet willen. Hij heeft in ieder geval wel het vermogen om binnen afzienbare tijd dienend te spelen, en maakt daarmee wel nieuwsgierig hoe zijn karakter zich in muzikaal opzicht zal ontwikkelen de komende tijd. Maar naast dat geneuzel: de muziek van Death Alley blijft gewoon keihard als een paal boven water hard gaan, helemaal wanneer je een gitarist als Oeds kapotlos ziet gaan op een onmogelijke groove-rif, waarbij ik echt even moet stil staan of het juist is wat ik hoor en zie. Hoe de fack doet hij dit?! Ik vermoed dat ik frisse lucht en een momentje aan de kade nodig heb om dit gedegen te kunnen verwerken, en daarnaast natuurlijk een bokswedstrijdje, whisky blijven we verder vanaf.
Death Alley op LNOE #2, foto: Jan Rijk
Bob Of Joy op LNOE #2, foto: Jan Rijk
We besluiten de avond met Birth of Joy en voelen ons als een vis in het water. Niet omdat Birth of Joy precies weet te spelen wat een publiek verlangt, maar omdat het vaker geen fucks geeft om wat het publiek verlangt. Het is meer dat de nummers vooral dienen als basis voor waar muziek heen zou kunnen gaan. Een jaar of zeven geleden zag ik ze als voorprogramma van De Staat en was het vooral die Doors-achtige band met die drummer die onmogelijk veel van zijn stokken brak. Nu is het vooral die band die genoeg zelfvertrouwen put uit het eigen vermogen en daardoor in vakmanschap uitblinkt in jams die vooral niet van deze planeet lijkt te komen. En vergeet daarbij vooral niet dat drummer Bob vannacht ook weer de behoefte heeft om zonder pardon te laten zien waarom hij zich mag meten met de top, waardoor ik uiteindelijk niets anders kan dan onbeholpen richting podium te kruipen om hem te high fiven in erkenning. Niet om hem een plezier te doen of zo, maar vooral uit persoonlijk ongekende dankbaarheid. Het was niet anders.
Birth Of Joy op LNOE #2, foto: Jan Rijk
Wat Last Night on Earth vooral heel duidelijk maakt is dat de behoefte aan dit soort festivals niet te miskennen valt. Niet alleen omdat de vrouwelijke bezoekers ook ruimer vertegenwoordigd zijn, maar vooral omdat het over het algemeen ook gewoon leuk mag zijn in ongedwongen zin. Zeker wanneer de taxi is voorgereden en we worden getrakteerd op een onvervalst stuk Arabische-schlagers, maakt de mentale honger naar een sonische Arabische lente, na een avond als deze alleen maar groter. Dus maken we onszelf weer op voor een nieuwe laatste nacht op aarde…
Hou vol
Meer werk van Jan Rijk op zijn website DutchPix en onder het videobewijs van deze avond, gemaakt en gemonteerd door Jayo Pietrzak, met GoPro-footage door Judith Zandwijk:
Shaking Godspeed op LNOE #2, foto: Jan Rijk
NEED op LNOE #2, foto: Jan Rijk
Death Alley op LNOE #2, foto: Jan Rijk
Dirty Fences op LNOE #2, foto: Jan Rijk
Birth Of Joy op LNOE #2, foto: Jan Rijk
Shaking Godspeed op LNOE #2, foto: Jan Rijk
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.