Triptykon op Soulcrusher 2019, foto Paul Verhagen
Soulcrusher festival heeft dit jaar wederom een opwindend rijtje bands op de poster staan. Het festival blinkt uit in veelzijdigheid, binnen de kaders van het gitzwarte en natuurlijk de tijdspanne van slechts een dag. Die ene dag wordt wel rijkelijk gevuld met veertien acts die zich allemaal in de periferie van metal bevinden. Bands die je zeker ook op Roadburn zou kunnen zien, maar die ook nog wel eens in de kleine duistere hoekjes van een indie festival kunnen opduiken. Onder de veertien bands die vandaag de twee podia van Doornroosje beklimmen zijn Pelican, Lingua Ignota, Mizmor, Dopelord, Daughters, The Secret, Hell en Triptykon. Never Mind The Hype koos uit al dat moois een top drie.
Tekst: Lisa Gritter // Fotografie: Paul Verhagen
Triptykon op Soulcrusher 2019, foto Paul Verhagen
TRIPTYKON
Het is al wat later op de avond en het goed (in zwart, uiteraard) geklede publiek heeft de smaak al goed te pakken als het Zwitserse Triptykon aantreedt. Potverdrie, wat een goede show. Alles klopt, alles klinkt zoals het klinken moet. Hard, blazend en strak. Het podium hult zich in groen licht en in de zaal buigen de hoofden zich op de maat van de diepe bassen. Her en der steekt een hand in de lucht in alsof er naar een denkbeeldige sinaasappel wordt gegrepen. We worden meegezogen in de muziek, in de witte haren van zanger Thomas Gabriel Fischer en de betoverende bassen van Vanja Slajh.
Lingua Ignota op Soulcrusher 2019, foto Paul Verhagen
LINGUA IGNOTA
De zaal is donker. Het podium afgesloten met een gordijn. We zien een hard verlichte Kristin Hayter, de vrouw achter Lingua Ignota. Op een gegeven moment stapt ze van het podium af en zien we niet meer dan een paar bleek verlichtte hoofden in het publiek die zich in een kring om haar heen hebben verzameld. Het is jammer, want we willen graag de vrouw zien die muziek produceert die uit ons diepst weggestopte pijn lijkt te zijn getapt. Niet iedereen in de zaal houdt het vol. Lingua Ignota’s muziek kan naargeestig aanvoelen, maar het is vooral confronterend. Waar veel bands pijn vertalen in grootse gebaren en symbolisme, is Lingua Ignota gestript van alle opsmuk, van het ego. Het is echt en dat maakt het ook eng. Maar oh zo indrukwekkend.
Daughters op Soulcrusher 2019, foto Paul Verhagen
DAUGHTERS
Daughters is een band die je vooral wilt zien vanwege het spektakel. De grillige zanger en zijn on-stage streken zijn puur vermaak, iets wat haaks staat op de monomane visie die Daughters op het leven lijkt te hebben. Het valt mee vanavond met de gekkigheid. Daughters brengt een soort post-hardcore-Nick Cave-punk vol hypnotiserende en dissonante geluiden die niet bedoeld zijn om je aangenaam te laten voelen. Het consumeert en domineert. Hoewel de overduidelijk bedoelde chaos soms ook de aandacht doet verslappen, is Daughters een band die we graag niet helemaal willen duiden of met volle overtuiging van kunnen houden. Tussen alles wat ons geeft wat we willen, is het soms juist prettig iets te krijgen waar je misschien niet op zit te wachten.
Bedankt Soulcrusher. Ook Doornroosje voor je fijne zalen, relaxte sfeer, de banken om tussendoor in weg te zakken en het altijd vriendelijke personeel. Tot de volgende.
Bekijk hier de foto’s van Paul Verhagen of ga naar zijn website voor nog meer beeldmateriaal.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.