Na 8 jaar zien we weer The Gories op Sjock!, foto Timothy Aarbodem
Route a Sjock Festival, foto Timothy Aarbodem
Een kleine tien jaar terug bezochten we een aantal edities van het sympathieke Belgische Sjock Festival, waaronder een zeer memorabele in 2009 met de terugkeer van New Bomb Turks, The Gories (beide dit jaar ook weer present), de laatste show van The Spades, Paceshifters en The Oblivians. Ditmaal keren we terug in NMTH kostuum, en in fietskostuum… na 150 km. in 9 uur arriveren we, en worden met open armen (en bier) ontvangen. Meteen een fikse reminder dat Sjock dan wel behoorlijk doorgroeide, maar dat het bij de 42e editie mog altijd dat gemoedelijke festival is, gerund door allerhartelijkste mensen op het terrein van de lokale sportvereniging in Gierle.
Enige minpunt van onze kant is dat we net in de voetbalkleedkamer onder de douche staan als The Gories speelt. Gelukkig was we beleefdheidsmeervoud (…), en heeft NMTH-collega Timothy wel de tegenwoordigheid van geest en punctualiteit om bij aanvang Detroitse garagerockers klaar te staan. Hij heeft de idyllische route van station Tielen naar het festivalterrein genomen, een bepakte voettocht van 4 kilometer die in goede banen geleid is door bordjes van het festival met pijlen erop.
Lees ook:
– de zaterdag waarop ‘de jeugd’ als Brutus, Bark en Toxic Shock de oude garde wegspeelde, maar niet Zeke!
– de zondag waarop Hellacopters en New Bomb Turks het stof eraf bliezen
Tekst: Ingmar Griffioen en Timothy Aarbodem / Fotografie: Timothy Aarbodem
The Gories op Sjock Festival, foto Timothy Aarbodem
Rocket From The Crypt ft. Mick Collins, foto Timothy Aarbodem
THE GORIES
Machinale, oer-boogie recht vanuit de autofabriek van de Motor City. Twee, maximaal drie of zelfs één akkoord is genoeg, één riff per nummer is de wet. Bij The Gories uit Detroit zit de Bo Diddley swing er goed in en ze rollen als een stoomwals zo over het publiek heen. In 2010 hebben ze ook op Sjock gespeeld en zanger-gitarist Mick Collins stelt: “see you in a couple of hours”. Op het hoofdpodium dus, waar hij de dag zal afsluiten met The Dirtbombs. Hun hit “Nitroglycerine” spelen ze als afsluiter, nog even freaken aan het einde en klaar is kees. We mogen wel stellen dat dit de dag van Mick Collins gaat worden. (TA)
ROCKET FROM THE CRYPT
Yes… wel op tijd op het veld voor de volgende band. Let’s rock(et from the crypt)! “On a rope on a rope…” en zeker als frontman Speedo (John Reis) Vlaanderen met Holland verwart. Spinal Tap momentje: Reis denkt nog dat hij in Amsterdam is in plaats van Gierle, België. Als hij dan ook nog moeite heeft met het uitspreken van ‘Sjock’ is de Nigel Tufnel status helemaal compleet, “Can I have a Flemish translator?” roept ie nog. Maar laten we de San Diego punkrock-veteranen daar vooral niet op afrekenen. Ze werken er immers hard voor. Het is wel heel Amerikaans, vooral de flauwe, ‘cocky’ humor in de aankondigingen:“I invented rock n’ roll music in the 90s”.
Rocket From The Crypt op Sjock, foto Timothy Aarbodem
Legendary Shack Shakers op Sjock, foto Timothy Aarbodem
Maar Speedo zet door en uiteindelijk krijgt ie ze wel mee. RFTC staat hier in Gierle met een enorme band inclusief een mopje blazers, en in uniform. En ze hebben zo wel soul hoor. Dat past dan weer wonderwel op deze avond. Speaking of soul… Mick Collins (Gories/Dirtbombs) doet ook even mee in het nummer ‘Born in ’69’, het schijnt dat ze Mick hebben ingevlogen toentertijd (jaren ’90) om het nummer in te zingen. Achter de drumkit herkent Tim Mario Rubalcaba van psychrockende stadgenoten Earthless, die tot aan de split van RFTC ook al vier jaar bij ze drumde en sinds 2013 terug is achter de kit. (IG/TA)
THE LEGENDARY SHACK SHAKERS
Vaste gasten op Sjock (nu ja ze stonden er in 2010 en 2011 ook al eens) zijn de Legendary Shack Shakers en je snapt meteen waarom. De Amerikaanse groep legt die roots-muziek meteen dik, gedreven en uptempo op. Dit is precies de opzwepende rockabilly en blues waar Sjock op zat te wachten (en waar het festival al van oudsher mee uitpakt). Swingen maar, ze trekken direct veel dansers, uit de toch traditionele kuif-minded crowd. Het nadeel van het kwartet is dat ze heel lang in hetzelfde tempo doorgaan. De mondharmonica, howls en vooral het fuzzy gitaarspel redden ons gelukkig van de verdrinkingsdood in de onophoudelijk draaikolk van contrabas en drums. Toch kan ik m’n voeten niet stoppen met tappen. De vlam is al snel in de Titty Twister (de tent die het tweede podium huisvest en die titel al droeg ver voordat Lowlands ermee aan de haal ging) geslagen en de ene na de andere crowdsurfer komt voorbij. Zanger Speedo neem een slok en gooit dan die volle fles sterke drank in het publiek als olie op het vuur. Hopla, nog een stukje Slayer (South of Heaven) erin. Ja Legendary Shack Shakers is van vele markten thuis en zeker van die van Sjock.
Weer een minpuntje, ik was alweer vergeten dat een curryworst in België de naam is voor een gewone frikandel?! Hadden die German die naam niet even kunnen patenteren? Ah wel, gelukkig grossiert de Vlaamse catering hier ook in royale pizzabroodjes en bakken friet. Een biertje, “nee meneer, we hebben geen grote bieren, alleen gewoon ‘bier’.”, kost overigens slechts 2 euro. Kom daar maar eens om op een festival, of überhaupt in de Hollandsche horeca. (IG)
Legendary Shack Shakers op Sjock, foto Timothy Aarbodem
Publiek bij Legendary Shack Shakers op Sjock, foto Timothy Aarbodem
Dirtbombs op Sjock Festival, foto Timothy Aarbodem
THE DIRTBOMBS
Bij de slotact van de niet misselijke eerste festivaldag zien we Mick Collins weer op het podium. Zijn Dirtbombs steekt meteen de lont erin met de soulvolle garagekraker Start The Party. Het volle veld laat het zich niet gelegen liggen en pakt ook de tweede goede boodschap op: (You better) Get It While You Can. Yeah yeah yeah… Underdog. De soul druipt ervan af. Heerlijk en wat een liefde en drive zit er ook garage, zeker dankzij de dubbele drums. En wát een power heeft Mick nog op z’n oude dag, gewoon drie keer on stage vandaag. Net als eerder op de dag is zijn geheugen nog goed en, in tegenstelling tot de zanger van Rocket From The Crypt, weet wel hij wel waar hij is, “Merci, dankuwel. You speak both languages right?” Een sympathieke gozer die Collins!
En klasse nummers maakte ie verdikkeme met Dirtbombs en Gories, repertoire dat zoveel jaar later nog fier overeind staat. En laten we niet vergeten dat Vader Jacob wel even vernuftig in onze favoriet Underdog verwerkt was. Motor City Baby is een uitschieter binnen deze toch al sterke set. Kung Fu, Curtis Mayfield love indeed!, is meer van de spanningsopbouw en werkt daarom erg goed een dik kwartier in de set. De bekende songs volgen elkaar rap op. Chains of Love is geweldig en meeslepend en doet denken aan het werk van Jimi Hendrix met Curtis Knight: soul en rhythm & blues met de fuzziness van Hendrix’ spel. Een compositie die het had verdiend om tot een breed gedragen evergreen uit te groeien, niet een grotendeels vergeten nineties nummer.
Klinkt goed hoor, stem, gitaar- en samenspel en zeker ook die enorme drive. Goed dat ze er nog zijn. En toch staat niet het hele veld – vandaag verwacht Sjock een man of 2500 (zaterdag liefst 4500), te springen. Zo makkelijk is het ook niet wat Collins en co serveren. In de toegift wordt het echt lastig en freejazzy. Waar de mensen dit maar moeizaam snappen, zit de band er echter volledig in. En als de ene drummer op de kickdrum van de andere klimt en start te meppen, verwacht je een euforisch moment, maar nee het wordt een kalme, zachtjes dwingende souljazz groove. De drummer is los als de spreekwoordelijke beer en springt in het publiek. Na wat flauwe grappen (“This guy with that T-shirt has been waving it all concert long, just because he wants a handjob.”) blijkt hij toch wat zwaarder dan de security inschat en maakt een smak. “Do you wanna know how you get fired from the Sjock Festival? You drop a band member”, spot ie nog. Ondertussen is Mick, onder een knisperend fuzzje, als een James Brown het podium afgelope. De band freakte nog tien minuten door. Typisch.
Dirtbombs op Sjock Festival, foto Timothy Aarbodem
Zo krijgt die eerste Sjock-dag een raar einde. Een tikje vreemd, maar wel lekker en we koesteren ‘m al. Einde? Veel mensen hebben de energie gereserveerd voor twee uur losgaan op Dj Franzie in de Titty Twister. Gouwe ouwe rockhits vergaan immers nooit, maar ons hoofd wel in dat kussen inmiddels. Morgen meeer! (IG/TA)
Lees ook:
– de zaterdag waarop ‘de jeugd’ als Brutus, Bark en Toxic Shock de oude garde wegspeelde, maar niet Zeke!
– de zondag waarop Hellacopters en New Bomb Turks het stof eraf bliezen
Meer foto’s van Timothy Aarbodem in de galerij:
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.