Hellacopters en New Bomb Turks blazen stof van slotdag Sjock 42

Zoals verwacht komt onze Sjock-zondag wat moeizamer op gang, dan je zou willen op basis van het programma, het lekkere weer en kinderlijk optimisme. Alle reden om vroeg bij de pinken te zijn, want de door NMTH getipte Priceduifkes zijn dat wel en ook The Fleshtones spelen al vroeg in de middag. Maar ja we gingen dan ook best wel hard op die zaterdag, de vraag is dan ook of wij en vooral Sjock hetzelfde niveau op kunnen brengen op de slotdag.

Lees ook:
– de vrijdag van Mick Collins (Gories/Dirtbombs)
– de zaterdag waarop ‘de jeugd’ als Brutus, Bark en Toxic Shock de oude garde wegspeelde, maar niet Zeke!

Tekst: Ingmar Griffioen en Timothy Aarbodem / Fotografie: Timothy Aarbodem

PRICEDUIFKES
Oeh het is ditmaal ook voor de festivalgangers wel heel vroeg. Priceduifkes beginnen voor een veld met slechts honderd man, maar wel een paar hele enthousiaste Vlaamse fans, die bij de eerste akkoorden de biertjes en een pizzabroodje in de lucht smijten voor wat ‘ochtend’gymnastiek. “Merci aan de organisatie. Deze heet ‘It’s Raining Shit en is voor Dre.” Sympathieke knapen, die al even bezig zijn en met een stel rappe punkrock-platen deze festivalspot en fans als Dre en die andere uitgelaten zotten hier, bij elkaar gespeeld hebben. Ze spelen lekker korte en felle songs en na een kwartier is de pit wel aan. Een man of vijftien smijt met ledematen, de eerste Turbojugendlichen zijn gesignaleerd en die zijn niet zo tam als het Tokyo Chapter dat we gisteren zagen genieten. Merksem heeft beduidend meer haar op de tanden.

Veel materiaal van de in februari verschenen plaat Goathorse, zoals Bad Dreams Pt 2, waarin de zanger-bassist inmiddels klinkt alsof ie liefst duifkes de kop af bijt. De hele band brult “Wake me up, wake me up, I hope this is just a dream, bad things coming after me. En ze houden het tempo ongenadig hoog. Goede tip ook van frontman Ricky D om niet alleen Hellacopters en Nashville Pussy maar ook het Newcomer podium verderop te checken. Afsluiten doen we met de zomerse single I Ain’t Dreaming Of A White Christmas. Geen speld tussen te krijgen dat refrein en ook crazy festivaldude Roger zingt ‘m mee: “White Christmas sucks!” Straffe set, zo straf dat de heren nog 6 minuten over hebben. “Verzoekjes?” (IG)

THE FLESHTONES
Opgericht in 1976 in New York, is The Fleshtones is misschien wel de ‘oudste’ band in de line-up, maar deze oudere jongeren hebben nog energie voor tien. De heren, gestoken in goede overhemden met matching gitaren, draaien en springen wat af, en laten gerust het publiek meedoen. “Let me see your talent Sjock!”, zegt zanger Peter Zaremba en al snel staat er een heel veld pirouettes te draaien. Dat ziet er in de praktijk heel lullig uit, maar toch werkt het aanstekelijk en men heeft er lol in. Dat de band al 40 jaar mee gaat, laten ze merken met het nummer Remember The Ramones. In feite is het een ode aan de legendarische club CBGBs en de scene die zich daar afspeelde, de club waar ze ooit hun eerste optreden gaven. The Fleshtones is een plezier om naar te kijken en hun garagepunk met een vleugje powerpop staat ook anno 2017 nog stevig overeind. (TA)

BARNY & THE RHYTHM ALL STARS
We enteren de Titty Twister waar de temperatuur nog extra oploopt door de show van Barny & The Rhythm All Stars. De Franse rockabillyband is een graaggeziene gast op de festivals en dat snappen we direct. Barny da Silva haalt echt alle trucs uit de kast om het publiek te entertainen. Dat gaat van gelikte Elvis-moves tot meer origineel en uitbundig werk. Zoals die song, opgedragen aan “All you drunk people out there”, waarin ie eerst een biertje kopt en dan zichzelf lanceert en als een slamdunkende worstelaar zijdelings op het podium landt, om daar op de maat van de pompende contrabas op de planken te blijven beuken. The Rhythm Allstars hebben er ook zin in.

Verdomd lekker potje rock ’n roll zo vroeg op de middag, met veel energie gespeeld. Een en ander kan niet verhullen dat we naar een soort coverband kijken die weinig nieuws brengt, of het moet de grote glimlach op de gezichten van de mensen zijn. En de olie op het vuur in die ene kleine man, topless en met circussnor, die elke vrouw probeert te verleiden tot een rock ’n rolldansje en daar – vele vruchteloze pogingen later – nog wonderwel in slaagt ook. Even later heeft Barny ’the bull by the horns’ en nog eens in een gevoeliger nummer op akoestische gitaar, waarop de hele Titty Twister meeklapt. Barny’s stem, uitstraling en show zijn helemaal spot on en terwijl we noteren dat zijn harde werk zich uitbetaalt, krijgen we die glimlach ook niet meer van ons gelaat gepoetst. (IG)

THE SHA-LA-LEE’S
Op dag drie staat er ook weer een Antwerpse band op het hoofdpodium, ditmaal The Sha-La-Lee’s, met (ex-)leden van onder meer The Sore Losers, El Guapo Stuntteam en Millionaire in de gelederen. De an sich prima band, die op jaren ’70 hardrock geïnspireerde muziek maakt, mist helaas wat spanning en diepgang. De spanning waar El Guapo Stuntteam juist zo bekend om stond. Een spannend momentje komt wel tijdens de aankondiging van het nummer Long Way To The USA, waarin zanger Cedric Maes beweert dat de USA het mooiste land van de wereld is. Gewaagd om dat in de ‘age of Trump’ te vermelden. Bij dezen nog wel de complimenten aan de mondharmonicaspeler, wat kan die man scheuren zeg! (TA)

NASHVILLE PUSSY
Nashville Pussy’s zevende keer (!) op Sjock wordt tien minuten voor planning al aangekondigd. Daarna schalt er weliswaar vijf minuten jaren ‘70 pornofunk uit de speakers, met hier en daar vlagen van de imponerende ‘2001: A Space Odissey’ soundtrack (‘Also sprach Zarathustra’ door de componist Richard Strauss). Het halve werk is een goed begin! De band bestaat al 20 jaar, met het getrouwde stel Blaine Cartwright en Ruyter Suys als constante factor.

Cartwright zorgt voor hoogst vermakelijke, memorabele momenten en gouden anekdotes. Zo drinkt hij twee ‘pintjes’ vanuit zijn hoed, of zwaait hij wild met zijn microfoonstandaard. “Chuck Berry is the only thing I know, and Johnny Thunders.” Hier in Europa weten we de oude rock ’n roll-legende gelukkig nog te waarderen volgens Blaine. Cartwright probeert zich niet al te veel met politiek in te mengen, maar over één ding is hij wel duidelijk: “Pussy is not a dirty word, our president said it but it’s still taboo back in the USA.” Zomaar een greep uit zijn statements, ondertussen zou je bijna vergeten dat deze band ook nog goede muziek staat te maken. Southern rock met hier en daar wat vlagen AC/DC. “Praising Jesus, chasing pussy,” schreeuwt Blaine nog en vat zo de essentie van het leven samen. (TA)

NEW BOMB TURKS
In de aankondigingen, de NMTH-tips en vele gesprekken op het veld is al uitgebreid gerefereerd aan de legendarische 2009 editie (met New Bomb Turks én Turbonegro) en de presentator laat de kans ook niet liggen. Fast forward acht jaar verder en er landt meteen een biertje tussen de voeten van Eric Davidson, die even fronst en dan begint aan z’n kenmerkende frontman show. Het is me nog een mannetje hoor in z’n I Don’t Get No Respect shirt. Hij raast over het podium, staat weer even in standje ontploffen stil en pakt de lens van een fotograaf beet. Constant het publiek uitdagend om naar voren te komen en naar mensen (die niet opletten?) iets met kleine piemels. Tikje seksueel geobsedeerd, na wat rukbewegingen verdwijnt de mic in de broek en even likken maar. Goede speech over fotografen en respect voor de professie in vergelijking tot ‘de rest die daar met z’n klote mobieltjes staat…

Altijd goed om op zo’n masculien rockfestival je feminiene kant te tonen en Davidson is daar niet bang voor. Oh nee! Het is heel makkelijk om volledig in de show van de frontman mee te gaan. Het scheelt dat hij een heel goede band heeft (al sinds 1990 in dezelfde bezetting opererend), die de scheurende garagepunksongs nog kort en krachtig neerlegt. Wat Davidson heel goed begrijpt is dat een succesvolle liveband een verhaal nodig heeft, en een show. Die werkt nog steeds. Nadat Blaine Cartwright (Nashville Pussy) onthult dat geen band meer platen verkocht op Crypt Records dan NBT, haalt Davidson nog een komkommer uit de broek en zet z’n tanden erin. Belangrijker: Met het opruiende Born Toulouse-Lautrec is het tijd voor het debuutalbum !!Destroy-Oh-Boy!! (1993). Net nadat hij grapt: “We got 28 more songs for you”, blijkt Matt Reber de basversterker opgeblazen te hebben. Geheel in stijl is die in 2 minuten gefixt en zo krijgen we afsluitend het geweldig scheurende anthem Mr. Suit.

Het nummer, oorspronkelijk van Wire, was mijn absolute favoriet destijds. Eind jaren negentig mocht ik als journalistiek-student naar de Melkweg om verslag te doen van New Bomb Turks, een van de beste schoolopdrachten ooit. De voorbereiding geschiedde destijds nog via een gang naar de bibliotheek, waar ik alle platen van de Ohio punkrockers leende en bronnen als Oor’s Muziekencyclopedie doorspitte. Alle voorbereiding ten spijt werd ik volledig weggeblazen door de onvoorstelbare energie van de band, die in de Melkweg bekende dat ze niet geslapen hadden sinds de vorige show. De zaal ontplofte keer op keer en het is goed om te zien dat de band twintig jaar verder nog met een vergelijkbare passie op het podium staat. Zoals het ook mooi is om te beseffen dat wat me zo aansprak in de tekst van Mr. Suit, nog steeds actueel is en dat ik nog steeds geen pak aan hoef te trekken dat me niet zint of past.

“I’m tired of being told what to think
I’m tired of being told what to do
I’m tired of fucking phonies
That’s right, I’m sick of you

You can take your fucking money and shove it up your ass
Go fuck your self, or plug your fuckin’ ass
I’m tired of fucking phonies
That’s right, I’m sick of you

I said NO, no, NO, no, NO, no, Mr. Suit”
(IG)

THE MANGES
The Manges dan, want zoals Ricky D al zei: ‘vergeet de Newcomer Stage niet’. Dat is even omschakelen want de punkrock heeft een erg poppy kant. Ok, wat we bedoelen: De Italianen zijn meer poppunk dan punkrock. Niks mis mee verder. Ook eens fijn: Geen gelul tussendoor, alleen raggen en (samen) zingen. Wel goed en on point, maar wel wat veel hetzelfde tempo. Dezelfde jongens als bij Priceduifkes acht uur eerder, maken het hier ook kapot in de pit. Er is geen security meer te bekennen en dan hangen die Priceduifkes ook in de hekken hè. Hoewel we het een wat rare afsluiter van deze stage vinden, lijken veel mensen het te kennen en waarderen. Goede vibe ook. The Manges gaat voor meeste nummers in één set en na Bad Juju, hangen we in de touwen. Tijd om richting de Main Stage te strompelen. (IG)

THE HELLACOPTERS
The Hellacopters is een van de bands waar dit weekend erg naar uitgekeken wordt, en met een goede reden. Na een afwezigheid van tien jaar is de populaire, Zweedse band eind 2016 weer bij elkaar gekomen. De reünie ter ere van het 20-jarig bestaan van eerste plaat Supershitty To The Max beviel zo goed, dat een handjevol shows is geboekt waaronder de 42e editie van Sjock.

De band voelt aanvankelijk nog wat stijfjes aan, maar dat verandert als de duisternis eenmaal valt en de ‘hitjes’ als The Devil Stole The Beat From The Lord, Soulseller, Toys & Flavours en I’m In The Band beginnen te komen. Dan is de magie van 20 jaar geleden weer helemaal terug. “Are you still awake? We haven’t started yet!” zegt gitarist Dregen, en dat klopt, de band begint nu echt goed los te komen. Een fijne verrassing is het lang uitgesponnen nummer Spock In My Rocket, met de hypnotiserende, repetitieve riff is het spacen geblazen. Als toegift worden nog Grace of God en (Gotta Find Some Action) Now! gespeeld. Momentje: Dregen klimt op de toetsen, Nicke Andersson drukt zich tegen de grond in MC5-stijl en ze persen er samen nog een ‘dual-guitar’ solo uit voordat ze ons voldaan achterlaten. (TA)

MFC CHICKEN
Open deuren parade: Wat denk je: zou afsluiter MFC Chicken pompende rockabilly spelen? Zou heel Sjock er op los gaan? Zouden ze aan kippenreferenties doen? Zouden we onze muntjes op krijgen? Dorst hebben? Zou die sitdown aan het eind ongemakkelijk zijn? Zou de tent ontploffen? Zouden ze nog een toegift doen? Goed, hebben we dat vast gehad. Nee, MFC Chicken is niet zo los en gek als King Salami gisteren, maar wel een stuk hechter nog. ‘Tight as fuck’ zeg maar, ook in nummers als Chicken Shack, Voodoo Chicken en Going Chicken Crazy, en mét saxofoon. Als de superstrakke rock n’ rollband ook nog nummers als Little Richards’ Lucille en afsluitend The Sonics’ Psycho de zaal in slingert, zijn wij tevreden. (IG)

RESUMEREND EN TERUGFIETSEND
We kijken terug op drie hele mooie dagen Sjock, wat een hartverwarmend weerzien met dit festival. Nadat we backstage onze kop in de nog van etens- en drankresten nasmeulende kleedkamer van The Hellacopters gewassen hebben (de douches waren bezet, sorry he!) en de bidonnetjes gevuld, zien we hoe de eerste petanque-speler alweer op de baan staat te gooien en een zekere loomheid zich meester maakt van Sportcomplex Poeyelhei in Gierle. Tijdens de terugreis bedenken we:
– Steengoede programmering, drie dagen raak voor 80 euro (1,8 euro per band en 2 euro per biertje is gewoon een goede deal).
– Sommige oude bands worden onderhand wat te belegen (Guana Batz, Bad Religion), anderen maken het daarentegen volledig waar (Hellacopters, Zeke, Dirtbombs). Wellicht toch goed om volgend jaar nog wat middelgrote Belgische en Nederlandse bands de kans te geven, maar we willen niet zeveren he.
– Op zaterdag en zondag was het met 4500 (uitverkocht voor het eerst!) en 4000 bezoekers wat drukker, en dan voelt het terrein net wat te klein aan.
– De vele mensen die overal op de grond zitten zeggen ook: een paar extra zitplaatsen zou schoon zijn.
– Dank aan Hans K, Ron H en de hele Sjock familie voor de superbe ontvangst en alle goede zorgen.
– Wat ontzettend fijn om op zo’n pretentieloos en charmant festival te zijn. Sjock heeft wat ons betreft precies de juiste grootte en het siert de organisatie dat ze aangeven ‘absoluut niet verder te willen groeien’.
– Dan kunnen wij wel zeggen dat er met wat extra catering, speciaalbieren en sponsoring nog wat te verdienen valt, en dat er bjvoorbeeld op social media-beleid nog wat te winnen is, maar dat heeft Sjock dus helemaal niet nodig.

Sjock weet heel goed wat het wil en kan, en voert dat uitstekend uit. Ons zien ze wel terug in Gierle voor ‘Our Rock’n’Roll Highlight of the Year’: Sjock 43.

Lees ook:
– de vrijdag van Mick Collins (Gories/Dirtbombs)
– de zaterdag waarop ‘de jeugd’ als Brutus, Bark en Toxic Shock de oude garde wegspeelde, maar niet Zeke!

Meer foto’s van Timothy Aarbodem in de galerij hieronder:

Deze slideshow vereist JavaScript.

---