Sjock 2018, 43e editie: In ieder geval het warmste rock n’ roll hoogtepunt van het jaar!

Vele rockabilly’s, punks, nozems, mods, rockers, Turbojugend en andere ‘deviants’ reizen elk jaar weer af naar de Poeyelheide in het Belgische Gierle. De 43e editie van het langstlopende, alternatieve festival van België staat weer op het punt te beginnen: Sjock! De 42e editie was al één van onze rock n’ roll hoogtepunten van het jaar, reden genoeg om weer een kijkje te gaan nemen en je te onderwerpen aan een weekend vol luide doch swingende muziek.

Tekst en foto’s: Timothy Aarbodem

VRIJDAG
Je kunt er eigenlijk niet omheen. Op het campingterrein is een tent met groot scherm ingericht om de Rode Duivels te zien winnen van Brazilië. Het lijkt wel of heel Gierle uitgelopen is, hoe meer zielen des te meer vreugd zal de security hebben gedacht. De Belgen winnen en dat komt gelukkig ten goede aan de sfeer om over te gaan op echt belangrijke zaken: Muziek!

The Bronx
De Los Angelezen van The Bronx staan al klaar om de Sjockers/voetbalsupporters te voorzien van prima punkrock, net iets te prima wellicht. Ach, een grote pit en crowdsurfers zijn ook weer een feit.

MC50 plays ‘Kick Out The Jams’
Toen gitarist Wayne Kramer aankondigde weer MC5 nummers te gaan spelen ter ere van het vijftigjarig bestaan van cultklassieker Kick Out The Jams, gingen de hartjes op de NMTH-redactie toch wat sneller kloppen. De Detroitse band uit de jaren ’60 legde de fundering voor ‘high energy punk’, met in hun kielzog veel bewonderaars waaronder hun ‘kleine broertje’ The Stooges.

Helaas is de Motor City 5 inmiddels gerudeceerd tot MC2 en drummer Dennis Thompson is er ditmaal ook niet bij. Echter, Kramer heeft met zorg zijn band samengesteld en zanger Marcus Durant (Zen Guerrilla) lijkt zelfs een beetje op Rob Tyner! Klassiekers als Ramblin’ Rose, Come Together, Kick Out The Jams en Motorcity Is Burning passeren de revue. De band maakt ook een uitstapje naar een experimentele, freakout versie van Sun Ra’s Outer Spaceways Incorperated. Af en toe is het tempo wat langzamer dan vroeger, maar wat verwacht je als er een plaat van een halve eeuw wordt geëerd! Bij Looking At You gaat het eindelijk goed los en met afsluiter The American Ruse gaan ze terug naar de roots van de MC5, r&b en rock n’ roll in de geest van Chuck Berry. De dag van deze fanboy en uw reporter kan in ieder geval niet meer stuk!

The Reverend Horton Heat
Aan psychobilly legende Reverend Horton Heat de eer om de vrijdag af te sluiten in de Titty Twister. Zijn hits als Psychobilly Freakout en Galaxy 500 worden afgewisseld met enkele covers als Little Queenie en Ace of Spades, inclussief erg nette solo’s! Jim Heath is gefocust, maar geniet zichtbaar van Sjock met een grote grijns op zijn gezicht. The Reverend zet een standaard voor alle rockabilly bands die de volgende twee dagen volgen.

ZATERDAG

Door de aanhoudende droogte is het festivalterrein al aardig dor en stoffig. Zaterdag is het ook weer tropisch warm, maar gelukkig is er af en toe een supersoaker of plantenspuit die voor het kleine beetje verkoeling zorgt.

The Darts
Een paar ongemakkelijke blikken volgen nadat de presentator The Darts aankondigd onder de noemer ‘all-girl’ band, je hebt het immers toch ook niet over een ‘all-boys’ band!? Anyway, de fuzzy garagegroep uit Phoenix en Los Angeles lijkt rechtstreeks uit een ’60s psychsploitation film te zijn weggelopen. Die lekkere fuzzbass en manische wah-solo’s zijn perfect om bij wakker te worden. De gitaar en orgel worden tot slot nog even misbruikt en zullen niet de enige slachtoffers van de zaterdag zijn.

Messer Chups
Na klachten dat Sjock te weinig surf zou boeken hebben zij de Rusische, instrumentale surfband Messer Chups weten te strikken. De bijbehorende 50s horrorvisuals en -kreten werken goed samen met het ijle sfeertje dat zij weten neer te zetten. De saxofonist van The Originators is erbij als special guest, die de femme fatale op bas nog ‘inspecteert’ op ‘verboden items’ met zijn theremin.

Lords of Altamont
Jake Cavaliere houdt van rock n’ roll en is dan ook een beetje ziekjes zo aan het einde van de toer. Dat is niet te merken aan zijn energie, wel een klein beetje aan zijn stem. Gitarist Dani is ook weer terug na een vermeende “niertransplantatie”. Hun gezondheid weerhoudt de Lords of Altomont niet om garagepunk van het betere niveau ten gehore te brengen. Hier en daar wordt er wat geleend uit de analen van de sixties en seventies, zo klinkt die riff van F.F.T.S. wel erg op Blue Cheer’s Parchment Farm en het groovy Evil van Cactus wordt op slinkse wijze in de set verwerkt. Maar dat mag de pret niet drukken. Hoogtepuntje: De sympatieke crowd-support mocht nog even rammen op het farfisa-orgel.

The Mummies
Waarschijnlijk heeft de Titty Twister-tent nog nooit zo uitgepuild als bij The Mummies. Het cultfenomeen uit Californië speelde de laatste jaren maar een handjevol shows, de verschijning op Sjock is er dus eentje waar je bij moet zijn. Hun status wordt ontleend aan de shows die zij eind jaren ‘80/begin jaren ’90 hebben gespeeld, met name die op het TV-programma Counter Culture waarvan de beelden nog op het internet rondzweven. De koningen van de ‘budget rock’ worden zij ook wel genoemd, vanwege de sterke DIY-ethiek die zij erop na hebben gehouden.

Hun zelfdestructieve ‘garage stomp’ is zo debiel en rammelend dat het tegelijk op het geniale af is. Er wordt ruzie gemaakt, flauwe moppen getapt over de Dead Kennedys (en terecht, later meer…), de zanger die zijn orgel op zijn hoofd draagt en bij het eerste nummer al tegen de bassist pleurt, enzovoort, enzovoort. Allemaal ‘part of the act’ natuurlijk, maar je gelooft ze wel. De show is klaar wanneer de zanger de hihat en bekkenstand meeneemt van het podium af. Geen wonder dat ze minstens een jaar nodig hebben om bij te komen voor de volgende show.

Turbonegro
Lastig te toppen zo’n intense show. Maar de volop aanwezige Turbojugend kan zijn geluk niet op bij Turbonegro, de rock n’ roll versie van de Village People. Oude en nieuwe anthems als Get It On, Hot For Nietzsche en Age of Pamparius worden lekker meegebruld. Er wordt nog even benadrukt dat hun meest vooraanstaande album Apocalypse Dudes al weer 20 jaar bestaat, “jullie ouders bedreven de liefde op deze plaat.” Queen’s Bohemian Rhapsody en Kiss’ I Was Made For Loving (‘Fucking’) You gaan naadloos over in I Got Erection. Na twee decennia nemen de band en de fans zichzelf nog steeds niet zo serieus, iets waar velen een voorbeeld aan kunnen nemen tegenwoordig. Het aanzicht van een Turbojugend-polonaise is zalig om te zien.

Dead Kennedys
Waar te beginnen. Muzikaal gezien is er eigenlijk weinig op aan te merken. Wat de presentatie betreft… het is hier zanger (en Jello Biafra ‘vervanger’) Ron “Skip” Greer die voor de (on)nodige oproer zorgt. “Jullie spelen geen echt voetbal, in Amerika heet dat ‘soccer’, wij spelen echte ‘football’. ” Waarop hij een hard boe-geroep naar zijn hoofd geslingerd krijgt. De boodschap “Here’s a song to remind you you’re letting more people into your country than out,” wordt wederom slecht ontvangen. Het kritische Kill The Poor nuanceert de boel wel een beetje, maar is het grappig, edgy? Het is vooral heel erg pijnlijk om te aanschouwen. Het publiek mag hem duidelijk niet en Skip dreigt het podium te verlaten. De dokter heeft hem geadviseerd thuis te blijven, maar hij wilde toch op toer ‘voor de fans’. Klassiekers als Nazi Punks Fuck Off, California Über Alles en Holiday in Cambodia slaan gelukkig wel aan. Maar horen wij nou Shake It Of van Taylor Swift, Viva Las Vegas en Sweet Home Alabama? Het lijkt erop dat de Dead Kennedys een verijdelde coverband is geworden.

The Fuzillis
Met The Fuzillis duiken wij lekker ongecompliceerd en al swingend de nacht in. De band bevat leden van MFC Chicken, die vorig jaar de Twitty Twister al hebben platgespeeld. Gitarist Dan Martin junior is waarschijnlijk twee keer zo jong als de rest van de band, maar speelt alsof zijn babywieg naast de jukebox van zijn grootouders heeft gestaan! Het nachtclub gevoel is compleet met de Gogo danseressen en topless burlesque act, die ook nog eens kan vuurspuwen!

ZONDAG

Na een erg hete zaterdag doet men het vandaag wat relaxter aan en komt alles iets langzamer op gang. Zondag staat echter wel in het teken van meezingpunkrock, dus er moet worden gepit. Bands als No Fun At All, Pennywise (met de grootste circlepit van de dag op naam) en Descendents zijn voor velen jeugdsentiment. Wellicht is het wat veel van het goede, maar de zondag heeft gelukkig nog wat verassingen in petto.

Mind Rays
Het veld staat helaas nog niet eens halfvol als Mind Rays begint. Zonde, want de (soms wat) arty, fuzzy noisepunkband uit Gent is best een straffe. Bij vlagen klinkt het zelfs wat hardcore. De uitvoering had soms wat manischer gemogen, maar goed, het is nog vroeg op de dag en opnieuw een graad of 25.

Nick Oliveri’s Death Electric
Nick Oliveri kennen wij natuurlijk als die eigenaardige (en voormalige) bassist van Kyuss en Queens Of The Stone Age. Hij is nu mee met The Dwarves, maar voordat die beginnen mag hij eerst zelf even aan de slag met zijn weirde hardcore punk. De man uit de woestijn heeft inmiddels al een flink euvre opgebouwd. Met de eerder genoemde bands maar ook met zijn eigen Mondo Generator. Na Kyuss klassieker Green Machine (!) en de iets te korte set wil het publiek meer. Oliveri komt alleen het podium voor een therapeutische schreeuwsessie, “Aaaahhhhggg!!! Fuuuuuuckkk!! Aaarrggh! Fuck, I’m getting old… Aaaaaggghhh!!!” Tsja, dat is ook een manier om een toegift te geven.

The Dwarves
“The greatest rock n’ roll band of all time stands before you,” “We’re the only punk band left,” en ze zijn ook nog eens de “Best looking band.” Zanger Blag Dahlia is niet bepaald bescheiden, maar beheerst net de juiste mate van die Amerikaanse ‘cockiness’ waar Skip nog een puntje aan kan zuigen. The Dwarves hebben niet voor niets twee grote fallussen staan op hun backdrop.

Nico Duportal and his Rhythm Dudes
De Franse zanger/gitarist Nico Duportal is met zijn Rhythm Dudes weer terug op ‘Sjoque’. Hij brengt onvervalste rhythm and blues met wat swingelementen ten gehore. Bij vlagen klinkt het zelfs als Peter Green’s Fleetwood Mac met zijn volop aanwezige ballads, want onder zijn robuuste uiterlijk schuilt een gevoelige jongen.

Georgina Peach and the Originators
Het Nederlandse Georgina Peach and the Originators laat horen wat je eigenlijk het hele weekend zonder het te weten hebt gemist: Soul! Vele Motown en soulklassiekers worden vertolkt met als kers op de taart Etta James’ I’d Rather Go Blind. Meer soul graag volgend jaar!

Descendents
De onbetwiste koningen van de punkrockzondag zijn toch wel de Descendents. “We’re doing okay, cause age,” zeggen zij zelf. Deze oudere jongeren spelen nog alsof hun leven ervan af hangt. Zanger en biochemist Milo Aukerman blijft scherp, “Zijn we in de middle-of-nowhere, of in Antwerpen?” als bruggetje naar Stereotyped (nogmaals: zo kan het ook Skip!). De band weet zelfs twee gezworen vijanden, progrock en punk, om te vormen naar een soort progpunk en bewijst hiermee niets van vitaliteit te hebben verloren. Met hun zelfgetitelde anthem ‘Descendents’ sluiten zij het hoofdpodium af. Oh, en liep daar nou een streaker over het podium?

Het loont om naar het pitoreske Gierle af te reizen, bands doen soms net eens wat extra’s op Sjock. Hetzij iets met een gastmuzikant, een speciale set of een burlesque danseres, er wordt nog net even een tandje bijgeschroefd om indruk te maken. Sjock weet ook elke weer exclusieve shows te boeken, met onder andere The Mummies en Wayne Kramer’s MC50 stonden er culthelden op de Poeyelheide. Het hoeft ook allemaal niet zo gecompliceerd, een drietal podia, wat toffe custom wagens, een festivalmarktje, een middelgroot festivalterrein en bier voor twee euro zorgen voor een gemoedelijke sfeer, en daar ligt juist de kracht van Sjock! Wel zou het fijn zijn geweest om toch wat waterkranen op het terrein te hebben staan, ondanks de actie van twee glaasjes water voor de prijs van één, want man wat was het heet! Hopelijk tot volgend jaar Sjock, editie 44.

---