Sepultura @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Sepultura, het Braziliaanse metalinstituut, is bezig aan een afscheidstournee. Nu weten we dankzij bands als Kiss en Scorpions dat dit een rekbaar begrip is en dat een afscheidstournee soms jaren kan duren, maar voor Sepultura lijkt het menens te zijn: na dit rondje Europa en drie shows in Brazilië is het begin december, na 40 jaar echt afgelopen. Het afscheid van het Nederlandse publiek stond gepland voor afgelopen zondag, en wel in de Mainstage, een tot poptempel omgebouwd deel van de Brabanthallen in Den Bosch. Eigenlijk had daar in hetzelfde weekend de tweede editie van The Rock Circus plaats moeten vinden, maar omdat de organisatie geen goede line-up rond kreeg voor het meerdaagse evenement, werd het circus ingekort tot één dag en omgedoopt tot Sepulfest: het afscheidsfeestje van Sepultura, waarbij ook Jinjer, Obituary, Gatecreeper, Jesus Piece, 200 Stab Wounds en Enforced waren uitgenodigd voor flink wat extra feestvreugde.
Omdat we geen partypoopers zijn en het afscheidsfeest van een band met een dergelijke, gigantische staat van dienst niet willen verpesten, zullen we in dit verslag de naam van die twee welbekende broers niet noemen. En de discussie over wie of wat nu de ‘echte’ Sepultura is, gaan we op deze plek ook niet voeren.

Tekst: Joost Schreurs / Fotografie: Jan Rijk

De Mainstage in de Bossche Brabanthallen ontpopt zich de laatste jaren als een geduchte concurrent van AFAS Live op metalgebied. De ligging is bovendien redelijk gunstig, op nog geen 15 minuten lopen van station ’s Hertogenbosch en ook nog eens ruim voldoende parkeerplaatsen voor de deur. De zaal zelf is een ‘box in a box’ waarin maximaal 6000 bezoekers passen. Achterin de zaal is een kleine tribune voor wie niet de hele middag en avond wil staan. Hoewel Sepulfest niet is uitverkocht, is het op sommige momenten toch erg druk. Met name in de pauzes, als een groot deel van de menigte zich richting de schaarse WC’s verplaatst. Het sanitair is nog wel een puntje van aandacht, want voor zo’n grote zaal lijken er gewoon onvoldoende WC’s te zijn, met de hele dag rijen en opstoppingen tot gevolg, zelfs bij de herentoiletten.

Enforced @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Enforced en 200 Stab Wounds
Helaas lukte het uw verslaggever niet om tijdig in Den Bosch te zijn voor de aftrap van Sepulfest, dus over Enforced valt niet veel te zeggen, behalve dat op doorgestuurde filmpjes te zien was dat de zaal al goed vol stond voor het crossover/thrash gezelschap uit Richmond, Virginia. Als we de zaal inlopen is 200 Stab Wounds net aan de set begonnen. De bandnaam suggereert stoere hardcore, maar dit kwartet uit Cleveland, Ohio maakt degelijke death metal en dat doen ze nog niet zo heel lang, pas sinds 2019 en afgelopen zomer verscheen de tweede plaat Manual Manic Procedures. Niet verrassend dus dat het grootste deel van de set uit nieuwe nummers bestaat. Verwacht geen revolutionair nieuw geluid of muzikale ideeën van 200 Stab Wounds. Deze band wil gewoon lekker beukende death metal maken en ze slagen daar behoorlijk in.

200 Stab Wounds @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Jesus Piece
Tijdens het ombouwen en soundchecken lijkt het van een afstandje even alsof Derrick Green zelf, gekleed in een kanariegeel Sepultura-shirt zich gereed maakt voor een optreden, maar het is Aaron Heard, zanger en brulboei van Jesus Piece uit Philadelphia en minstens zo’n imposante verschijning als de Sepultura frontman. De vergelijking met Suffocation is ook snel gemaakt, vooral ook omdat de deathcore van Jesus Piece vol zit met heerlijke breakdowns. Het publiek krijgt de smaak ook te pakken, want we zien de eerste crowdsurfers van de dag. En als Aaron Heard vraagt om een circle pit, krijgt hij die ook. Ook Jesus Piece bestaat nog niet zo lang en heeft pas twee albums uit, maar hun energieke, rauwe mix van hardcore en death metal is aanstekelijk. We gaan Jesus Piece in de toekomst ongetwijfeld nog vaker tegenkomen, zowel op metal- als op hardcore shows en festivals.

Jesus Piece @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Gatecreeper @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Gatecreeper
De vierde band van de dag is ook Amerikaans, namelijk Gatecreeper uit Phoenix, Arizona. Maar als je niet beter wist, zou je denken dat er een stel Zweden op het podium stond. Gatecreeper trapt het legendarische Boss HM-2 distortionpedaal namelijk diep in, wat zorgt voor het kenmerkende cirkelzaaggeluid, waarmee de Zweedse death metal begin jaren ’90 furore maakte met bands als Entombed, Unleashed en Grave. Eerder dit jaar bracht Gatecreeper hun derde album Dark Superstition uit. Een plaat die unaniem met gejuich werd ontvangen en geprezen. Logisch dus dat de nadruk op de nieuwe plaat ligt in de krappe drie kwartier die het vijftal gegeven is. Dat begint al met de sterke opener Oblivion en eindigt met The Black Curtain, nota bene het nummer waarmee het album begint, met een geweldige melodieuze, maar snoeiharde riff. Het geluid in de zaal is gelukkig uitstekend, zodat het riffwerk  van gitaartandem Eric Wagner en Israel Garza goed uit de verf komt. De grunt van Chase Mason, de coole dude van de band met zonnebril en oversized sweater, maakt het feest compleet. Als Gatecreeper zo doorgaat en platen van het niveau Dark Superstition blijft maken, dan gaan we nog veel van deze band horen. Gatecreeper neemt afscheid met een oudje van hun debuutplaat: Flamethrower. En zo voelt het ook wel een beetje, alsof we na drie kwartier Gatecreeper geflambeerd zijn.

Gatecreeper @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Obituary @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Obituary
Het viel de hele dag al op dat de Obituary-shirts zeer goed vertegenwoordigd zijn in de Mainstage. En een kleine, maar zeer representatieve steekproef wijst uit dat er waarschijnlijk ongeveer net zoveel mensen met een Obituary-shirt als met een Sepultura-shirt rondlopen vandaag. Gezien de reputatie en status van deze Florida death metal legendes is dat volkomen terecht natuurlijk. Met elf studio-albums sinds eind jaren ’80, het meest recente Dying Of Everything verscheen begin 2023, heeft Obituary zijn stempel gedrukt op alle duizenden death metalbands die na hen kwamen. Nummers als Chopped in Half, Turned Inside Out en Slowly We Rot zijn parels in het death metal canon en het is dan ook niet meer dan logisch dat een groot deel van de aanwezigen veel zin heeft in de show van Obituary. De armen schieten direct vol kippenvel als Trevor Peres de gruwelijke riff van Redneck Stomp aanslaat en vanaf dat moment wordt het niet meer rustig in de zaal. Na dit instrumentale introlied stapt John Tardy het podium op en schakelt Obituary naar de hoogste versnelling voor een ziedend Threatening Skies, gevolgd door het groovebeest By The Light. Wat een geluid, en wat een stem heeft Tardy! Na 35 jaar lijkt er nog geen sprake van stembandslijtage, want zijn kenmerkende grunt gaat nog steeds door merg en been. En waar veel beginnende death metalbandjes klooien met 7- en 8-snarige gitaren, perst Trevor Peres schijnbaar achteloos de meest monsterlijke grafriffs uit zijn eenvoudige Fender Stratocaster. De mosh pit lijkt met elk volgende Obituary liedje groter te worden. Zeker als de reeds genoemde klassiekers Chopped in Half en Turned Inside Out als een soort medley worden gespeeld. Aan al het moois komt een einde, dus ook aan deze geweldige show van Obituary, maar niet voordat ’the title track of our very first record!’ is gespeeld. Als John Tardy deze zin uitspreekt en je hoort de bijbehorende riff van Slowly We Rot, dan weet je dat het er bijna op zit en dan kun je nog één keer los. En dat gebeurt dan ook massaal.

Obituary @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Obituary @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Obituary @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Jinjer @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Jinjer
Het Oekraïense Jinjer is terug van eigenlijk nooit weggeweest. Toch is er wel het één en ander veranderd sinds Jinjer bijvoorbeeld twee jaar geleden op Dynamo Metalfest speelde. Die show stond toen heel erg in het teken van de oorlog van hun thuisland tegen Rusland, wat gepaard ging met veel blauwgeel vlagvertoon en oproepen voor vrede en solidariteit met de Oekraïners. Begrijpelijk, want de oorlog was toen net een paar maanden aan de gang. En daarom is het net zo begrijpelijk dat de directe verwijzingen naar de oorlog ruim twee jaar later totaal ontbreken tijdens het optreden van Jinjer. Je kunt niet aan de gang blijven natuurlijk, en je wilt als band ook herinnerd worden om je muziek en niet omdat je toevallig uit een land komt waar het oorlog is.
Wat ook opvalt, is de nieuwe look van zangeres/gruntster Tatiana Shmayluk. Waar ze vroeger de aandacht naar zich toetrok met strakke catsuits of uitbundige felgekleurde topjes, stapt ze nu het podium op in een stemmig zwart kimono-achtig ensemble. Aan Jinjer de ondankbare taak om te moeten spelen tussen de twee absolute metalveteranen en grootmachten van de dag, Obituary en Sepultura. Tel daarbij op dat veel ‘echte metalheads’ de metalcore van Jinjer eigenlijk niet cool vinden en liever een hapje gaan eten. Gelukkig staat de zaal toch aardig vol als Jinjer aftrapt met Teacher, Teacher!. Met het nieuwe nummer Someone’s Daughter wordt er vervolgens toch nog op een muzikale manier naar die vreselijke oorlog in Oekraïne verwezen. Om zich tussen het geweld van de andere headliners staande te houden, kiest Jinjer voor het hardere beukwerk uit het repertoire. Hierdoor ontbreken nummers als  Pisces, Judgement & Punishment en Vortex op de setlist deze avond, allemaal nummers met rustigere passages. Toch krijgt Tatiana Shmayluk in de gekozen nummers genoeg ruimte om haar vocale flexibiliteit te tonen: harde grunts worden moeiteloos afgewisseld met cleane, melodieuze zang. We krijgen verder ook nog een nieuw nummer voorgeschoteld als voorproefje van een nieuw album, dat niet al te lang meer op zich zal laten wachten. Wallflower, de laatste studioplaat, is ook alweer ruim drie jaar oud. Jinjer weet zich, ondanks de moeilijke spot in de programmering, goed staande te houden en zet een verdienstelijke show neer. Pech voor degenen die eten belangrijker vonden en het gemist hebben.

Jinjer @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Jinjer @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Jinjer @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Sepultura
En dan is het, na een lange dag, de beurt aan de gastheren van Sepulfest: Sepultura. Voor het laatst te zien op Nederlandse bodem, dus we gaan er nog één keer goed voor zitten. Dat wil zeggen: staan. Want de zitplekken op de tribune achterin de zaal zijn allemaal bezet als Sepultura op het punt van beginnen staat. Hoe weet je, als Sepultura zijnde, zeker dat je de volle zaal vanaf het allereerste moment direct helemaal laat ontploffen? Nou, als je Refuse/Resist en Territory in je repertoire hebt, dan knal je die er dus uit! Met deze twee openingsnummers van het legendarische Chaos A.D. album, klom Sepultura halverwege de jaren ’90 op naar de absolute top van de heavy metalwereld. De stemming zit er dus gelijk goed in, zelfs de twee nieuwere nummers die erop volgen worden goed ontvangen. Drumbeest Eloy Casagrande maakte dit jaar een transfer naar Slipknot en wordt voor de afscheidstour vervangen door Greyson Nekrutman, die vooral bekend staat als jazzdrummer en qua metal nog een redelijk onbeschreven blad is. Toch slaat hij zich indrukwekkend door de set heen, Sepultura speelt loeistrak en dan kun je Derrick Green vergeven dat hij sommige zanglijnen van oude nummers op zijn eigen wijze invult. Sepultura krijgt als headliner de beschikking over een groot scherm met visuals, maar die voegen weinig toe en zijn zelfs wat tenenkrommend als de bandleden als een soort Tron-achtige wezens op het scherm verschijnen met strakke gekleurde lijntjes.

Sepultura @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Hoewel Sepultura meer albums maakte mét Derrick Green dan zonder hem, ligt de nadruk van de set deze avond toch op die fameuze eerste zes platen, van elke plaat wordt minstens één nummer gespeeld, van het verrassende Escape The Void van Schizophrenia tot het onvermijdelijke Troops Of Doom van het debuut Morbid Visions. Een feest van herkenning voor de massaal aanwezige oudere metalheads, die er misschien al bij waren op Pinkpop in 1996 of in Ahoy later dat jaar. Ook publieksfavorieten Arise en Dead Embrionic Cells ontbreken natuurlijk niet en er wordt fanatiek getrommeld op Kaiowas en later nog een keer tijdens Ratamahatta van het grote succesalbum Roots. En om het feest compleet te maken én af te sluiten wordt de avond afgesloten met de absolute knaller van die plaat, Roots, Bloody Roots. Nog één keer kunnen we massaal de longen uit ons lijf brullen met die drie legendarische woorden.

Sepultura @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

En zo wordt Sepulfest op grootse wijze afgesloten door Sepultura zelf. Na 40 waanzinnige jaren komt aan het verhaal van Sepultura een einde. Een onwaarschijnlijk Braziliaans sprookje, van een band uit een land zonder relevante metalcultuur, die tegen alle verwachtingen in de top wist te bereiken. Sepultura bewees dat je niet uit Noord-Amerika of Noordwest-Europa hoefde te komen om goede metal te maken. en opende deuren voor talloze andere bands uit landen, waar tot dan toe nauwelijks metal te vinden was. Het afscheid van Nederland was indrukwekkend en we zullen Sepultura nog gaan missen de komende jaren.

Sepultura @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Sepultura @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Sepultura @ Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Sepulfest 2024, foto Jan Rijk

Sepulfest 2024, foto Jan Rijk


Deel dit artikel