Roadburn-repo met DOOL: Over Elle Bandita, virtuoos Nick, De Bel en alles doen om de sleur te vermijden

Een paar steenworpen van Rotterdam Centraal vinden we de woning van Ryanne van Dorst. We hebben afgesproken voor een reportage over haar en haar band DOOL, de focusact op Roadburn dit jaar. Matchen van onze agenda’s met die van vijf bandleden was lastig en dus beginnen we met koffie en thee in het appartement van Van Dorst. We rekenen op de komst van Nick Polak, de jongste aanwinst van de band en tevens het grootste verschil met de vorige incarnatie die nog Elle Bandita heette. Nick, die ook speelt bij stadgenoten GOLD, is altijd te laat, vertelt de frontvrouw. “Dus heb ik ‘m gezegd dat we een kwartier eerder zouden afspreken, haha.”

Tekst Ingmar Griffioen, foto’s Christel de Wolff

Dat werkt. En zo zitten we even na elven met z’n vieren aan straffe filterkoffie en zeer verantwoorde thee. De gastvrouw heeft als Elle Bandita en in bands als The Riplets, Bad Candy en Bullerslug een aardige reputatie als rebelse enfant terrible opgebouwd en doet nog iets in een tv-serie, waarin ze zich ook van de brutaal-grappige kant laat zien. Zo is ze ‘echt’. Ze steekt graag de draak met alles, iedereen en vooral zichzelf en bezit een soort openhartige, recht voor zijn raap, soms platte en altijd rake, typisch Rotterdamse humor. Een gave waarover Dave Von Raven (The Kik) en David Fagan (Rats On Rafts) bijvoorbeeld ook beschikken. Van Dorst voegt daar een scheutje shock aan toe, iets waar sommigen van schrikken en misschien wel bedoeld om mensen op afstand te houden, om een muurtje om zichzelf op te trekken. Daar zijn we nog niet helemaal over uit, maar de dag is nog lang.

VLAARDINGEN, MAASSLUIS, ROTTERDAM: RIJNMOND
En de koffiekan is goed gevuld. Ryanne is sowieso niet op d’r mondje gevallen en deze ochtend zeer spraakzaam. “Ik heb geblowd gisteren en te veel koffie gedronken. Ik ga hard.” We hebben het over de naamswijziging, de rolverdeling in de band (“Ik ben geen band-Nazi meer”), ervaringen uit het verleden met bands als Bad Candy (“Totaal kut, maar wel een hoop geleerd”), The Riplets (“Supergezellig, maar muzikaal niet echt uitdagend”) en Bullerslug (“Zoveel frictie tussen mij en Bastiaan, we lijken te veel op elkaar”), Rotterdam (“Echt een politiestad aan het worden, aan deze kant van het spoor wel tof”), hoe we als mensen steeds verder van onze wortels en de natuur verwijderd raken en hilarische anekdotes als de zebra-allergie van gitarist Nick en ‘kringrukken’ op het podium in Ruigoord. Maar het gaat vooral over muziek en haar jongste passie: DOOL, waarmee ze zaterdag op Roadburn staat en volgende maand de debuutplaat gaat opnemen.

Ryanne is eigenlijk een gewone Hollandse meid in het lichaam en tenue van een rocker. Geboren in Vlaardingen in 1984 en inmiddels al elf jaar Rotterdammer. “Ergens voel ik me wel Rotterdammer, maar ergens ook weer niet. Meer Rijnmonder, heb in Vlaardingen, Maassluis, Schiedam en Rotterdam gewoond. De regio is gewoon van mij.” Ze houdt van organische thee, niet van moeilijkdoenerij, houdt rekening met haar energieverbruik en met de eerlijkheid van wat ze eet. Heel gewoon dus. Wel slordig dat ze dat kruis bij de ingang ondersteboven heeft gehangen. En die kandelaar in de vorm een gevleugelde duivel met twee fluiten is ook wel apart. Het moet ook niet té gewoon worden. “Ik doe alles om geen standaard leven te hoeven leiden, ga mijn dagen niet slijten in een kantoortje.”

ONTMOETING VIA TOKKIE IN CAFE DE BEL
Hoe ze Nick kent? Via Café De Bel natuurlijk, het ‘leukste kroegje van Rotterdam’ annex buurthuis van het Oude Noorden. Nick: “Echt zo’n bruine kroeg, maar ook niet te bruin. Gerund door door zo’n gast die het heeft ingericht en er van alles organiseert, jamsessies en….”
“Ingericht?!”, onderbreekt Ryanne. “Is het ingericht dan? Het ziet er meer uit alsof er gewoon van alles is neergekankerd.”
“Ok”, geeft Nick schoorvoetend toe. “Maar dat is wel een begrip voor veel Rotterdam-Noorders.”
En een begrip in het bandleven vertelt de frontvrouw. “Na het repeteren gaan we altijd naar Snackbar Rodi voor een kaassoufflé XL en dan naar De Bel. Even borrelen, vergaderen, bonnetjes declareren en BTW terugvragen.”

Nick kan zich de eerste ontmoeting met Ryanne nog heugen. Hij bezocht De Bel met Tokkie, een van de dansers die bij de EP-presentatie van Elle Bandita destijds ‘in latex op het podium vieze dingen gingen doen’. Ryanne: “Hij is wat ouder en nam altijd jonge jongetjes mee, waar hij een beetje gek op was. Toen kwam hij opeens met Nick.”
De gitarist slaakt een paar kreten van protest, maar Van Dorst gaat plagerig door: “Ja jij begint erover. Ik dacht altijd dat Nick gewoon een soort toyboy was van Tokkie… En ik vond dat wel sexy. ‘Leuk, een hardrockjongen die gewoon openlijk is over zijn homoseksualiteit.’ Maar dat bleek helemaal niet zo te zijn. Toch heb ik daardoor altijd een zwak voor Nick gehad.”

CHAUFFEUREN VOOR BULLERSLUG, GITAREN VOOR GOLD EN DOOL
Tijd voor een stukje wederhoor met Nicks versie van de ontmoeting. “Ik woon hier aan de overkant en zij woont hier ook al jaren. We kennen elkaar voornamelijk via mijn andere band GOLD.” Nick speelt al vijf jaar in de band van Thomas Sciarone (ex-The Devil’s Blood) en Milena Eva. Die zangeres is weer een goede vriendin van Ryanne. Zo was de jonge gitarist al vaak van de partij bij uitstapjes naar Ruigoord en optredens van Bullerslug, de band van Sciarone en Van Dorst met Bastiaan Bosma van Aux Raus en leden van Malkovich en Houses. Ook met de Elle Bandita band was Nick vaak mee, soms als chauffeur.
Ryanne: “Het was altijd gezellig om Nick mee te hebben, dus het was heel logisch dat hij bij ons kwam. Ik wilde niet meer met een toetsenist spelen, maar vond dat we wel wat extra’s konden gebruiken.”

Dus vroeg ze hem als derde gitarist. “In eerste instantie heb ik nee gezegd, omdat ik niet wist hoe ik dat moest combineren met GOLD.” Toch liet het voorstel Polak niet los. “Omdat ik het gevoel had dat het wel klopte in deze band. Toen waren we een keer hier, hielp ze me bij een nummer dat ik geschreven had en zei ik: ‘Ehm Ryanne, ik wil toch wel heel graag bij je in de band’.”
Zij: “Dat was wel een half jaar verder hè.”
“Ja ik liep al een half jaar rond met het idee dat ik echt spijt zou krijgen als ik het niet zou doen. En dat combineren gaat gewoon lukken. Ik geef verder vooral een beetje gitaarles.”

DE NIEUWE ‘GITAARVIRTUOOS’ BINNEN DOOL
Nick, hoe werkt het binnen DOOL? “Ryanne is wel nog steeds degene die voornamelijk de kar trekt, dus de meeste nummers komen van haar. Maar aan een van die drie nieuwe heb ik meegeschreven. Een initiatief van haar wat we samen hebben afgemaakt. Het wordt hier in huis meteen heel productioneel. Naast de basis doen we meerdere partijen en dan wordt het gelijk ingevuld.” Ryanne: “Het werkt altijd het beste als er al een geraamte is, jij kan die dingen heel mooi inkleuren waardoor er weer ideëen komen voor nieuwe stukken. Want Nick is best wel een beetje een virtuoos.”

Nick (blozend): “Dat vind ik zo’n kutwoord.”
“Je bent gewoon heel goed en je hebt verstand van melodieën, harmonieën en je bent heel erg technisch. Steve Vai!”
“Ah daar heb ik echt een hekel aan. Ik ken veel mensen die dat mooi vinden hoor en conservatoriumgasten die alleen geilen op ambacht. Maar muziek is geen ambacht. Ik denk dat ambacht een tool moet zijn. Ik zit bijvoorbeeld de laatste tijd veel naar Mastodon te luisteren. Die gast is best wel een technische gitarist, maar wel smaakvol. Met zo’n Steve Vai kan ik echt helemaal niks, veel te klinisch. Ik vind het belangrijker dat je goede partijen kunt verzinnen. In DOOL kan dat. Ik voelde me vrij snel thuis. Het is een geheel, waarin iedereen onmisbaar is. Het is echt een band, voelt ook als een band.”

SUPERDOMINANT, MAAR NOOIT RUZIE
Ryanne: “Nu heb ik echt het idee met DOOL dat het klopt, ook qua persoonlijkheden. Met drummer Micha en gitarist Reinier speel ik al jaren en is het meer eerst vriendschap dan muziek. En met onze bassist Job en Nick eigenlijk ook al. Het klopt aan heel veel kanten, we hebben het leuk met elkaar en zelfs nog nooit ruzie gehad. Iedereen luistert naar mij en dan krijgen ze een koekje.”

Nick nuanceert: “Nu als we het ergens niet mee eens zijn dan hoor je het ook wel.”
Ryanne: “Ik probeer het wel open te gooien. Ik weet inmiddels na al die jaren wel dat ik superdominant ben, in alles. Daar heb ik wel een hoop gezeik mee gehad, met de vorige Bandita band. Ik heb mijn lesje daarvan geleerd. Nu hoeft het ook niet, juist omdat iedereen zo gedreven is. Dus probeer ik het iets democratischer te laten verlopen en dat gaat wel goed. Muzikaal ook en op het podium is het bijna een soort ervaring.”
Nick: “In de Little Devil had ik echt een heel bizar moment. Halverwege de set kwam ik opeens in een soort roes, heel erg in het moment, heel erg in de energie van de muziek. Dat was zo gaaf, dat had ik nog nooit gehad.”
Ryanne: “Ik heb dat soms ook. Gewoon minder met show bezig en meer met muziek, dat voelt zo goed.”
Nick: “Ik denk dat we dat ook uitstralen. Die feedback krijg ik. Het klopt. Dit is een band met een groep mensen die bij elkaar passen.”
Ryanne: “En in elkaar.”

We bevinden ons in de thuisbasis van de band?
“Ja, of we drinken in het café of we drinken hier.”
Nick: “Of we kijken hier YouTube-filmpjes na de show.”
Ryanne: “Als we strontlazarus terugkomen en helemaal naar de klote zijn, dan gaan we hier filmpjes van fails kijken of dieren. Onze bassist Job is helemaal gek op alles wat met dieren te maken heeft, dus die wil schattige hondjes of katten kijken, en neukende tapirs, omdat die echt zulke pikken hebben. Dus kijken we daar naar tot ’s ochtends vroeg. En we schrijven hier ook, dus ik kom eigenlijk nooit de deur uit.”

Kun je hier thuis en in de stad ook helemaal Ryanne zijn? Dus niet Elle Bandita of die meid die ze van tv kennen?
“Ik ben juist heel vaak mezelf.”

Het is ook de vraag of anderen dat toelaten.
“Daar heb ik genoeg strijd mee gehad. Voordat ik met m’n kop op televisie kwam was ik ook gewoon mezelf en dan vonden mensen dat maar raar en moeilijk, gekanker en gedoe. Nu is het ineens allemaal leuk: ‘Oh wat is ze grappig en lekker direct en recht door zee’. Maar dat ben ik godverdomme al 31 jaar.”

“Je bent een toppertje”, probeert Nick sussend.
“Ja, maar ik word er zo fucking moedeloos van. Is iets pas waarheid als het op televisie komt? Kom op. Mensen kunnen gewoon niet voor zichzelf denken. Alles moet uitgekauwd en gemonteerd worden. Ik vind dat zo kut!”

Je krijgt opmerkingen?
“Ja, maar nu is het allemaal opeens leuk. En vroeger kreeg ik het tuf in mijn gezicht. Vroeger moest ik echt voor mezelf opkomen en nu willen ze met me op de foto. Ik vind dat raar.”

Hoe merk je dat? Bij de bakker of de kapper?
“Eerst liepen mensen met een boogje om me heen, of als ze tof wilden doen voor hun vriendengroep dan zochten ze me juist op, zo van: ‘Laten we haar even gaan pakken’. Nu is het totaal tegenovergesteld. Dat is best raar om dat na zoveel jaar te zien veranderen. Ik zie het alleen maar als hypocriet. Misschien dat de dreiging er een beetje van af is. Terwijl ik ook gewoon nog een klootzak ben soms. Eerst dachten mensen, ook in de muziekwereld, dat het altijd gezeik was met die Elle Bandita. En een grote muil. Dat heeft altijd tegen me gewerkt. Ook op straat, dat mensen denken dat ik een kutwijf ben. Of een rockbitch”, briest ze. “Alleen het woord al. Rot op. Nu is het ineens het andere uiterste: we gaan lekker knuffelen op de foto en wat ben je leuk, grappig en tof. Terwijl ik zelf geen fuck veranderd ben. Maar er is een soort algemene acceptatie of zo nu.”

Nick: “We gingen vorige week eten bij Restaurant Opa en vroegen om een tafeltje. ‘Alleen als ik met haar op de foto mag hoor’.”

Vind je dat irritant omdat het dan niet om muziek of je persoonlijkheid gaat, maar om imago?
“Dat is een scheidslijn die ik zelf vaak heb gemaakt. Die hele naamsverandering is ook juist om daar een beetje helderheid in te krijgen. Maar tv-maken is ook een baan toch? Ik vind het ook heel erg leuk om te doen. Het heeft alleen geen fuck te maken met de muziek. Maar er moet ook geld verdiend worden hè, en dat gebeurt niet met muziek. Dit is een heel ander deel van mij, zoals iedereen meerdere kanten of persoonlijkheden heeft. Met DOOL wil ik een heel ander verhaal vertellen dan als ik een beetje slap op een tropisch eiland hang en in een bikini zonder tieten grapjes zit te maken. Ik probeer daar een goede balans in te vinden en die naamsverandering was daarin een hele goede zet.”

“Dat is artistiek wel opgepikt. Ik deed een goed interview met NRC en heb het idee dat we met de muziek wel een goede doelgroep te pakken hebben. Dat de eerste DOOL clubtour wel het juiste publiek trok.”
Nick: “Ik had niet het idee dat er veel mensen waren omdat ‘dat gekke wijf van tv in een band speelt’.”
“Nee, terwijl ik daar best wel bang voor was. Maar dat is gelukkig niet gebeurd. Tijdens die laatste Elle Bandita shows kreeg ik aankondigingen die gewoon niks meer met muziek te maken hebben. Verder was die naamsverandering ook vanwege het bandgevoel. Iedereen heeft zijn muzikale verleden. Ik zit ook met twee gasten uit The Devil’s Blood in de band. Dat zie je ook terugkomen in de pers en dat is helemaal prima.”

‘MENS RAAKT EIGEN NATUUR KWIJT’
Het nieuwe artwork is ontworpen door Manuel Tinnemans en moet een dualiteit uitstralen tussen natuur en cultuur. “Daar gaan veel van de teksten op het aankomende album ook over. Ik geloof dat wij als mensheid steeds meer onze natuur kwijtraken, of in een hokje stoppen en proberen daar zoveel mogelijk niet naar te kijken. Als een soort beschaafde variant van jezelf waardoor je heel veel dingen die je eigenlijk wilt doen, niet doet. Ik probeer dat bij mezelf laagje voor laagje los te peuteren zodat ik uiteindelijk geen schaamte heb en alles kan doen wat ik voel. Maar toch is iedereen grootgebracht in de westerse maatschappij en zelfs al ben je nog zo’n vrije geest, dan zijn er nog heel veel dingen waarvan je denkt dat het niet kan omdat het taboe is. Ik wil dat bij mezelf afbreken. Daar gaat dit album en het artwork eigenlijk over.”

Bij de introductie van (All Those Who Wander Are) DOOL (vrij naar “Not all those who wander are lost” uit een gedicht van Tolkien) zat ook een mission statement met dezelfde strekking.

“Het idee dat je hier in je stadsleven zit en geen contact meer hebt met je natuurlijke ik. Ik zou geen boom meer bij zijn naam kunnen noemen en ik vind dat kwalijk. Want bomen zorgen er wel voor dat wij in leven kunnen blijven. Ik vind het heel raar dat je helemaal niet meer hoeft te overleven, je kan gewoon de supermarkt in lopen en alles ligt ingepakt voor je klaar. Je zit op je fucking kantoor, je krijgt geld, je levert het in en je hebt vreten. Daar hoef je niet voor te werken. Er wordt van alles voor je gedaan; het wordt bespoten, doodgemaakt. Een kipfilet is geen kip meer, maar een fucking kipfilet met een verpakking erom. Je denkt helemaal niet meer na over waar dit nu vandaan komt. Soms sta ik in de supermarkt en besef ik dat ineens. Ik vind dat zo’n kutgevoel. Ik wil veel eerlijker leven, in ieder geval voor mezelf en daar zal ik waarschijnlijk de stad voor uit moeten. Ik wil op mezelf aangewezen zijn. Er moet een goede balans in komen. Alles is te makkelijk. Ik wil zelf weten hoe je kaas maakt en hoe je bier brouwt.”

VERLEIDINGEN, VLUCHTIGHEID EN HYPE
Van Dorst groeide op in Maassluis aan de Nieuwe Waterweg, noemt zichzelf een natuurmens van origine en mist die connectie. “Daar word ik rustig van, kan ik helderder nadenken. Hier in de stad kun je je niet richten op wat nu echt belangrijk is. Dan moet je wel zo’n discipline hebben om jezelf af te sluiten van dingen, zodat je echt de kern raakt. Dat heeft natuurlijk ook met je eigen wilskracht te maken, maar dat gaat makkelijker als je je een beetje afzondert. De stad is te overweldigend en de verleidingen zijn groooooot, haha.”

Dan zou ze liever op Goeree-Overflakkee of in de Biesbosch wonen. Ergens lekker buiten, ver weg van het massale, maar waar je ‘de stad’ nog wel makkelijk kan opzoeken.
“Soms kan je je eigen gedachten niet meer horen door al het geweld van de stad. En ook social media; het is allemaal zo…bijna banaal. Eigenlijk heel vluchtig; in het moment, niks blijft plakken, alles is hype, hype, hype en er wordt niet de tijd genomen voor dingen.”

VEELEISEND OF LOSLATEN?
Nick, hoe is het om met Ryanne in een band te zitten? Ze komt altijd zo… gedreven over.
“Gedreven ja”, klinkt het aarzelend. “Wel dominant inderdaad, maar geen control freak.”
“Zeg maar gewoon eerlijk Nick”, moedigt ze aan. “Nick, je mag.”
Nick: “Ik vind het moeilijk om een vergelijking te maken, want vroeger zat ik er nog niet bij. Maar volgens mij kun je wel meer loslaten dan eerst. Veeleisend? Ja, ik denk dat je dat ook wel moet zijn. Je moet geen concessies hoeven doen. Veeleisend op een goede manier. Het gaat allemaal heel natuurlijk.”

Ryanne: “Op het moment dat ik dingen loslaat komt er ook heel veel terug. We hebben een prachtig nummer van 10 minuten gemaakt en dat is pas in de oefenruimte echt tot zijn recht gekomen. Omdat ik toen mijn eigen ideeën even heb losgelaten en gewoon de band zijn eigen ding heb laten doen. Dan was er meer ruimte voor ieders persoonlijkheid om er doorheen te sijpelen en daarom is het nummer zo geworden. Er zit veel karakter in, voornamelijk van de ritmesectie ook. Dat wordt wel een hoogtepuntje op de plaat denk ik.”
Nick: “Vind ik wel, misschien zelfs wel het tofste nummer.”

EPISCHE SLEUTELTRACK VANTABLACK
We hebben het over Vantablack, waarmee DOOL de set normaal opent en krijgen meteen een voorproefje. Zwaar aangezet en slepend, richting tussenstukken met harmonieuze samenzang (die ons een beetje een Ghost-gevoel gaf) en dan als de frontvrouw uithaalt versnellend, waarbij de gitaar en de groove haar zanglijn lijken te volgen. Meeslepend en best episch. Een nummer dat zomaar het sleutelstuk van het debuutalbum kan worden en dat een aanbeveling is om vooral op tijd te komen zaterdag, als DOOL al om 14.00 uur in Cul de Sac aftrapt.

Ryanne: “Tegelijk ook wel het meest doomy nummer dat we hebben hoor. Er zitten ook veel liedjes tussen.”
Nick: “Ik denk dat het wel een dynamische plaat wordt, ook qua sfeer.”
Ryanne: “Ik vind het wel heel belangrijk om liedjes te maken, met een kop en een staart. Hoe je dat inkleurt dat maakt je sound, maar in de basis moet het gewoon een liedje zijn.”

Ryanne is nog niet uitgesproken over sommige thema’s, maar zet liever eerst nog een nummer op. Eentje die ze met Nick samen schreef, ‘wat meer een liedje’. Een nummer waarin ze wat meer ‘zingt’ ook, poppy haast. Beide muzikanten hebben nog tal van dingen aan te merken op deze demoversie: geen ruimte voor tevreden achterover leunen voorlopig. In een mapje op haar bureaublad zitten acht nummers die zeker op de plaat komen, goed voor zo’n 52 minuten. Maar er zijn meer plannen en er valt voor de perfectionist nog genoeg te finetunen. Het gaat over een delay, het volgens haar te nasale stemgeluid, een ‘gek synthesizertje dat opeens verdwenen is’ en een stukje classic rock gitaar dat wel wat van Queen weg heeft, geeft Nick toe. “Dat ben ik vooral de laatste tijd een beetje aan het luisteren.” Ryanne: “Om zijn David Bowie-tranen te vergeten. Nick was zo van slag van het verlies van zijn grote held.”

OUDJE OPNIEUW OPNEMEN EN LABEL ZOEKEN
In december speelde DOOL naast single Oweynagat nog een bekende song: Oudje The Alpha wordt waarschijnlijk opnieuw opgenomen voor het debuut. Het past goed bij het nieuwe materiaal en bovendien is er voor haar helemaal geen vorige plaat. “Bijna niemand heeft dat gehoord. Nu ja… Er is zo weinig mee gebeurd en aangezien we nu ook over de grens wat uit gaan gooien. Het is gewoon een supergoed nummer. Ho, daar steek ik veren in mijn eigen reet… Maar ik wil het wel aan meer mensen laten horen. Zou het zonde vinden anders.”

De band is met een aantal labels aan het praten, heeft duidelijk de ambitie om de grens over te gaan en daar zoek je dan een label bij, geeft ze toe. “Ik heb met Elle Bandita op best een aantal prestigieuze labels gezeten en heb het idee dat het fijner is om op een persoonlijker basis met iemand te gaan werken. Ik heb geen zin meer om aan de kant geschoven of genegeerd te worden, omdat een grote band het beter doet. Labels gaan pas voor je werken als je het al goed doet. Maar op het moment zitten we in een soort luxepositie. Dat is ook wel eens fijn.”

Op Roadburn horen we veel nieuwe muziek, maar ligt die nog niet op de merch-tafel?
“Extra shirtjes en de zeefdruk. Oweynagat als single uitbrengen zou wel kunnen, maar dan zit je weer met de andere kant. Ik ben sowieso niet zo van de singles, maar meer van de albums.”

Na de show in dB’s kreeg je veel goede reacties, maar je was niet tevreden.
“Je zet toch een doel voor jezelf; van zo moet het zijn. Een bepaalde sfeer creëren. Voor mij is een optreden denk ik pas geslaagd, als ik niet door heb dat ik optreed. Ik zing, ik speel gitaar en tegelijkertijd let ik op de rest van de band, wat ze aan het doen zijn. Als ik dat allemaal los kan laten en na een show denk ‘wow, zijn we al klaar?’. Dan is het pas geslaagd voor mij.”

Je toont altijd zo’n gedrevenheid.
“Het is meer de drang om te creëren. Ik ga mijn leven niet slijten in een kantoortje voor mijn baas. Om dan een keer per jaar op vakantie te kunnen gaan en benzine in mijn auto te kunnen gooien. Ik wil wel een beetje het gevoel hebben dat ik leef en met muziek heb ik dat. Zeker op het podium, meer nog dan in de studio of als ik hier thuis zit te schrijven. Als ik op een podium sta, daar kan ik wel gelukkig van worden. Ik doe gewoon waar ik blij van word. En nu zit ik ook nog eens in een bevoorrechte positie dat ik leuke dingen voor televisie heb kunnen doen, die mij uit mijn comfortzone trekken. Dat ik nieuwe dingen meemaak, zie en doe die ik anders nooit zal doen. Daar word ik ook heel blij van. Gewoon alles om geen standaard leven te hoeven hebben. Ik heb geen zin in een saai leven en de sleur. Ik zit liever zonder geld en dat ik moet hosselen en shit, dan dat ik zekerheid en een vaste baan heb.”

DRANG OM WEER OP TE TREDEN
“Misschien dat ik me nog afzet tegen mijn ouders. Dat ik dat heb gezien en toen besloten heb om nooit zoals mijn ouders te worden. Ik ben gek op ze, daar niet van. Maar zij hebben wel een heel voorspelbaar leven en wil niet dat mijn leven zo is. Ik weet dat jij dat ook hebt Nick. Dat je je ongelukkig voelde omdat er niks gebeurde, dat je dan echt de drang hebt om weer op te treden.”

Nick: “Ja dat is echt een keuze. Ik heb liever een onzeker bestaan dat vol verrassingen zit, dan dat ik alleen maar vooruit zit te leven naar wanneer ik weer een weekje weg kan. Ik denk dat mensen te weinig bezig zijn met het hier en nu.”
Ryanne: “Ik denk dat iedereen in de band dat juist wel heeft. Ook al hebben ze een baan. De muziek is niet iets voor erbij, maar muziek omdat het moet. Om iets echts te doen. Net als onze gitarist Reinier die heel lang in Elle Bandita speelde. Toen kreeg hij kinderen en dacht dat het niet meer kon. Met de laatste plaat belde hij weer dat hij het zo miste. Het is zo goed dat hij bij zichzelf ontdekt heeft: ‘Ik moet dit wel doen, ook al heb ik een baan, kinderen en zo. Want ik wil het’. Die gedrevenheid wil ik toch wel zien bij iedereen.”

OUDE NOORDEN, KROTEN EN DE BEL
Right, tijd om de benen te strekken en nog wat van Ryannes Rotterdam te zien. Het Oude Noorden herbergt ook Diergaarde Blijdorp, de oefenruimtes van DOOL, het bevriende Holy en nog een stel bands en Hans Tweedehands, waar Nick ooit nog de eerste EP van Elle Bandita kocht. Het is een gewone, typische gemengde stadswijk met aan de ene kant nog wat gegoede woningen en verder de doorsnee naoorloge rijtjeshuizen en blokken en uiteraard wat onfrisse hoogbouw. Nu wreekt het zich dat we zo vroeg hebben afgesproken, want De Bel gaat pas om 15.00 uur open. Dan maar een broodje halen bij ‘die lekkere Italiaanse gast op de Bergweg’. Briljant idee en een stevige stadswandeling resulteert in broodjes gorgonzola met peer en Rotterdamse oude kaas met kroten-mosterd. Toepasselijk dat natuurmens Ryanne ons kan uitleggen dat kroten eigenlijk rode biet is.

Vervolgens is het nog steeds een half uur te vroeg om De Bel in te kunnen, maar de barvrouw laat zich vermurwen door de blik van Ryanne en haar verzekering dat ze anders landelijke persaandacht misloopt. Het schoonmaken van het drankgelag is nog niet helemaal voltooid, getuige de volle asbakken en plakkerige tafel, maar die pijn is al gauw verzacht met een paar pinten en een babbel met de uitbaters in plat Rotterdams. Prachtkroeg, al was het maar vanwege de vele iconische platenhoezen aan het plafond. En zo sluiten we de reportage af zoals we ‘m begonnen: Met een goed gesprek over Café De Bel en de lokale muziekscene.

DOOL speelt dus zaterdagmiddag om 14.00 uur al op Roadburn in Cul de Sac. De live-agenda:
April 15 – De Kroepoekfabriek – Vlaardingen
April 16 – Roadburn Festival – Tilburg
April 23 – Cayen – Enkhuizen
May 28 – Sniester Fest – Den Haag

---