Vánagandr: ‘Sól án varma’ op Roadburn, foto: Paul Verhagen
Roadburn dag vier… het is zondag en het festival is nog in volle gang. Daarom zou je zomaar vergeten dat het morgen gewoon weer maandag is en het normale leven weer op je staat te wachten. Binnen de redactie hebben we hier ook last van en hoewel we zouden willen dat dit weekend vol fantastische bands eindeloos zou duren, moeten we onze spullen pakken en vroegtijdig het festival verlaten. Hierdoor is ons dagverslag een stuk korter dan dat van de voorgaande dagen. Gelukkig maakt redacteur Merijn Siben het zwarte gat meer dan goed met een heuse epiloog. Hoe raak hij de plank slaat, lees je na de recensies van Sól án Varma en Iron Chin.
Tekst Daan Holthuis & Merijn Siben, foto’s Paul Verhagen
Lees ook:
Dag 1: Goed begin van 4 dagen festival en zeker geen half werk van Cult of Luna & Julie Christmas
Dag 2: Hard gaan van Mutoid Man tot Grave Pleasures, terwijl de psychedelische lente in bloei staat
Dag 3: IJslandse rituelen, skatepsych van ‘de zoon van’ en eindeloze blastbeats van Occvlta
Sól án Varma
Al een heel Roadburn lang schijnt de zon helder en warm in Weirdo Canyon. Zo ook deze zondagmiddag. Echter, de zon die geprojecteerd wordt op het doek van 013’s Main Stage is er een zonder warmte. Daar staat het tweede in opdracht van Roadburn gemaakte werk op het punt van beginnen. Al maanden is er druk gespeculeerd over het stuk dat bedacht en geschreven is door zeven muzikanten uit de zo bewonderde IJslandse black metalscene. Allen zijn betrokken bij het spraakmakende Vánagandr-label en actief in de bands Misþyrming (dat in 2016 Artist-in-residence was), Naðra, Svartidauði, en Wormlust. De compositie heet Sól Án Varma wat zoiets betekent als “zon zonder warmte” en voelt als een groots, luid en chaotisch eerbetoon aan de zon, de ster die IJsland maar zelden echte warmte zendt. De zon lijkt gebruikt te worden als een metafoor voor een slapend beest dat naast ons zweeft in het niets. Een razende gigant met een onvoorstelbare vernietigende kracht die ons met een zonnevlam tot niets kan reduceren. Het elfdelige werk wisselt diepe keelklanken, dissonante riffs en blastbeats af met stilte waarin we enkel geluiden en dreunen uit verre stelsels horen tot en met dat de zon verdwijnt. Tegelijkertijd worden we overdonderd door hypnotische beelden van de zon en haar zonnevlammen waar de hitte van afstraalt, maar niet voelbaar is. Uiteindelijk heerst er kilheid zonder zon en komt het in het wit gehulde zevental terug voor een episch en ijskoud klinkend einde. Sól Án Varma was zonder twijfel een Roadburn-hoogtepunt in al haar complexiteit van symboliek, paradoxen en chaos. (DH)
Vánagandr: ‘Sól án varma’ op Roadburn, foto: Paul Verhagen
Iron Chin
Iron Chin ontpopt zich tot een veelbelovende act dankzij een uitermate explosief optreden. Gefront door gitaarmaestro Oeds Beydals, snarenplukker bij Death Alley, is de band geïnspireerd door de San Diego Takeover. Tezamen met diverse prominente Nederlandse muzikanten uit bands als Dool, Powervice en Donnerwetter heeft Beydals speciaal voor deze Roadburn-editie nummers geschreven. En het resultaat is verrassend sterk: Iron Chin maakt onder de huid kruipende psychedelische rock met hallucinante gitaarpassages en sporadische toetsen. De sound is minder gefocust op hard rocken en naar hartelust soleren, maar juist op het behalen van een dromerige gemoedstoestand die je doet wegzweven. En dat allemaal met veel overtuiging en subtiele overgave gebracht. Laat dit alsjeblieft geen eenmalige gelegenheid zijn. (MS)
Roadburn 2018: Het epiloog
Met een redacteur die een vliegtuig moest halen en een redacteur die zich door de spoorwerkzaamheden moest banen, was dag 4 helaas al vroeg klaar betreft de schriftelijke verslaggeving. Maar niet voor de rest van het NMTH-team. Er is ook op de vierde dag druk gefilmd en geïnterviewd, met videobeelden en een aftermovie op komst. Met zeven man (waarvan één vrouwelijk exemplaar) waren we deze editie verantwoordelijk voor het schrijven, interviewen, filmen en de eindredactie. Tot laat in de avond smulden wij van het gevarieerde aanbod aan bands, om vervolgens vroeg de tent uitgebrand te worden en na een stevig ontbijt weer op pad te gaan voor de verslaggeving. En het resultaat van deze muzikale uitputtingsslag mag er zijn: met maar liefst 38(!) gerecenseerde bands. En dan tellen we de tweede en derde keer dat Une Misère de Green Room of Cul de Sac op historische wijze verwoestte nog niet eens mee.
Het is tekenend dat zelfs met zoveel gerecenseerde bands het gevoel blijft dat we nog niet eens de helft van het aanbod hebben gezien. En daar ligt onder andere de kracht van Roadburn, ieder jaar weer. Van hijgend heen en weer lopen van locatie naar locatie, naarstig op zoek naar de volgende muzikale verrassing. Van post-rock tot psych, doom tot stoner, black metal tot sludge: er was voor ieder wat wils.
Extra mooi was de aandacht voor bands uit elke uithoek van de wereld. Van Nederlands/Belgische bands als Verwoed, Wiegedood, RRRags en Project Nefast tot de grote belangstelling voor Japanse psychrock in de Koepelhal. Uitbreiding van het aantal festivallocaties viel ook in de smaak. Met de heerlijke rauwe schoonheid van de Spoorzone met zijn sfeervolle Koepelhal en de underground skaterstylo van de Hall of Fame.
Maar wat Roadburn nog het meest compleet maakte dit weekend afgezien van het grandioze, overweldigende muzikale aanbod, waren twee dingen… Allereerst de keurig op tijd bestelde zon die de bezoeker vier dagen lang bruinbakte. Extra aangenaam om op zo’n moment tussen bands door langs bruisende straatjes en zwartgekleurde terrasjes te wandelen. Ten tweede zou Roadburn Roadburn niet zijn zonder al die gezellige, uiterst vriendelijke muziekfanaten die van over de hele wereld als een collectief vier dagen lang komen genieten van een muzikale ontdekkingsreis. Al deze elementen tezamen maken Roadburn met recht tot één van de meest gerenommeerde en zorgvuldig georganiseerde festivals van de wereld. Geschikt voor iedereen die een warm hart toedraagt aan niet alleen metal en rock, maar aan muziek in het algemeen. Groot dank aan iedereen die Never Mind the Hype te woord wilde staan, waaronder ‘Mr. Roadburn’ himself, organisator Walter Hoeijmakers. (MS)
Roadburn Festival 2019 vindt plaats in en rond Poppodium 013 in Tilburg van 11 tot 14 april met onder andere de reeds aangekondigde namen Heilung, Louise Lemón en GORE.
Hieronder een fotogalerij van de afgelopen vier dagen door de lens van Paul Verhagen. Meer Roadburn 2018 shots op zijn website.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.