The Belgians, een ode, een introductie. Een kennismaking. Althans, een ontmoeting met de Belgen door de ogen van de Luikse driemansformatie The Experimental Tropic Blues Band. Het duurde even voor de ondergetekende het album begreep, en zelfs de humor ervan in zag. Het is geen slobberwijn, maar een wijntje die je tijdig laat luchten, decanteert, langzaam opdrinkt en dan ook steeds lekkerder wordt. Met andere woorden, het is geen makkelijke, ontspannende muziek maar dat verwacht je ook niet met “experimental blues” in de bandnaam.

De eerste track, “Brabançonne part 1”, lijkt een dikke knipoog naar het gelijknamige Belgische volkslied. Is het een knipoog, een ode of een herinterpretatie? Dit is niet geheel duidelijk, maar het is in ieder geval een sterke aftrap op wat een snel, hectisch, energiek album bewijst te zijn. Het derde nummer “Weird” is tevens de eerste single/clip van het album. De video is net zo bizar de muziek: voor lezers die Ferreri’s La Grande Bouffe hebben gezien say no more. De gulzige rariteit en snelle montage maken de culinaire klassiekers die voorbij komen misselijkmakend in plaats van aantrekkelijk. De video is een persiflage van de consumptiemaatschappij. De muziek doet eigenlijk een beetje hetzelfde. De rare maten, ritme’s, overstuurde gitaren en schreeuwzang maken het inderdaad “experimental blues”. Al met al is het beter voor de oren dan voor de eetlust.

Hoewel het geheel af en toe een beetje raar en in het begin onwennig is, zit het muzikaal heel goed in elkaar. Het is een kunst om orde in chaos te creëren en dit is de mannen wel degelijk gelukt. Omdat The Belgians met haar dertig minuten zo voorbij is, laat het de luisteraars verbijsterd achter. Het laatste nummer voelt zelfs aan als een afterparty, een relaxmoment. Na alle hectiek brengt dit bijna house-achtige nummer een verzadigd rustgevend gevoel. Wat is er net gebeurd? Wat heb ik gehoord? En replay.

Tekst: Nieke Frantzen


Deel dit artikel