Review: Een bezielde bak geweld op Soulcrusher Fest

Entombed op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

Het Soulcrusher Fest heeft een interessante line-up, die een grote groep bezoekers naar Nijmegen trekt op deze zaterdag. Vroeg in de middag loopt het al aardig vol binnen in Doornroosje, voornamelijk voor de bands Entombed AD en Voivod, maar zeker ook voor de verdere line-up. Discussies in de lobby gaan over wat Flammkuchen eigenlijk zijn en er wordt door platenbakken geneusd. Het is een kleine metalmarket in de lobby met een ontspannen ambiance.

Tekst Guido Segers, foto’s Paul Verhagen

Het leek even een domper te worden, de tour van Entombed AD en Voivod in Doornroosje. Eigenlijk stond het machtige Nails ook op de poster, maar na het uitbrengen van ‘You’ll Never Be One Of Us’ hadden deze heren er geen zin in. Een nieuw festival (The Sound Of Revolution) in Eindhoven als concurrent voor de zaterdag en daarmee leek de glans aardig weg te zijn. Met een aantal bijzonder mooie boekingen, wist de programmeur van Doornroosje de show om te vormen naar het event Soulcrusher Fest met toch wel de crème de la crème van de Benelux. Hoewel de show niet uitverkocht is, staat het aardig vol vandaag en er hangt een fijne sfeer.

Terzij de Horde op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

TERZIJ DE HORDE
Morbid Evils uit Finland opent de dag wel heel vroeg en die lopen we helaas mis. Voor Terzij De Horde begint het ook aardig vol te lopen in de paarse zaal van Doornroosje. Het literaire geweld van de heren doet het sowieso erg goed op de Nederlandse podia. Helaas start de band niet erg lekker op, wat vooral met het geluid te maken heeft. Op het podium en in de zaal wordt het een beetje en geluidsbrij, wat voor niemand een feest is. Gelukkig komt alles toch bij elkaar en weet de band een verwoestend geluid te produceren, wars van de black metal-conventies. De getormenteerde expressie van zanger Joost Vervoort, die ook regelmatig tussen het publiek opduikt, neemt de toeschouwer mee in de dwalingen van de band. De intense gitaarpartijen zijn onheilspellend met een vleug melancholie. Als Terzij De Horde op stoom is en je weet mee te sleuren is het een louterende ervaring. Helaas is die ook weer snel voorbij.

GGU:LL op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

GGU:LL

Blind To Faith op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

Volgende act op de bühne is het Tilburgse Ggu:ll. De band kwam dit jaar met het overdonderende ‘Dwaling’ en staat sindsdien overal op het podium. Terecht, want wát een plaat is dat. Ook live weten de heren dat prima neer te zetten. Als dit een soundtrack was van een gave fantasie film, dan zou het de scène in het ‘verdoemde moeras’ zijn. Zwaar, slepend en gepijnigd kruipen de klanken voort. Zanger William van der Voort sputtert en brult zijn onnavolgbare vocalen erdoorheen met de gepaste beladenheid, terwijl bassist Dave van Beek oprecht pissig lijkt te zijn op zijn instrument dat op allerlei onconventionele manieren tot het uitbraken van zompige klanken gedwongen wordt. De laatste minuten van de set wordt er nodeloos uitgerekt in wat meer een spontane jam lijkt te zijn, maar daar hoor je niemand over klagen.

BLIND TO FAITH
Evengoed vies en donker, maar van een hele andere orde, is het Belgische/Nederlandse Blind To Faith. Het lijkt alsof de band verkleed is als een stel typetjes, een rare spin op het boyband principe. Het past wel bij het pissige, ironische geluid van de groep, die er geen doekjes om windt. De band is al een aantal jaren een bekende speler in de scene met hun zompige grindcore geluid en maakt dat live ook zeker waar. Vocalist Stijn spuugt de frustratie uit met grimmig venijn, terwijl de band een bak herrie produceert waar je eigenlijk niet bij stil kunt blijven staan. Opvallend figuur op het podium is basmonster Loek Peeters (ook spelend in Skullhog en Inhume), die met ontblote bast en een bas aan een stalen ketting om zijn nek het fundament legt van die georganiseerde chaos.

LORD DYING
Je zou er bijna honger van krijgen. Dat is dan ook waarom Lord Dying vandaag aan het kortste eind lijkt te trekken. Terwijl er een rij staat voor de lekkere maaltijden, staan de Amerikanen een uitstekende set te spelen voor een halfvolle zaal. Dat is jammer, want de heren hebben een aantal puike songs met vette riffs. De band stopt ook onverwachts een aantal minuten eerder.

Lord Dying op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

Oathbreaker op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

OATHBREAKER
Oathbreaker is vandaag de vreemde eend in de bijt. Met een geluid dat meer richting de hardcore gaat wist de band groot te worden. Maar vandaag dus op de bill ingeklemd tussen Lord Dying en Voivod, mogen de Gentse muzikanten laten zien waar nu al die heisa rondom laatste plaat ‘Rheia’ op gebaseerd is. Voor geen moment stelt het gezelschap teleur met een set die met open mond aanschouwd wordt door het publiek.

Trage, uitgesponnen passages met de getergde zang van Caro Tanghe zetten een kille atmosfeer neer. In de daaropvolgende uitbarstingen krijst en gilt de in een donker gewaad gehulde zangeres de longen uit het lijf terwijl blast beats en tremolo gitaarspel je om de oren vliegen. Er is geen speld tussen te krijgen en daarom weet de verschijning van de frontdame zo de aandacht te pakken met het verenigde breekbare en onbuigzame van een mystieke koningin. Na het horen van het album was ik sceptisch, maar na deze live performance moet je wel overtuigd zijn van het fenomeen Oathbreaker.

Voivod op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

Entombed AD, foto Paul Verhagen

VOIVOD
Snake, Chewy, Rocky en Away doen mij altijd nog denken aan de spookjesline-up van Pac-Man, maar het is ook een van de meest intrigerende en jolige bands die vandaag in Doornroosje speelt. Voivod is een fenomeen, dat niet door iedereen gewaardeerd wordt. De mix van thrash, progressive en net wat de band verder heeft weten te bedenken is een bijzondere combi. Met bijna 35 jaar op de teller is de band op het podium ook volkomen thuis en dat is ook tijdens deze show het geval. Hoewel Voivod gewoon lekker speelt, is het vooral het plezier dat de heren uitstraalt wat ze eruit doet springen vandaag. Frontman Snake is vooral bezig om het publiek overal bij te betrekken en lekker mee te laten doen.

Goed, misschien is het geluid van de band verjaard. Na zo’n lange periode hebben nummers als ‘Post Society’ niet meer de kracht die met moderne bands kan wedijveren, maar het zijn wel gewoon goede nummers die je blijven verrassen. Haakse riffs, dwarse vocale lijnen en een hoop muzikale hectiek weten toch een groot deel van het publiek te pakken. Tussen de nummers door wordt de naam ‘Voivod’ gescandeerd en is het plezier te zien op de gezichten van de bandleden.

ENTOMBED AD
Waar het dan toch eigenlijk om gaat vandaag is Entombed AD. Niet Entombed, omwille van het zoveelste vervelende rechtenverhaal tussen ooit bevriende bandleden, maar de band met de toevoeging AD staat op het podium. Dat klinkt ongeveer hetzelfde met die blaasbalg van LG Petrov op vocalen en een line-up van mensen die in het origineel gespeeld hebben. Nog steeds is Petrov de brabbelende bonk ADHD-energie die je doet denken aan Zed van Police Academy met nog immer dat vreemde kapsel. Hoewel hij behoorlijk verkouden is, brult hij de teksten als vanouds de zaal in.

Nihill op Soulcrusher Fest, foto Paul Verhagen

In de zaal gaat het publiek ook lekker los op de pot stevige death ’n’ roll van de Zweedse grondleggers van de death metalscene. De setlist bevat natuurlijk een aardig aantal tracks van de nieuwe albums onder de AD noemer, maar uiteindelijk hunkert het publiek naar de klassiekers. ‘Wolverine Blues’ krijgt een rollende, vurige uitvoering, gevolgd door de favoriet ‘Left Hand Path’. Er wordt lekker meegebruld en regelmatig stuitert het publiek tegen elkaar aan. De band lijkt er ook gewoon veel plezier in te hebben vandaag en levert gewoon een pot lompe herrie af. Je vergeet bijna dat die AD achter de naam geplakt is.

NIHILL
Met dichte gordijnen weet je wel weer hoe laat het is. Een pluimpje rook sijpelt al her en der de zaal binnen, want Nihill blijft een schimmige band, ook tijdens de laatste paar shows die ze nog zullen spelen. Het is een aderlating voor de Nederlandse black metal, maar gelukkig is de band voornemens om wel platen te blijven maken.

Ook gelukkig is dat we vandaag nog een keer mogen zwelgen in de gitzwarte stroom ellende die Nihill heet. Een donderende stroom geweld blaast van het podium, zodra de gordijnen opengaan. Aan de rand van het podium staat zanger Michiel Eikenaar als een predikant te proclameren vol vuur en passie terwijl de band een statische indruk maakt. Het gezichtsloze geweld, de repetitieve riffs, het maakt allemaal deel uit van de helse ervaring die Nihill neerzet. Dit is wel verreweg de minst mistige show die Nihill ooit neergezet heeft, maar dat doet niets af aan de kracht van het optreden. Nee, deze band gaan we zeker missen straks.

Terwijl Nihill nog de laatste nummers van de set afwerkt, loopt de zaal langzaam leeg. Dit mag een bijzonder fijn dagje ongetemd geweld heten.