Rob Zombies overdonderende industrial metal nog paalhard overeind

Rob Zombie in Paradiso, foto Rob Sneltjes

In 2013 was ik tijdens Graspop Metal Meeting (dat aankomend weekend wederom plaatsvindt en waar dit jaar voor het eerst ook een NMTH-delegatie officieel aanwezig zal zijn!) getuige van de gevoelsmatige wederopstanding van Rob Zombie. In Dessel werd ik aangenaam van mijn sokken geblazen door een retestrakke en ontketende Rob Zombie. Belangrijk wapen in deze semi-comeback was niet in de laatste plaats het werk van voormalig Marilyn Manson-drummer Ginger Fish, die een paar jaar daarvoor was aangesloten. En laten we de rol niet vergeten van dat andere ex-Marilyn Manson-lid: gitarist John 5. De vraag is of er nu, vier jaar later, nog wat overeind is gebleven van die overweldigende en energieke show.

Tekst: Steven Gröniger, fotografie Rob Sneltjes

Nou, daar kan ik kort en krachtig over zijn, want dat is gewoon een volbloedig ja. Kolere, ik ben zelfs in de nasleep van de show nog steeds zwaar aan het nashaken van die hevige industriële orkaan. Want dat is dan wel weer een puntje van kritiek: zelfs met drie toegiften voelt het een beetje alsof je voor het zingen al de kerk uit bent. Zeker wanneer je bij het verlaten van de Paradiso merkt dat het gewoon nog volop daglicht is en surrealistische verwarring zich volop meester van je maakt. Maar misschien is het gewoon heel kut om na een avondconcert nog daglicht te zien.

Rob Zombie in Paradiso, foto Rob Sneltjes

Anyway, het gaf bijkans nog de mogelijkheid om stiekem via de achterkant naar boven de kleine zaal in te duiken om de staart van het optreden van Seattle rockers Minus the Bear mee te pikken en om de bandleden na hun set allemaal even te High Fiven. Al was het maarom de schijn te wekken dat het volledig logisch was dat ik mij daar bevond – en er soort van bij hoorde- tegenover de security die mij nogal streng bleef aankijken.

Rob Zombie in Paradiso, foto Rob Sneltjes

Maar goed, om weer even terug te keren naar het aanvankelijke doel: Het is duidelijk dat het sonisch overdonderende aspect, van de puntige industrial metal-nummers en de show an sich, zelfs anno 2017 buitengewoon respectabel is en paalhard overeind staat. Vanaf opener Dead City Radio and the New Gods of Supertown is het ouderwets keihard punken met Trent Reznor-cachet. We gaan vervolgens mee langs oude White Zombie-knallers Never Gonna Stop (The Red, Red Kroovy) en Thunder Kiss ’65 (met tussendoor Alice Coopers School’s Out) en bléren compleet mee met de Ramones-cover Blitzkrieg Bop en dan is het na Sick Bubblegum toch echt gedaan met de pret en overheerst de complete honger naar meer. Ik kan dan ook verder niet het gevoel onderdrukken dat ik toch wel heel erg jaloers ben op de bezoekers van Graspop. Godsamme.

Met dank aan Rob…