In The Woods in Neushoorn, foto Oscar Anjewierden
In 2014 pakten de kind of their own metal-bezweerders van In The Woods… de wapens weer op, na een afwezigheid van veertien jaar. De band uit het Noorse Kristiansand zorgde in de jaren negentig voor een aardige kentering in metalland. De zelfbenoemde pagan metal van In The Woods… liet een tot dan toe nog vrij uniek samenraapsel klinken. Daarin ging black metal hallucinerende banden aan met seventies psych en prog en ook doom. Op later plaatwerk vloeit tevens goth en avant-garde door. In september verschijnt nieuwe plaat Pure. Deze maand toert de band met het Japanse Sigh in Europa. Vanavond strijkt de tandem neer in de Leeuwarder Neushoorn.
Tekst Jurgen de Raad, foto’s Oscar Anjewierden
Sigh in Neushoorn, foto Oscar Anjewierden
Sigh uit Tokio trakteert de redelijk gevulde kleine Arena-zaal van Neushoorn op een aardig ADHD-brouwsel van stijlen. De Japanners putten uit black en death metal, strooien met rockende stukken en pimpen de zaak verder op met avant-garde en (klassiek) symfonische thematiek. Het tegenwoordig vijfkoppige collectief bracht in 1993 zijn eerste plaat uit en was toendertijd één van de eerste black metalbands in Japan. Dat debuut kwam uit op het geruchtmakende Deathlike Silence Records van Euronymous, voormalig bandleider/gitarist van Noorse black-´uitvinders´ Mayhem. Kort na release van Sighs eerste werd hij vermoord door Varg Vikernes van Burzum (tegen de achtergrond van de toen zwaar gebrouillerde black metal-scene in Noorwegen).
Sigh zet in een uur tijd een kolkende show neer waarbij het theatrale aspect niet wordt overgeslagen. Een tweetal bijbels gaat in de brand, veel horror-esque aandoend (rood) licht- en rookgebruik markeert het podium.
Sigh in Neushoorn, foto Oscar Anjewierden
Het is bij Sigh regelmatig wat proppen met de stijlenregen. De voorbijtrekkende nummers lijken daardoor weleens de nodige cohesie te missen. Maar, oh wee, er zijn hier wel verdomd goede muzikanten aan het werk. De veelal ´wervelwind´-tracks worden met grote kunde gespeeld. De spetterende solo´s van gitarist You Oshima zijn er een in het oog en oor springend voorbeeld van.
Het publiek ondergaat Sigh aanvankelijk lichtelijk apathisch (met stomheid geslagen door de overweldiging vanaf het podium?), tenminste daar lijkt het in eerste instantie een beetje op. De hybride-metal van Sigh – met onder andere opsmukkende saxpartijen (John Zorn!) en koor-achtige samenzang intermezzo´s – is ook niet altijd even makkelijk te doorgronden. Wat heet.. Maar als het bonte gezelschap uiteindelijk afsluit met de leuke opfokker Me-Devil, zijn de aanwezigen onderhand toch goed om en mogen de Aziaten een stevig applaus in ontvangst nemen. Bijzondere band, dat is zeker.
Sigh in Neushoorn, foto Oscar Anjewierden
In The Woods in Neushoorn, foto Oscar Anjewierden
In The Woods in Neushoorn, foto Oscar Anjewierden
IN THE WOODS
Na de hectiek van Sigh is het de beurt aan de meer uitgesponnen klanken van de Noren. In anderhalf uur tijd voedt het illustere zestal zijn publiek met veel nostalgie. Het jarenlange wachten op een live-performance van deze metal-eigenheimers wordt vanavond – in deze enige in Nederland plaatsvindende clubshow – dan ook zeker wel goedgemaakt. Er is namelijk volop aandacht voor de albums Heart of the Ages (1995) en Omnio (1997). De experimenteerdriften van Strange in Stereo (1999) worden daarentegen nagelaten. Toch zal het optreden enige kleerscheuren oplopen, door mechanische pech en wankele uitvoering.
Opener Yearning the Seeds of a New Dimension is In The Woods… ten voeten uit. Deze begintrack van Heart of the Ages ventileert de typisch mystieke ondertoon van de band. Dromerige synths, black-versnellingen en uitstrekkende gitaarpartijen met verfijnde melodieën komen prachtig samen. Nog niet lang op gang is daar de eerste jammerlijke dissonant: een haperend drumpedaal laat de boel in de steek. Tijdens het herstel ervan vangt men de ritmeloosheid enigszins op, door noodgedwongen verder kabbelend gitaarspel. De draad wordt vervolgens weer volledig opgepakt en het nummer uitgespeeld. De heren zijn mogelijk toch wat aangeslagen, het restant van het nummer laat namelijk wat minder strak spel horen.
Van nieuwe full-length Pure (uit op 16 september) passeren Blue Oceans Rise (Like a War) en Cult of Shining Stars. Tracks die veel midtempo zagende riffs herbergen en redelijk in het verlengde lijken te liggen van de meer doomy doorsijpelende klanken op Omnio.
Zanger James Fogarty – de Brit onder de Scandinaviërs – profileert zich als een begenadigd zanger. Daar waar vanavond de gitaartandem soms steken laat vallen in de intonatie, laat hij loepzuivere noten horen in de vaak cleane en slepende zanglijnen die veel van het werk van ITW kenmerken. Opvallend is daarbij de bijna één op één gelijkenis van Fogarty’s zangstem met die van Jan Kenneth Transeth, de zanger van weleer in de band.
Nummer 299.796 km/s (van Omnio) is een ander sterk staaltje ITW. Met glooiend tempoverloop – inclusief rappe black gitaren – en mooi dramatische tendens. Ook hier weer een grote rol voor Fogarty: het is knap hoe hij de (cleane) vocalen van ITW’s eerdere zangeres Synne ’Soprana’ Larsen – vanaf Omnio ook deel uitmakend van de vroegere bandbezetting – weet op te vangen en zelfs wat doet vergeten. De vanavond zittende gitarist Chris ’X’ Botteri (ten gevolge van een val bij eerder optreden in de tour) zit helaas vals klinkende lijnen te spelen, die in het laatste deel van de track aardig bloot komen te liggen. Een volgende ontsiering is daarmee een feit.
In The Woods in Neushoorn, foto Oscar Anjewierden
Ondanks tussentijds knappende snaar (kon er nog wel bij..), het aanvankelijk probleem met het drumstel en de – met name in het tweede deel van de set – soms opdoemende dubieuze toonzuiverheden en minder strakke spelmomenten, blijft de atmosfeer van de langskomende nummers goed overeind. Die is gewoonweg bijzonder bij dit ITW. Wat dat aangaat kleeft er wel degelijk een zekere cult-zweem aan de band, zoals het live overkomt. De eigenaardig mystieke bevreemding, de organische en pure vibe, de meevoerende dramatische en melancholische lagen: ongekend sterke handelsmerken van ITW. Het publieksaantal is inmiddels aardig kleiner geworden; de letterlijke en figuurlijke dissonanten in het optreden waren sommigen mogelijk teveel. Zij die blijven weten genoeg In The Woods…-kenmerken te vinden. En de Noren plus Engelsman nemen dan ook afscheid onder meer dan enthousiast handgeklap. Maar.. Hoeveel magischer zou het vanavond geweest zijn zònder de genoemde smetplekken? Al met al wel een prima avondje Neushoorn, met twee metalbands die een duidelijk eigen koers varen.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.