Graveyard in Melkweg, foto: Maron Stills
Niet zo heel lang geleden in een sterrenstelsel hier ook niet zo gek ver vandaan….
Wat de fucking fuck… Nee, maar echt: wat ‘gewoon even’ een avondje muziek had moeten zijn – met enige gereserveerdheid vooraf, want een nieuwe drummer en de band was een tijdje van het strijdtoneel- werd niets anders dan een ziekelijk mooie aangelegenheid. Er werd gedanst, gesjanst, gedronken, gemoshed en zelfs een korte poging tot iets wat men als een crowdsurf zou kunnen bestempelen.
Tekst: Steven Gröniger / foto’s: Maron Stills
Ik zou nu liever ook middenin de actie springen, maar laten we bij het begin beginnen, want dat hoort, ofzo. We zijn dus in de Amsterdamse Melkweg en bij het betreden van de ‘Oz’ voor een avondje metal en retro-rock heeft het er alle schijn van dat het niet zo’n heel drukke bedoening zal worden, want zo’n rustige zaal heb ik hier zelden meegemaakt. Oh, wacht even… ik weet al wat het is: ik ben er gewoon echt megavroeg. In ieder geval, we zijn hier voor een avondje Graveyard met in het voorprogramma Bombus!
BOMBUS in Melkweg, foto: Maron Stills
Op voorhand een tamelijk opvallend voorprogramma. De Zweedse heavy metal-act Bombus is namelijk van het stevige soort, vergeleken met de ‘classic’ retro-rock van de hoofd-act. Over het algemeen is de stelregel toch dat de support qua volume de hoofd-act niet overstemt, en vooral als opwarmertje dient te fungeren. Daarbij bestaat Bombus al een jaar of tien en hebben we ook nog eens te maken met een gelouterde band. Heel bijzonder, zullen we maar zeggen. Verder ken ik de muziek van Bombus vooral als gladgestreken en strak omlijnde metal, met dikke riffs en bijna poppy gearrangeerde structuren, waarbij de albumtiteltrack Repeat Until Death de verslavende ‘hit’-oorworm AF is. Dus al met al niet een support-act die je normaal gesproken zou verwachten. De band geeft in ieder geval van meet af aan furieus gas en ramt bij het derde nummer al die eerder genoemde hit eruit. Daarna kakt het alleen een beetje in en ondanks de vele poses en publieksinteractie-dingetjes – bovendien spelen ze langer dan het traditionele ‘half-uurtje’ – kan het niet heel erg bekoren. Het is goed te doen, maar daar is ook alles mee wel gezegd.
Graveyard in Melkweg, foto: Maron Stills
Een aantal jaar geleden was ik ook in deze zaal te vinden, met toevallig ook toen Graveyard als hoofd-act (goed verhaal, lekker kort…). Dat was één van de meest onbevredigende shows die ik ooit van ze heb meegemaakt, maar kennelijk ook één die ik mij het beste herinner. Die show vond plaats na Speedfest, waarbij de stem van zanger Joachim Nilsson – die over het algemeen al klinkt als het raspen van schuurpapier op polderklei – helemaal aan gort was en het zaakje voor het zingen de kerk al uit was. De teneur van deze tekst is nu misschien wat negatief, maar met die eerdere herinnering en dus ook het voorprogramma staan de zaken er simpelweg zo voor. Het was even even niet anders. Tot op dat moment dan….
Graveyard in Melkweg, foto: Maron Stills
Want… ja, daar ga ik weer: godverdommeteringtyfesjantje! Echt, ik weet niet wat er allemaal gebeurt, maar dit is niet normaal. De energie, de explosie en de hele flikkerse bende staan standje magie, het verbazingwekkende voor. Waar mijn focus in het begin gericht is op de drummer, want nieuw. En ja, hij moet in het begin nog even warm worden en temporiseert soms waar dat niet de bedoeling is, om het netjes te zeggen. Voor de rest is het echt een beest van een mafkees achter de ketels. Verder lijkt de band zelf gedurende de show tamelijk onder de indruk van het Amsterdamse publiek, waardoor er een soort wederzijds aanstekelijk enthousiasme ontwikkelt dat steevast tot meerdere apotheosen ontvlamt gedurende de set. Dit mondt dus onder andere uit in felle moshpits (nog nooit meegemaakt bij Graveyard, en gezien het vele glimlachen van de gitarist en basgitarist is het voor henzelf blijkbaar ook een aparte gewaarwording) en zelfs een crowdsurfje. De set put logischerwijs hevig uit doorbraakalbum Hissingen Blues. Na de uitgebreide toegift en diepe buigingen wordt het publiek uitzinnig bedankt en bedankt. Vervolgens is er wel één ding heel duidelijk
Graveyard is terug en godverdomme beter dan ooit. De tering.
Rawk On,
Rawkward Steve
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.