Gojira in TivoliVredenburg, foto Paul Verhagen
Gojira in TivoliVredenburg, foto Paul Verhagen
Op een hoog drumpodium zit Mario Duplantier. Door de PA schallen esoterische klanken en het grote scherm toont ontploffende vulkanen in slow-motion. De zaal is zojuist al aardig warmgebeukt door Code Orange en klaar voor de Franse geweldenaren van Gojira. De visuals maken plaats voor één spot op Mario en hij zet een stevige dubbele basgroove in. Met de vuist in de lucht loopt ook frontman Joe Duplantier het podium op. De eerste verzengende riff krast de zaal in: Only Pain, versterkt door het podiumlicht dat flitst als de bliksem. Het is de lucifer in het olievat en de bomvolle Ronda staat al snel in lichterlaaie.
Tekst: Tim van der Steen / Foto’s: Paul Verhagen
Gojira staat al ruim twintig jaar op de planken en die ervaring is duidelijk te merken. Joe is een frontman met een verfijnd charisma en windt de zaal moeiteloos om zijn vinger. Zijn broer Mario is een beest van een drummer, alles wat we zien en horen is strak en gecontroleerd. Logischerwijs is het leeuwendeel van de setlist vanavond ingevuld met tracks van Magma, die beladen plaat die ons vorig jaar nog van de sokken blies. Joe roemt nog even hoe mooi de Ronda is, “you’re everywhere!” Het blijft knap hoe intiem de zaal kan voelen, zelfs als je achteraan staat.
Gojira in TivoliVredenburg, foto Paul Verhagen
Gelukkig is er ook genoeg ruimte voor ouder werk uit het oeuvre, al bij het tweede nummer wordt met The Heavyest Matter Of The Universe – een enorme kanonskogel – teruggegrepen naar From Mars To Sirius (2005), tevens het moment voor ondergetekende om naar voren te verkassen. Op zich een goede beslissing, Gojira bewees zich al eerder als een fantastische liveband en is ook vanavond machtig van dichtbij. Hierdoor belanden we uiteraard wel vol in de kolkende pit vooraan, wat direct betekent dat we de rest van de show geen bier zullen zien, of in ieder geval niet vrijwillig binnenkrijgen.
Ook niet erg, want Gojira is allesbehalve domme drinkmetal: spijkerhard en progressief op het scherpst van de snede. Ook een band met een boodschap, geen boze Satanverhalen maar doorgaans handelen ze over menselijk leed. Of over de schade die de mens aan de aarde toebrengt, de wereld staat in brand. Gojira is verschrikkelijk goed op elkaar ingespeeld. Naast de broers Duplantier is leadgitarist Christian Andreu lid van het eerste uur. Bassist Jean-Michel Labadie completeerde de ritmetandem al in 1998, sindsdien is de lineup ongewijzigd en daarmee heeft Gojira een rotsvaste en kenmerkende sound neergezet. Die typische plectrumslide op gitaar bijvoorbeeld wordt tegenwoordig vaak geïmiteerd maar zelden zo effectief ingezet. Over de rollende donder van de drums is het de inslaande bliksem. Maar er wordt net zo makkelijk gas teruggenomen. Juist dan ontstaat een ijl, vervreemdend geluid waardoor het zo hard aankomt als Gojira weer de spierballen gebruikt. Bij het luisteren van de albums rijst de vraag hoe die gecontroleerde volle sound in vredesnaam live mogelijk is, als het voor je ogen gebeurt weet je het eigenlijk nog steeds niet. Het lijkt de vier heren overigens verrassend eenvoudig af te gaan, er wordt zeker hard gewerkt op het podium, maar wel geregeld met een lach van oor tot oor. Dat spelplezier straalt ook af op het publiek.
Gojira in TivoliVredenburg, foto Paul Verhagen
Via L’Enfant Sauvage belanden we in een ronkende drumsolo, aangevuld door hypnotiserende visuals. Hierna lijkt het alweer bijna uit met de pret maar daar moet de Ronda niets van hebben. Beide toegiften stammen opvallend genoeg af van The Way Of All Flesh uit 2008. Na twee enorme stampers (Oroborus, Vacuity) regent het nog even dankwoorden, plectrums en drumstokken over het publiek.
Car Bomb in TivoliVredenburg, foto Paul Verhagen
Code Orange in TivoliVredenburg, foto Paul Verhagen
Car Bombs en Blendermetal
Je dacht even dat we niet op tijd waren voor het voorprogramma hé? Niets daarvan. Rond 19.30 troffen we direct een behoorlijk volle zaal voor Car Bomb, een mathcore-band uit Long Island die in 2009 al met Gojira op tour was door Noord-Amerika. Bij binnenkomst worden we direct aangevallen door de stroboscopen en het volledig volgebouwde podium staat vol rook. Car Bomb speelt in klassieke drums, gitaar, bas en zang-opstelling en die staan allemaal pal vooraan op het podium. Naast de eigen meegebrachte lichtshow staan daar namelijk ook alle instrumenten van de bands die nog komen gaan bedekt opgesteld. Car Bomb produceert een behoorlijke bak herrie, maar wij hebben het weleens eerder gehad over bands die Meshuggah imiteren. Daar is net wat meer voor nodig dan stevige start-stop riffs en staccato bas en drums. De band bestaat echt uit behoorlijk goede muzikanten maar de nummers lijken net te veel knip en plakwerk. Een doorlopende pulse ontbreekt waardoor het net niet lekker door beukt en je er dus moeilijk in komt.
Code Orange
Code Orange daarentegen is vanaf de eerste noot interessanter. De drummer grunt, dat doet de derde gitarist/toetsenist ook. Ik zie hier voor het eerst een modulaire synthesizer op het podium bij een metalband. De bassist (baard, kale kop, hemdje, spierballen en hardcore karatetrappen) staat midvoor op het podium als een soort technoviking het publiek op te fokken. Dan nog de wat ijlere zang van de gitariste die later ook nog wat gruntwerk voor haar rekening neemt. Grote plus van Code Orange: een duidelijkere groove. Dat neemt niet weg dat de band een allegaartje brengt aan stijlen, alles door de metalblender. We tellen math, industrial, hardcore en later zelfs gruntende Beastie Boys en Rage Against The Machine. Er ontstaat al snel een spelletje: ‘welke band herken jij?’ Zomaar een nummer 80’s heavy rock om dan direct weer terug te vallen in staccato basgedreun. Code Orange, in 2008 geformeerd in Pittsburgh, strijdt er overigens fucking hard voor en gaat er met gestrekt (hardcore) been in. Daarmee krijgen zij het tamme publiek in de Ronda al snel een stuk enthousiaster voordat grootmeesters Gojira de tent af fikken.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.