Kylesa, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
De jaarlijkse hoogmis van heavy music, in de meest brede zin, is weer begonnen. Natuurlijk was er woensdagavond met ‘The Spark’ al een pre-party voor de vroege vogels, maar de donderdag is toch al jaren bij uitstek de eerste echte festivaldag. Het moment waarop roadburners letterlijk uit alle uithoeken van de wereld naar Tilburg afreizen. Het vaste ritueel, je hotel, AirBnB of camping opzoeken, jezelf installeren, polsbandje halen (en een eerste biertje) en je dan onderdompelen in het sonische geweld dat ook dit jaar weer zorgvuldig is samengesteld door onze geliefde Walter en Becky, in samenwerking met hun curatoren en artists in residence.
Laat aankomen is dit jaar op eigen risico, want met Oranssi Pazuzu en Kylesa staan er al twee serieuze headliners geprogrammeerd nog voordat de avond goed en wel begonnen is. De Finse avant garde black metalband is sinds hun verbluffende eerste optreden in het Patronaat in 20216 een zekerheidje om bezoekers vroeg naar de Main Stage te lokken en ook naar de show van Kylesa, die terugkeren na een pauze van ruim 8 jaar, zullen veel mensen uitkijken. Pech dus voor wie er niet in slaagde om voor deze donderdag een extra snipperdag van werk of school op te nemen, maar gelukkig waren de verslaggevers van Never Mind The Hype op tijd in Tilburg om de krenten uit de pap te vissen en verslag te doen van de eerste van vier festivaldagen.
Tekst: Wybren Nauta en Justin Scholtze | Fotografie: Roy Wolters
Xiu Xiu, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Xiu Xiu
Laat het maar aan noisemakers Xiu Xiu over om met het allereerste optreden gelijk een stempel op het festival te drukken. Want met Roadburn dat in recente jaren aan het herpositioneren is, is Xiu Xiu als grote opener in The Terminal een veelzeggende keuze. De band is namelijk een soort noiserock kameleon, die al meer dan twintig jaar uiteenlopende muziek maakt op een spectrum tussen industrial noise en art rock, met als gemene deler dat de diepste krochten van de menselijke binnenwereld op de pijnbank gelegd worden. Hun Roadburn-optreden ontvouwt zich al snel tot een soort balanceeract tussen ontsporende chaos en extatische noiserocknummers. De twee vaste krachten van de band Jamie Stewart en Angela Seo hebben beide een enorme trukendoos bij waarmee ze de meest bizarre geluiden produceren. Binnen een minuut staat Stewart, een van de meest expressieve muzikanten van het festival, furieus op een bekken te rammen terwijl Seo naast hem een ijzige rust en controle uitstraalt – voor nu. De band wordt deze tour bijgestaan door ouwe rot in het vak David Kendrick, die met zijn gecontroleerde en trefzekere drumpatronen erop toeziet dat deze jonkies bij de les blijven. Xiu Xiu’s set is een weg langs extatische emoties, met als diepste dal het nummer ‘Wig Master’. Aanvankelijk nog rustige spoken wordachtige teksten van Seo worden afgewisseld met extreme noiseinterrupties, tot uiteindelijk onder een luid gonggeschal ze steeds sneller, verbetener en wanhopiger haast over haar tekst begint te struikelen. Een ijzige stilte valt, en je hoort Seo in haar microfoon met een trilling in haar stem nahijgen, het publiek houdt z’n adem nog even in. Het zijn ijzige momenten als deze die de laatste run nummers, Common Loon, Veneficium en Get Up, als een geweldige opluchting doen voelen, met de instrumentele passage waar Get Up mee eindigt als extatisch hoogtepunt van het optreden. En dan besef je dat het nog niet eens drie uur ’s middags is. (Justin Scholtze)
Xiu Xiu, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Xiu Xiu, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Oranssi Pazuzu, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Oranssi Pazuzu
Hoewel een optreden van black metalexperimentalisten Oranssi Pazuzu om half vier ’s middags aan de vroege kant voelt, is het meer dan passend dat de band de Main Stage mag openen. Een prestigeslot immers, die ze met hun laatste album Muuntautuja , die ze hier in zijn geheel spelen, meer dan verdiend hebben. Met meer instrumenten dan muzikanten op het podium, en een breed scala aan synthesizers en mengpanelen, is direct te zien dat het hier niet om je klassieke Scandinavische black metal gaat. De muziek van Oranssi Pazuzu is namelijk – zeer toepasselijk voor hedendaags Roadburn – haast niet te categoriseren. Blastbeats en gepijnigde, in effecten ondergedompelde vocals en scheurende gitaren worden afgewisseld met duistere elektronica. In een publiek mensen staand valt eigenlijk pas op hoe groovy, bij vlagen haast duister sensueel die kan zijn. Hoewel een albumset als deze, waarbij de setlist op voorhand al vaststaat de verrassingen op voorhand een beetje uit de lucht haalt, is het toch een waar genot om Muuntautuja op deze manier te kunnen beleven. Niet te min door hoe geweldig indrukwekkend de band live klinkt, met een breinsmeltende noise-implosie halverwege het optreden, om je vingers bij af te likken. (JS)
Oranssi Pazuzu, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Oranssi Pazuzu, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Kylesa, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Kylesa
Comebacks zijn altijd spannend, zeker als je eerste show in 10 jaar meteen op de main stage plaatsvindt. Dit is zeker merkbaar bij de eerste nummers van stoner/sludge darlings Kylesa. Hoewel het alweer 10 jaar geleden is dat we van dit viertal gehoord hebben, na een wisselende ontvangst van hun laatste plaat Exhausting Fire, staat de zaal afgeladen vol op de donderdagmiddag. Dat hun sterkste materiaal niet op hun laatste albums te vinden is, lijken ze zich zelf ook te realiseren, aangezien hier welgeteld één nummer van voorbijkomt. Hoewel het deze albums niet aan heaviness ontbreekt, is hun energieke stonersound steeds meer naar de achtergrond geraakt. De eerste nummers ogen nog een beetje onwennig, maar binnen een paar nummers heeft het viertal weer goed de smaak te pakken. De blend van oldschool stoner doordrenkt met hardcore en sludge invloeden is even opzwepend als nostalgisch. De manier waarop ze een relatief zwaar geluid weten te verpakken in hele behapbare nummers is sinds de zeroes steeds minder gangbaar geworden, maar zeker met het materiaal van publieksfavoriet Static Tensions laten ze zien dat dit nog even goed kan werken als twintig jaar geleden. Dat ze hiermee ook nog een stukje oldschool Roadburn naar het heden meenemen, is een mooie bonus. (Wybren Nauta)
Kylesa, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Kylesa, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Teardrinker, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Teardrinker
Voor een band die slechts een handjevol optredens onder de riem heeft, heeft de Rotterdamse sludge-/post-hardcoreband Teardrinker met een grote rij naar het skatepark die de zaal vervolgens goeddeels vult, al veel bekijks. De eerste ‘secret show’ van het festival is op voorhand al een spraakmakende gebeurtenis, maar hier is ook de curerende kracht van Roadburn en creatieve brein Walter aan het werk. Niet voor niks dat die zelf ook in het publiek aanwezig is, en tijdens het optreden door de band lovend toegesproken wordt: “Walter, what a legend!” Al die aandacht voor Teardrinker blijkt al snel verdient, want hier staat geen band die nog op zoek is, maar een die zich direct al een volledig eigen geluid toegeëigend heeft. Ze laten namelijk een dik geluid klinken, opgebouwd uit black, sludge en meer atmosferische stukken waar frontvrouw Kim Hoorweg spraakzangerig tussendoor zingt, dan weer schreeuwt. Ander deel van de identiteit is hun onversneden activistische houding die de band uit volle borst meermaals benadrukt. Tijdens het zien van het optreden is het moeilijk om niet af en toe te denken aan het Europese debuut van de Amerikaanse black metalband Agriculture op precies deze plek vorig jaar. Want ook bij Teardrinker vind je tussen al die zwaarte en intensiteit vlagen van iets verheffends, zelfs moois (al was het maar om die Twin Peaks-referentie). Voor de meesten was het hun eerste indruk van deze nieuwe band, maar een ding is duidelijk: Teardrinker is gedreven zijn eigen pad te banen. (JS)
Teardrinker, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Great Falls, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Great Falls
Als een van de hoogtepunten van de afgelopen editie van Soulcrusher weten we inmiddels al waar dit drietal toe in staat is. In drie kwartier tijd krijg je een stoomcursus rouwverwerking waarin alle zeven stadia er met een niet aflatende intensiteit doorheen worden gejaagd. Vanaf opener Dragged Home Alive, waarin vocalist Demian Johnston zonder microfoon de eerste zinnen ‘These last few years, waiting here, just hoping for a sign!’ vanuit zijn diepste vezels de zaal in schreeuwt, is de toon gezet. Onversneden emoties als woede, frustratie en wanhoop worden gekanaliseerd in venijnige noiserock die zijn hardcore randje nooit helemaal kwijt raakt. Het is ook tekenend dat er op een paar vierkante meter zowel gemosht en gecrowdsurft wordt, alsof mensen met hun ogen dicht zich onbewogen laten overspoelen door al dit geweld. Een set van dit drietal zou zich prima lenen voor een antropologische studie naar traumarespons. Het blijft in elk geval een kathartische ervaring die ook na de eerste keer nog even ontzagwekkend is. (WN)
Great Falls, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
The Ex, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
The Ex
Tussen alle duisternis van Roadburn was The Ex donderdagavond als een soort zonnestraal die door een dikke wolk brak. Uiteraard niet om nou te klagen over het zwaarmoedige karakter van de meeste bands op het festival – daar komen we juist voor! – maar die ouwe rotten van The Ex laten zien dat je zware, experimentele muziek kan maken, en tegelijk het plezier er vanaf kan laten spatten. Hoe kan dat ook anders, als je met een drumvel op je gitaar staat te slaan, een schroevendraaier als plectrum gebruikt, of de hals van je gitaar over de monitor voor je heen en weer begint te schuiven. The Ex houdt de anarchistische geest van de tijd waar ze uit voortkomen op glorieuze wijze hoog. En oké, flauw punt, door je oogharen bekeken was slechts de helft van de bandleden er in die tijd ook al bij, maar het kan soms al moeilijk zijn om een nog bestaande band uit die tijd te vinden die één van zijn originele leden heeft! En daarbij mochten de meeste bands willen dat ze een frontman als Arnold de Boer hadden. Met de eigenzinnige setup van drie gitaristen en een drummer – als er iemand lak heeft aan conventies is het The Ex wel – schallen de gitaren op Sonic Youth-achtige wijze in hoekige ritmes en schertsende melodieën gedurende het concert door elkaar heen, met Terrie ‘Ex’ Hessels die zichtbaar het meest plezier heeft in de capriolen die hij uithaalt. En die trouwe ouwe Roadburn-zwaarte wordt bij de laatste paar nummers gevonden: stuk voor stuk noiserock knallers. Maar wel op een The Ex-manier: “We zijn aangekomen bij ons laatste nummer. Ja, die is ook wel echt goed… hij heet: Great!” (JS)
The Ex, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
The Ex, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Envy, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Envy
Bij een set van Envy weet je op voorhand al dat je in elk geval een optreden vol overgave en dramatiek geserveerd krijgt. Dat is bij hun vertolking van hun album A Dead Sinking Story uit 2003 niet anders: intense screamo en ‘over the top’ dramatische postrock creëren een pathos waarbij zelfs bands als Alcest of Birds in Row nog een puntje aan kunnen zuigen. Tel daar nog eens een volkomen epileptische lichtshow bij op en dan zijn er zeker momenten dat het geheel wat gratuit voelt, ware het niet dat dit gezelschap zo vol overtuiging en overgave speelt dat je het niet kan helpen erin meegezogen te worden. Deze Japanners beheersen hun vak als een kunst en hoewel bepaalde trucjes als melodische passages afwisselen met een crescendo aan gitaren zo’n beetje de oudste in het boek zijn, is het wel het boek dat ze mede zelf geschreven hebben. Dit blijkt des te meer als de gitarist halverwege de set zo vol vervoering in het nummer zit dat hij per ongeluk bijna een speaker omver beukt. Hier staan geen mannen na twintig jaar nog hetzelfde kunstje op te voeren, bij Envy spat het geloof en de bezieling er nog volledig vanaf. (WN)
Envy, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Envy, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
The Bug, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
The Bug
Afsluiters zijn er in Roadburn in verschillende vormen en maten. In de afgelopen jaren zijn zeker de shows van Boy Harsher en The Soft Moon perfecte overbruggingen gebleken tussen de avond en de nacht. Hoewel The Bug minder dansbaar is, voelt de industrial drone van zijn nieuwste project The Machine wel als een voorbode van een lange nacht. Hij hanteert zijn bassen als een soort machinale wapens die wisselen tussen dansbare ritmes, overspoelende golven en een soort sonische schokgolven die je tot in je botten voelt schudden. Zeker met de hoeveelheid rook die stelselmatig de zaal in gepompt wordt, waan je je al snel bij een soort Sunn O))) dj-set waant. Het is een onmiskenbaar fysieke ervaring dat muziek niet langer als tonen of geluiden behandelt, maar als een natuurlijk fenomeen om te buigen en te manipuleren. Dit betekent echter niet dat alle veelzijdigheid waar The Bug bekend om staat helemaal verdwenen is. Tussendoor zijn nog steeds passages footwork of drum n’ bass te horen die al dit logge machinale beukwerk aan elkaar knopen, maar echte grooves worden hier geschuwd voor puur seismisch geweld. (WN)
The Bug, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Black Curse, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Black Curse, Roadburn 2025. Foto Roy Wolters
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.