Frail Body – Articifical Bouquet

Soms kan een release zo hard binnenkomen dat muziek die je daarna nog hoort er in het licht van komt te staan. Of het nu komt door de echt brute riffs, de productie die de muziek zo geweldig je oren binnen doet zweven of de teksten die je zo impactvol bij je lurven vatten. Bij zo’n album lijkt alles op zijn plek vallen, dat het haast allesoverstijgend begint te voelen. En dat is precies wat ‘Artificial Bouquet’, het nieuwe album van Frail Body, doet. Jaren later zullen metalfans aan elkaar vragen: waar was jij toen je voor het eerst ‘Artificial Bouquet’ hoorde? Voor nu is het op de zaterdagavond in The Engine Room een van de Roadburn-optredens waar we het meest naar uitkijken.

Tekst: Justin Scholtze

Intensiteit
Met hun debuut ‘A Brief Memoriam’ bewees Frail Body al dat ze een screamoband zijn om in de gaten te houden, en met ‘Artificial Bouquet’ zijn ze vijf jaar later terug om alle eerder geschepte verwachtingen te verpletteren. Stilistisch gezien is het album een enorme stap vooruit, en met hoe genreoverstijgend Frail Body’s muziek is, doe je de band inmiddels tekort om ze ‘maar’ als geweldige screamoband te zien. Het geschreeuw van zanger Lowell Shaffer zit op z’n bruutste momenten ergens tussen blackmetal en de meest gewelddadige screamo in. Hun intens gitaargeluid, dat doet denken aan bands als Deafheaven en Agriculture, switcht met souplesse zo tussen hels gegier en atmosferische shoegaze. Overweldigende drums en het fantastische basgeluid ondersteunen het ene moment op in de rest van het auditieve geweld, om vervolgens vol op de voorgrond over je heen te bulderen. Vergelijkbaar met een band als Infant Island brengt Frail Body invloeden uit screamo, blackmetal, shoegaze en hedendaagse post-metal hier samen om een geluid te creeëren dat je door z’n intensiteit zowat naar adem doet happen.

Triomf
Het levert een fantastische plaat op. Niet alleen door de productie en het vakmanschap van de bandleden, maar juist door hoe dat samengaat met de rauwe, aangrijpende emotie die de muziek in zich heeft. Niet op z’n minst door Shaffer’s stem, maar ook zeker door de opbouw van de nummers. Luister naar een nummer als ‘Refrain’, en hoor hoe gitaar, drums en bass bijna over zichzelf heen buitelen, om vervolgens opgebroken te worden door de momenten van haast serene harmonie. Wanneer halverwege het nummer de gitaar een paar versnellingen terugschakelt en vervolgens langzaam weer opbouwt heeft de muziek iets triomfantelijks, op weg naar een climax die je armharen overeind doen staan. Het is een ontzettend indrukwekkende balans die de band telkens weer weet te vinden. En de manier waarop Frail Body hun muzikantschap in dienst stelt van rauwe emotie werkt meeslepend.

Climax
Alles lijkt over nagedacht. Door de opbouw en flow van het album voelt het alsof het album je als luisteraar op het begin oppakt, je met de muziek meevoert en op het einde weer terug op de grond gooit. Als het album je eenmaal in zijn greep heeft vliegen de veertig minuten die het duurt voorbij. Tot slot blijf je achter, niet direct in staat te duiden wat je precies hebt ervaren, maar met het overtuigend gevoel dat je direct weer wilt. De eerste drie nummers, die naadloos in elkaar overlopen en waarvan albumopener ‘Scaffolding’ bovendien een van de beste van het album is, storten zich al meteen over je heen en zorgen ervoor dat je vastgehaakt raakt en niet meer wegkijkt. Iets rustigere nummers als ‘Devotion’, ‘No Resolution’ en ‘Another Year Removed’ zorgen voor wat rust in de tracklist. Het zijn de momenten tussendoor waarop je kan reflecteren, je beseft hoe meesterlijk is wat je aan het horen bent, om vervolgens weer terug de muziek in gerukt te worden.
Kenmerkend voor veel van de nummers is het contrast waar ze mee spelen. Hoe gierende gitaren en donderende bas en drums soms opeens wegvallen en meer ruimte openlaten, om vervolgens nóg intenser weer in te slaan, zoals bij de climax van het eerste nummer. Of het fantastische moment op ‘Critique Programme’ waarop gitaar en zang ineens wegvallen, en hun ongelofelijk brute basgeluid alleen overblijft en als een lichtstraal die een donkere wolk doorspiest op de voorgrond komt te staan. Op ‘Artificial Bouquet’ weet Frail Body telkens van deze kippenvelmomenten te vormen, en dat werkt verslavend. We kijken met smart uit naar hun Roadburn-optreden.

‘Artificial Bouquet’ van Frail Body stream je via Spotify en Bandcamp hieronder. Zaterdag om 23:50 spelen ze in The Engine Room. Tickets voor Roadburn haal je via deze link.


Deel dit artikel