Duma op Roadburn 2022, foto Roy Wolters

Onder de noemer redefining heaviness zoekt Roadburn de afgelopen jaren expliciet de grenzen op van wat zware muziek omvat en kan zijn. Dat resulteert dit jaar in een line-up met minder echte traditionele heavy headliners, maar des te meer variëteit valt er in de breedte van de line-up te ontdekken. Dat het festival de blik altijd vooruit gericht heeft, blijkt ook wel weer op de derde festivaldag waarin de grenzen van het festival wederom een stapje verder verlegd worden.

Wil je de artikelen van Never Mind The Hype over deze 2022 editie van Roadburn Festival doorlezen klik dan HIER.

Tekst: Wybren Nauta

Emma Ruth Rundle op Roadburn 2022, foto Roy Wolters

Zo betekent heaviness lang niet altijd wie maar de zwaarste drones of de meest snelle gitaarriffs door de zaal kan pompen. Bij Emma Ruth Rundle krijgt het juist de vorm van een van de meest breekbare sets van het weekend. Met slechts een gitaar en een vleugel waar ze zelf ook onder de indruk van lijkt, draagt ze haar meest recente album Engine of Hell integraal voor. Doordrenkt met verstilde melancholie komen haar intieme ballades even hard binnen als de meest verzengende black metal. Dit effect lijkt ze op het gehele publiek te hebben, want met haar eerste tonen lijkt ze in een klap de Dutch disease te hebben genezen en valt van begin tot eind werkelijk elke snik in de Main Stage te horen. Het is zelden dat een show in zo’n grote zaal toch zo intiem kan voelen. Het is alsof je luistert naar een oude vriendin waarmee je lang vergeten herinneringen ophaalt. Het is werkelijk een hartverscheurend mooi optreden waarbij ze alle aandacht en waardering die ze ontvangt volledig verdiend heeft.

Årabrot op Roadburn 2022, foto Roy Wolters

Het Noorse duo Årabrot brengt hierna weer een geheel eigen blend van donkere pop vermengd met elementen van spaarzame noise, gotische gospel en herkenbare rock-‘n-roll grooves. Het spelen met al deze elementen is tegelijkertijd de kracht en de zwakte van dit duo. Het is lastig om in het begin een echte lijn in de nummers te ontwaren en zeker de synths en de zanglijnen lijken niet overal even sterk in de pas te lopen. Maar gaandeweg zijn er ook genoeg ideeën die live juist uitstekend uitpakken, zoals groovende rock vermengd met orgelachtige synths of de donkere gospel doordrenkt met americana. Zeker zanger Kjetil Nernes, die als een boze priester zijn preken declameert, blijft een kenmerkende verschijning die zijn show overtuigend kan brengen. Bij vlagen rommelt en schuurt het wat bij Årabrot, maar hun eigenzinnige blend van stijlen blijft wel intrigeren en fascineren.

Als er een artiest is die haar hele carrière al bezig is met het herdefiniëren van wat heavy muziek kan zijn, is het Hunter Hunt-Hendrix van Liturgy. Vanaf het begin is haar doelstelling al het bereiken van transcendentie door haar muzikale werk. Van het gebruik van drumcomputers tot spoken word, de manier waarop Hendrix jarenlang de grenzen van black metal niet alleen heeft opgerekt, maar eigenlijk continu heeft verbrijzeld, is indrukwekkend. Bij deze show spelen ze het H.A.Q.Q. integraal, een plaat waarop ze de principes van deze transcendentie uiteenzet. Bij een andere band zou dit misschien als een uit de hand gelopen grap klinken of een leuk concept voor muziek, maar bij Liturgy gaat het hier om bittere ernst. Dit blijkt ook uit de intensiteit van de muziek: onaflaatbare black metal tremolo’s en arpeggio’s worden onder hun gepatenteerde bulderende burst beats de hemel in gedreven. Met uithalen die klinken als cathartische kreten van pijn, voelt het inderdaad als een soort collectieve religieuze ervaring met Hendrix als onze opperpriesteres. Nadat de laatste noten van het album geklonken hebben is er nog geruime tijd over, die goed benut wordt om een aantal nummers van doorbraakplaat Aesthetica te spelen. Deze nummers klinken net even wat toegankelijker dan het latere werk en vormen een welkome afwisseling. Niet dat Liturgy hier veel aan intensiteit inboet, maar zeker met een live drummer erbij, neigt het meer naar echte black. De nummers staan nog steeds als een huis, maar door het contrast tussen beide platen toont Hendrix vooral hoe ver ze in deze jaren gekomen is met het verkennen van de grenzen van het genre.

Liturgy op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

Voor weer een totaal andere aanpak van dit genre kan je ook uitstekend terecht bij Duma. Dit Keniaanse tweetal speelt hun geheel eigen versie van black metal en punk, maar dan volledig elektronisch opgebouwd. Met glitchy samples, galmende screams met een flinke bak distortion en loodzware bassen bouwen ze een set op die als geen enkele andere band op het festival klinkt, maar qua heaviness voor helemaal niemand onderdoet. Met speelse loopjes die bij vlagen als een soort drum n’ bass en hardcore klinken, buigen ze met ogenschijnlijk gemak alle muziekstijlen naar hun wil. Met een ijzersterke opbouw escaleert hun verzengende mix van van pompende beats en schurende samples steeds verder naar een kolkende extase waar de hele Engine Room steeds dieper in gezogen wordt. De toekomst van heavy muziek ontwikkelt zich hier voor onze ogen.

Duma op Roadburn 2022, foto Roy Wolters


Deel dit artikel