Sum of R op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

Ook op de vrijdag waren er weer veel bijzondere shows te beleven op de Main Stage van de 013. Zo begint deze dag met de samenwerking tussen James Kent van Perturbator en Johannes Persson van Cult of Luna. Het eindresultaat van deze collaboratie is een soort industrial waarbij het machinale drumgeweld en de blastbeats van het tweetal drummers je om de oren vliegt. Het is een lekker zwaar basisgeluid waar ze gestaag op voortbouwen, van slepende sludgey gitaren tot meer melodieuze door synths gedreven passages. Het is in die zin geen samenwerking die veel verrassingen oplevert, aangezien de elementen uit hun afzonderlijke bands duidelijk herkenbaar terugkomen, maar het is wel een hele geslaagde samenkomst. Zeker het slotstuk waar de reverb er vol opgegooid wordt en het tweetal de zaal vult met loodzware riffs en verbeten schreeuwen is onmiskenbaar indrukwekkend. 

Wil je de artikelen van Never Mind The Hype over deze 2022 editie van Roadburn Festival doorlezen klik dan HIER.

Tekst: Wybren Nauta / Fotografie: Roy Wolters en Paul Verhagen

Wiegedood op Roadburn 2022, foto Roy Wolters

Dat Wiegedood niet een band is voor mensen met een teer zieltje blijkt niet alleen uit hun naam, maar vooral uit hun nietsontziende vermenging van black en death metal. Nieuwe plaat There’s Always Blood At The End Of The Road is hun laatste wapenfeit, de eerste die niet hun voorgaande reeks van genummerde albums volgt, maar live is de ervaring nog steeds onverminderd bruut. Als een rabide pitbull bijt dit drietal zich in je strot vast die alleen sporadisch zijn grip verminderd om zijn slachtoffer in leven te houden. In een vrijwel onnavolgbare aanslag op de zintuigen wordt het publiek overspoeld door felle stroboscopen, blastbeats en ziedende gitaren. Toch weten ze hier binnen haast speels met losse melodieën en vervreemdende samples voor afwisseling en spanning te zorgen in hun zee van venijn en nihilisme. Wiegedood toont zich ook vanavond wederom meester in deze balans precies goed weten te vinden.

GGGOLDDD op Roadburn 2022, foto Roy Wolters

Van alle bands en projecten die er vandaag op Roadburn staan voelt er geen zo beladen als deze show van GGGOLDDD. Niet alleen omdat het een show is die al meer dan een jaar in de maak is, maar vooral vanwege het persoonlijke verhaal van zangeres Eva Milena erachter. In This Shame Should Not Be Mine stelt ze zich open over haar ervaringen met seksueel geweld en de gevolgen hiervan op haar leven. Het is als toeschouwer altijd confronterend om hier zo openhartig hier een blik in te krijgen, net zoals bij het werk van Lingua Ignota die ook haar persoonlijke ervaringen vertaalt in intense muzikale expressie. Nummers als Invisible en de gelijknamige titeltrack bezitten diezelfde intensiteit met hun snerpende strijkers en unheimische bassen waarover Milena haar ontboezemingen bezingt. Het creëert een grimmige sfeer die niet zou misstaan in een Gaspar Noé film waarbij er continue een dreiging op de loer lijkt te liggen. Er is naast de grootsere aanpak van de bovengenoemde nummers ook ruimte voor een ingetogener momenten zoals op On You. Hier bevraagt ze met een enkel een paar stemeffecten haar twijfels en tekortkomingen en duwt deze van zichzelf af en gooit ze terug op haar plaaggeest op een manier die het meest doet denken aan Imogen Heap. Slotstuk Beat by Beat toont weer een opleving en de strijdbaarheid na een zware periode en is met zijn opzwepende violen en gitaarwerk het perfecte slotstuk. GGGOLDDD presenteert hier een feilloos opgebouwde show die erin slaagt zowel confronterend als ontroerend te zijn en noch intimiteit noch de grootsheid van haar verdriet schuwt.

Sum of R op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

De laatste collaboratie van de avond is meteen ook de meest geslaagde. De Zwitserse Reto Mäder van Sum of R heeft de handen ineen geslagen met de Finnen Marko Neuman en Jukka Rämänen, beide bekend van onder andere het Waste of Space Orchestra en Dark Buddha Rising. Opener Sink as I maakt meteen al duidelijk dat de duistere ondertonen van Mäders eerdere werk perfect samenvloeien met weemoedige en resonerende gitaarpartijen van de Finnen. Het creëert een heerlijk doomy sfeertje dat tegelijkertijd steeds verder aanzwelt maar ook lekker blijft slepen. Maar het is vooral het contrast van Neuman zijn stem fantastisch met de rest van de instrumenten die hier weergaloos uitpakt met zowel immense uithalen de hoogte in, inhumaan gebulder en een loepzuivere zang die je met perfecte kalmte tot rust maant. Het levert samen een intensiteit die je meteen vastgrijpt en meesleurt in zijn hypnotiserende grooves. De eerste nummers zijn duidelijk degenen die hier het meest op leunen, want gaandeweg zoekt het drietal steeds meer de grooves en uitgesponnen gitaarwerk op zonder ooit de spanning kwijt te raken. Met verstrooide hints van melancholie voelt het als een reis die steeds dieper de nacht van de Finse bossen in trekt: grimmig en gevaarlijk, maar tegelijkertijd wonderschoon.

Sum of R op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen


Deel dit artikel