#RB22: Opera-achtige pracht met Liturgy en Lingua Ignota

Lingua Ignota op Roadburn 2022, foto Roy Wolters

Net als veel andere bands speelt ook Liturgy twee sets op deze editie van Roadburn. Waar we eerder al getrakteerd werden op een volledige performance van H.A.Q.Q. gaan ze nog een stapje verder voor de uitvoering van Origin of the Alimonies. Met een voltallig kamerorkest om deze plaat als een soort mythologische opera tot leven brengen. Met een prachtige opbouw van blaasinstrumenten en strijkers worden we langzaam geïntroduceerd in de wereld van fantastische wezens en concepten die ontsproten zijn uit Hunter-Hendrix haar hoofd via een tekstuele vertelling.

Tekst: Wybren Nauta / Fotografie: Roy Wolters

Liturgy op Roadburn 2022, foto Roy Wolters

Terwijl deze mythos zich langzaam ontvouwt, is het neerdalen van de gitaren op Oioion’s Birth een moment van zeldzame schoonheid en overweldiging. Ook het weelderige Siheymn’s Lament is met zijn zwevende melodieën en zware synths een betoverende ervaring. Met een diversiteit aan geluiden smeedt Liturgy hier een magische tragedie geheel verteld in de kenmerkende schreeuwen van Hunter-Hendrix zelf, die heel behulpzaam ook getoond werden op het achterliggende scherm. Waar de show van gister al een indrukwekkende tour de force van een album was, weten ze zichzelf met deze renditie echt te overtreffen en zal het verhaal van Siheymn, Oioion en hun consorten nog lang een indruk achterlaten.

Lingua Ignota op Roadburn 2022, foto Roy Wolters

Als een foto de misère van het begin van de pandemie wist te vangen was het wel de foto van Kristin Hayter die verslagen tegen een muur aanleunt na de annulering van Roadburn. Nu twee jaar later is haar langverwachte Main Stage set er eindelijk. Met het nieuwste album Sinner Get Ready zijn de noise elementen deels ingeruild voor een meer ruimtelijk en pastoraal geluid, maar dissonantie en vervreemding banen zich nog steeds een weg door haar nummers heen. Van dreigende orgels en warme piano’s weet Hayter zowel een intieme als intimiderende show neer te zetten die tegelijkertijd overrompelend in zijn grootsheid en aangrijpend in zijn nabijheid is. Meest imposant zijn nog steeds haar vocalen die in deze zaal uitstekend tot zijn recht komen, van loepzuivere operatische zang tot beestachtige uithalen de diepte in. Niet alleen de nieuwe nummers worden beeldschoon vertolkt, ook het vernietigende Do You Doubt Me Traitor wordt moeiteloos in de set verwerkt. Na de show van Liturgy leek het hoogtepunt van de dag al bepaald, maar Lingua Ignota doet hier niet voor onder. Twee van de beste shows van het festival die beide ambitieus in hun aanpak zijn en qua geluid excelleren in zowel schoonheid en intensiteit worden vrijwel na elkaar gespeeld; alsof het zo moet zijn.

Voor een meer typerende aanpak van heaviness ben je bij de samenwerking tussen Hangman’s Chair en Regarde Les Hommes Tomber aan het juiste adres. Met vijf gitaristen frontaal vooraan op het podium is het geen verrassing dat we hier een flinke bak doom over ons heen gestort krijgen. Waar Hangman’s Chair in hun eigen show nog behoorlijk binnen de lijntjes kleurde worden ze nu meegetrokken door RLHT in een bak loodzware sludge. Daarin vinden deze bands elkaar perfect in een geluid dat zowel rauw en agressief is, maar ook vol aan textuur en lagen. De galmende riffs van de gitaren bouwen gestaag door terwijl een verpulverend stel drums door deze muur van geluid blijven beuken met als resultaat dat het publiek als een meerkoppig wezen eensgezind zijn hoofden laat neerdalen. Een uitstekende samenwerking waarin de stijlen van beide bands zich versmelten in een van de meest verpletterende doomshows van het festival.