#RB22: Jezelf verliezen in een wereld van drones en grooves

Trialogos op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

Trialogos op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

Nog meer dan voorgaande jaren treedt Roadburn dit jaar buiten de gebaande paden van de zware gitaren. Ambient, drone, kraut en psych: moeiteloos passend in de eclectische affiche van Roadburn elk jaar. En voor de liefhebber van intense soundscapes is er altijd wel een avontuurlijke droneroute te vinden, enerzijds atmosferisch en minimalistisch, anderzijds groovy en intens. Op de donderdag alleen al, bracht het ons naar bijzondere shows van Dirk Serries, Wyatt E. en Trialogos…

Tekst: Wybren Nauta

Dit blijkt ook uit de keuze van een van de artists in residence dit jaar, Dirk Serries & Kristoffer Lo. Serries is al jaren een componist die experimenteert met minimale drones en zwevende ambient. Voor Roadburn is hij de samenwerking aangegaan met jazzmuzikant Kristoffer Lo om deze twee werelden samen te brengen. Helaas was Kristoffer door een reeks van vertragingen zelf zodanig verlaat dat hij het optreden niet meer haalde, dus speelde Serries zijn set alleen. Terwijl de drones als golven over het publiek heen spoelen creëert hij feilloos het gevoel alsof je met een vissersbootje verdwaald bent op een nevelige zee, rustig doorvarend, maar zonder een duidelijke bestemming. Zeker de rode gordijnen en het blauwe licht van de nieuwe Paradox zaal creëren een soort vervreemdend Lynchachtig effect. Hoewel het misschien niet de samenwerking was die we verwachtten, is dit alsnog een hele fijne binnenkomer op de eerste dag van Roadburn.

Voor eenieder die nog verder de diepte in wil duiken, kan bij Trialogos zijn hart ophalen. Dit Duitse trio speelt een blend van krautrock, psychedelica en postrock waarbij er ongeveer evenveel verschillende genres als instrumenten de revu passeren. Bij krautrock verwacht je in eerste instantie een hele gestage opbouw, maar Trialogos wisselt snel genoeg diverse stijlen af dat je steeds wel weer wakker geschud wordt. Dit wordt op geen enkel moment zo duidelijk als halverwege hun set. Gaandeweg hebben ze hun grooves over laten lopen in breekbare postrock met een soort Sigur Ros achtige vocalen om vervolgens doodleuk het volgende moment een loodzware drone door het Next stage te laten bulderen die ergens uit een kelder bij Sunn O))) ontsnapt lijkt te zijn. Het is knap hoe vaardig dit drietal al deze stijlen met elkaar vermengt en alles van snerpende violen tot ijle synths in een kloppend geheel laten samenkomen.

Wyatt E op Roadburn 2022, foto Roy Wolters

Wyatt E op Roadburn 2022, foto Roy Wolters

In zwarte gewaden staat het drietal van Wyatt E. als een soort zwarte schimmen op het podium, zowel letterlijk als figuurlijk gehuld in nevelen. Veel is er niet bekend over dit drietal, maar met hun mix van hypnotiserende psychedelica en Oosterse invloeden kan je je volledig in hun grooves verliezen. Het schuurt en sleept allemaal lekker, haast doomy, maar wordt nergens zo zwaar dat ze de trance doorbreken. Damp vult de tent steeds verder en iedereen kan zich steeds meer verliezen in de woestijn van hun hypnotiserende grooves. Zeker voor de aanwezige dopesmokers zal dit een erg fijne dwaaltocht zijn. Gedurende een goed half uur worden we langzaam mee geleid met deze karavaan tot de onvermijdelijke verlossing komt. De distortion gaat vol aan en onder hun bezielende begeleiding worden alle hoofden gedwee naar de grond toe gedwongen. Een extatisch einde dus van een zorgvuldig opgebouwde show.