Hangman’s Chair op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

Divide & Dissolve op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

Het kan allemaal wat raar zijn op Roadburn; muziek die buiten de bekende kaders valt. De zaterdag had veel van zulks te bieden en dat betekent dat er ook enige controverse is over wat goed was en niet. Mensen zijn tenslotte verschillend in wat ze accepteren. Wij maakten weer veel meters vandaag, juist om te kunnen proeven van een ontzettend diverse Roadburn line-up, met stijlen en afkomsten die we nog niet eerder zagen, maar ook soms opvallers van dichter bij huis.

Wil je de artikelen van Never Mind The Hype over deze 2022 editie van Roadburn Festival doorlezen klik dan HIER.

Tekst: Guido Segers / Fotografie: Paul Verhagen

Nu lijkt instrumentale doom daar prima binnen te passen, maar Takiaya Reed en Sylvie Nehill is alles behalve je typische doomband. Al is het alleen maar hun Tsalagi/Mãori afkomst. De aanwezigheid van deze twee dames past prima binnen het representatieverhaal wat we eerder deelden. De muziek van het duo is, deels uit noodzaak want een duo kan maar zoveel, minimalistisch door de focus op een dronend effect. Ja, de sax van Reed maakt het allemaal net wat vetter. Maar Divide and Dissolve wil actief het gevecht aangaan en attenderen daar het publiek op met de nodige toespraken. Niet iedereen kan dit waarderen, mede omdat de muziek juist tijd kost om echt in te duiken. Maar dat is ook effect en zorgt voor de nodige gesprekken achteraf, dus wat dat betreft: missie geslaagd!

Divide & Dissolve op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

Hangman’s Chair op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen

Hangman’s Chair is geen rare band, helemaal mee eens. Maar het is ook geen standaard groep. De band bezingt het leven in de Parijse wijken, en ziet er in eerste instantie dan ook uit als een knokploeg. Misschien zijn het de hardcore roots? Wat de band laat horen speelt zich af tussen de post-metal, doom en alt-metal. Vergelijkingen met Life of Agony zijn logisch, maar de band klikt dan nog een tandje gepolijster en cleaner. Er zit een diepe expressie verborgen onder die ruwe uitstraling en die vult de The Terminal. Alle kracht wordt samengebald tot een concentraat, het zou elk moment kunnen knallen maar doet dat nooit. Dat is knap.

Ordigort pikken we kort mee. Het beukt en kraakt vanaf de start en dan draagt toch die Hall of Fame constructie bij aan de beleving. Punk energie, sludge impact en sleur, het mag zo wel van deze verse band die vooral de zeitgeist goed weet te vatten vanavond. We gaan snel weer door, want in The Terminal staat wat bijzonders te gebeuren met Senyawa, een duo uit Indonesië. Er is veel vets te vertellen over deze band, en al die context bereid je niet voor op de sound. Zang in diepe keel-grunts, maar ook ijzingwekkende kreten (bovendien in Indonesische talen), snaarinstrumenten die mishandeld worden als percussiemiddelen, en een agressieve en hectische inzet van dat alles. Het is punk, maar dan rouwer en gemener dan wat dan ook. Het is experimenteel met allerlei geluiden die uit die snaarinstrumenten van Wukir Suryadi geperst worden. Neo-tribaal wordt dan wel eens gebruikt, en de muziek is zowel modern als diep geworteld in de eigen cultuur. Het zorgt voor iets ontzagwekkends en intens, een soort grindcore meets wereldmuziek (wat een beetje een onzinnige term is), of etnopunk? De stem van Rully Shabara maakt hem toch een beetje de Indonesische Attila Csihar. Een van de vetste shows deze dag.

Een stuk later horen we in de kleine zaal Kungens Män. Een jolige groep Zweden, die houden van droge humor, hoge energie en lekker jammen en dat is wat we krijgen. Vrije vorm, alle kanten op, maar vooral luchtig en upbeat, maar met een bijzondere video op loop van een meneer met derde oog. De band heeft z’n wortels op Roadburn en voelt zich dus thuis. Zeker voor het tijdstip is de energie hoog op het podium. Ouderwets genieten dus en een fijne band om mee de buitenlucht in te stappen, in afwachting van de slotdag.

Divide & Dissolve op Roadburn 2022, foto Paul Verhagen


Deel dit artikel