Valborg op Roadburn 2017, foto: Paul Verhagen
Landen na vier dagen op Planet Roadburn is nooit eenvoudig. Zover zijn we dan ook nog lang niet. Wel vonden we nog van alles van die vierde festivaldag, waarop er dan wel een podium minder was, maar de keuzes nog steeds even gruwelijk bleken. Het niveau leek er ook niet minder om en aan de energie van de bezoekers mankeerde evenmin weinig, afgaande op shows van bijvoorbeeld Inter Arma, SUMAC en Come To Grief. Ja, dit jaar doet voor het eerst het Patronaat mee op de slotdag en dat hebben we gevoeld ook. Bij Emma Ruth Rundle was het juist fijn dat het publiek nu eens geen energie toonde, maar in een afgeladen Green Room muisstil die emotionele set opzoog. Ver na middernacht konden we ons nog één keer opladen en alles er uitgooien dankzij Serpent Venom, die als surprise-act uit de hoed getoverd werd om het festival op de NMTH-stage in Cul de Sac in (doomy) stijl af te sluiten.
Tekst: Jurgen de Raad, Steven Gröniger, Ingmar Griffioen
Foto’s: Paul Verhagen, Tim van der Steen
Alle Roadburn-coverage vind je via deze link.
Temple Ov BBV op Roadburn 2017, foto: Paul Verhagen
Temple ov BBV, Green Room
Het derde optreden van de Britse Krauters GNOD op deze Roadburn-editie, nu dan samen met het Nederlandse Radar Men From The Moon. Laatstgenoemde zal tevens één van de afsluitende acts zijn van het festival. In juni verschijnt van deze samenwerking een plaat, die wordt vanmiddag in het muzikale zonnetje gezet. Temple ov BBV maakte live een beste indruk op de afgelopen editie van Eindhoven Psych Lab. Dat mag hier op Roadburn dunnetjes worden overgedaan. Met maar liefst tien man op het podium serveert deze tempel een mechanisch strakke krachtbundel. Pulserende synths, schurende gitaar-noise en veel repeterende drums.
Pallbearer op Roadburn 2017, foto: Paul Verhagen
Met voorzichtige opbouw duwt Temple ov BBV de songs richting behoorlijke sonische explosies, waarin al het instrumentarium gelaagd bij elkaar komt. De zang voorziet het soms met felle uithalen van een zekere harcore-bite, op andere momenten met bijna profetische spoken word-zang. Dat laatste gebeurt vooral bij prettig herhalende en kabbelende ambient/industrial-stukken. Die passages zwellen langzaam aan, machinaal en met psychedelische input. Wederom eindigt het in luidruchtige sonische hoogtes. Temple ov BBV houdt het sfeerbeeld donker; de monotone machinale ritmes weerspiegelen een kille, afstandelijke wereld. Het grote gezelschap doet dat op een imposante manier. Het is een fraaie samensmelting van de elektronica met gitaren, bas en drums met een prettig organische omranding. Temple ov BBV dompelt je compleet onder in repetitieve songelementen. De achtergrondbeelden erbij zuigen je op en maken het nog hypnotiserender. Met als gevolg dat Temple ov BBV je in een redelijk apathische staat achterlaat. (JdR)
Pallbearer, Main Stage
Tijd voor een potje melodische doom, in de meest pragmatische vorm denkbaar. Het kwartet uit het Amerikaanse Arkansas speelde in het verleden hun eerste Europese show ooit op de heilige Roadburn-grond in 2013 en leverde onlangs met ‘Heartless’ een plaat met vergaande ambities af; gelikter en geproduceerder dan voorgaande Pallbearer platen. Belangrijkste wapenfeit van die laatste plaat is het 12 minuten tellende epos ‘Dancing in Madness’, dat deze middag ook op zeer fijne wijze de revue passeert. Wat daarnaast ook weer opvalt – tussen het betere gitaarwerk door – is de kwaliteit van de zang, of liever het gebrek daaraan. Het blijft een beetje een ding bij deze band tijdens live-shows en doet daardoor afbreuk aan het grotere geheel, wat verder gewoon dikke prima in orde is. Over het algemeen is het tamelijk lekker hangen in de liefelijke gestructureerde riffs, en het niet te versmaden betere gitaarsologeweld. Maar die vibe wordt dus enigszins verstoord in het contrast van de zang en dat is toch wel een smetje op het overwegend puike blazoen. (SG)
Sumac op Roadburn 2017, foto: Paul Verhagen
SUMAC, Het Patronaat
De formatie rond voormalig Isis-boegbeeld Aaron Turner kent vanmiddag geen enkele genade. Het laatste album ´What One Becomes´ komt nadrukkelijk voorbij in de set. Die plaat wordt gekenmerkt door veel bijtend nihilisme en laat met dikke sludge en doom geen spaan heel van Het Patronaat. Woest slaan de Amerikanen op je in met hevig noisey gitaargeweld, Turners gemene growls en die stoomwals van een ritmetandem waar de onderbuik van trilt. Drummer Nick Yacyshyn is binnen dit geheel een verademing. Hoe die man de verspringende tempo´s invult is knap indrukwekkend; puntige fills en stuwende mokerslagen worden zowel in geniaal ratelende passages als in slepende, doomy stukken aangebracht.
Je zou het songmateriaal van SUMAC vooraf misschien een beetje moeten kennen. Althans, dat kan helpen. Vooral het werk van ´What One Becomes´ kent passages die anders fragmentarisch kunnen aanvoelen. Het eerder genoemde verspringen van de groove lijkt dan wat uit de lucht te komen vallen. Dat ook nog eens tegen de achtergrond van de knetterende noise-opsmuk, waardoor het overzicht van wat er binnen de tracks gebeurt misschien een beetje zoek raakt. Weet je dat echter op waarde te schatten, dan het niet te ontkennen dat je getuige was van een verpletterende set. (JdR)
Turia, Cul de Sac
Nederlandse black metal-´drietand´ in sobere opstelling: gitarist, drummer en ´zangeres´. De dame in kwestie is een soort bezeten Regan (uit ´The Exorcist´), die je messcherp fileert met haar ijzige screams. Die komen in de kleine ruimte van Cul de Sac meteen knetterhard bij je binnen. De muziek van Turia zit tot op zekere hoogte in het verlengde van Folteraar, die eerder op deze Roadburn editie speelden (ja.. die van het showtje van een kwartier). De band maakt onversneden old school black metal van de Scandinavische soort. IJskoude gitaarwaaiers met zeer hoog treble-gehalte, lo-fi als de neten en vaak gortdroog ratelend drumwerk vormen de rode draad. Maar in tegenstelling tot Folteraar gooit Turia er meer spanning en subtieler ingebrachte melodie tegenaan. De spanning is qua muzikale thematiek en tempo´s ook inventiever dan bij de genregenoot. Met betrekking tot het laatste: Turia laat de ratelende ritmes meer achterwege en dat siert de band zeker. De duistere sfeer lijkt zelfs nog mooier uit te komen als er juist gas wordt teruggenomen. Een beetje zoals Burzum dat zo fraai doet. Tof optreden hoor, van een gestripte black-metal formatie die de stemming goed raakt. Hier en daar niet zo strak, maar dat is de Nederlanders gauw vergeven. (JdR)
Emma Ruth Rundle op Roadburn 2017, foto: Paul Verhagen
Emma Ruth Rundle, Green Room
In de Green room is het tijd voor een intens potje gotische rock van Emma Ruth Rundle. Gewapend met enkel een gitaar betovert de Amerikaanse het Roadburn publiek op zeer innemende wijze. Dat publiek kan niets anders dan zwijgzaam getuige zijn van dit stuk intense magie. Op haar solo-albums ‘Heavy Ocean’ en ‘Marked for Death’ liet zij al horen dat ze over een onwijs groot talent beschikt. Rundle kan donkere, desolate emotionele landschappen heel intrinsiek en van ongekende schoonheid vatten in haar muziek. In al die kwetsbaarheid is het nog meer te prijzen hoe haar muziek live keihard binnenkomt. Tamelijk beduusd worden we wakker uit de droom als de set is afgelopen en we nog toekijken hoe de gear weer van het podium gehaald wordt. (SG)
Stone In Egypt op Roadburn 2017, foto Tim van der Steen
Stone In Egypt, Cul de Sac
Nog diep onder de indruk van onze eerste Roadburn-gig zonder oordoppen (mogelijk gemaakt door Emma Ruth Rundle én het publiek), worden we in Cul de Sac direct weer steil achterover geblazen en dus moeten de oren snel gedempt worden. Stone In Egypt gooit doodleuk Monolord, High On Fire en Fu Manchu in één set op de NMTH-stage. Het stonermetal-trio uit Flevoland gaat twintig jaar na oprichting nog vol gas zeg. Of ‘weer vol gas’ moeten we eigenlijk zeggen, want de mannen zijn er wel even zeven jaar uit geweest. Vorig jaar keerden ze terug met vierde album ‘Feed The Void’, waarvan we de korte, felle opener Scarab Rock regelmatig draaiden op Pinguin Radio. Die is in de Cul ook goed voor een hoogtepunt. Verder gaan we goed op zware stoner (van het titelnummer) en langer uitgesponnen stonermetal-trips zoals het hamerende Raging Across The Sky met gierend gitaarwerk van frontman en J. Mascis lookalike Tjeerd de Jong. Extra dank aan bassist Reno voor die welkome lichtpuntjes. Niet de jongste ster aan het Nederlandse stoner-firmament, maar live gaat Stone In Egypt nog als de brandweer. (IG)
Inter Arma, Het Patronaat
Tijd voor de afsluitende festivalklapper met de grote stijlentovenaars van Inter Arma. Die vallen gelijk stevig binnen met de song ‘An Archer in the Emptiness’, van de vorig jaar verschenen plaat ‘Paradise Gallows’. Het geeft meteen een heel goed idee van waar deze Amerikanen toe in staat zijn. Hun enerverend ‘gestoei’ met onder meer sludgende zwaartes, blacky snelheden en glijdende, psychedelische klankvoeringen wordt ogenblikkelijk blootgelegd. En zo passeert er meer songwerk van ‘Paradise Gallows’, dat barstensvol zit van dynamische stijlbestuivingen. Het knappe is dat het vijftal dit alles overtuigend kneedt in de tracks, die eigenlijk op geen enkel moment geforceerd klinken in die stijlenregen. Inter Arma doseert alles uitgekiend, met gepaste versiering van gitaar, die geweldig variërende strot van Mike Paparo – van screams en growls tot aan meer clean – en indringende, heftige roffels van drumbeest T.J. Childers. De overgangen binnen het materiaal verlopen zodoende ook logisch. De band kan evengoed een aantal minuten in een ingetogen dromerige toestand verkeren. Als Inter Arma het dan ook nog flikt je stevig op sleeptouw te nemen in de beleving, dan weet je dat deze Amerikaanse avonturiers een zeer terechte slotact zijn in het Patronaat. Met aan het eind een overdonderend drum-crescendo, waarbij Childers bijval krijgt van enige mee trommelende bandgenoten. (JdR)
Inter Arma op Roadburn 2017, foto: Paul Verhagen
MNHM, Cul de Sac
Tering. Dus dat. Wat een afsluiter is dit, kolere. We herkennen Otto Kokke van Dead Neanderthals – die hier de vorige Roadburn ook een flinke indruk achterlieten- en we kunnen wat dat betreft nu ook niet anders concluderen. Wat een absolute sonische wervelstorm blaast er door de Cul de Sac heen, zowel letterlijk als figuurlijk. Dikke eindeloze beats, extreme breakdowns en tempowisselingen die vooral heel bezwerend zijn, zorgen dat je zintuigen op standje volle concentratie staan. Muzikale gijzeling was nog nooit zo heerlijk en intens als in deze vorm, op dit podium en in deze ambiance. We kijken reikhalzend uit naar het nieuwe album ‘Of Empires Past’, dat op 5 mei uitkomt bij Consouling Sounds en vanavond op Roadburn al bij wijze van preview gepresenteerd wordt. We zijn dankbaar dat we hier overdonderend getuige van mochten zijn. De tering. Eindbaas. (SG)
Serpent Venom, Cul de Sac
Het hosten van een Roadburn-stage in Cul de Sac voelt al als een enorme eer en de dankbaarheid wordt alsmaar groter als je weer een buiging moet maken voor de bands die er spelen. Niks vijfde venue, maar volle bak ervoor gaan is wat de meesten uitstralen. 24 bands zouden er al een NMTH-podium krijgen (+ een meet & greet met Mysticum) en zaterdagochtend kwam daar de niet misselijke IJslandse verrassing MisÞyrming bij. Daarmee was de koek niet op, zondag toverde Roadburn nog een verrassing uit de hoed: op basis van de zaterdagse show in Extase werd Serpent Venom verzocht het festival in Cul af te sluiten met een tweede set. De UK doomers trapten die rond 00.40 af, waarmee het festival wederom in het fijnste muziekcafé van Nederland haar finale beleefde. Net zo episch als Death Alley vorig jaar? Wellicht niet, maar de Londense band walste met een dikke doomset over de knikkende hoofden heen en zette het kippenvel er met de nodige Electric Wizard vibes nogmaals fors op. Een betrouwbare Tilburgse bron meldde dat de set van zaterdag ‘beter, want ‘slepender en doomier’ was. In de geramde Cul de Sac lag het tempo hoger. Misschien omdat de vier mannen bijzonder gedreven waren om zich te tonen, extra aangevuurd omdat organisator Walter Hoeijmakers ze zaterdag hoogstpersoonlijk gecomplimenteerd en uitgenodigd had. Zie daar de kracht van een met persoonlijke doch artistiek vaste hand geleid festival. (IG)
Alle Roadburn-coverage vind je via deze link.
Meer foto’s van Paul Verhagen (en dus van Roadburn!) op zijn website en in de galerij hieronder. Verwacht de komende dagen nog meer Roadburn op NMTH met onder meer een ‘Best of’ en video-interviews. Oh en trek de agenda maar: De volgende editie van Roadburn Festival vindt plaats van 19 tot en met 22 april 2018.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.