A Rawkward Review: Geloof, Hoop & Liefde tijdens vlammend Voor De Duvel Niet Bang Fest

“Better the devil you know than the devil you don’t” ― Jack Heath

In het Apeldoornse Poppodium Gigant vond afgelopen weekend voor de tweede keer op rij het Voor De Duvel Niet Bang festival plaats. Ditmaal wat groter aangepakt en van het café naar de popzaal verhuisd. Onder de rook van de Bible Belt traden zaterdag X Raiders, Swedish Death Candy, Ondt Blod, It It Anita, Tusky en Fleddy Melculy – met muzikale omlijsting van DJ Santina Runaway – aan om zich op volle kracht te ontdoen van de strop van vooringenomenheid, waarmee de lokale SGP het festival in een futiele poging aan banden probeerde te leggen. Dat zoveel lukte mag duidelijk zijn: anders was er geen verslag om over te schrijven. De spierpijn, blauwplekken, kater en algehele vermoeidheid verklaren in ieder geval dat het een mooie was.

Tekst: Steven Gröniger / fotografie: Rob Sneltjes en Maron Stills, met speciale dank aan onze Belgische collega Arne Cardinals (Cardinals Media) voor de foto’s van d’n Fleddy

Verder wil ik graag opmerken dat het me juist bevreemdt wanneer een lokale christelijke partij protesteert (gebaseerd op desinformatie en kortzichtigheid) tegen een festival dat ‘Voor De Duvel Niet Bang’ heet. In al mijn beperkte kennis van het christelijke geloof werd er juist altijd gepredikt ‘Godvrezend’ te zijn en ‘onbevreesd waakzaam te zijn voor de duivel’, of iets in die geest. Maar goed, schijnbaar liggen er – zoals Theo Maassen al eens predikte – ‘meerdere geloven op één kussen en waar lag die duivel ook alweer tussen, en de waarheid ligt altijd in het midden…’. Gezien de huidige tijdsgeest zouden zelfreflectie en inhoudelijke kennisvergaring meer op zijn plaats zijn, dunkt mij. Anyway, genoeg daarover. Laten we het bij de muziek houden.

X RAIDERS
Het is nog redelijk vroeg op de dag als we de zaal van Gigant betreden en zien dat de openingsact X Raiders al bezig is met een flinke bak Sexy-glam-speed-metal-rock n’roll op het publiek af te vuren. Na de docu goin’rectal en de naamsverandering van Rectum Raiders naar X Raiders, lijkt de band – gezien deze show – ook qua stage antics een volgende evolutie te ondergaan. Natuurlijk, de muziek wordt nog steeds kontneukend hard en met volle energie op je afgedonderd, maar door de beperking van welgeteld ‘maar’ één komkommer is er vooral meer ruimte voor de muziek en een retestrakke show neerzetten, waarmee duidelijk mag zijn dat ze de gimmick beginnen te ontgroeien en dat een buitengewoon fijne gewaarwording is. Een snoeihard goed begin is in ieder geval het halve werk deze festivalmiddag.

SWEDISH DEATH CANDY
Dan tijd voor de Italiaans-Engelse-Zuid-Koreaanse-combinatie uit Londen, met een potje fijnzinnige psychedelische garagerock. Hoewel ik de naam al een tijdje jubelend in allerlei buitenlandse recensies voorbij heb zien komen dit voorbije jaar is dit mijn eerste live ontmoeting met de band. Dikke sympathie voor de ongelooflijk bevlogen bassist, die hier tamelijk de show steelt in al zijn onbevangenheid. De muziek is een interessante mix van psychedelica, heftig soleerwerk, met vuig riffwerk en uitgesponnen stompende passages, waar lekker op valt te leunen.

IT IT ANITA
Nou, sjonge jonge jonge…. Wat de fack! Moddervette noisepunk is het hier het ramvaste devies. De Luikenaren zijn bij onze zuiderburen – en daar weer de zuiderburen van – al langer bekend als dé noiserock-sensatie bij uitstek en daar beginnen we gelukkig in dit landje ook wel meer van te lusten. Was het bij de voorgaande band de bassist die opvallend was, dan hebben we het bij It It Anita over de maniakaal stevige machine-werk van de drummer, waardoor je meteen snapt waarom de rest van de band bijna aanbiddend om hem heen geformeerd staan. Mooi ritueel wel en bovendien fucking strak, zeker wanneer de band plots Freeze Framed middenin de set, speelt met de spanningsboog van het publiek dat haast angstvallig elkaar tot stilte probeert te manen, om vervolgens resoluut orgastisch los te barsten in een bak sonisch geweld. Heerlijk. De onlangs verschenen nieuwe plaat Laurent (vernoemd naar gelijknamig 5e bandlid/producer/geluidstechnicus/engineer) gaan we dus op het gemakje nog maar eens naluisteren, en misschien ook wel een bezoekje brengen op de 25ste oktober in Cul de Sac, Tilburg. Dikke aanrader.

ONDT BLOD
We houden het gas erop want de Noorse hardcore-formatie is de volgende die een bak geluid op de bühne mag leggen. Nu is mijn Noors wat roestig, maar eigenlijk boeit dat ook niet, want de schizo-punk vliegt lekker in het rond van links naar rechts, en doet ergens een beetje denken aan het broertje van Kvelertak dat nog niet zo goed weet wat het wil, maar stevig beuken is in ieder geval wat paalhard overeind staat.

TUSKY
Ineens bekruipt mij het besef dat dit gewoon de eerste keer is dat ik ze live ga zien, en horen… Als voormalig John Coffey-fandude vind ik dit een nogal aparte gewaarwording, eerlijk gezegd; ‘Heb ik ze bewust ontweken als gevolg van een soort Dave Grohliaanse doorstart post-John Coffey, waar het fangif misschien te confronterend is met het besef dat wat was, nooit meer zal zijn?’, zo denk ik even bij mezelf als drama-queen…. Al snel gevolgd door ‘Natuurlijk niet, mafklapper, het is er tot vandaag gewoon nooit van gekomen’. En potver-fucking-dikke, wat heb ik een hoop gemist. Nu kan ik heel uitgebreid in clichématigheden vervallen en dingen roepen als ‘puntige 90’s punkrock met een volle bak energie en verve gespeeld’, want dat is er wat er aan de hand is, maar waar vooral ook al eerder, vaker en beter over geschreven is ondertussen door anderen. I dunno, het is in persoonlijke zin misschien wel de geruststellende gedachte dat er een band is met de kennis, kunde en ervaring (zoals in woord aangegeven in dit interview), met een bak energiek speelplezier in alle oprechtheid lekker staat te knallen. Het zit van een verpletterende orde weer eens helemaal snor.

FLEDDY MELCULY
Oké, eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat de huisbiertjes ‘School of Hop’, de gewone biertjes en vermoeidheid hard hun werk aan het doen zijn wanneer de metal-core van Fleddy Melculy aan het beuken en mangelen is. Overmand door een stevige dosis melancholie, nostalgie (zie voorgaande act) en tamelijke zelfoverschatting leek het een goed idee om als vanouds weer te gaan moshen – of iets wat daar voor moest doorgaan. Gezien de het vele kussen en koppen van de vloer, en de latere spierpijn en allerhande blauwe plekken en bulten, was dat inderdaad als vanouds. Godsamme. Wat betreft Fleddy Melculy mogen we inmiddels spreken van een gelouterde act die wel weet hoe de varkentjes gewassen dienen te worden en er dus een goeie bak gedecideerde herrie op het publiek wordt gebonjourd. Nondeju!

Het mag in ieder geval duidelijk zijn dat dit een meer dan geslaagde tweede editie was van dit beukende gebeuren. Op naar VDDNBF #3!

Rawk On,

Rawkward Steve

Meer foto’s van Maron Stills, Rob Sneltjes en Arne Cardinals hieronder:

 

---