Iets meer dan een klein jaar geleden sloeg de schrik hem redelijk om het hart bij de aankondiging dat Steak Number Eight de pijp aan Maarten zou geven, en zelfs niet het sprankje hoop er bij wenste te geven in de vorm van de alom gebezigde, uitgekauwde en het bovenal oervervelende van executie uitstellende ‘We gaan tot nadere orde met hiatus’. Maar naast de schrik was er dus sprake van een misverstand; waar SN8 stopte, bleek het vooral dat het slotstuk ook een nieuw boek betekende, met de leden terug in een nieuwe vorm, genaamd STAKE. Het eerste deel uit dat nieuwe epos is inmiddels verschenen, en dat we over episch mogen spreken is misschien wel de understatement van dit buitengewoon prettige muziekjaar. 

Door Steve Gröniger

STAKE staat op DOOMSTAD #6! Zaterdag 16 november spelen ze met de Eindhovense slopers van Komatsu en lokale bruten Gizåh in EKKO, Utrecht.

Ergens terug gravend in de wanhoop van de teloorgang van herinnering heug ik mij dat een kleine 10 jaar geleden ik heel enthousiast werd van een groep jonge gasten uit België. Ze zouden niet ouder dan 17 jaar zijn en net heel wijs Humo’s Rock Rally zichzelf meester hebben gemaakt, en dat ook nog eens met een dikke bak gitaarherrie van intrinsiek hoge orde. Wat nog meer gewicht aan het hele gebeuren gaf, was niet alleen het niveau van de muziek an sich, maar nog meer nog de introspectieve emotionele lading die de hele boel volwassener maakte dan dat je een groep adolescente vanuit empathisch vermogen zou willen gunnen.

Maaarrrrrr….aan de andere kant geldt natuurlijk het aloude duivelse adagium dat de meest indrukwekkende en significante kunst vaker gebracht wordt door de lijdende zielen. Zielen die geen ander antwoord vinden dan het vertalen ervan naar een verankerde beleving als ervaring voor de zintuigen. Het liefste nog in de volle ontreddering, zodat van enige gebrek aan oprechtheid geen sprake zou kunnen zijn. En dat, lieve mensen, is dus een keihard kenmerk waar Steak Number Eight hem tamelijk accelereerde en excelleerde, dunkt mij.

Nu kan ik nog een persoonlijk relaas neertikken over hoe SN8 de kiem en de trap tegen de deur was waardoor ikzelf ineens kon/mocht/moest schrijven over muziek op een echt muziekplatform, en ze eigenlijk op bepaalde definiërende momenten eigenlijk…  Maar nee, weet je wat? We gaan nu gewoon over tot een meer plausibele afdeling van een recensie, namelijk: de recensie. 

Al bij het aftikken van de cymbal. Anyway, de schapen worden meteen dik nietsontziend geschoren van een mogelijke onzekerheid, een onzekerheid voortkomend uit de vraag of het bezielde vakmanschap de evolutie naar dit nieuwe hoofdstuk zou overleven. Dat antwoord ligt alleen al voor de lezer besloten in de titels van albumopener Critical Method en het daaropvolgende The Absolute Center: dit beest is niet alleen van een frisse coup voorzien, dit beest is gedecideerd los alsof het compleet bewust van het eigen vermogen precies weet waar niet alleen de pijnpunten liggen, maar vooral waar het ongenadige plezier in zit.

Fucking hell, dit is bijna zelfs teveel van het goede hoe de energie zijn genadeloze uitwerking op je heeft in een direct besmettelijke zin, dat je bijna ook verheugd bent dat er een pauze zit tussen de overgangen naar het volgende nummer. Het sludget, het breakt, het walst (al dan niet over je donder), maar ergens langs alle weldadige wanstaltigheid aan mooi gedoe is het oprecht onmiskenbaar puur genieten geblazen. Zozeer dat de eerdere misplaatste verwarring van een mogelijk einde eigenlijk helemaal vervangen is en we een complete verlossende ervaring beleven. Neem bijvoorbeeld de echo’s die Human Torch geeft naar de kwetsbare openbaringen van ontvallen legende Elliot Smith, en hoe ze dit vervolgens in kracht en energie omzetten naar een stier met ongepolijste horens die vol van daad- en wilskracht is. 

Verder kan ik nu semi-erudiet proberen te opperen dat ze venijnig het gaspedaal intrappen, maar eerlijk gezegd ben ik meer van mening dat ze niet beter weten, en het vooral een kwestie is die aan de luisteraar moet zijn toebedeeld. Namelijk aanhaken bij de overdaad die ramvast de nieuwe standaard is, of ontredderd achterblijven bij wat was. Gezien de ademruimte en gewaarwordingen die Devolution je biedt, voorziet de band je in dat laatste geval ook weer ontegenzeggelijk van een antwoord dat je luie donder bedient: ‘It’s coming to an end my friend’ en de daaropvolgende track doodleuk ook weer…

Weet je, eigenlijk zou een eindconclusie kunnen zijn dat het debuut van STAKE er eentje is van het onmogelijke op meer niveaus dan je eigenlijk aan kunt, maar daarnaast bovenal een bevestiging aan antwoorden op al je mogelijke vragen die eerder gesteld werden vanuit onzekerheid. Critical Method is wel een irritant fijne dijk van een dynamisch rijk debuut, waarin niets denkbaars te wensen is overgelaten en enige vorm van wanhoop beslecht. Zelfs slotstuk Eyes For Gold laat geen spaan van je heel. 

De weldaad, man, wat een irritant mooie pracht dit…

Cheers,

T.R.R.S. 

Live zie je STAKE dus deze zaterdag op DOOMSTAD in EKKO en anders in Hall Of Fame, Tilburg, De Pit in Terneuzen, de Brusselse AB enzovoorts. De data vind je hier.

Critical Method van STAKE is 1 november uitgekomen via Hassle Records/Suburban, onder meer te bestellen via de Bandcamp en te beluisteren via Spotify:


Deel dit artikel