A Rawkward Review – Loose Ends: Brandend zand, een verloren band en een leven vol gevaar

Een nieuw garagerock- en meer opwindende gitarenfestival! Op de fucking rauwe NDSM-werf! Mokum Noord!! Met bizar veel goede Nederlandse bands en een paar mooie internationale namen als Metz, Sleaford Mods, Iceage en Fontaines D.C.! Maar wacht even… op zondag?! En het wordt nog 28 graden ook…?! Ja, dat dus, kan gewoon! Leidt tot een best wel tof feestje, in een hooguit wat meer gemoedelijke sfeer dan je op een garagepunkend festivalletje zou verwachten. Toch gaan die bijna drieduizend bezoekers er hard op, zomerse hitte of niet.

Tekst: Steve Gröniger en Ingmar Griffioen / Fotografie: Maaike Ronhaar

Na vermoedelijk een flink potje onmiskenbare karma naar aanleiding van mijn nieuwste Amsterdamhaat in uitingen van de voorbije week, heeft het nogal wat voeten in de aarde om bij het festival te belanden (fiets/auto/bus/trein/metro/ferry, I shit you not). Omdat ik hierdoor heimelijk verlaat op het terrein arriveer, heeft het onze hoofdredacteur behaagd een paar gemiste acts en een inleidende alinea voor zijn rekening te nemen. Thanks Ingmar. Legend. (SG)       

Dat kan dus prima op een zondag he. Ok, ok, wij vochten maandagochtend wel tegen een katertje van leeuwenproporties. En ook wij hadden gehoord dat Friendly Fire zaterdag een dancefeest op dezelfde voormalige scheepswerf gooide en dat het dus wel gunstig was om alle spullen ook op de dag des heren nog te gebruiken. Smart. Maar dan moet je nog wel even een waardige line-up samensmeden en dat deed het boekings- en evenementenbureau met verve.

NL ACADEMIE OOGST (INTER)NATIONAAL
En denk je dat er een beetje volk komt opdagen als je even na het middaguur begint met de Londense post-punkbommetjes Crows en bands uit de nationale indie punky academy als Korfbal, Personal Trainer en Real Farmer (check die verse EP verdikkeme!)? Zeker wel. Onder het motto ‘Smeren, hydrateren en oren doorsmeren’ is een pak publiek zo vanaf de veerpont het terrein op gestroomd, om de drie stages rond het Noorderlicht-café te bevolken. De iconische kraan en de scheepshelling blijven net buiten bereik helaas, maar het silhouet van de eerste mag er zijn.

Opvallend is dat voornoemde bands en bijvoorbeeld ook Pip Blom, Lewsberg en Iguana Death Cult het in het buitenland aardig goed doen, de Amsterdamse Blom zelfs beter dan in Nederland. Het is een weelde waar we tien jaar geleden eerlijk gezegd alleen maar van konden dromen. Maar het minderwaardigheidscomplex heeft – ook in de pers hier – duidelijk plaatsgemaakt voor enige gepaste branie. Dat geldt zeker de performance van het Rotterdamse Iguana Death Cult en hun Eindhovense, meer punky en rauwe collega’s van Charlie & the Lesbians, die het Noorderlicht-terras in de fik zetten. Prachtig om te zien, helemaal met op de achtergrond het IJ en de verhipte Houthavens.

MOZES AND THE FIRSTBORN x FEELS
Zeg je Branie en Internationale Ambitie, in kapitalen ja, dan moet je zeker bij Mozes and the Firstborn zijn. Het Brabantse kwartet, tegenwoordig geruggensteund door Paceshifters-drummer en geweldenaar Jesper Albers, is net terug van de zoveelste US-tour en schrijft al drie albums lang gouden liedjes. Die zitten verstopt in fuzz, psych, garage of – zoals het met together PANGEA gepende anthem Dadcore – in Weezerachtige college rock. Meezingbaar af. Als ze dan ook nog vroege favoriet Seasons spelen, kan de dag al niet meer stuk.

Een van de internationale parels is een jonge band gefront door drie vrouwen: FEELS. Ze spelen fuzzy, noisy en soms bijna poppy garage met een (post-)punk drive. Nu en dan net een tempo te laag, maar dan weer met meer vaart door de tent gierend. Slim: Ter compensatie voor de wat statische gitaristen is de continu swingende bassiste centraal geposteerd. Opvallend hoeveel sterke songs de tweede plaat Post Earth heeft en hoeveel mensen aanslaan op het catchy loopje van Car. En die sporadische samenzang hè. (IG)

SPORTS TEAM
Eenmaal aangekomen na een shit-show van een karma-tour, waarbij ik mij voor de verandering nu compleet onthoud van enige uitingen over het satansgebroed der landelijke, maar met name het hoofdstedelijke OV, is het in ieder geval fijn om onthaald te worden door de verse post-punkklanken van het Britse Sports Team. Zo kan ik niets anders dan bijna intern een fijn potje te gaan zitten schreeuwjanken hoe fantastisch hemels voorbij alle mogelijke ervaring dit eerste biertje smaakt. Djezus Fucking Kreist, dit is denk ik zonder enige vorm van twijfel het lekkerste en meest bevredigende biertje dat ik ooit heb mogen ervaren, de tering. Mocht een kornuit van de Twentse bierbrouwer dit lezen: lekker gedaan pikkies! Anyway, alles is weer helemaal oké en compleet Dalai Lama-zen-vibes en alles nu, en dus van een buitengewoon toepasselijke soundtrack voorzien door Sports Team. De muziek doet zo van een afstandje het meest denken aan het Amerikaanse Parquet Courts, alleen dan met vuistdik Engels-accent en dito swagger. Post-punk gehuld in een net overhemd dat tamelijk nonchalant gestreken is zonder dat het storend werkt, of zoiets. Ik weet het ook gewoon even niet anders te omschrijven. Het is gewoon goed te doen en dus buitengewoon relaxed. Je moet je ook niet te druk willen maken met deze hitte, dus soit.

CHARLIE & THE LESBIANS
Althans, die memo heeft denk ik niet iedereen meegekregen, want verderop bij Charlie & the lesbians is er met name een ‘schijt aan dit weer’ vibe aan de hand en beuken de Eindhovenaren er wellustig maniakaal als vanouds op los. Ook kom ik hier in contact met wat voor mij een nieuwe gewaarwording is, namelijk het fenomeen: ‘Crowd Control Security’. Ik schrik nog even bij mezelf of er niet per ongeluk een LSD-zegeltje in mijn bier was gemieterd en het eerste biertje daarom zo orgastische smaakte, maar nee hoor meneer, ze zijn er echt, en hun functie in dit geval is er bizar genoeg zorg toe te dragen dat er niet al te stevig gemosht wordt door al den aanwezige dames en heren van het welgestelde publiek. Zo wordt er door drie man sterk een raddraaier, van ik denk ergens begin 50, resoluut uit de pit getrokken. Die krijgt nog een flinke reprimande aan zijn kaki’s, dat dit wanordelijke gedrag thans niet de bedoeling kan zijn, verdikkeme. En als frontman Charlie even lekker zijn ding wil doen, kan ook hij rekenen op een reprimande. Niemand staat boven de autoriteit van de Crowd Control Security, immers. Het is wat. Gelukkig heeft Charlie daar zoals het een rechtgeaarde punker betaamt volledig lak aan en raust afsluitend over het terras. Lekker.

YAK
Op naar het Engelse Yak dan maar… En godvertyfusteringjantje hey, fucking hellllllll wat is dit vet! Absoluut hoogtepuntje (qua muziek, niet qua bier) van deze dag wel, holy shit. Het stampt, het zwiert, het groovet, maar is dus vooral tyfuslekker. Van psychedelica tot aan meer noisy punk en rock met een flinke bak strakke energie en bij vlagen behapbare agressie gespeeld, die direct inplugt op je mentale laadpaal. De band tapt uit vele vaatjes, maar boetseert alles tot een duidelijk homogene massa die bij vlagen heerlijke muzikale koekjes oplevert, om het nog maar niet over de explosieve apotheose op het einde van de set te hebben. Nadrukkelijk en oprecht een hoogtepuntje dit, niet te kort. Dat smaakt naar meer.

IGUANA DEATH CULT
Maar eerst op naar een fijn zitplekje in de semi-schaduw voor wat rust in de beentjes, biertjes en de boel even laten bezinken voordat het Rotterdamse Iguana Death Cult aanstalten maakt. Ook ben ik even getuige van waterfontijnbattle van werkelijk epische proporties, waarbij sommige echt full-kamikaze gaan zoals je ze vroeger echt in de verste verte niet eens zag op het schoolplein. Heel bruut gebeuren allemaal. Het is bloedheet, en kennelijk oorlog, dus je moet wat denk ik. Mooi dat het zo kan op Loose Ends…  In een ver en grijsverleden had ik ooit de eer om op het Amsterdamse voetbalmuziekfestival Soccerrocker te stage-managen en trof ik daarbij het geluk dat ik mijn werkdag vol noeste arbeid mocht afsluiten met Iguana Death Cult. Wat ik daar verder vooral over kwijt kan is dat ik tamelijk onder de indruk was, maar ze desondanks toch een beetje uit het oog verloren was. Zo loopt het af en toe nou eenmaal in het leven. Op Loose Ends hoor ik in ieder geval dat ze niet stil hebben gezeten en ook strak besnaard spelen als de moeder. Het voelt weldoordacht, en subtieler dan dat ik mij kan heugen, zonder verder aan kracht en overtuiging ingeboet te hebben. Nog steeds vuig en immer als totaal overtuigend wel. Hij’s fijn!

PIP BLOM x LEWSBERG
Nu weet ik vanwege de Glastonbury-hype train dat ik nu behoor te schrijven over Pip Blom, maar bij de aanblik van die mokervolle tent, de hitte, de dorst en inmiddels ook honger sla ik deze over. In de volle wetenschap dat anderen hier vast over zullen gaan schrijven – en sowieso beter dan dat ik dat kan. Het geeft bijkans wel even de tijd om quasi-melancholisch een blik te werpen over het terrein. Is soms ook gewoon mooi om te doen, beetje mensen kijken, maar wat vooral opvalt is de ruime opzet van het terrein en de algehele rustgevende vibe die de hele boel uitademt, en dat wijd ik verder niet aan de hitte, maar het voelt vooral als een groot contrast met de hel die zich aan de overkant van het IJ afspeelt. Heel fijn allemaal wel. Helemaal met op de achtergrond de Velvet Underground-echo’s van het Rotterdamse Lewsberg als begeleidende soundtrack bij het aanschouwen van dit alles. Dig it, man…

SUNFLOWER BEAN x ICEAGE
Nu is indie pop over het algemeen niet geheel mijn bakkie pleur, en dat zal het ook nooit worden zeg ik onbevreesd, maar dat neemt niet weg dat ik alsnog flink mijn best doe door een flink stuk Sunflower Bean mee te pikken. En wat daarin het meest opvalt is dat indie pop over het algemeen niet mijn bakkie pleur is. Op naar Iceage dan motherfuckers! Mijn aderen zijn wel toe aan een flinke injectie Deense punkrock, godsamme. Laat die Crowd Control Security maar komen! Want vooral verstandig wat ze doen ook. Het is warm en zo. Straks loop ik nog een hitteberoerte op als ik te druk ga doen, met alle gevolgen vandien. Dat moeten we niet willen. Nee, weet je wat? Ik bespaar ze die drama wel gewoon en ga wel een beetje bier drinken en heel ordentelijk aan de rand toekijken. Het moest leuk blijven, immers. Maar verder dus een prima-de-luxe showtje, ondanks die zelfopgelegde zweem van verstandig gedrag. Het is minder de opstandige felle explosieve overdaad die ik gewend ben, maar gezien warmte zijn concessies een logische, ik doe daar nu zelf ook aan mee.

METZ x FONTAINES D.C.
Dan snel onderweg naar een hopelijk tweede hoogtepunt van de dag, en de band waar ik persoonlijk het meest naar uitkeek: METZ! Een goeie zes jaar geleden zag ik de noise-punkers een legendarische show weggeven in de bovenzaal van Paradiso, waarbij ik in een continue staat van paniek verkeerde aangezien de vloer als een debiel op en neer bewoog en ik er van overtuigd raakte dat de boel zou gaan instorten, maar in gehele absurditeit van dat alles dacht, fuck it. Nou, bij dit optreden heb ik ook een duidelijk fuck it moment, maar niet vanwege dezelfde indrukwekkende context, helaas. Het komt allemaal niet echt overtuigend over en de Canadezen lijken een beetje verdwaald in de eigen bedoelingen, wat oprecht een beetje pijn doet. Kutzooi. Ik ben er zelfs een beetje ontdaan van, zozeer dat ik besluit bij Fountains of D.C. naast de tent op de grond te gaan zitten en hun set aangrijp om een beetje therapeutisch op mij in te laten werken. Ik weet niet, misschien is het de hitte, misschien is het de alcohol, misschien wel een combinatie van dat alles, maar heel heftig is het allemaal ineens aan het zijn. Man man man. En dat met Hurricane Laughter als soundtrack.

SLEAFORD MODS
Tot slot dan maar afsluiten met de Geezer-pubbrawl-electro van Sleaford Mods om de dag dan toch enigszins positief af te sluiten. Gelovend in hun vermogen om je oprecht te laten voelen als de volbloed pretentieuze hamzak die je bent. En ze zijn inderdaad weer klassiek aan het modden: eentje blèren en eentje knopjes drukken en zuipen. Fucking spirit animals van een mooie gasten dat ze er zijn. En ze geven bijkans ruimte voor de afsluitende melancholische overdenkingen dat deze eerste editie van Loose Ends er eentje was van het tamelijke geslaagde, met veel oude en nieuwe vrienden en vriendinnen, drinkende en genietende van een bijna utopie in Amsterdam- Noord. Het was een mooie! En nu snel weg uit deze hoofdstad.

KUT! Verkeerde pont genomen… gloeiende, gloeiende…

(SG)

Meer foto’s van Maron Stills op haar website en hieronder:

---