A Rawkward Review: ondersteboven door Aussie echo’s van 70’s CBGB-punkers Amyl & the Sniffers

Amyl & The Sniffers in EKKO, foto Maron Stills

Normaal gesproken bouw je als band een reputatie op door jaren van noeste arbeid, consequent toeren en materiaal uitbrengen, in de volle onzekerheid dat het niet automatisch betekent dat je getekend wordt bij een label en voor uitverkochte zalen zal spelen. Of je denkt ‘fuck it, ramt vol het gas op die zuigers en flikt het binnen no-time’. In dat laatste kader presenteren wij u vandaag Amyl & the Sniffers in een volle bak Ekko, met het Engelse Strange Bones als indrukwekkende support.

Tekst: Steven Gröniger / fotografie: Maron Stills

Als je drie maanden terug zou hebben gezegd dat ik de nieuwste 70’s punk-belofte in Utrecht zou gaan zien en het helemaal te gek zou gaan vinden, zou ik je waarschijnlijk hebben geloofd, want ik ben de moeilijkste niet en ben gewoon nogal gevoelig voor dit soort enthousiasme. Dus. Sterker nog; in dit geval is dat min of meer ook letterlijk wat er aan de hand is toen ik door een meer dan enthousiaste fotografe bij mijn lurven werd gegrepen en met mijn neus op het fenomeen van Amyl & the Sniffers werd gedrukt. Toen een paar weken terug enkele redacteuren op het hysterische af enthousiast waren en de lyrische recensies over hun Lowlands-show er niet om logen, kon ik in ieder geval een slaak van opluchting slaan, want de show in Ekko van vandaag stond al met dikke rode viltstift omcirkeld in mijn agenda, en godsamme wat was het een fijne!

Strange Bones in EKKO, foto Maron Stills

Strange Bones
Bij aankomst in Utrecht besef ik ineens dat Ekko misschien wel het podium is wat ik door alle jaren heen het meeste bezocht heb voor shows, en dat ik eigenlijk ook wel een van de fijnste vind qua grootte, geluid, sfeer en uitstraling. Maar goed, daar heb je nu als lezer geen reet aan, dus over tot de orde van de dag. Bij het betreden van die fijne zaal is het met een vers koud biertje een mooi plekske zoeken op een verhoging, zodat we de boel goed kunnen overzien wanneer het uit Blackpool afkomstige Strange Bones de avond aftrapt. En de tering wat trappen die gasten af zeg! Als de band losbarst moet ik in eerste instantie denken aan Nine Inch Nails, specifieker March of The Pigs, maar dat komt voornamelijk door de explosie die wordt ontketend.

Strange Bones in EKKO, foto Maron Stills

De zanger is van meet af aan woest brullend in zijn microfoon tussen het publiek te vinden, wat er in alle chaos tevens voor zorgt dat hij continu wordt ondersteund door zijn eigen roadie, die zorgt dat alle kabels en de microfoonstandaard een beetje georganiseerd blijven. Echt, de man verdient een pluim voor de berg aan werk die hij deze show verzet. Het zorgt er in ieder geval dus voor dat de frontman compleet zorgeloos standje maniakaal kan gaan. Muzikaal gezien kun je ze het beste omschrijven als het afgestote ADHD-broertje van een Royal Blood; vuige bluesy riffs met dikke punk-passages op vol gas gespeeld. Ik snap zelf de toegevoegde waarde niet helemaal van het afwisselen tussen gasmasker, bivakmuts en geen muts door de zanger, maar ja, je moet denk ik ook niet alles willen begrijpen, of zo. Met een voorzichtig moshje hier en daar en een crowdsurfende zanger kunnen we in ieder geval besluiten dat het een tamelijk heftige opener was. Kanonnen…

Amyl & The Sniffers in EKKO, foto Maron Stills

Amyl & the Sniffers
Volgens de overlevering kwamen twee jaar geleden in het Australische Melbourne Amy Taylor (zang), Bryce Wilson (drums) en Declan Martens (gitaar) samen, later aangevuld door Gus Romer (basgitaar), en schreven ze binnen een halve dag een eerste EP bij elkaar. Die vormde de basis om in eigen land meteen tot ‘legendarisch’ gekatapulteerd te worden. Fast forward naar nog een EP, een eerste show in Europa dit voorjaar, gevolgd door een toer langs festivals en podia waarbij de positieve recensies niet van de lucht zijn. Dit wordt nog even kracht bij gezet door reacties van gisteren in Paradiso tijdens Indiestad – en doordat vandaag bekend is gemaakt dat voor het debuutalbum is getekend bij Rough Trade. En zo is toch wel het overmeesterende gevoel op voorhand, dat wij ons in de handjes mogen wrijven ze vandaag live te kunnen zien in een zaal als Ekko. Niet eens zozeer met een hipster-overtuiging, maar meer vanuit het besef dat er weer een compleet nieuwe generatie aan kwalitatief hoogwaardige punkbands aan het opstaan is, dat een groter publiek weet te vinden, en dat we vandaag getuige zijn van één van de voorhoedespelers. En ook nog één die is geschoeid op 70’s energieke punk. Ook iets wat opvallend is – waarom ik dat opvallend vind snap ik ook niet –, is dat we ook hier vanavond te maken hebben met publiek dat zéér uiteenlopend is qua leeftijd: van tieners tot senioren, zowel van het vrouwelijke als het mannelijk geslacht, het lijkt volledig in balans… Ik vind het helemaal maar even melancholisch mooi allemaal, godverdomme.

Amyl & The Sniffers in EKKO, foto Maron Stills

Maar ik dwaal af, sorry. De show dan. Daar kan ik kort over zijn, die was vet natuurlijk. Ja hallo, ik ga niet helemaal standje enthousiast in de voorgaande tekst, om dan vervolgens je te plottwisten en te zeggen dat het kut was, dat zou tamelijk bijzonder zijn. Nee, het was echt te fucking dik voor woorden, en nergens ingewikkeld, geforceerd of – gezien hun bomvolle toeragenda – ook maar enige sprake van vermoeidheid, maar gewoon mokerhard vol plezier lekker gaan. Weet je, ik kan prima hier allerlei triggerwoorden en zinnen gaan neergooien over feminisme (want zangeres, want punk etc.), archetypes (want 70’s punk), of fijnzinnig stukje sociale-maatschappijkritiek dat een band uitdraagt, over de rug van de band, maar daar heb ik helemaal geen zin in en, nogmaals, het was echt een hele fijne show, met een glimlach en dikke ‘fuck it’-vibe. Amy blijkt een blauw oog te hebben opgelopen bij de show van een dag ervoor: fuck it. Als de knoop van haar broek het na een paar nummers begeeft: fuck it. Nummers over pijpen, cowgirls, liefde, vreetkicks, en zelfvertrouwen: fuck it. Crowdsurfen, stagediven, moshen in Ekko: fuck it! Ranzige rag-riffs en dik solo-gitaarwerk: fuck yes! Het mag af en toe ook gewoon eens gestoord ongestoord onbekommerd leuk zijn. Fucking hell…