R.I.P. Danny ‘Bidi’ van Drongelen en rock on dude

Ook Roadburn-directeur Walter Hoeijmakers (r) eerde Bidi zaterdagavond. Ook hij verloor een dierbare vriend. Foto Stefan Raduta

Bidi van Drongelen is niet meer. Bidi, de man die vooral bekend leek te staan als Bidi of anders toch Bidi Bookings, heette eigenlijk Daniël (Danny) van Drongelen. Hij werd geboren op 8 december 1969 in Maastricht en verliet ons op slechts 47-jarige leeftijd. Zijn overlijden is van verscheidene kanten bevestigd, onder meer door zijn vriendin en zijn band Astrosoniq. Bidi overleed zaterdag 3 juni op het Duitse Rock Hard Festival en daarmee, zeker gezien zijn status als fervent muziekliefhebber en promotor/boeker, eigenlijk in het harnas. Onze oprechte deelneming voor alle nabestaanden.

Door Ingmar Griffioen

‘Man, wat kan die gast lullen’, zeiden mensen weleens. Ja, Bidi kon flink los gaan en gebruikte dan veel tijd én vooral een vloed aan woorden om zijn punt te maken. Dat kon ie zeker. Dat kwam vooral omdat hij zo betrokken en ontiegelijk gepassioneerd was. Danny ‘Bidi Bookings’ van Drongelen was een ontzettend lieve gast (de laatste die je zo’n voortijdig vertrek zou gunnen), een kerel met een enorm groot hart, bijna zo groot als z’n kapsel en een ongekende betrokkenheid. Dat gold zeker niet alleen voor zijn eigen bands. Eigenlijk had Bidi overal wel een mening over. Het leek – ook in de digitaal-sociale bubbel-wereld – soms wel alsof Bidi in van alles gestudeerd had en vooral in politicologie. Uiteraard was hij volleerd prof in de muziek. Bidi kon zich heel boos maken als er een – in zijn ogen – onbegrijpelijke keuze was gemaakt als voorprogramma voor Slayer. Dat was echt niet alleen omdat zijn band daar veel beter had kunnen staan, dat was vooral omdat het hem als gepassioneerd muziekliefhebber pijn deed.

Het wegvallen van Selim Lemouchi, de getormenteerde frontman van The Devil’s Blood die zelfmoord pleegde, raakte manager Bidi diep, heel diep. Maar hij ging door. Pakte nog meer bands op waarmee hij vele hoogte- en vast ook dieptepunten beleefde, maar waarvoor hij zich altijd 200% inzette. En het moet gezegd: de bands waar Bidi mee aankwam hadden vaak wat extra’s. Of het nu de Antwerpse metalband Bliksem, de inmiddels eveneens gestopte classic rockers van Vanderbuyst, de Eindhovense vrouwelijke death metal-groep Sisters Of Suffocation, het geweldige IJslandse Sólstafir of de Brusselse voodoosoul-groep Dario Mars And The Guillotines was. Altijd was er die enorme betrokkenheid. 31 mei reageerde Bidi nog op een review van Nargaroth in Little Devil: “Jammer dat jullie Bloodrocuted niet in actie hebben gezien. Wederom een zeer getalenteerd bandje van onze zuiderburen. Thrashdeath met een blackening sausje. Maar die mannen konden wel speuluh!!! Absu was vanzelfsprekend de baas!”

Bidi bij Astrosoniq

In werkelijkheid studeerde Bidi geen politicologie maar Culturele Studies aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Hij werkte nog als onderzoeksassistent aan de Universiteit van Tilburg, schreef onder meer voor Brabants Dagblad, Eindhovens Dagblad en Lords Of Metal en programmeerde voor de Groene Engel in Oss. En hij runde vanaf 2002 (15 jaar al ja, het 10-jarig bestaan vierde hij nog in 013, lees het interview op 3voor12 Tilburg) Bidi Bookings. Dat is waar ik hem van kende. Niet eens van zijn vele jaren als geluidswizard bij de Osse spacerockers Astrosonig, maar van alle bands die hij promootte. Dat begon toen ik hoofdredacteur was van MusicFromNL in Rotterdam, intensiveerde toen ik bij 3voor12 werkte (en nog eens toen ik de luisterpaal ging doen) en zette uiteraard door bij Never Mind The Hype. De laatste keer dat ik hem zag moet op Roadburn Festival geweest zijn, Bidi was daar altijd en eigenlijk sowieso bijna altijd als ik in Tilburg was. Het lukte vrijwel iedere keer om in de enorme 013 zaal Bidi te ontwaren, het hielp ook mee dat hij een enorme man met een gigantische haardos was en dat hij daarmee meestal stond te headbangen. De laatste keer dat Bidi over de tong ging weet ik toevallig ook nog. We erkenden zijn muzikale merites en toen een frontvrouw van een metalband vorig weekend op Buma ROCKS in Doornroosje vroeg of we nog een boeker wisten, hoefden we niet heel lang na te denken.

Ga naar zijn Facebook-pagina en je ziet waar Bidi zo goed in was en wat hem vol overtuiging bezighield: Het promoten van muziek die hij goed vond. In zijn bio op Lords Of Metal schrijft hij dat zijn ouders hem al vroeg besmetten met het hardrockvirus: Zeppelin, Sabbath en Hendrix. Lees die bio en het is alsof je Bidi weer geanimeerd ziet praten:

“Maar de zaken namen een vlucht toen ik op mijn 12e Iron Maiden ontdekte. Vanaf toen ging het almaar harder in de 80’s: Motörhead, Metallica, Slayer, Bay Area, Venice beach Hardcore, Washington Doom, Florida deathmetal, allemaal consumerend onder het genot van een potje schaken. Vanaf de 90’s actief als mede oprichter van een metalstudentenvereniging in Tilburg, zanger (nou ja??) van een thrashmetalband en festivalorganisator. In de 90’s nam ik een duik in de wereld van stoner, spacerock en alternatieve rock om uiteindelijk als afgestudeerd historicus weer bij de classic rock uit te komen.

In 1999 werd ik gevraagd de boekingen en het management van de Osse band Astrosoniq te verzorgen wat uiteindelijk uitmondde in het openen van een boekingskantoortje in 2002. Daarnaast ben ik bij Astrosoniq ook nog als live bandlid verantwoordelijk voor de bliepjes en samples. Nu, oud maar nog niet helemaal wijs geworden vreet ik van vrijwel alle muzikale walletjes. Nieuw, oud, hip, retro, ik lust vanalles maar niet te veel van hetzelfde en liefst een beetje oorspronkelijk.”

Prachtig. Een onderhoud met Bidi, daar moest je eigenlijk echt even voor gaan zitten, de tijd nemen en samen een goede pint erbij. Liefst in de Little Devil in Tilburg, zo’n tent naar Bidi’s hart. Daar moest je eigenlijk ruimschoots tijd voor inruimen, precies dat wat we te vaak niet doen, omdat ons gejaagde (beroeps-)leven dat niet toe lijkt te laten. Maar wat een bullshit is dat. Als deze verschrikkelijke, diep tragische gebeurtenis ons iets leert, is het wel dat het leven veel te kort is om het altijd maar te druk te hebben, dat je beter de tijd kan nemen voor een goede conversatie en/of een stevige discussie. En daar was Bidi een meester in. Het aantal bands, blokkenschema-dilemma’s, andere gesprekken en soms zelfs treinen die ik gemist hebt door gesprekken met de innemende Brabander… talloos. Pak daar dus de tijd voor mensen. Geniet, en waardeer wat je hebt. Of het nu met je familie, lief, vrienden, collega-muzikanten, je konijn of solo in je man-cave is. Pak het met alles wat je hebt beet, besef het en geniet. Want voor je het weet is het foetsie, pleite. Laat dat Bidi’s laatste goede les zijn.

Vaarwel kameraad. Je wordt diep gemist, nu al. En het gemis zal zich de komende tijd alleen maar meer doen voelen. Rest in peace. En vooral: Rock on Bidi.