Psychhoogmis Sonic Whip in beeld: Van Mantra Machine en Stoned Jesus tot Kadavar en Monolord

Twee dagen lang stond Doornroosje in het teken van het fijne festival Sonic Whip. Anders gezegd: afgelopen weekend baadden de beide zalen van het Nijmeegse poppodium in de sferen van heavy psych, doom en stoner. Smullen geblazen voor de liefhebbers die liefst 22 acts voorgeschoteld kregen. Dat gold ook voor de onvermoeibare NMTH- en huisfotograaf Kamil Parzychowski aka The Buried Herald, die het hele festival wist vast te leggen. Eindredacteur Ingmar Griffioen heeft in het warme sonische bad ook nog wat hersenspinsels op kunnen tekenen.

Tekst: Ingmar Griffioen | Fotografie: The Buried Herald

Het sonische avontuur begint al vroeg op de vrijdag via een welkom weerzien met de gelouterde Amsterdammers van Mantra Machine, een instrumentaal spacende psych-machine die de main stage vakkundig opent. Is het al tijd voor nieuw werk mannen? Speciale vermelding voor de aardig virtuoze Noorse dubbelslag van Full Earth en Kanaan, die zeer op heavy psychende en stonende smaak is. En extra s/o naar het drietal dat in beide formaties stond te knallen. Heerlijk. Op de main stage leveren de Japanners van Minami Deutsch (Tokyo Kraut rules!) en Stoned Jesus de meest headliner-waardige shows af. Erg goed om de Oekraïense band (met nieuwe drummer) dan eindelijk dat 15-jarige jubileum te zien vieren. Don’t worry Igor, we are trying to lose the mountain as well. 

Als we dan toch even mogen zeuren (niemand zei dat, maar vooruit), dan zouden we een volgende keer best wat meer aanstormende Nederlandse en Belgische bands willen zien. Voor Pieter Holkenborgs project Kintsugi Empire betekent Sonic Whip pas de tweede gig. Heel belangrijk dus dat ze meters kunnen maken op dergelijke podia. Bij het Belgische Mojo & The Kitchen Brothers betaalt zich dat al uit in een overtuigende show: totale gekte met dampende psych en dubbele drums. Het festival biedt sowieso een bewonderenswaardige, verfrissende inkijk in wat de wereld aan nieuwe heavy gitaaracts te beiden heeft. Daarnaast zouden wat ons betreft nog wat verse Benelux-acts passen, zoals bijvoorbeeld Modder, Gavran, Baardvader of Apex Ten – om maar wat bands met aardig vette releases op zak te noemen.

Zaterdag is de line-up nog wat dikker aangezet en valt er werkelijk geen reden te bedenken om ook maar een minuut te missen van wat zich allemaal op de main ‘red’ stage afspeelt. De Zweedse doomers van Domkraft openen waarlijk verpletterend, waarna legende Brant Bjork een relaxede, broeierige set neerzet met uiteraard ‘Lazy Bones/Automatic Fantastic’ als hoogtepunt. En met Palm Desert-pionier Mario Lalli in secuur slappende vorm op bas. De theatrale, proggy hardrock van Green Lung is een wat vreemde eend in de bijt, maar show, decor en hyperactieve frontman pakken Doornroosje genadeloos in. Met Monolord en Kadavar kent de dag eigenlijk twee verwoestende headliners. De huilende zang (“Die, die, baby die!”) en die ritmetandem van de Berlijners, pfoe he. Opvallend dat beide bands (live?) inmiddels van trio tot kwartet zijn uitgebreid. We leren ook nog dat Monolords klassieker ‘Empress Rising’ tien jaar oud is en dat er op dat materiaal en de Zweden zelf nog helemaal geen sleet zit. Broekspijpen-wapperend doom-niveau = check.

De verrassingen openbaren zich weer op de Purple Stage met tegen 3-en al de Finse spacers Skyjoggers (slechte naam, goede band). Het geweldige Portugese Travo doet ons bij vlagen en intensiteit wat aan SLIFT denken. De Engelse riffers van Bonnacons of Doom vallen visueel het meeste op met spiegelende maskers, ergens tussen een smiley en een stopcontact. Heerlijk repetitieve muziek met de nodige uitspattingen en een uitbundig dansende en krijsende frontvrouw. En dat in een uiterst prettige rituele sfeer (beetje GOAT meets Briqueville). We drijven weer af, want dit zou alleen een intro bij een beeldverslag worden, excusez. Neemt niet weg dat we afsluiter C.O.F.F.I.N nog veren moeten inbrengen en niet alleen voor de waanzinnige bandnaam (Children of Finland Fighting in Norway). De Aussies beuken, geleid door de brullende beer van een drummer, tot slot nog een bak smerige punkrock door Roosje.

Wat ook niet onvermeld mag blijven is de chille bovenverdieping met diepe stoelen, merch, platenbakken (Burning World Records) en een prima uitgeruste bar met speciaal bier! Met volle teugen genoten dus. En dat doen we graag weer op Sonic Whip 2025.

Maar eerst nog even nagenieten dankzij nog meer foto’s van The Buried Herald:

 

 

---