Niet lullen maar spelen met Placebo in 013

Placebo @ 013, 2023. Foto: Charlotte Grips

Voorafgaand aan het Placebo concert vragen we het ons wel even af: welke Nederlandse politici gaat Brian Molko vanavond afkraken? De band wordt namelijk door nieuwe, op de teentjes getrapte Italiaanse minister Giorgia Meloni aangeklaagd, omdat de frontman haar een stuk stront en een nazi noemde. Normaal zouden we dat vrijheid van meningsuiting vinden, maar in dit geval benoemde Brian enkel feitelijke waarheden toch? (Grapje, Italië, klaag ons niet aan a.u.b.) Enfin, Placebo blijkt als band graag continu te switchen als het op podia aankomt. Zo stonden ze in 2022 zowel in Melkweg als in de enorme Ziggo Dome, en dit keer voor het 3000-koppige publiek van 013 Tilburg. Mogelijk een keuze van de band om zo ook nog kleinere zalen te blijven spelen. In ieder geval, NMTH was erbij om de Londense altrockers aan het werk te zien. Het verslag lees je hieronder…

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Charlotte Grips

Cameron Hayes, 8-8-2023, 013, Charlotte Grips

Cameron Hayes @ 013, 2023. Foto: Charlotte Grips

CAMERON HAYES
Eerst maar eens beginnen met Cameron Hayes. Er is nog weinig bekend van deze alt-pop artieste. Sterker nog, ze heeft vooral een paar singles uit en dit is pas haar tweede show in het buitenland, waarvan de eerste eveneens met Placebo. Geen verkeerde start voor een nog onontdekt talent! Ook muzikaal geen slechte binnenkomer, die best goed past bij de headliner. Hayes beschikt over een flink bereik, en gooit er toch maar even loepzuivere, heldere vocalen uit. Bonus is dat er live toch meer een ronkende fundering onder zit, dankzij crunchy gitaarlijnen en pompend drumwerk, met ook enkele nummers die toch een fraaie, lichte post-rock opbouw hebben. Zeer degelijk, met de omvangrijke stem van Hayes toch wel als hoofdrol. Gaan we vast meer van horen.

PLACEBO
Dat Placebo nog steeds een grote fanschare commandeert, blijkt uit het feit dat de show in 013 al enkele tijd is uitverkocht. Met 75 euro niet het kleinste prijskaartje voor een ticket in ieder geval. Het geeft toch maar aan hoe invloedrijk de band is met diens alternatieve rock, die ook nog een steevast uitstapjes maakt naar de goth, emo, noise en post-punk, en daarbij vele bands inspireerde. Oprichters Brian Molko en Stefan Olsdal zijn de vaste krachten, met drummer Matt Lunn en Angela Chan op de toetsen. En qua setlist pakken ze het toch maar even gewaagd aan: grotendeels tracks van het nieuwe Never Let Me Go passeren de setlist. Maar liefst negen, waarvan een deel toch ook wel sterk uit de verf komt. Het veelvuldig gezongen Happy Birthday In The Sky bijvoorbeeld, met diens mistroostige zanglijnen en deinende ritmiek. Of die tumultueuze crescendo’s van Surrounded By Spies. En krijg nou wat: het inmiddels 27 jaar oude Bionic komt ook nog even messcherp langs schuren!

Placebo @ 013, 2023. Foto: Charlotte Grips

Het valt op dat de immer gitaarwisselende Brian Molko goed bij stem is, en als gehele band toch een soepele energie teweegbrengt, bijgestaan door wat fraaie visuals. Maar waar het dan toch nog wel af en toe aan schort, en ook gebruikelijk bij Placebo, is de interactie. Dat net als een zekere Italiaanse minister ook onze vertrekkende premier aangepakt zou worden vanavond (of een ander kopstuk van rechtse aard), was natuurlijk wishful thinking. Maar behalve slechts een steek naar Brexit (‘Don’t believe the propaganda in the UK, we are an European band’), blijft Placebo wat stoïcijns. Toch maken knallers als For What It’s Worth of Song to Say Goodbye veel goed. Heerlijk zagende rockers, die toch veel dynamiek in de schaal leggen. En dan nog The Bitter End en een zeer krachtige Infra-Red, bijzonder strak gebracht.

Het is eigenlijk pas bij het toegift dat Placebo toch wel even finaal de plank misslaat. Misschien ligt het aan de aversie van deze zure recensent tegenover covers, maar kom op: je hebt nummers als This Picture, Every You And Every Me en Pure Morning in het arsenaal. Waarom dan goedkoop scoren met Shout van Tears For Fears? Om vervolgens ook nog eens heel origineel Running Up That Hill ertegen aan te knallen (serieus, komt dat nummer ons niet collectief de strot uit na Stranger Things?). Doodzonde, vooral als je er ook een verschroeiende deep cut als Come Home, Meds of Allergic (to Thoughts of Mother Earth) in had kunnen zetten. Een smet op het blazoen van wat desondanks een opzwepend, oerdegelijk optreden van Placebo was.