Pinkpop 2015: Grote namen, gebaren en entertainment

Slash op Pinkpop 2015. Foto: Ingmar Griffioen

Ook dit jaar liepen velen te zeuren over Pinkpop en dan met name over de line-up. Het lijkt inmiddels traditie en ook ik betrapte me er al eens op. Robbie Williams zou Pinkpop-onwaardig zijn, Avicii een brenger van zielloze EDM en wat moesten we in vredesnaam met Placebo, Foo Fighters, Counting Crows en al die anderen die voor de zoveelste keer kwamen? Maar Pinkpop, de naam zegt het al, is een popfestival. Het is geen Pinkrock immers. En voor een popfestival heb je een brede line-up nodig om een breed publiek aan te spreken. Pinkpop is bovendien een groot festival, dat ook op dagkaarten drijft en dan heb je headliners van formaat nodig. Een impressie van deze editie leert waarom.

VRIJDAG
Dat zien we meteen op de eerste dag. Oh wat keek ik uit naar Faith No More (fijn, maar toch wat te grillig) en het ultieme jeugdsentiment van deze editie: Slash. Met de van Alter Bridge bekende zanger Myles Kennedy als een opgepoetste (en zoveel beter zingende) versie van Axl Rose en met uitschieters als You Could Be Mine, Paradise City en Sweet Child O’ Mine krijgen we knetterhard kippenvel. En toch gaat Muse hier aansluitend nog even hard overheen. Wát een show, power en sound heeft die Britse band. Een tot in de puntjes geperfectioneerde show van Matthew Bellamy en co. Daar betaal je dus die miljoenen voor.

Eagles Of Death Metal ft. Josh Homme op PP15. Foto: Ingmar Griffioen

ZATERDAG
Zaterdag: different day, similar story. Ik zie goede tot zeer goede shows van onder meer The Last Internationale (Aussies zonder de aangekondigde Rage Against The Machine-drummer), een jolige Eagles Of Death Metal (komt met Josh Homme als drummer wat laat op gang, maar tof), Anouk en John Coffey, maar zij mogen nog niet ruiken aan het slot. Robbie Williams trekt alle registers open en hij heeft het allemaal: uitstraling, humor, timing, een wervelende entertainmentshow en een onwaarschijnlijk aantal hits, aangevuld met een fijne reeks covers. We kennen ze allemaal en luidkeels meezingen is opeens niet zo onbeschaamd meer, zo laten ook de John Coffeys zien. De Brit serveert het in zo’n groots meeslepende revueshow, dat na afloop zelfs de grootste zeurkous glimlachend van oor tot oor van het veld loopt.

ZONDAG
De slotdag belooft op voorhand, zeker na het uitvallen van Foo Fighters, een mindere dag te worden. Het afzeggen van een headliner op die termijn is een regelrechte nachtmerrie voor een festival. Pinkpop logenstraft alle Krezip-grappen gelukkig en tovert nog een Triggerfinger uit de hoed. De Jeugd van Tegenwoordig en Pharrell Williams schuiven door. Het Antwerpse Triggerfinger is natuurlijk een pisgave rockband, maar het is even voor vieren een ander verhaal dan afsluiten met Dave Grohl en co. Niettemin tillen zij met onder meer Frank Turner, The Deaf, Rise Against en Placebo de dag naar een prima niveau. Pharrell Williams krijgt de headlinerspot in de schoot geworpen, maar moet wel opeens anderhalf keer langer spelen.

De Amerikaan heeft wel de hits (van Get Lucky, Blurred Lines, Happy tot het betere N.E.R.D.-werk als Lapdance) en ook wat bravoure, maar legt het af qua overtuiging, entertainment en ook qua zang. Amusant slot, maar eigenlijk al een stuk minder sterk en integer dan Placebo. Een beetje het laffe nachtkaarsgevoel. Zo eindigt Pinkpop niet zo spetterend als de vorige twee dagen, maar kijken we terug op een memorabele editie.

PINKPOP?
Pinkpop blijft een belevenis. Het is toch het festival waar je jeugdhelden als Slash, Faith No More en Ice-T ziet en de laatste jaren ook Rolling Stones, Bruce Springsteen, Foo Fighters, QOTSA, Pixies, Wolfmother en vele anderen kon afturven.

Het is ook het grootste (en oudste) Nederlandse popfestival en daarmee voor iedere Nederlandse band een mijlpaal van formaat. Opmerkelijk genoeg zakken veel van die acts van eigen bodem niet door het ijs van de zenuwen, maar stijgen ze in Landgraaf boven zichzelf uit. Deze editie noteren we alleen al John Coffey, The Deaf, Typhoon en niet voor het eerst: Kensington en De Jeugd. Dat vierde podium is voor Nederlandse bands echt een toevoeging van formaat. Ondertussen ging niemand, zelfs Dave Grohl niet, viraler dan John Coffey. Maar laten we niet vergeten dat de Utrechters eerst doodleuk de tent hier platspeelden. Dat ze het ook bij hun grootste show tot nu toe waarmaken. Dát is de kracht en magie van Pinkpop.

PINKPOP 2015 was groot:
Grootste publiek: 70.000 bezoekers op zaterdag en zondag volgens de organisatie, vrijdag was met 55.000 niet uitverkocht
Grootste ego en performer: Robbie Williams
Grootste knuffelbeer: Jan Smeets
Grootste grap: Het boeken van Urbanus
Grootste verrassing: Frank Turner doet een nummer in het Nederlands en kondigt ook jeugdhelden Counting Crows aan.
Grootste teleurstelling: Het lukte niet om een van de drumstokjes van Josh Homme te vangen, een plectrum van Slash blijft ook buiten bereik.
Grootste kippenvelmoment: Slash loopt al even met een dubbele gitaar rond als duidelijk wordt waarom: hij tovert een soort Spaanse gitaar-solo uit het bovenste deel. Het lijkt bijna een grap. Maar dan hangt ie vliegensvlug een enkele om, stapt op de verhoging vooraan en begint aan die o zo herkenbare riff van Sweet Child O’ Mine. Instant kippenvel.
Even groot kippenvelmoment: Robbie Williams die Bohemian Rhapsody doet en ie-de-reen zingt mee. En wat past die Freddie Mercury rol hem goed.
Grootste belofte: John Coffey mag het nu over de grens gaan proberen. Onder andere Hurricane, Dour, Pukkelpop en Summer Breeze waren al geboekt, maar na zaterdag lijkt geen brug meer te ver.
Grootste pluim: Invaller Triggerfinger vliegt na de show door naar Groningen om gewoon nog zo’n rocksetje neer te zetten.

Pinkpop 2016 vindt plaats op 10, 11 en 12 juni en Foo Fighters is vast geboekt. Smeets liet zich na afloop tegen L1Limburg ontvallen, dat de overige headliners ook al binnen zijn (U2 schijnt uitgesloten te zijn) en sprak hoopvol over Pearl Jam en (geen headliner) Royal Blood.

Tekst: Ingmar Griffioen