Tricklebolt in Breda, foto Mia Weerdesteijn

Het is inmiddels een veelgebruikt riedeltje: Er is corona, er zijn geen concerten, geen festivals en het is in principe een groot drama en alle bands zitten zodoende thuis. Maar! Je hebt natuurlijk bands die bij wijze van spreken bij de pakken neer gaan zitten, maar je hebt er bij die inventief zijn en alsnog wat weten te verzinnen. De vintage rockband Tricklebolt uit Salland raakte een tijdje terug al veel in het nieuws omdat ze een live show speelden in de loading dock van poppodium Hedon in Zwolle. Beelden daarvan zijn hier te vinden. Dit concept werd afgelopen weekend uitgebouwd naar een totaal van zes shows door heel Nederland. Breda, Eindhoven, Dordrecht, Drachten, Groningen en Coevorden konden eindelijk weer genieten van live muziek. NMTH-redacteur Pieter liftte op dag twee mee in de bandbus door het zuiden van Nederland.

Tricklebolt in Dordrecht, foto Mia Weerdesteijn

Tekst: Pieter Sloot / Fotografie: Mia Weerdesteijn

Soms zie je wel eens van die filmpjes dat de koeien aan het begin van het jaar weer van stal mogen. Na een hele winter binnen te hebben gezeten rennen de beestjes ontzettend blij de weide in om weer te genieten van de zon, het verse gras en de frisse lucht. Onderweg voel ik me een beetje zo’n koe: Leeeeet’s go! Eindelijk weer live muziek! Een erg toepasselijk gevoel overigens, aangezien we het hier hebben over een band waarvan de zanger wel eens een koeienoormerk als ketting draagt. 

Het is half twaalf en ik sta op station Raalte waar ik heb afgesproken met de Sallanders. Al snel zie ik gitarist Tim en er komen twee busjes aan rijden waarvan één een gigantisch Money & The Man logo erop heeft. Tricklebolt’s huidige drummer Lars Spijkervet is lekker op vakantie waardoor oud-drummer Ymte Koekkoek is opgetrommeld om weer eens mee te spelen. 

“Ymte, moeten we die eindjes nog even doornemen eigenlijk? Van Sunday ofzo?”, vraagt Tim onderweg naar Eindhoven. Ymte: “Ach ja joh, dat komt wel goed, denk ik. Ik hoop dat het een beetje klopt”. De eerste dag van de drive tour ging naar omstandigheden goed. “Tja, er waren wat complicaties”, zegt Tim. “De snaredrum ging stuk, er was een versterker gesneuveld en het was zo ontzettend warm dat de wespen op de microfoons klommen. Maar het was wel goed bezocht.”

Het idee voor de drive tour ontstond doordat de band aan het brainstormen was met Peter van Elderen, die je hopelijk kent van de inmiddels legendarische band Peter Pan Speedrock. Tim: “We waren met een aantal gemeentes in gesprek om wat Drive-In shows in loading docks te gaan doen, maar dat ging niet zomaar. Op een geven moment zei Peter: “Dan doe je het toch lekker ergens anders? Dan gooi je gewoon alles op een kar. Een Drive-TO in plaats van Drive-In”. En zo geschiedde… De drums vanuit het ene busje en de Hammond vanuit de andere en dan gewoon de gitaristen op de grond.”

Tricklebolt in Dordrecht, foto Mia Weerdesteijn

Om half twee komen we aan in Eindhoven. “Gaan we al aan het bier?”, klinkt het. Er wordt eerst toch maar voor ijsthee gekozen aangezien de avond ervoor de kater al wat vroeg om de hoek kwam kijken, wordt me verteld. Tot mijn schrik zie ik dat Bastian, Tim, Roy en Daan alle vier bij +30 graden Celsius in een lange broek rondlopen. Nadat ik mijn verbazing uitspreek krijg ik het legendarische antwoord: “Vintage bands dragen geen korte broeken.” Behalve als je drummer bent, dan kan dat gewoon. 

De show zelf vindt plaats naast het stijlvolle Blue Collar Hotel. De opkomst is helaas niet denderend, het is nog aan de vroege en vooral ook hete kant. In het publiek zien we de al eerder genoemde Peter terug. Het is natuurlijk altijd vet om te zien dat een rockveteraan nog interesse behoudt in jongere bands. De show zelf is ondanks de hitte alsnog erg sterk. Er wordt best wat merchandise verkocht waardoor de opgedane kilometers zijn betaald. Het is tijd om door te gaan naar Dordrecht. 

Tricklebolt in Breda, foto Mia Weerdesteijn

Vlak voor we de afslag nemen die ons uiteindelijk leidt naar culturele broedplaats DOOR wordt de rustige autorit opgeschrikt door een knal en een laagvliegende velg. De camper voor ons heeft een klapband, maar ondanks dat komen we gelukkig toch heelhuids aan in Dordrecht. Nadat manager Davy bijna genadeloos wordt neergemaaid door een slagboom, kan de opbouw beginnen. 

Binnen no time is alle apparatuur en bijbehoren uitgeladen en dan is het showtime. De veelgehoorde, accentoverladen zin ‘Wij zijn Tricklebolt, veel plezier’, klinkt en de set begint. Een track die er met kop en schouders bovenuit steekt in het repertoire van de heren is toch wel High Trees. Afkomstig van het debuutalbum is dit toch echt wel een ultiem ‘raampje omlaag, gaspedaal plat en gaan’ nummer. En dan zit er ook nog zo’n verdomd catchy deuntje in die je dagenlang zal achtervolgen. En als je het dan toch al over verdomd catchy deuntjes hebt dan is Atlantis er ook een die hoogstwaarschijnlijk aan je zal blijven plakken.  

De locatie is achter cultuurcentrum DOOR. De gebouwen vormen samen een klankkast, waardoor er een aangename galm ontstaat. Het voelt heel gek om weer naar live muziek te luisteren. Het was vroeger zo normaal en nu niet meer, maar wanneer het begint voelt het direct wel weer vertrouwd en normaal. Normaal is het echter zeker niet. Daardoor voelt het bitterzoet om eindelijk weer het heerlijke geluid van scheurende gitaren, ronkende bassen en een razend Hammondorgel in persoon te kunnen horen. Hoe kan het nou dat dit het enige is wat er nog mogelijk is? 

Nadat de biezen weer gepakt zijn, is het maar een korte autorit naar Bel Air in Breda waar een stampvol terras de band opwacht. De geniale dubbele busjesformatie wordt wederom opgebouwd en de band ontvangt een lovende introductie van Simon van Bel Air: “Dames en heren, in 2017 waren wij in 013 bij Extreme en daar werden wij als organisatie compleet van de sokken geblazen door het voorprogramma. Ik waande mij weer een dertienjarige snotneus die bij Deep Purple stond, maar ik stond bij Tricklebolt.”

Tricklebolt in Dordrecht, foto Mia Weerdesteijn

De heren weten in Breda een energie over te brengen alsof het leven gewoon normaal is, alsof ze voor een afgeladen 013 staan in plaats van een terras. En daar zit je dan in je stoeltje en je biertje met een lichaam vol energie. Het voelt een beetje alsof je een jonge puppy bent om negen uur ’s avonds. Je zit vol energie wat eruit moet, maar je moet braafjes blijven zitten. Ondanks dat is het wel enorm genieten van de muziek, wat de rest van het publiek ook zeker doet. Zo nu en dan wanneer de nummers qua hardheid toenemen, bijvoorbeeld op het einde van Air Balloon, ontstaat het komische beeld waarbij de drumbus op en neer deint, doordat er flink op het drumstel losgegaan wordt.

Tricklebolt in Dordrecht, foto Mia Weerdesteijn

Het leukste is misschien nog wel nietsvermoedende automobilisten die zo nu en dan langs komen rijden. Vanachter de sturen zijn blikken te zien die een uitstraling hebben alsof ze water zien branden. Overigens wel op een blij verraste manier. Soms stopt er zelfs een auto om een stukje te luisteren, wat trouwens een leuke voorbeschouwing is van Tricklebolts drive-in concert aankomend weekend. 

En dat is ‘em dan alweer. Een dag die snel voorbij is gegaan en waarop maar liefst driemaal de gitaarsolo’s en Hammondpartijen door de straten van Nederland echoden. Nu is het tegenwoordig zo dat bands naast muzikale creativiteit ook een zekere zakelijke creativiteit moeten hebben, Tricklebolt is daar een uitstekend voorbeeld van. 


Deel dit artikel