Nothing But Thieves in Rotown, foto Kamiel Scholten
Wie naar 3voor12 radio luistert, met de kersverse Zilveren radioster Roosmarijn, heeft na de Rotterdamse show van Nothing But Thieves, mijn monotone stem kunnen horen. Daar bombardeerde ik de Britse band even tot stadion-act in spe en gaf het concert bovendien een dikke 8. Laat me dat even verder verklaren.
Tekst Lodewijk Hoebens, foto’s Kamiel Scholten
Nothing But Thieves in Rotown, foto Kamiel Scholten
Nou zal niet elke band blij zijn met het label van stadion-act. Wie kent Morning Parade nog? Net als Nothing But Thieves toevallig ook afkomstig uit Essex en met een jongensdroom om arena’s te vullen. Voor er een debuutplaat in de winkels ligt, blijkt de band dankzij 3FM al een gigantische hype. Drie jaar geleden weten ook zij te schitteren in een bomvol Rotown en willen ze graag in de voetsporen treden van Coldplay. Maar interne strubbelingen gooien roet in het eten en inmiddels bestaat de band niet meer.
Nothing But Thieves heeft afgelopen zomer al heel wat bekende Europese festivals (Paaspop, Dour en we zagen ze op Lowlands) van de to-do-list kunnen afstrepen. Natuurlijk zijn er grotere ambities. Als Milanees voorprogramma van Muse hebben ze al even van het arenagevoel kunnen proeven. En het vijftal beschikt zonder twijfel over de kwaliteiten om een HMH te vullen. Dat wordt in Rotown wel snel duidelijk.
Ondanks alle treurige gebeurtenissen de afgelopen dagen, staat er voor de Rotterdamse popzaal een lange rij met mensen. Wat overigens niet te maken heeft met extra beveiliging, want die is er niet. Ligt het aan de noeste instelling van de Rotterdammer? Schijt hebben aan de dreiging, waardoor bijvoorbeeld de concerten van In Flames en Lamb Of God in 013 werden afgelast? Een aanval als in Parijs kan niemand voorkomen, dus we moeten ons niet laten tegenhouden door de diep trieste momenten, niet alleen in de Franse hoofdstad. Des te mooier is het om in een uitverkocht Rotown, vol gezellige mensen, jong en oud, te genieten van een goed optreden.
Nothing But Thieves in Rotown, foto Kamiel Scholten
Al worden we, eenmaal binnen, wel op de proef gesteld. Vanavond geen voorprogramma dus is het wachten geblazen, want het podium krijgt enkele laatste aanpassingen. Vervolgens volgt er nog een soundcheck en meer puntjes op de i. Gedurende het hele concert blijven twee roadies langs de kant staan om te helpen waar nodig. Met een biertje in de hand hebben ze de grootste lol want zij spotten als eerste wat er fout gaat bij de band.
De kans om echt fouten te ontdekken krijgt een volgeladen Rotown absoluut niet. De inleiding begint overrompelend met de drugsverheerlijking van QOTSA in Feel Good Hit of the Summer. De Britten starten rustig met albumopener Excuse Me van het titelloze debuut. Wanneer Conor Mason zijn stembanden laat aanzwellen, ontstaat er in de zaal een soort van verwondering. De band heeft de aandacht van het publiek onmiddellijk te pakken. Een daverend applaus volgt en gaat over in enthousiast handgeklap. Een van de drie gitaristen, Conor bespeelt de akoestische variant, start met de beginriff van doorbraaksingle Itch.
Joe Langridge-Brown, de blonde gitarist en samen met Conor de grondlegger van de band, weet met bevlogenheid het bandgeluid te versterken door rauw gitaarwerk vol effecten. Aan de andere zijde speelt de tweede gitarist meer dan verdienstelijk en switcht naar piano voor rustige momenten zoals de (logische) special occasion Last Orders, waar de invloed van Jeff Buckley akelig dichtbij komt en het intense Graveyard Whistling. De frontman heeft vertrouwen en laat het publiek een deel zingen. Rotown laat de jongens niet in de steek.
Nothing But Thieves in Rotown, foto Kamiel Scholten
Vocalen fluisteren mooi door de zaal. Conor hangt over zijn microfoon en weet zijn emotionele en flexibele stem te laten opvallen tussen de bij vlagen bombastische sound van de band. ‘’It’s great to see that you already know so many songs to sing a long to!.’’ Mede dankzij een uitstekende drummer, al snel zonder shirt en bril, wordt het tempo vanaf Drawing Pins aardig hooggehouden. Gitaren gaan in overdrive en baslijnen zorgen voor een extra steun in de rug. ‘’Make some noise Rotterdam!’’ Nothing But Thieves blijft het dolenthousiaste publiek in bedwang houden met korte en krachtige rockers als Painkiller, Trip Switch en Wake Up Call. Vuisten gaan de lucht in! Al is de band soms zoekende op het kleine podium, snakkend naar wat adem. Zonder problemen neemt de frontman het voortouw. Hij heeft misschien niet veel directe interactie met het publiek, wat voor een toekomstige stadion-act uiteraard van belang is, maar vooral de overtuiging en het zelfvertrouwen spreken aan.
Af en toe een glimlachje of een knipoog richting de voorste rijen of naar zijn bandmakkers. Regelmatig ook een zelfverzekerende blik met een portie melodrama dat, binnen de perken, nooit kwaad kan. Waarna de pas 22-jarige zonder enige moeite, zich vocaal mengt tussen de grootse melodieën van het debuutalbum. Eerste afsluiter van vanavond, Wake Up Call, past perfect binnen dat plaatje en ontaardt in aardig wat noise waarin de falsetto van Conor fier overeind blijft. Datzelfde geldt voor Tempt You, een van de drie extraatjes die volgen na massaal applaus voor de ‘reguliere’ set.
Naast vinnige liedjes, weet Nothing But Thieves verdomd goed hoe je binnen één song richting een aanstekelijke climax werkt. Toch besluiten ze voor de directe aanpak met de hit Ban All the Music. Ondanks wat simpele teksten, klinkt de gitaarriff à la Jett Rebels Tonight, meteen in your face. Het laat nogmaals zien dat de Rotterdamse zaal te klein is voor de band. Voor NBT zelf is het een goede test om te zien waartoe ze in staat zijn op een kleiner podium. Iedereen heeft genoten vanavond maar diep van binnen denken de Engels mannen zeker terug aan de enorme aandacht tijdens festivals. Zoals de uitpuilende Charlie-tent van Lowlands afgelopen zomer. Op die grotere podia liggen de ambities in ieder geval.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.