Mastodon beukt op 013 in met machtig drieluik en Scott Kelly

Mastodon met Scott Kelly in 013, foto Paul Verhagen

Tilburg wordt getrakteerd op een lekkere zware package deze regenachtige zondagavond. Metalen sludge gigant Mastodon bezoekt 013 en neemt in haar kielzog Mutoid Man en Kvelertak mee. Dat er bands zijn die het met mindere support acts moeten doen, is dan ook een understatement. Het levert een goed gevulde grote zaal van de 013 op, waar de bovenste ring echter gesloten blijft. Om op eigen houtje 3000 man te trekken is misschien nog net even teveel van het goede. Scott Kelly heeft zich tijdens het eerste deel van deze Mastodon tour bij de band gevoegd, maar zou gisteren na de show in Brussel er tussenuit piepen. De Neurosis frontman zingt zo’n beetje op ieder Mastodon album een nummertje mee en het is dan ook goed nieuws voor de liefhebbers als later blijkt dat hij eveneens in Tilburg van de partij is.

Tekst: Reno van der Looij / Fotografie: Paul Verhagen

Mutoid Man in 013, foto Paul Verhagen

MUTOID MAN
Er staat al genoeg volk binnen op het moment dat Mutoid Man aftrapt om 19.30 uur. De Amerikanen staan binnen een jaar voor de tweede keer in Tilburg. Zo weet ook Stephen Brodsky zich te herinneren. Op de vraag wie vorig jaar tijdens Roadburn in de Koepelhal er bij waren, gaan slechts een paar handjes de lucht in. De zanger/gitarist negeert de reactie volkomen en richt de focus op prima uitvoeringen van Melt Your Mind en Bone Chain. De band moet het met beperkte podiumruimte doen aangezien de stage is gevuld met backlines van alle optredende bands vanavond. Het neemt niet weg dat er enthousiast en in hoog tempo door de songs heen gewerkt wordt. Het door Brodsky geïntroduceerde liefdesepos Kiss Of Death is dan ook een welkome afwisseling. Sowieso komt het drietal het beste uit de verf als men een tandje terugschakelt. Het fraaie Bridgeburner is daar vervolgens een sprekend voorbeeld van. Met het afsluitende Gnarcissist, de enige track die ze spelen van debuut Helium Head, komt een eind aan het korte, maar prima optreden.

KVELERTAK
Het voordeel van al die versterkers en drumkits op het podium is de snelle ombouwtijd. Voordat iedereen goed en wel is bekomen van Mutoid Man, klinkt het intro van Kvelertak alweer. Het is voor de Noren de eerste show op Nederlands grondgebied sinds het vertrek van oorspronkelijke zanger en brulboei Erlend Hjelvik en dus even afwachten hoe dat uitpakt. Een zanger vervangen is namelijk in de regel geen sinecure. Als met Åpenbaring furieus wordt geopend en Ivar Nikolaisen het podium bestormt, wordt snel duidelijk dat het wel goed zit. De nieuwkomer is zowaar nog actiever dan zijn voorganger en gaat als een bezetene tekeer. Nikolaisen begeeft zich direct in het publiek met een eerste flinke moshpit als gevolg. Het is duidelijk dat Kvelertak er geen gras over laat groeien en stoomt in één ruk door met energieke uitvoeringen van Bruane Brenn, Nekroskop en 1985. Een heerlijk set met het beste van de drie uitgebrachte albums vliegt voorbij. Daarbij klinkt het geluid, mede door de drie gitaristen, als de spreekwoordelijke klok tijdens de hele dynamische set. Het trucje met de wapperende grote vlag wordt tijdens Kvelertak uiteraard nog even van stal gehaald, maar het werkt en past bij de show. Het gemak waarmee de nieuwe vocalist direct binnen het geheel past, onderschrijft dat Kvelertak het van haar collectief moet hebben. En dat collectief blijkt vandaag onverminderd ijzersterk.

Kvelertak in 013, foto Paul Verhagen

Mastodon in 013, foto Paul Verhagen

MASTODON
Hoewel op papier de package razend goed bij elkaar past, zijn het in de praktijk toch drie totaal verschillende bands die vandaag het podium beklimmen. Zoveel wordt extra duidelijk bij de eerste songs van Mastodon. Tijdens Iron Tusk zijn er niet direct wilde taferelen op of voor het podium, maar kundige geconcentreerde muzikanten die vooral bezig zijn met de muziek en een publiek dat ze belangstellend en gefocust op de vingers kijkt. Bij Mother Puncher besluit een deel van het publiek de schroom van zich af te gooien en zich in de strijd voor het podium te mengen. Mastodon gaat onverstoorbaar verder zonder al te veel interactie met het publiek te zoeken. De fraaie lichtshow en visuals op de achterwand zorgen voor dat beetje extra die een headliner zich mag veroorloven. Het materiaal van Mastodon lijkt zich in te delen als een pre- en after Crack The Sky-periode. Hoe verder de nummers in de tijd uiteen liggen, des te groter het contrast. Zo staat het nieuwe progressieve en toegankelijke Toe to Toes bijna haaks op het logge bulderende March Of The Fire Ants van de debuutplaat. Het geeft tevens aan hoe veelzijdig de band zicht heeft ontwikkeld. De riffs zitten razend knap in elkaar en tijdens dat moeilijke snarenwerk kwijten alle muzikanten zich ook vocaal van hun taak. Bassist/zanger Troy Sanders neemt de meest centrale positie op het podium in, maar het is net zo vaak het duizelingwekkende drumwerk van Brann Dailor dat de meeste aandacht trekt. Na een dik uur Mastodon lijkt Tilburg dan ook wel wat murw gebeukt door de overdaad aan riffs en het spervuur aan drumfills. De verschijning van de eerder genoemde Scott Kelly voor het laatste deel van de set doet de boel weer flink opleven. Kelly is overigens een verre van een dynamische verschijning en lijkt zelfs in slechte conditie. De beste man moet het dan ook hebben van zijn intense brullende vocalen en neemt voor een track ook nog even de gitaar ter hand. Met Kelly tot het eind in de gelederen gooit Mastodon met het machtige drieluik Crack The Sky, Diamond In The Witch House en Blood And Thunder de avond in het slot. Mastodon mag zich duidelijk de beste band van de avond noemen, maar was Kvelertak qua amusement niet stiekem leuker!?