Sfeer op Lowlands 2018, foto: Rick de Visser
Toen we mededeelden dat we de harde krenten uit de Lowlands-pap zouden komen pikken werd er door de Never Mind The Hype community terecht opgemerkt dat er schrikbarend weinig harde krenten te vinden waren in de muzikale rijstebrij van voornamelijk hiphop en dance. Maar omdat Lowlands nu eenmaal een onvoorspelbare belevenis is waar nog van alles kan gebeuren, besloten we toch een klein team naar Biddinghuizen te sturen.
Tekst: Christel de Wolff, Fotografie: Rick de Visser
Lowlands begint ook dit jaar weer op donderdagavond en het is deze keer zo druk dat de verwachting wordt geschept dat de donderdag wel eens als een echte festivaldag zou kunnen worden gaan opgenomen in het programma. Ware het niet, dat Lowlands daar helemaal geen vergunning voor heeft. Dus spelen er vanavond geen bands en slaat de klok louter Silent Disco. Maar om zo min mogelijk van het festijn te moeten missen was ik, uw schrijver van dienst, aan het begin van de avond reeds op het terrein te vinden. Slechts een derde daarvan is geopend, maar dat houdt het feestgedruis lekker compact. Het kloppende festivalhart is de Bravo waar het om en om rood en/of blauw kleurt afhankelijk van op welk kanaal de beste muziek te vinden is. In stilte, op het meezingen na, lopen bezoekers al heupwiegend of pogoënd heen en weer tussen X-Ray, India, Bravo en de bar. De koptelefoons van de Silent Disco hebben een ongelofelijk bereik en doen het zelfs op de WC. Voor alles is een eerste keer, zo ook voor ongegeneerd poepen op de tonen van Franz Ferdinand.
Sfeer op Lowlands 2018, foto: Rick de Visser
VRIJDAG
Sfeer op Lowlands 2018, foto: Rick de Visser
De koptelefoons moeten vóór 4:00 ingeleverd worden bij de Rabobank-stand om de borgsom van 5 muntjes (14 euro) terug te krijgen. Zodoende liggen we mooi op tijd in bed om de volgende dag om 13:00 het inmiddels volledig geopende terrein op te wandelen. Alpha wordt ingewijd door De La Soul, die behalve Soul vooral ook de zon mee hebben genomen. Na dit potje genieten is het rennen geblazen naar de camping omdat een optreden van Death From Above in Bravo zonder oordoppen nu eenmaal gelijk staat aan zelfmoord. Een show mét oordoppen echter, blijkt op het randje van de dood. Het geluid weerkaatst op de dichte Bravo koepel en de band doet daar nog een schepje bovenop door keihard te spelen.
Met de oren nu al fluitend als een stoomlocomotief, is het volgende tussenstation Protomartyr in India. De Amerikanen beginnen rustig, maar zuigen de aanwezige bezoekers langzaam maar zeker in de set. Frontman Joe Casey is gehuld in net pak met dikke zonnebril en doet meer denken aan een bankier dan een punker. Bij vlagen spuugt hij zijn woorden uit, die terug komen als een boemerang vanuit de menigte. Een duistere band als Protomartyr bewijst dat er wel degelijk rockfans op de line-up van Lowlands afkomen. Het zijn voornamelijk doorgewinterde festivalgangers op leeftijd wier grijze haren wild schudden op de opzwepende kick en baspartijen van de postpunkband uit Detroit.
Het publiek is aanzienlijk jonger bij het licht ontvlambare Cabbage, die Lima voorziet van een portie Sex Pistols meets Oasis. Uit Manchester overgevlogen, zetten de jonge groentjes een daverende set neer. Het regent crowdsurfers en de eerste Lowlands 2018 pit is geboren. De band klinkt een beetje bipolair en dat heeft te maken met de twee zangers die tegenpolen van elkaar lijken te zijn en om en om een nummer de revue laten passeren. Heeft zo zijn charme. Terwijl de Jeugd (van Tegenwoordig) een aardbeving veroorzaakt op het hoofdpodium, bevestigt Cabbage dat er een nieuwe generatie punk in de startblokken staat.
Tot zover de harde krenten in de pap van de eerste festivaldag. Vrijdagavond staat voornamelijk in het teken van de spreekwoordelijke kersen op de taart. Wat te denken van The War On Drugs, die ondanks gemeen afgesteld geluid, weten te boeien met ingetogen en loepzuivere rock. En natuurlijk Gorillaz. Damon Albarn schroeft de schaal van Richter nog een stukje op en de rest van het weekend blijft het virtuele collectief in het achterhoofd gonzen als een maatstaf voor ieder concert dat volgt.
Sfeer op Lowlands 2018, foto: Rick de Visser
ZATERDAG
Zaterdag komt wat moeilijk op gang, DeWolff speelt weliswaar in een volle Heinekentent, maar is zelf ook verbaasd over de hoeveelheid koppen die brak maar enthousiast meedeinen op de Hammond van Robin Piso en de gitaren, drums en zang van de gebroeders Van der Poel. Het feestje is op de vroege middag voornamelijk op de camping gaande en dan bedoel ik vooral in de rij voor de toiletten, douches, spoelbakken en de koffiestands in de tentenstad. Vanonder iedere partytent klinkt een boombox, luid genoeg om bijzondere remixes met de buren in gang te zetten. En we gaan net als ieder jaar op zoek naar Michael, die nog steeds niet gevonden lijkt te zijn.
Grizzly Bear doet het goed in Heineken. De Amerikaanse band dropte na vijf jaar radiostilte de plaat Painted Ruins die internationaal hoge ogen gooide. Het viertal mixt indierock met psychedelia en serene samenzang waar je op de tweede festivaldag vooral loom van wordt.
De Staat op Lowlands 2018, foto: Rick de Visser
Ondertussen bewijst De Staat op het hoofdpodium nog maar weer een keer hoe goed ze zijn. Voor ieder wat wils, blijft de band nummer na nummer boeien met voorspelbare maar oh-zo lekkere climax in de vorm van ‘Witch Doctor’. Wie een blik over het grasveld laat gaan waar groepjes mensen in het gras liggen om energie te sparen voor wat nog gaat komen, zal opvallen dat het publiek opnieuw drastisch jonger is dan voorgaande jaren. Dat komt voornamelijk omdat Lowlands de keuze gemaakt lijkt te hebben om een nieuw soort publiek aan te spreken door dj’s en jonge hiphop-acts te programmeren. Nadat het licht in de Alpha is uitgegaan, gaan de lichten in de overige tenten juist aan en komt het nachtprogramma zichtbaar op gang met Charlotte de Witte en Red Axes als persoonlijke uitschieters, ware het niet dat in de kleine uurtjes iedere drumcomputer en elke synthesizer eigenlijk even lekker lijkt te klinken. Als om 05:00 de stekker uit de grote tenten wordt getrokken, drommen de onvermoeibare dansers massaal samen in de 24-uurs zone van het festivalterrein waar nog wordt gedanst tot de zon is opgekomen en zelfs erna. De camping is een mix van laatkomers en vroege vogels die reeds aan het ontbijt zitten.
ZONDAG
Dit jaar zijn de tenten met verduisterend tentdoek in de mode en ik ben ongelofelijk blij met mijn hippe nieuwe tent die de ochtendzon effectief weet uit te bannen. Het is zondagochtend en ik zet de wekker voor Spinvis. Met de Bravo bas nog in mijn oren en mijn haren zo vettig is ‘Ik Wil Alleen Maar Zwemmen’ ineens mijn lijflied. Ook Erik de Jong doet mee aan de elektronische rage, en mixt ‘Dag 1’ en ‘Smalfilm’ in elkaar door middel van sample-apparaatjes. De muziekkunstenaar vindt al vanaf het allerbegin waardering bij onze zuiderburen, en ook in Nederland lijken de grenzen van zijn populariteit nog niet bereikt. Het is dringen geblazen in de Heinekentent.
Patti Smith op Lowlands 2018, foto: Rick de Visser
People have the power! En dat zijn we toch zeker met z’n allen: free people?! Godmother of punk Patti Smith neemt het stokje over in Bravo, goed voor een uur lang leren van de koningin met lange dansende grijze lokken.
King Gizzard and the Lizard Wizard op Lowlands 2018, foto: Rick de Visser
Even later sluiten we het NMTH-dossier af met King Gizzard and the Lizard Wizard. Verdiende de band eerder vooral punten voor de naam en de ‘weirdness’ van hun optredens, bewijzen ze nu in de grote Bravo-tent dat het tijd is dat we de band serieus moeten gaan nemen. Het is nog steeds hetzelfde liedje, psychedelische slowjams en manische ritmes volgen elkaar in rap tempo op met luid geschreeuw, uitgestoken tongen en gitaristen met moves als een zakmes. Voordeeltje is dat er op zondagavond meer ruimte in de tent is dus van voor tot achter wordt er wild gedanst. Het gros van de bezoekers staat momenteel bij Alpha. Kendrick? Laat maar. We blijven bij de reptiel-tovenaars tot het einde en kijken vol verbazing naar de psychedelische lichtshow in de koepeltent. Dansten we amper 24 uur geleden nog massaal de voeten kapot op harde techno, doen we het nu even dunnetjes over op synchrone drumpartijen en snerpende gitaren. Het één sluit het ander echt niet uit. Bezweet en dorstig pakken liefhebbers van het zware segment nog een stukje Zeal & Ardor mee in India. Daarna duiken we de bar in om onze muntjes op te maken. Het is inmiddels alweer lang maandag en over een paar uurtjes moeten we het paradijs alweer verlaten, maar dat is een zorg voor later.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.