De punkrockhelden van Bad Religion brachten deze zomer niet hun achttiende studioalbum uit, maar hun eerste autobiografie. Die vertelt hun verhaal vanaf het moment waarop de bandleden als tieners punk begonnen te maken in de garage van zanger Greg Graffins moeder tot het uitgroeien tot een zeer invloedrijke punkband. Over veertig jaar toeren, musiceren en nieuwe drummers zoeken viel een mooi verhaal neer te pennen, zo blijkt. De timing van het Bad Religion-boek had niet beter kunnen zijn: terwijl middenin de pandemie concerten wegvielen, snakten fans naar vervangend vertier. Ik keek dan ook uit naar Do What You Want: The Story of Bad Religion!

Door Arina Banga

Na een interview van Dying Scene met bassist Jay Bentley wist ik alvast wat ik níét hoefde te verwachten: doldwaze en gevaarlijke avonturen, zoals collega-punkrockers van NOFX lieten zien in de documentaire Backstage Passport. Bij Bad Religion gebeurt er backstage niet veel meer dan het lezen van een boek en of dat nou zulk interessant documentairemateriaal oplevert…? Gelukkig koos de in Los Angeles opgerichte band voor een aanpak die beter bij ze past: een inhoudelijk verhaal.

Do What You Want
De titel van het boek Do What You Want, naar een nummer op album Suffer (1988), is de band en zijn geschiedenis op het lijf geschreven. Bad Religion predikt een levensvisie waarin je weloverwogen en rationeel eigen keuzes maakt zonder je bij die keuzes te laten leiden door religieuze of maatschappelijke normen. Logisch dat het de eerste band was die mij over sociale en politieke vraagstukken deed nadenken. En mij niet alleen: veel fans waarderen dit maatschappijkritische en intellectuele element.

Nu dit al jarenlang een van de handelsmerken is van Bad Religion, zou je bijna vergeten dat dit ooit anders was. Rond 1980 schreef de band echter in de ‘Hell Hole’ (ook wel bekend als de garage van Greg Graffins moeder) nog nummers als Frogger. Dit nummer heeft geen intellectuele of maatschappelijke insteek, maar gaat over het oversteken van een drukke weg bij school en was geïnspireerd door het klassieke arcadespelletje. Het verhaal Do What You Want begint uiteraard al daarvoor, wanneer zanger Greg Graffin en bassist Jay Bentley elkaar op de middelbare school ontmoetten. Ze herkenden het ‘punkschap’ in elkaar onmiddellijk, maar minstens zo belangrijk was de nerdy en intellectuele houding die ze deelden.

Bad Religion, foto: Jim Wright

Cliffhangers
Muziekjournalist Jim Ruland heeft het allemaal chronologisch op papier gezet. Daarvoor reisde hij met de band mee en sprak hij de bandleden uitvoerig. Met name zanger Greg Graffin, gitarist Brett Gurewitz, bassist Jay Bentley en gitarist Brian Baker komen volop aan het woord. Letterlijke citaten wisselen een meer vertellende schrijfstijl in personaal perspectief af. De schrijfstijl is daarbij prettig (ik heb het Engelstalige boek gelezen, maar vertalingen in het Spaans, Frans en andere talen zijn al beschikbaar of op komst) en voor niet-moedertaalsprekers van het Engels zonder omvangrijke academische of literaire woordenschat is het boek prima te volgen. Wel vond ik dat het woord ‘no-brainer’ te vaak voorkwam, maar dat is waarschijnlijk persoonlijke smaak.

Iets anders wat opvalt in de verteltechniek is dat ieder hoofdstuk ter overbrugging naar het volgende hoofdstuk eindigt met een soort cliffhanger. De laatste zin van hoofdstuk 5 luidt bijvoorbeeld: “Unfortunately, things were about to go from bad to worse for the band.” Of eind hoofdstuk 12: “Once again, Bad Religion was in the familiar position of needing a drummer – and fast.” Hierdoor wil je weten hoe het verder gaat en ga je veel te laat slapen.

Niet vanzelf
Chronologisch de geschiedenis behandelen van een band die zeventien platen heeft uitgebracht, betekende voor Jim Ruland het optekenen van het schrijven en opnemen van zeventien platen. En omdat een release van een plaat meestal (meestal inderdaad, daarover zo meer) gevolgd wordt door een tour, kwamen daar ook nog eens minstens zoveel tours bij. Vormt dit dan een saai geheel? Je zou het misschien verwachten, maar wat mij juist zo duidelijk werd tijdens het lezen, is hoe verschillende aanpakken leidden tot heel verschillende platen. Interessant.

Ook besefte ik door de bespreking van de albums Suffer (1988), No Control (1989) en Against The Grain (1990) hoeveel tijd, energie en bevlogenheid de leden in de band hebben gestopt. Na de opnames van No Control ging de band op tour om Suffer, pas net uit, ‘nog’ te promoten. Dat de huidige status Bad Religion niet is aan komen waaien, blijkt ook uit kantelmomenten waarop het voortbestaan niet zeker was: de ruzie rond album Into The Unknown (1982, waarop new wave en synthpop gecombineerd worden met progressieve rock), meningsverschillen, opstappende bandleden, verslavingen en persoonlijke ambities. Brett Gurewitz runde namelijk het succesvolle punkrocklabel Epitaph en Greg ‘punkprofessor’ Graffin promoveerde op onderzoek naar de geloofsovertuiging van evolutiebiologen. Het werkte, maar niet vanzelf: de bandleden zorgden ervoor dat het werkte, bijvoorbeeld door labelbaas Brett Gurewitz na de hereniging (hij was een tijdje uit de band) niet telkens mee te nemen op tour naar Europa.

Nirvana
Behalve ontwikkelingen binnen de band zijn er ook ontwikkelingen in het muzikale landschap die het het verhaal de moeite waard maken. De plotselinge opleving van hardere gitaarmuziek door Nirvana’s populariteit, waardoor elke platenmaatschappij zijn eigen ‘Nirvana’ zocht (en Atlantic Records die in 1993 dacht te vinden in Bad Religion). De hoogtijdagen van de punkrock in de jaren negentig, waardoor bands als Green Day en The Offspring, die zich lieten inspireren door de melodieuze punkrockstijl van Bad Religion, opeens populairder waren dan Bad Religion zelf.

Persoonlijk leven
Toch ontbreken er ook belangrijke zaken. De titel in Do What You Want: The Story of Bad Religion geeft eigenlijk precies weer waar de biografie over gaat: het verhaal van Bad Religion. De persoonlijke levens van de leden komen er daarentegen bekaaid van af. Vermoedelijk is dit een bewuste keuze en overigens een heel begrijpelijke, maar hierdoor komt bepaalde informatie geregeld wat abrupt aan, met name als het gaat om echtscheidingen of kinderen die geboren worden. Ik was wel benieuwd in hoeverre het vele toeren en de enorme toewijding aan Bad Religion het gezinsleven beïnvloedde, maar dit komt helaas niet aan bod.

Daarnaast had ik graag gelezen hoe het met Brett Gurewitz’ label Epitaph verder is gegaan na de jaren negentig. In Do What You Want wordt de met Bad Religion verstrengelde geschiedenis van het label tot aan die hoogtijdagen uitgebreid onder de loep genomen. In die jaren was het label zo succesvol, dat de politie in eerste instantie niet geloofde dat iemand zo rijk kon worden van het verkopen van louter punkplaten en Gurewitz, die een verslavingsverleden had, verdacht van drugsdealen. Hoe gaat het nu, nu fysieke releases niet meer de standaard zijn?

Ondanks dit gemis is Bad Religion er samen met Jim Ruland goed in geslaagd een verdiepende en interessante biografie te publiceren, waarin de invloedrijke rol van Bad Religion op de ontwikkeling van het punkgenre helder naar voren komt. De perfecte leestip voor deze lockdown (en ver daarna)!

Do What You Want: The Story of Bad Religion door Bad Religion en Jim Ruland is 18 augustus verschenen via Ingram Publisher Services US en onder meer te bestellen (in diverse formats) via je lokale boekhandel en Bol.


Deel dit artikel