LL16 zaterdag: Wolfmother domineert, achterna gezeten door Otherkin en King Gizzard

Dag twee van Lowlands. Na een mooie afsluiter en wat obscure feestjes rollen we vanmorgen toch al een stuk moeilijker onze tent (of hotel) uit als van te voren gedacht. Maar dat neemt niet weg dat wij er weer ontzettend veel zin in hebben, net als iedereen die zich al in de lange rijen bij de ingang van het festivalterrein, heeft verzameld. Ook vandaag staat ons een veelzijdig programma te wachten met lekker veel herrie in de vorm van bijvoorbeeld Sum 41 en natuurlijk Wolfmother, maar we maken ook ruimte voor levende legende Noel Gallagher en – uit onze ‘deviant’ hoek- Sigur Ros.

Tekst: Lodewijk Hoebens & Christel de Wolff.  Fotografie: Rob Sneltjes & Christel de Wolff

Lees ook:
– Het verslag van de vrijdag met o.a. Muse en Biffy Clyro als graadmeter voor de rest van het festival.
– Het verslag van de zondag met o.a. Parkway Drive, Eagles of Death Metal, The Last Shadow Puppets en waardige afsluiter Thee Oh Sees.
– Het beste van Lowlands 2016 met o.a. Muse, Wolfmother, Biffy Clyro, King Gizzard, John Coffey & Thee Oh Sees.

Otherkin

De Charlietent is maar weinig gevuld. Het gros van Lowlands maakt zich klaar voor Wolfmother. Een ‘flaw’ in de planning, want wat zou ik mezelf graag kunnen splitsen op dit moment. Misschien denken fans van Wolfmother dat nu ook wel. Tenminste als zij al eens van Otherkin gehoord hebben: de meeste mensen die ik spreek op het terrein trekken een verward gezicht bij het horen van de bandnaam. “Other wie?”

Otherkin! Een stel stoer uitgedoste Ieren betreedt het podium: de één in leren jas, de ander in geruite pyjamabroek. “Joellie zijn sexy Netherlands!” Een klein clubje vriendinnen kaatst het compliment hysterisch terug.

Na een minuut of tien kijken we nog eens om en zien tot onze vreugde dat de Charlie nu tot achterin gevuld is met één grote springende menigte. Het is echt ontzettend lekker wakker worden met deze grungy garagerockers.  De band klinkt voldoende rauw, maar geeft hun liedjes nog wél dat kleine beetje pop-saus mee waardoor ze de rest van de dag gegarandeerd in je hoofd blijven zitten. Verder toch wel erg veel “Oeh-woeh-woeh” en “ah-ya-ya”. Het meezinggehalte.

De jonge gasten – die frontman, is dat familie van David Fagan (Rats On Rafts)? – stuiteren enthousiast over het podium. De crowdsurfers verschijnen al snel. Dat werkt zo aanstekelijk dat de zanger zelf ook een duik neemt. Letterlijk op handen gedragen door zijn fans bereikt hij al zingend het midden van de tent. Aldaar eist hij een ‘sitdown’ (de vraag of het publiek door de hurken gaat, om vervolgens allemaal tegelijk op te springen, wat meestal mislukt). Het trucje wordt de laatste tijd ontzettend veel gedaan door allerlei bands en voelt daarom een beetje uitgekauwd. Maar gek genoeg komt Otherkin er wel mee weg. Het publiek doet in deze tent namelijk nog gewillig mee en zelfs de jongemannen waar de crowdsurfende frontman op steunt, zakken door de knietjes. Daar gaat ‘ie dan: “One, two, three…” en hoppa! Explosief springt de menigte op. De portie middag(maar-voelt-als-ochtend)gymnastiek zit er ook weer op. (CdW)

 

Wolfmother
Na bijzondere odes aan Prince, Bowie en Lemmy door de Drie Tenoren is het even voor vier tijd om met Wolfmother mee te gaan naar een andere dimensie. Deze plek moet ergens liggen in de Australische Outback, somewhere in the seventies, toen eerder genoemde helden nog springlevend zijn en Deep Purple, Kansas of Black Sabbath garant staan voor een fikse portie psychedelische rock ’n roll. De rook die er hangt helpt mee om de sfeer te vormen. Is het purple haze? Geen idee, feit is dat Wolfmother in een uur het beste van zichzelf laat zien. Veel werk van het debuut zoals oorwurm Woman en zelfs het rare maar oh zo appetijtelijke Apple Tree en als afsluiter doorbraakhit Joker & the Thief. Hiermee scoren ze sowieso een plekje in de HMH. Wat een vreugde. alphatent is bommetjevol en ook tot ver buiten word er gedanst.

Maar dat is nog niet alles want Andrew Stockdale en co brengen ook fijne versies van Rockband favoriet New Moon Rising van Cosmic Egg en nieuweling Gypsy Caravan van Victorious. Bovendien spelen ze met zo’n overgave. The temperature is Rising net als hun Mojo! Andrew valt naast de andere twee krullenbollen vooral op met zijn fijne selectie aan gitaren. Een passende Flying V om titeltrack Victorious te brengen bijvoorbeeld. Wie echter meerdere keren de show steelt is de bassist en toetsenist. Tijdens de pittige solo’ s en jams waan je je soms in de wilde woestenij van Bon Jovi’s Wanted Dead or Alive, check die double neck gitaar van Andrew! De toetsentovenaar gaat simultaan met zijn bass aan de slag. De tent blijft kolken van de hitte, iedereen raakt in de ban van Wolfmother! Wat een begin van de dag! (LH)

Sleeping with Sirens

Ik weet niet of ik met mijn 34 jaar te oud ben voor het zestal jonge honden van Sleeping with Sirens, maar wat hunker ik naar Sum 41 later op de dag! De band uit Florida brengt al vroeg in de set recente hit Kick Me en met drie gitaristen verwacht je dat de vlam in de pan slaat. Toch? ‘Give me fuel, give my fire, give me that which I desire.’ De aparte stem met de emo snik geeft meer kracht dan de drie sixstrings bij elkaar. Eentje besluit om over te schakelen op een akoestische variant, waardoor de vaart helemaal uit de show verdwijnt. Al denken daar de jonge, vooral vrouwelijke, fans anders over. Er wordt voorzichtig gecrowdsurfd in de Bravo-tent en meisjes giechelen een eind weg bij het zien van de zes boys on stage. Qua spontaniteit valt er niks aan te merken bij de poppunkers.

De band mocht onlangs nog de Melkweg tweemaal uitverkopen, maar waarom vraag je je af? Een hoop clichés passeren de revue vandaag. Laten we een hand omhoog brengen, nu de andere, ok en zet ze nu tegen elkaar en klappen maar… We like it f*ckin’ loud prijkt er achter op de banner. OK, laat eens zien dan. Nirvana-shirt? Cobain draait zich om in zijn graf. Als we dan ook enkele Hollywood Undead-petjes vooraan zien, dan is er dus een hele programmering voor de jeugd van tegenwoordig waar we misschien niks van snappen. Komen we later nog wel op terug tijdens Sum 41. (LH)

De Staat

Voordat we doorgaan naar Sum 41 proberen we eerst nog een plekje te bemachtigen bij De Staat in de Alpha. Gelukkig verloopt de zoektocht iets beter als bij Muse gisteren. De weg van de Bravo naar de Alpha is in principe net iets te ver weg. Soms lijkt het alsof de paden bezaait zijn met the Walking Dead. Staat van ontbinding, hahaha. Eindelijk bij de mainstage aangekomen, lijkt het alsof Torre bezig is met een real life soap vanop het podium. Met een camera in de hand filmt hij zichzelf met het uitzinnige publiek op de achtergrond. Leuke beelden voor de mensen die lekker buiten tegen de heuvels aan de zijkanten van de zon zitten te genieten. Wat nieuws valt er verder te zeggen over de band, nadat ze dit jaar maar liefst twee keer op Pinkpop speelden en als voorprogramma fungeerde van Muse. Begin volgend jaar wacht dan ook nog eens de HMH op de Nijmegenaren. Ja, de band is hot, dus ere wie ere toekomt. (LH)

Sum 41
Sowieso is het lekker warm op Lowlands. Heel wat acts weten het in de diverse tenten nog broeieriger te maken. Ik noem een De Likt eerder op de dag en uiteraard toppers Otherkin en Wolfmother uiteraard. Sum 41 blijkt ook een heel goed voorbeeld. Debuut All Killer, No Filler bestaat ondertussen 15 jaar en blijft er lekker op los puberen. De punkband worstelde zich door moeilijke tijden. Vooral frontman Deryck Whibley heeft enkele persoonlijke klappen moeten verwerken. Naast gezondheidsproblemen was hij ook nog eens getrouwd met Avril Lavigne. Ow, is hij die ene Skaterboi… Maar de Canadese pretpunkers zijn helemaal terug. In oktober komt er een nieuwe plaat en erna komen ze terug en terug en terug. Terminator style.

Dat zijn de beloofde woorden na afloop van het concert en wat voor eentje was het! Alsof bij iedereen in het onderbewustzijn alle teksten van hits als Motivation, Still Waiting en In Too Deep geprend zitten. Zelfs nieuwe nummers als het actuele Faking My Own Death worden luid meegebruld. “ Hallelujah, oh my Lord!”, deelt een blije frontman mee. Wat wil je ook, wanneer het publiek, met liefde, alles doet wat je opdraagt. Ze waarderen zelfs enkele ballads! Even wat rustpunten tussen alle circlepits en wall of deaths!

Gelukkig is de voorliefde voor metal nog niet verdwenen. Dankzij de terugkeer van oppergitarist Dave ‘Brownsound’ Baksh kunnen we van enkele fingerlicking fingertap momenten genieten. Met name We’re All to Blame hakt er stevig in. Pas op voor die elleboog… en dan sta je opeens midden in een gigantische circlepit waar je na een Fat Lip weer uitkomt. Wat een chaos! Meisjes zingen uit volle borst mee maar beschermen wel hun hebben en houwen, jongens zorgen dat de pit blijft gaan en helpen waar het kan. “Hé, m’n bril?” “ Waar is m’n trui?” Ja, er sneuvelt van alles en dan denk je, Sleeping with Sirens jullie hebben nog een hoop te leren! Zie de loyaliteit bij de fans, mooi man. “Which side is louder? I can’t tell…” Luxeprobleempje Deryck.

Dat krijg je wanneer twee pits fuseren tot een megamosh. Opmerkelijk momentje wel, wanneer ze even teasen met Seven Nation Army klinkt door heel de tent “Alle Duitsers zijn homo’s”. Hopelijk is het de beertalking, de frontman verstaat er gelukkig niks van en gaat rustig verder. Tijd voor een ballad, waarna een fast version van We Will Rock You de eindspurt inzet met een dubbele gitaarsolo. “It feels good!” Nog beter wordt het met het stevige slotstuk Still Waiting, In Too Deep en Fat Lip. “We’re one big, dumb, happy family, sing with me.” Graag! (LH)

 

Sigur Ros
Oh, dat eeuwige cliché dat er uit IJsland alleen maar bijzonder excentrieke muziek komt á la Björk etcetera. Het zal niet aan Sigur Ros zijn om dat tegen te spreken. Deze IJslandse groep zingt al jaren in hun moedertaal en hoewel we er in de lage landen (en in de rest van de wereld) eigenlijk niks van begrijpen, lopen we er toch allemaal mooi mee weg.

Zelf versta ik ook geen IJslands, maar ik ben er zeker van dat het eerste nummer gaat over hoe erg die fotografen voor het publiek voor lul staan. Het trio blijft namelijk eindeloos lang staan achter een enorm gordijn van LED-verlichting.  Een prachtige screensaver weliswaar, maar we willen nu toch wel zien hoe de band er uit ziet. Gelukkig verdwijnt het stukje hightech halverwege het tweede nummer en komt de band tijdens het derde dan eindelijk naar voren. Net op tijd, we dachten al bijna dat de instrumenten die al die tijd onbemand waren gebleven alvast voor de volgende band waren!

Niet afgeleid worden door de betekenis van teksten, maar de klanken in de muziek voor zich laten spreken: Sigur Ros behoort tot het hokje ‘deviant’ dat we naast al het brute gitaargeweld maar al te graag omarmen bij Never Mind The Hype. De zanger komt net nog een octaafje hoger dan Matt Bellamy van Muse die gisteren in dezelfde tent door de geluidsbarrière ging.

Het is hartstikke mooi wat het drietal neerzet, maar als je even wat te drinken gaat halen en weer terugkomt, klinken er nog precies dezelfde klanken en daarom houden we het een kwartiertje voor het einde toch voor gezien. Op zoek naar wat anders, misschien toch wat meer pit. (CdW)

 

 

 

 

Noel Gallagher

Uurtje of negen, tijd om de dansschoenen boven te halen want electroheld Tiga geeft net buiten de mooie (mag zeker gezegd worden) perstent een opzwepend feestje in de Heineken tent. Wij lopen door want Madchester rockheld Noel Gallagher mag met zijn High Flying Birds de Bravo tent afsluiten. Kan hij na afloop gelijk mee naar de Hacienda, qua vorm heeft het wat weg van de legendarische acidtent maar de muziek, tja die is van nu. Lekker bubbelend. De heren worden bijna ontvangen als voetbalhelden, zal Noel plezier doen, de Manchester City fan als ie is. AKA…What a Life draagt hij dan ook op aan z’ n clubje.

Weinig interactie met het publiek van de manchunian, zoals verwacht van de brompot maar hij maakt het goed door met veel liefde zijn songs te brengen. Of het nou solowerk is of Oasis classics zijn. Ogen dicht en de longen uit je lijf zingen. Lock All the Doors met die What’s the Story, Morning Glory vibe en In the Heat of the Moment, Oasis meets Vangelis, komen beiden van laatste wapenfeit Chasing Yesterday en laten samen met de spectaculaire visuals een geweldige indruk na.

Sierlijke gitaarsolo’s en een puike blazersensemble zorgen voor een zomers festivalsfeertje. Gelukkig staan we wel in een tent want buiten heeft God andere plannen en valt er een bak water naar beneden. Gitaar mikt weer naar het hart. Hmmm die wah wah, wat fijn. Champagne Supernova wordt vervolgens opgedragen aan de heren van Wolfmother en zorgt er even voor dat Noel met zijn Flying Birds de begeleidingsband is van het publiek. Massaal zingt men mee met de Oasis klassieker. Gelukkig niet de laatste keer vanavond. Eerst nog even wat fijn solomateriaal zoals Ballad of the Mighty I, en machtig is ie. Geluid staat trouwens perfect afgesteld. Hoor die saxofoon vloeien door de gitaarriffs.

Dan toch even een woordje van de man, gericht aan twee kinderen. “Who are these children? Are you lost? Are you Disclosure?” Publiek lacht zich een breuk, maar had Noel niet gewoon in de Alpha moeten staan in plaats van Disclosure? Dan had King Gizzard in de Bravo kunnen spelen en zouden wij van NMTH heel blij zijn. Back to reality nu of niet? Want de Bravo duikt met Noel mee terug in de tijd naar enkele Oasis pareltjes. Beginnen doen we met the Masterplan en afsluiten gaat in stijl met Wonderwall en Don’t Look Back in Anger. Wij kijken wel even achterom want het regent. Wanneer we echter naar buiten lopen is het droog. Lowlands wondertje? Ja dat bedoel ik! (LH)

 

King Gizzard and the Lizard Wizard

Een paar dagen geleden tipten we deze ‘Aussies’ op onze website. Het nieuwste album Nonagon Infinity beloofde veel goeds voor de show van King Gizzard. Nu zijn we vooral heel erg benieuwd of ze onze verwachtingen waar gaan maken. Wat de organisatie van  Lowlands van de show verwachtte weten we niet, maar het lijkt een inschattingsfoutje om de band in de veel te kleine Charlie te parkeren. Als het dan ook nog eens begint te regenen vlak voor aanvang, is het helemaal dringen geblazen. Echter al dat duw-en-trekwerk heeft bij een type band als deze ook wel z’n charmes.

Op voorhand vroegen we ons af of Nonagon Infinity integraal gespeeld zou kunnen worden en nu weten we het antwoord: het zevenkoppige fuzzmonster dat hun gear waarschijnlijk als bulk inkoopt (drie gitaren, twee drumstellen en een tiental mondharmonica’s, alstublieft) speelt in sneltreinvaart het hele album aan ons voorbij. Met halverwege gelukkig nog wel een deuntje op de dwarsfluit van een eerder album.

Gaaf hoor, zelfs als je al weet wat er gaat komen is de trein die King Gizzard & the Lizard Wizard heet niet te stoppen en omdat de liedjes zo feilloos op elkaar aansluiten is er geen tijd om te klappen of om even op adem te komen. Er wordt door de band ook niet gecommuniceerd met het publiek. Maar juist zonder die poespas is er meer ruimte om te moshen en te crowdsurfen, dus dat is dan ook precies wat er gebeurt.

Afdansen kan in de X-Ray met Islam Chipsy & Eek die nota bene ook twee drummers hebben net als de laatste band van de avond. Na al dat getrommel hebben onze trommelvliezen toch écht rust nodig dus we sluiten af en verheugen ons alvast op morgen met Eagles Of Death Metal, Thee Oh Sees en natuurlijk Parkway Drive. (CdW)

 

Lees ook:
– Het verslag van de vrijdag met o.a. Muse en Biffy Clyro als graadmeter voor de rest van het festival.
– Het verslag van de zondag met o.a. Parkway Drive, Eagles of Death Metal, The Last Shadow Puppets en waardige afsluiter Thee Oh Sees.
– Het beste van Lowlands 2016 met o.a. Muse, Wolfmother, Biffy Clyro, King Gizzard, John Coffey & Thee Oh Sees.

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

---