Gebroeders Dieleman van Eeckhout bij Le Guess Who? 2021, foto Maarten Mooijman

Gebroeders Dieleman van Eeckhout bij Le Guess Who? 2021, foto Maarten Mooijman

Het is een samenwerking die een paar jaar geleden misschien nog tot opgetrokken wenkbrauwen had geleid. Amenra frontman Colin van Eeckhout heeft een jaar geleden de handen ineen geslagen met Broeder Dieleman voor een samenwerking in het kader van Le Guess Who?. Helaas zijn de vruchten van die collaboratie nooit tot stand gekomen aangezien de vorige editie in verband met de lockdown van afgelopen jaar werd afgelast. Dit keer dreigde eenzelfde lot, maar gelukkig kon er op de zaterdagmiddag ruimte gevonden worden om het project zijn langverwachte debuut te geven.

Door Wybren Nauta

Met de richting die Amenra de laatste jaren heeft genomen naar steeds meer Nederlandstalige muziek en die dit jaar geculmineerd heeft in hun laatste plaat De Doorn, is de samenwerking met Broeder Dieleman niet meer dan logisch. Zoveel ruimte zit er niet tussen de melancholie van Amenra’s Voor Immer en de weemoed van Dielemans Klein Zieltje. Met raakpunten in niet alleen verlies en verdriet, maar ook in vriendschap en broederschap heeft dit tweetal elkaar gevonden en samen een bijzonder project tot stand gebracht. Met oude teksten over het pastorale christelijke leven vertalen ze al deze thema’s op een manier die iedereen kan voelen, of je ooit een bijbel hebt vastgehouden of niet.

Gebroeders Dieleman van Eeckhout bij Le Guess Who? 2021, fot Maarten Mooijman

De Janskerk vormt een ideale achtergrond voor nummers van deze gewichtigheid. De hoge gewelven creëren een grootsheid die je in de gemiddelde popzaal niet zo snel aantreft. Ook de grauwe novembermist en kale takken die zich achter de ramen tegen elkaar aftekenen, vormen een mistroostige achtergrond voor het warme kerkinterieur. Het idee van collectief samenkomen voor warmte en troost leeft net zo goed door de eeuwen heen als de thema’s van hun liederen. 

De nummers zijn simpel in hun eenvoud, maar raken daardoor des te harder. De scherpe tonen van hun draailier en banjo vormen een weemoedige achtergrond waarover hun stemmen harmonieus samenvallen. Geheel gehuld in het wit bezingen ze samen verstild verdriet en verloren vriendschappen met een lyriek die door merg en been gaat. Zeker door de toevoeging van een vierkoppig koor, een piano en een kerkorgel vullen de galmende klanken de hele kerk in een prachtig schouwspel. De Zeeuwse en Vlaamse klei smelten hier samen in de eenvoudige liederen die steeds weer een gevoelige snaar weten te raken. Tussendoor is er nog voldoende ruimte voor humor. Zo grapt Dieleman richting het eind: ‘Dit is alweer het laatste nummer, en tevens het einde van ons oeuvre’. De opmerking kan op het nodige gelach uit de zaal rekenen, maar raakt ook aan de kern van de kracht van deze show. Je merkt aan alles dat deze show is opgebouwd voor dit moment en deze plaats. Het is een samenwerking van het unieke soort waarin twee artiesten niet alleen het beste in elkaar naar boven halen, maar ook iets nieuws in elkaar lijken te ontdekken. Met donkere dagen en een lockdown in het vooruitzicht biedt dit bijzondere duo gedurende een uur warmte en soelaas op een moment dat we dit het meest kunnen gebruiken.


Deel dit artikel