Met Osees frontman John Dwyer als een van de curatoren van het festival kan je ervan uitgaan dat er genoeg freaky en fuzzed out acts te vinden vallen. Met de nieuwe maatregelen van kracht betekent het echter wel dat we al dit gitaargeweld vanuit een van de legio opgetrommelde plastic stoeltjes moeten aanschouwen. Echter niks dan lof voor de organisatie. Als ze op zo’n korte termijn toch een positieve instelling houden en een groot gedeelte van het programma door kunnen laten gaan, nemen we de stoeltjes voor lief. We proefden daarom van een deel van het omvangrijke curatorschap van John Dwyer, en pakten zijn nieuwe groep Bent Arcana en het Japanse drietal DMBQ mee.
Tekst: Wybren Nauta / Fotografie: Ben Houdijk
We beginnen de zondagmiddag meteen lekker met Dwyers nieuwste groep, Bent Arcana, een zevenkoppig gezelschap dat met gemak wisselt tussen jazzy krautrock en voortploeterende baslijntjes die door een saxofoon begeleid worden. Improvisatie lijkt het uitgangspunt van de muziek met nummers die zich gedurende tien tot twintig minuten als ware jams ontwikkelen. Centraal op het podium staan de drums die telkens de basis voor de nummers leggen, variërend van wilde ritmewisselingen tot speelse loopjes recht uit een band als Amon Duul II. Maar het duurt nooit lang voor de cirkel aan muzikanten eromheen de overhand krijgen met weelderige synths, chaotische gitaarlijnen en een breed assortiment aan effecten. Het is nergens zo hectisch en dwingend als de Osees zelf, maar ze bezitten wel op een bepaalde manier dezelfde manische energie. Met hun wilde experimentatie weet dit zevental toch de eerste stoeltjes weer in beweging te krijgen.
Daarna is het aan het Japanse drietal DMBQ, de afkorting voor Dynamite Masters Blues Quartet, om deze lijn door te zetten. Het dynamiet in deze naam is niet raar gevonden, want als we het over manische energie hebben, zullen de meeste artiesten van dit weekend het onderspit delven bij frontman Shinji Masuko. Continu stuitert hij het podium over met wilde trapbewegingen, terwijl zijn falsetto uithalen sterk doen denken aan ACDC’s Brian Johnson. Hiermee eindigt de bands voorliefde voor deze muziekperiode niet. Zeker het gitaarwerk doet ook snel denken aan oude Led Zeppelin of Deep Purple. Als dat echter alles was wat dit drietal in huis heeft, zouden ze niet op Le Guess Who staan. Doorweven met hun liefde voor oldschool hardrock is soms ook een onstuitbare energie in merkwaardige gitaarriffs en abrupte tempowisselingen die doen denken aan Masuko’s andere band Boredoms. Soms komt de band wel in een soort groove terecht, maar het duurt nooit lang voor weer een nieuw idee de aandacht opeist. Zo weet DMBQ de herkenbaarheid van hun invloeden goed te balanceren met hun eigen creativiteit.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.