Le Guess Who en het zondagse punkmatinee

Hot Snakes tijdens Le Guess Who?, foto Roy Wolters

Met Utrecht als schilderachtige backdrop en een brede selectie van bands is Le Guess Who? al jaren een festival om naar uit te kijken. Vier dagen op avontuur, van poppodia tot kerken en fietsend van plek naar plek. Voor Never Mind the Hype speelt het avontuur, naast een avondje Breeders op de vrijdag, zich af op zondag. De zoektocht is naar het ruigere werk dat dit eigenzinnige en brede festival biedt. En ook daarvoor zit je bij Le Guess Who? gebeiteld, waar de zondag ons naar Club WAS en dB’s trekt, van psychedelische bluesrock tot een postpunkmatinee. Met onder andere Mudhoney, Hot Snakes en Endless Boogie op de affiche dan ook een goede manier om de zondag door te brengen.

Lees ook:
– LGW 2018 vrijdag: The Breeders maken van Ronda een knusse huiskamer waarin alleen de haard ontbreekt
– Le Grunge Who: 30 jaar Mudhoney op LGW

Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Roy Wolters

Mudhoney tijdens Le Guess Who?, foto Roy Wolters

Endless Boogie
Wanneer Endless Boogie in een overvolle dB’s speelt, begint de dag ongetwijfeld opzwepend. Extreem spacende bluesrock, veelvuldig uitgesponnen als een soort auditieve marihuana die de geest verruimt en het gehoor zuivert. Bebaarde verhalenverteller Thomas Major smeert zijn cryptische mijmeringen uit over het muzikale geheel, dat bestaat uit fuzzy gitaarsolo’s en een rollende ritmesectie, subtiel opbouwend naar tempowisselingen. Anderhalf uur lang dendert de minimalistische psych de zaal door, de toeschouwers onderdompelend in een muzikale hypnose.

Please the Trees
Met anderhalf uur aan bluesy jams is het slechts nog het begin van de vervaarlijke odyssee die Le Guess Who? heet. Vijf minuten verderop vind namelijk een punkfestijn plaats in Club WAS, onderdeel van het immense Werkspoorkathedraal-complex. Enerzijds een vloek, want je hebt het idee andere locaties te missen. Anderzijds een zegen, want een enerverend kwartet aan bands, beginnend met Please the Trees, zorgen in de kleine en grote zaal voor een makkelijke schakeling. De noisey indierock van deze Tsjechen, op tour met Mudhoney, brengt een ander soort hypnose teweeg dan Endless Boogie. De synthpartijen en electro-elementen klinken als de soundtrack van een jaren 80 thriller, bijgestaan door vervreemdende gitaardrones en verblindend lichtwerk. Hoewel de beperkingen qua akoestiek in de zaal duidelijk naar voren komen, maakt de band indruk.

Fornet tijdens Le Guess Who?, foto Roy Wolters

Fornet
Waar Please the Trees voortdenderde, is het Fornet dat vervolgens juist weer sleept en snerpt. Het geluid is kil, de ritmes zijn jachtig en de eerste songs weten nog geen vonk over te brengen. Maar de aanblik van de bandleden, afgetekend aan de muur als grote schaduwen, wekt toch intrige op. En na een hoop gevluchte toeschouwers, kunnen de Belgen toch rekenen op meer dan genoeg blijvers. Want die kille post-punk, met hevige geluidsstromen gaat door merg en been. En dat is ergens ook wel weer lekker.

Hot Snakes tijdens Le Guess Who?, foto Roy Wolters

Hot Snakes
Terug in de grote zaal is het direct duidelijk dat Hot Snakes het podium domineert. Gloeiendhete post-hardcore van een stel onbetwiste veteranen. Mooi uitgewerkte punkgranaten, strak en scherp gebracht, zonder iets aan te trekken van de matige akoestiek in de zaal. Het rockt simpelweg hard, en het is een sound die helemaal uitpakt met een uitbundige band. Zo is gitarist John Reis moeiteloos contact aan het leggen, zijn hoofd drukkend tegen andermans gezicht als een dolle stier tot zelfs een poging om een fotograaf met de bedrading te wurgen. Maar naast dit soort grappen en grollen blijft muziek de hoofdmoot, want bijzonder genoeg bevinden zowel de chaotische als melodieuze aspecten van Hot Snakes zich in een innige verbintenis. Dan weer pakkende punk-anthems om vervolgens prettig gestoorde moshers van een minuut eruit te gooien. Zonder meer een van de hoogtepunten in de WAS.

LICE tijdens Le Guess Who?, foto Roy Wolters

LICE
Ironisch genoeg start het optreden van LICE met een minimalistische compositie van Phillip Glass. Hoezo ironisch? Omdat de band uit Bristol allesbehalve minimalistisch is. LICE betrap je niet op subtiliteit of rustmomenten. Sterker nog, de avant-gardistische post-punk is onnavolgbaar en chaotisch. Niet alleen door de abrupte tempowisselingen maar eveneens door de onverstaanbare geluiden die excentrieke frontman Alistair Shuttleworth uitkraamt. Niet voor niets wordt zijn taak binnen de band omschreven als ‘incoherent ranting’. ‘Choruses are lazy. The next song has a chorus which means we all make mistakes’, grapt de frontman dan ook zelfbewust. Maar ook met een refrein is het opnieuw een moeilijk te ontcijferen geheel die de toeschouwers verward achterlaat. LICE is een verschijning. Een interessante verschijning weliswaar, maar ook zeker een die je achter het hoofd doet krabben.

Mudhoney tijdens Le Guess Who?, foto Roy Wolters

Mudhoney
In wat normaal een discotheek is, is een hoog podium overbodig. En dat is gezien de drukte bij Mudhoney een mankement, verergerd door de pilaren ervoor. Ondanks dat deze klasbakken onzichtbaar zijn, deert het niet echter. Want hoe dan ook valt te horen dat Mudhoney na 30 jaar nog steeds rockt en stampt. Uptempo punksongs, springerige grooves en een soepele set bestaande uit oud en nieuw werk maken dit grungefeestje al gauw compleet. Zo kan een afsluiter als 21st Century Pharisees zich makkelijk meten met cultklassiekers als Touch Me I’m Sick en Suck Me Dry. Onmiskenbaar is het feit dat de band gestaag, nummer na nummer, aan intensiteit en publieksparticipatie wint. Met het besef dat je nog steeds staat te rocken, is het uur dan ook voorbijgevlogen. Dankzij een actief publiek en een heerlijke set, verveelt Mudhoney geen moment.

Ancient Shapes tijdens Le Guess Who?, foto Roy Wolters

Ancient Shapes & Urochromes
Ancient Shapes in dB’s is net gemist, door het uitlopen van Mudhoney en het eerder eindigen van de band rondom Daniel Romano. Naar verluidt maakte het indruk, en dat doet Urochromes eveneens. Punkrock op standje elf, met nummers van anderhalve minuut die rocken alsof de wereld vergaat en dit het allerlaatste feestje is. Al die energie in de muziek wordt vertaald door warhoofd Jackie Jackieboy, brullend en briesend als een opgepompte gorilla. Met een half uur is het alweer voorbij, waarin de band er vijftien songs doorheen heeft geknald.

Zelfs met een hele dag aan bands heb je alsnog het idee van alles te missen. Daar zit dan ook de kracht van Le Guess Who?: een eclectische selectie aan artiesten op bijzondere locaties, stuk voor stuk de muzikale horizon vergrotend. Met zelfs een dagje punkgekte en andere herrie, is ook deze zondag uitermate geslaagd.