Zachte landing op de Desertfest-vrijdag: van laid-back psych tot beukend hoogtepunt Cave In

We zijn een jaar verder en gewoon weer op Desertfest Antwerp in de Trix. Waar het in 2021 nog heel bijzonder voelde om weer naar een festival te kunnen, zijn we inmiddels weer gewend aan grote festivals zonder beperkingen. De nieuwe realiteit is wel dat bands geregeld afzeggen, ook omdat ze hun tour niet rendabel krijgen, en dat het publiek beduidend minder gretig is met het kopen van kaarten. Zo annuleerden The Heavy Eyes, High Reeper en Somali Yacht Club hun komst, wat dan wel weer de weg vrijmaakt voor vervangers Hypnos 69 en twee hoogtepunten van de vorige editie: Slomosa en Acid Mammoth.

En er zijn dus minder bezoekers. Zowel dagkaarten als passe-partouts en zelfs early-birds zijn vrijdag nog te koop. Eenmaal binnen in Muziekcentrum Trix merken we dat we net wat makkelijker rond bewegen, en zelfs in de Canyon-zaal boven en het Café nog relatief eenvoudig naar voren kunnen komen. En dat is naast praktisch ook best fijn. Het is sowieso opvallend hoe snel we weer geland zijn en in de Desertfest-groove hangen. Zoals ieder jaar eigenlijk, schakelen we snel over naar de vertrouwde ‘Bolleke pakken-band pakken-Bolleke pakken-band pakken routine. Het moet ook gezegd dat de programmering en de locatie bijdragen aan de hartverwarmende ontvangst. We zitten gewoon in een appartement in Borgerhout op 5 minuten lopen vanaf de Trix. Het betere hang loose en T-shirtwerk dus.

Check ook:

• Desertfest zaterdag: Red Fang en Pigs x7 slopen de hele Trix
• Desertfest: Ziedende zondag met Sasquatch, Bongripper en Tons

Tekst: Ingmar Griffioen & Waldo Volmer / Fotografie: Roy Wolters

DOMMENGANG & IIVII
Speaking of… LA psychcrew Dommengang is ook erg chilled out en lekker bezig. Far out, en met net iets meer vaart en ballen dan we op basis van die smakelijke plaat (uit 2019 alweer) verwacht hadden. Het US trio gaat bijzonder fijntjes tekeer en legt er telkens nog een gitaarlijn, een fuzzpedaal en een tempo op. Bijzonder prettige aftrap. En IIVII trekt die lijn nog even door. Het duo stond twee dagen eerder nog op een Consouling labelavond in dB’s en zo staan, ok zitten, ze een paar dagen later doodleuk op de Desertfest Main Stage. Daar komt het ‘experimentele post-apocalyptische visueel-muzikale collectief’ rond creatief brein Josh Graham (o.a. ex-Neurosis, Red Sparowes, Battle of Mice) fraai tot zijn recht. Filmisch is nog een understatement en we spacen ‘m diep op de elektronica en drones. Spannend en licht onheilspellend, maar het duo blijft wel erg lang in dezelfde toon en sfeer hangen.

 

SEVERANT & PINK ROOM PLAYS ‘PARANOID’
Over naar de Vulture Stage in het altijd gezellige Trix-Café. De manke van deze locatie is steevast het geluid. Het podium staat achterin de smalle ruimte en is met de speakers op de uitgang gericht. Daar is het geluid ook bij Severant prima. In de rest van het café is het – onder het veel lagere plafond – een stuk lastiger om de nuances en impact te proeven. Gelukkig lukt het om voor deel twee van de Eindhovense set dichterbij te schuiven. De psychedelische rockers spelen na Roadburn en Into The Void alweer op een toonaangevend heavy festival en ze maken ook hier indruk. We laten ons meevoeren door de gloedvolle en op het laatst meer out there psychedelische rockset van Severant, die ook nadrukkelijk op de sixties leunt. Nette show.

Boven in de Canyon (de clubzaal van de Trix met een capaciteit van 450 man) staat het goed vol voor een samenkomen van de Belgische scene, georganiseerd door Pink Room, een Gents trio dat normaal in noisepunk en trashy garage doet en vanavond wat speciaals serveert. Het trio speelt de legendarische Black Sabbath-plaat ‘Paranoid’ integraal en heeft daarvoor gasten als Bart Baele (Speedözer, Tubelight), Lynn Claus (Ponykamp) en Jelle Denturck (DIRK.) uitgenodigd. Gespreid bedje natuurlijk bij de Desertfest crowd, die bij ‘War Pigs’ en het titelnummer al aardig hard gaan. Maar we gaan pas echt ‘naar de getver’ bij ‘Iron Man’. Pink Room staat als backbone aardig te vlammen, en Denturck maakt het verschil door met verbeten blik en gepassioneerde performance heel dichtbij te komen (waar de vocalist bij ‘Paranoid’ de teksten nog van papier moest lezen…) en zo haast eigenhandig de pit aan te zwengelen. Ander hoogtepunt is de door de Pink Room-bassist gezongen vertolking van ‘Hand of Doom’. De slepende en sinistere sound van Sabbath slaat stevig in. Shiiiiit!

HERBOREN CAVE IN
Ondertussen staat Stephen Brodsky op de main behoorlijk te knallen met Cave In. “Hope you guys like the last album, cause we’re playing a lot of it tonight…” Dat is geen straf, want het dit jaar verschenen ‘Pendulum’ staat vol straffe metal en ook meer grungy werk en spacerock. Live levert dat een geweldige, brute en gevarieerde set op, met Brodsky die nu eens de metalgrom opzet (in het hard riffende ‘New Reality’) en dan weer meer de meeslepende grungezang pakt (in het wervelende ‘Blood Spiller’). Hoogtepunt is ook ‘Blinded By A Blaze’, wat vanaf het intro nogal aan Soundgarden refereert. Knap hoe de band uit Boston zich na het tragische overlijden van bassist Caleb Scofield herpakt heeft, terugkeerde met een sterke zevende plaat en ook on stage erg stevig staat. Nate Newton (Converge) is ook geen misselijke vervanger.

Halverwege switcht Cave In naar wat ouder werk. “Are you still with us?”, vraagt frontman Brodsky ten overvloede aan de volle Trix die gretig alles opslurpt wat de groep opdient. En het materiaal van twintig jaar oud werkt ook prima. Een gevoeliger nummer landt ook, mede omdat Cave In vervolgens wel flink aan de snaren trekt en de rtimesectie zwaar blaast. “Dit is Caleb’s bass”, vertelt Stephen en wijst op het instrument in handen van Newton. Worden we even stil van. De bassist vervolgt: “The past two years have been heavy. Have you lost somebody to Covid? I have.” Twee handen gaan omhoog. “This one is for you.” Wederom komt Cave In heftig binnen. Brodsky heeft er verder zichtbaar plezier in, grossiert in smerige riffs en sterk vocaal werk. Dat geldt ook voor Newton die zich schreeuwend helemaal geeft. Het samenspel van de herboren band is indrukwekkend. Headlinerwaardige set!

UPGRADED ACID MAMMOTH
Samavayo rules in het café. Dikke Berlijnse stoner en psych van het ervaren trio dat dit jaar met ‘Payan’ weer een sterke langspeler uitbracht. Kneiter ‘Afghan Sky’ is ook live het absolute prijsnummer wat ons betreft. Maar de groep hamert er ook in het vervolg dik op. Acid Mammoth mag dan dit jaar geboekt zijn als invaller, deze spot op de grotere Canyon Stage boven is wel dankbaarder dan de café-gig op de slotavond vorig jaar. Er is wat gedoe met het geluid, vooral afstemming eigenlijk, maar dat weerhoudt de Grieken er niet van om er vol in te vlammen. Damn zeg, deze set stonerdoomt en groovet het hardste tot nu toe. Babalis Jr. en Sr. stapelen die gitaren tot hevige hoogte, terwijl de ritmesectie weer een vettige basis van mammoet-niveau neerlegt. De valse vocale start wordt net op tijd gerepareerd voor een van de vettigste songs van doorbraakalbum ‘Under Acid Hoof’: ‘Tree of Woe’ doet precies dat en nog wat zwaarder: boomdikke doom met klaaglijke zang. Meesterlijk.

Acid Mammoth hanteert met livefavoriet ‘White Hag’ de sloopwals modus en die kan Deserfest heel goed hebben nu. De geur van weed is de hele show al niet te vermijden, begrijpelijk ook bij deze stonerdoomers, en het is ook zeer goed haarslaan. De jonge frontman vuurt de pit aardig aan, maar het moet gezegd dat weinig voor nodig is om de lont in dit Vlaamse kruitvat te steken en, jawel, daar gaat ook de eerste crowdsurfer van de avond over het publiek. Lekker man. Na een beuk in de ribben en kapot horlogebandje kiezen we eieren voor ons geld, maar van veilige afstand is het ook genieten van nieuwe beukers van laatste plaat ‘Caravan’, met name ‘Berserker’ en het titelnummer springen eruit met snerpende gemene Ozzy-zang en dik doordreunende doom. Voorwaar geen campingmuziek. De groep heeft net wat minder impact dan in de kroeg in 2021, maar de Canyon gaat wel helemaal naar de klote.

TALMEN EN SPACEN MET BRIAN JONESTOWN MASSACRE
Oef, dat is me een flinke overgang. Even terugschakelen, maar we zitten wel meteen tot aan de nek in de laidback psychgroove van Brian Jonestown Massacre. Zeven man on stage, waarvan een wel heel relaxed opereert. Frontman Anton Newcombe pakt veel tijd door tussen elk nummer een peuk op te steken, die mag na een paar teugen dan op de gitaarhals verder smeulen. Heel relaxed wel allemaal, maar we begrijpen dat hij wel minder lang kletst dan in Paradiso een paar dagen terug. Hij heeft zo’n lijzige zangstem, die een Britse afkomst doet vermoeden, maar we hebben toch echt te maken met een Amerikaanse band die al sinds 1988 opereert. De groep produceert wel een heerlijke volle psychedelische sound. Op een gegeven moment zijn er wel vier gitaristen tegelijk bezig.

Newcombe neemt nog een flinke hijs en merkt droogjes op: “Brian is dead. Shit happened.” Je kunt het moeilijk een eerbetoon noemen aan de Stones-oprichter, maar cult is deze groep zeker wel. En een opvallend vreemde eend in de Antwerpse bijt. We hebben echt niet vaak, heel zelden, op Deserfest in zo’n zalig lome trip gehangen. Damn, Jamaicaans chillniveau dit. Newcombe irriteert zichtbaar de andere leden met zijn gedraal en onsamenhangende praatjes. Nu gaat het weer over de airconditioning en tocht in de bus, die slecht voor zijn stem zou zijn. Ondertussen steekt hij nog een peuk op… Serieuzer dan: “This is conceptual art. This music lives with us, all of us (‘gebaart over de zaal’), not on some fucking Spotify.” Terwijl de visuals richting vurige maelstrom gaan worden we meegesleept in de sixties rock van deze groep. Dit moet wel een de meest softe Desertfest-afsluiters ooit zijn en tegelijk zijn ze op hun manier toch weer hard. Als ze dan eenmaal in zo’n nummer zitten, pakken ze je ook echt mee. Het lijkt alsof 3/4 Desertfest diep en hard gaat op de BJM, terwijl de rest is afgetaaid op zoek naar harder spul.

GOZU BEUKERS
Op de Vulture Stage bijvoorbeeld, waar Gozu reeds staat te blazen. Het Trix-café heeft zich in eerdere edities vaker bewezen als toffe kweekvijver. Zagen we daar vorig jaar nog Acid Mammoth en Slomosa excelleren, dit jaar zijn deze bands naar de ruimere bovenzaal Canyon Stage gepromoveerd. Ook Gozu geeft een sterk visitekaartje af. De band uit Boston houdt wel van een flinke scheut classic rock in hun stoner en dat brengt de zaak goed op smaak. Je moet in de cafézaal dus een beetje door het gemoffelde geluid (onder het plafond) heen luisteren, maar dan nog is het genieten. Zanger-gitarist Mark Gaffney hoeft niet ‘front and centre’ te staan om zijn rol als frontman te nailen. Zijn imposante verschijning en dito strot trekken je aandacht wel naar het linker uiteinde van het podium, waar de man een puike set ten beste geeft en de volvette sound van Gozu naar een hoger plan weet te tillen.

HYPNOS 69 VALT LAST MINUTE STERK IN
Geef het de mannen van Hypnos 69 maar te doen: invallen op een cruciale plek als afsluiter van de Canyon Stage en dag 1 van Desertfest 2022. Maar de organisatie heeft met deze Belgische cultband wel last minute een passende vervanger gevonden! Jammer dat het Oekraïense Somali Yacht Club met “border issues” kampte, maar Hypnos 69 pakt de psychedelische handdoek met verve op. En ze voegen er nog een saxofoon aan toe. Plus wat spaarzame zang, in een boeiend geheel dat ons geregeld aan Motorpsycho doet denken. Het is voor de kenners hier een niet verwachte reprise van deze band en voor velen de introductie met Hypnos 69 en hun spacesound. Niet voor het eerst vandaag gaan we PSYCHedelisch en vooral ook weer laidback groovend. Maar wel met aardig wat meer punch en vaart erin dan net bij BJM beneden. De frontman bezweert de theremin en voert weer een nieuwe groove in.

Dilemma: Wat ga je dan doen als invaller? Ga je knallen omdat je de avond moet afronden, of ga je onverstoorbaar je eigen ding doen? Hypnos doet dat laatste en dat blijkt een erg goede, en klantenbindende keuze. Minpunt is dat we die saxofoon bijna niet horen, wellicht heeft dat wel wat met onze positie rechts vooraan te maken. Maar de sound van de groep staat en overtuigt. Zo zie je dat je met een kwart van de gitaren (van BJM) ook een vol geluid en een prima set kan neerzetten. Chapeau. Voor het spacende laatste nummer gaat de frontman nog even goed zitten achter de toetsen en elektronica. Hypnos 69 psycht zelf nog wat langer door dan gepland. Doen ze heel goed dat invallen. En zo vormen ze een typisch slot van een beste en psychedelische openingsdag.

---