Kadavar in de Melkweg, foto Rob Sneltjes
Voor één van de laatste concerten dit jaar reizen we deze avond richting Amsterdam. Terwijl er verderop in Paradiso een dik verdiende kroon op het werk gezet mag gaan worden door Birth of Joy – met behulp van PAUW -, begeven wij ons richting de oude zaal van De Melkweg. Op voorhand ziet het affiche van dit mini-festival met de bands Satan’s Satyrs, Horisont, The Shrine én Kadavar er veelbelovend uit. De vier bands sluiten vanavond de gezamenlijke tour van 39 shows af in onze hoofdstad.
Satan’s Satyrs in de Melkweg, foto Rob Sneltjes
Tekst Steven Gröniger, foto’s Rob Sneltjes
Satan’s Satyrs
Fanatiek als wij zijn lopen we de zaal al vroeg binnen. De eerste band start al om 19:10, en dat blijkt, gezien de nog redelijk lege zaal, een wat vroeg tijdstip voor veel mensen. Terwijl het power-trio uit Virginia de eerste noten begint te spelen herkennen we in bassist en zanger van dit gezelschap zowaar Clayton Burgess van Electric Wizard. Op het debuutalbum Wild Beyond Belief van amper drie jaar geleden werd er nog vooral hardcore en speedrock gespeeld, maar met het tweede album Die Screaming én het dit jaar verschenen Don’t Deliver Us is dit geluid inmiddels ingeruild voor wat gruiziger en rijkere arrangementen die, geheel in stijl met deze avond, meer richting de vroege jaren ’70 trekken. Vanavond komt het niet helemaal lekker uit de verf door de overvloed van veel laag in het geluid, waardoor de nuance van de zang en de solo’s nogal ondersneeuwen. Er blijft voor de rest van de avond in ieder geval nog genoeg te wensen over. Bijzonder tof is de Witchfinder General cover waar de band mee afsluit.
Horisont in de Melkweg, foto Rob Sneltjes
Horisont
Next up; Horisont! De vijf-koppige formatie uit Gothenburg speelt een heldere mix van classic rock, met – mede door de Bruce Dickinson- achtige zang – zelfs een hint Iron Maiden. Verder zou je ook Blue Öyster Cult en Thin Lizzy kunnen opvoeren als vergelijkingsmateriaal. Als geheel luistert het bijzonder lekker weg, en hoewel de synchroon lopende gitaarsolo’s soms met spanning gespeeld worden, is het bijzonder gaaf om te zien dat de lead-gitarist volledig in zijn spel opgaat. Daarnaast ook een speciale vermelding voor het spel van de waanzinnige drummer. Wat. Een. Beest. Bij vlagen heb je het idee dat er zoveel mogelijk ideeën worden getoond in de korte speeltijd die ze hebben, maar indruk maakt het zeker.
Horisont in de Melkweg, foto Rob Sneltjes
The Shrine
Twee jaar terug kwam ik voor het eerst in aanraking met de ’Psychedelic Violence Rock and Roll’ van het trio uit California tijdens een show op Speedfest. Hoorde ik toen vooral gruizige, zompige modder qua geluid in de zaal – iets dat ik bij Kadavar op datzelfde Speedfest ook had, want ja, Klokgebouw – raakte ik toch gecharmeerd van het buitengewoon sympathiek en technische spel van gitarist en zanger Josh Landau. Vraag mij af hoe vaak hij trouwens wordt vergeleken met die gast van Ten Second Songs, maar goed. Muzikaal gezien is de band het best ergens te plaatsen in de proto heavy metal van de late jaren ’70, beetje Black Sabbath ten tijden van Never Say Die! en een iets subtielere Möterhead. De band speelt deze avond hard, strak en met technisch vernuft en heeft er zichtbaar zin in. Nagenieten gaat in ieder geval thuis gebeuren met het nieuwe album Rare Breed dat net uit is.
The Shrine in de Melkweg, foto Rob Sneltjes
Kadavar in de Melkweg, foto Rob Sneltjes
Kadavar
Dan Kadavar, waar het de hele avond eigenlijk om te doen was, getuige ook de grote verlichte backdrop met logo op de achtergrond en diverse ornamentjes in de huisstijl van de band uit Berlijn. Het powertrio leverde een paar maanden terug met Berlin een ijzersterke plaat af, die wereldwijd op lovende kritieken kon rekenen. Het psychedelische werk werd hierop wel meer naar de achtergrond gedreven en er werd als geheel meer gericht op nummers in plaats van jams. Qua productie en arrangementen lieten de Duitsers goed doorschemeren vrij ambitieus te zijn met de muziek, al blijven invloeden zoals – natuurlijk – Black Sabbath en Hawkwind nooit ver weg.
Vanavond treffen we een zeer ontspannen, bijna opgelucht, spelende band, die zichtbaar met plezier en hier en daar zelfs een tikkeltje nonchalant, staat te spelen. Met dit enthousiasme winden ze de oude zaal met gemak om hun vingers; er wordt lekker gemoshed en gecrowdsurfed en de brede glimlachen zijn geregeld bij band en publiek aanwezig. Vanavond bewijzen de heren waarom ze de ondergrondse scene al lang en breed ontgroeid zijn en waarom ze één van de moderne vaandeldragers zijn van de nieuwe lichting ‘British Heavy metal invasion’ retrorockers. De band blinkt uit in ijzersterke riffs en pakkende hooks, die met tecnhische verve gespeeld worden. Het trio muzikanten heeft de laatste twee jaar duidelijk kilometers gemaakt en ze spelen zodoende met zichtbaar speels gemak deze avond de zaal plat. Met een tamelijk intensieve tour door Amerika en de afgelopen maanden Europa, waar de band als een van de weinige daags na de gruwelijkheden in Parijs toch besloot daar op te treden, kon je een redelijk uitgebluste band vrezen. Het tegendeel is echter waar. Vernieuwend is het natuurlijk niet, maar dat soort termen horen op een avond als deze dan ook niet thuis.
Kadavar in de Melkweg, foto Rob Sneltjes
Deze retro-rock ’n roll-avond in de Amsterdamse Melkweg blijkt een zeer waardevolle afsluiter van een toch wel waanzinnig mooi muzikaal NMTH-jaar. De oude zaal van de Melkweg was deze avond met recht de kers op de dikke ‘everything heavy, alternative and deviant’-taart waar we in juni aan begonnen zijn. Op naar 2016!
Korte impressie hier, meer foto’s van Rob Sneltjes in de galerij onderaan.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.