Judas Priest in 013, foto: Rob Sneltjes
Maandag 6 augustus deden de Metalgoden, a.k.a. Judas Priest, a.k.a. Rob Halford en crew, de Tilburgse rocktempel 013 aan. De avond is al weken strak uitverkocht. Eenmaal gearriveerd op locatie staat er dan ook een rij tot aan de Spoorlaan, een kleine 350 meter aan ‘battle vesten’. Onlangs kwam het spijtige bericht naar buiten dat gitarist Glenn Tipton het rustiger aan gaat doen vanwege Parkinson. In 2011 hield gitarist K.K. Downing het al voor gezien, Halford en bassist Ian Hill zijn dus nog de enige twee oudgedienden. (Hoewel, drummer Scott Travis zit er ook al sinds Painkiller bij.) Naast Halford’s iconische strot, worden de epische riffs en solo’s van het Downing/Tipton duo al decennia lang meegespeeld op air-guitar door een legioen metalmaniakken. De verwachtingen zijn hooggespannen vanavond.
Tekst: Timothy Aarbodem / Foto: Rob Sneltjes
Black Sabbath’s War Pigs klinkt als intro, een mooi eerbetoon aan een band waar Priest veel aan te danken heeft (de band viel ooit onder Tony Iommi’s managementbedrijf). Helaas wordt het nummer vroegtijdig afgekapt voor wat cheesy pianomuziek. Jammer, een integrale uitvoering was er goed ingegaan. Album- en setopener Firepower levert vervolgens wel de nodige vuurkracht. Halford, die inmiddels de pensioengerechtigde leeftijd nadert, laat bij Sinner horen dat hij die karakteristieke, knijpende tonen nog niet heeft verloren. Wanneer de ‘nieuwe gast’, Firepower producer Andy Sneap, zijn solo momentje pakt wordt hij door het publiek liefdevol in de armen gesloten.
Judas Priest in 013, foto: Rob Sneltjes
Bij Turbo Lover is Halford alweer aan zijn derde jasje toe, al ruim veertig jaar lang is hij toonaangevend geweest als het gaat om hét metal uniform. Jasje #4, en klassieker You’ve Got Another Thing Comin’ zorgt voor het nodige meebrullen door het publiek en de vuisten gaan in de lucht. Jasje #5, het motormoment (inclusief kinky zweepje!) bij Hellbent For Leather is dan toch eindelijk daar. Jasje #6, Painkiller staat voor episch headbangen. De beelden van Tipton op de achtergrond zijn een stijlvol eerbetoon.
Judas Priest in 013, foto: Rob Sneltjes
Wat eerst een eerbetoon lijkt, blijkt eigenlijk een voorbode te zijn. Onaangekondigd staat daar ineens Glenn Tipton voor je neus. Holy shit! Kippenvel. Richie Faulkner en Sneap zijn beiden prima gitaristen, maar missen de nodige swagger en Tipton laat even zien hoe het moet bij Metal Gods, Breaking The Law, No Surrender (een live-debuut!) en Victim of Changes. Tipton geniet zichtbaar met een lach op zijn gezicht, ondanks dat zijn bewegingen stijf zijn en handen trillen door Parkinson. De beperkingen heeft hij in zijn voordeel kunnen omzetten, zijn solo’s zijn super mooi, perfect geplaatst en geen noot is te veel. Al is het bij de toegift, voor even is de magie weer terug.
Gitarist Richie Faulkner – Judas Priest in 013, foto: Rob Sneltjes
Even leek het erop dat de band vanavond op automatische piloot stond te spelen, niet verwonderlijk als je na bijna een halve eeuw een super-geoliede machine bent. Gelukkig is daar nog Tipton die voor wat leven in de brouwerij zorgt. Bij vlagen is het soms heerlijk clichématig en over de top, maar is het eigenlijk een cliché als je het zelf hebt uitgevonden? Judas Priest heeft immers de blauwdruk gemaakt voor al dat wat metal is. Ohja, jasje #7 is bezaaid met alle Priest-patches die in de loop der jaren op de merchtafel hebben gepronkt.
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.