John Coffey rijdt die jongensdromen als Tony Hawk

John Coffey vrijdag in Burnside, Deventer, foto Rick de Visser

Neem vijf volwassen rockers en zet ze achter een videogame uit hun jeugd en ze zijn in no-time alle verplichtingen, alledaagse beslommeringen en regels uit het handboek van de volwassen rocker vergeten. Sterker: voor je het weet springt dat kinderhart open en staan ze weer te luchtgitaren, airdrummen of in Henny Huisman’s Playback Show mee te brullen. Waar Blurs Song 2 voor ondergetekende altijd verbonden was met FIFA 98, daar denken David, Alfred, Richard, Christoffer en Carsten bij Lagwagon, Rage Against The Machine, Fu Manchu en Millencolin direct aan Tony Hawk’s Pro Skater 2. Maar zouden ze dat bonte palet aan songs van die soundtrack uit 2001 ook zelf kunnen vertolken? Hm…

Tekst Ingmar Griffioen, foto’s Melissa Verhoeven, Tom Roelofs en Rick de Visser

Optreden in skateparken is sowieso een gouden idee. Net als de Tilburgse Hall Of Fame is Area 51 Skatepark in Eindhoven zowel een skatebaan als een concertpodium, als een verdomd goede plek om te hangen en bier te drinken. Nog een overeenkomst: het industriële karakter van zaal en omgeving. De gang van het station Strijp-S gaat langs het Klokgebouw en het grote logo van Philips (het elektronicaconcern dat het bedrijventerrein verliet en dit weekend door de stad gehuldigd wordt met het 125-jarig bestaan). Nog een keer de hoek om en je staat voor weer een enorm gebouw met een gevel die gedomineerd wordt door de naam en graffiti, waaronder een hele geinige kwinkslag naar Grand Theft Auto, Vice City (-> Grand Fleks Oner, This is my city) door ‘SprayStation 3’.

Stay Classy Tattoo, foto Melissa Verhoeven

Een best wel lange rij en een afgetrapt trappenhuis verder geraken we boven in een soort kantine, waar muntjes verkocht worden en waar mannen apparatuur op tafels aan het uitstallen zijn?! Ah, Stay Classy Tattoo installeert zich en maakt zich op voor een drukke dag. Later zullen meerdere bandleden, bezoekers en onze fotografe op hun tafel belanden. Een deur verder is een enorme skatehal (de grootste die wij gezien hebben in ieder geval), omgeven door een railing vanwaar je een geniaal uitzicht hebt op alle ramps met stuntende kids. Rechts achterin is een aardig groot podium verrezen met een vlakke vloer ervoor en wat hellingen eromheen, zodat alle bezoekers de show kunnen zien. De laatste van de 550 kaarten zijn zojuist verkocht, waarmee ook de vierde Tony Hawk’s Pro Skater 2 show uitverkocht is. Reden voor de Effenaar om de jongens te trakteren op hun eigen decks, gemaakt van de foto die Tom Roelofs na de show in Vera schoot.

Ink by Stay Classy Tattoo, foto Melissa Verhoeven

Ink by Stay Classy Tattoo, foto Melissa Verhoeven

Ink by Stay Classy Tattoo, foto Melissa Verhoeven

Dat ziet er stiekem beter uit dan die Kim Holland deck, die natuurlijk wel weer op z’n eigen manier camp en legendarisch is. Aantrekkelijk genoeg om er een winactie aan te verbinden. De heren hebben voor elke show een gouden videoband verstopt (VHS-stijl jawel) en de gelukkige vinder wint het deck met de beeltenis van het NL porno(rol)model. In Area 51 hangt die vrij hoog aan een balk, maar is al gespot. Een paar skaters wijst naar de goudgestifte beelddrager en eentje weet raad. Hij duwt z’n maat aan de kant, slingert zijn rugzak rond en werpt… ‘m zo aan de haak naast de videotape. Zonde. Omhoog klimmen dan maar, maar hé, daar hangt zomaar een man van de security aan zijn enkel. Bummer son.

David in overleg met Stay Classy Tattoo, foto Melissa Verhoeven

In de hal beneden zit een deuropening verstopt, die leidt naar een goeddeels verduisterde ruimte. ‘Hier zitten de oefenruimtes van onder meer Lookapony’, fluistert iemand me in. Vandaag zijn die niet bereikbaar en zien we vooral een serie relaxede banken en stoelen die uitzicht geven op tv-schermen met soms aardig oude consoles ernaast. Je kunt hier dankzij de Nederlandse oldskool game-organisatie Arcadium niet alleen Tony Hawk’s Pro Skater 2 spelen, maar ook de delen 1, 3 en 4. Plus nog een stel videogames uit dat tijdperk en daar wordt gretig gebruik van gemaakt. Met een gameroom en al die extra’s hebben de mannen toch een mooi minifestival gecreëerd.

Gitarist Alfred van Luttikhuizen, foto Melissa Verhoeven

Ze voelen zich er ook helemaal thuis, lopen rustig rond en maken praatjes met iedereen. De vibe in Area 51 is dan ook superrelaxed, de bekers Budels en het eigen The Sinking Ship bier vinden gretig aftrek en je zou bijna vergeten dat we zijn gekomen om een show te zien. Bijna dan. Opgewarmd door rapper Vincent Bergsma van The Cool Quest en het B-Boy Document ’99 (High & Mighty ft Mos Def & Mad Skillz) stappen ze op het podium. De skatehal achter de band is nu bijna leeg, voor ze ziet het er met die oplopende wanden uit als een mini-arena. Tof hoor. Er is hier zoveel ruimte om te skaten, rocken, bieren en haar te slaan. En na de eerste tonen… voelt Area 51 ‘m al snel. Bij het tweede nummer ligt frontman David Achter de Molen al in het publiek. Vele crowdsurfers volgen. Handig ook die ‘Crucial ramp’ voor dat diven. Bij Bring tha Noize van Public Enemy en Anthrax, waarin David en Vincent de vocalen delen, is het publiek echt los. En gaat er bier op. Het is wel een middagshow he, maar dat ontwaken heeft toch niet lang geduurd.

David: “Dames en heren helemaal uit Utrecht is hier Crucial Chris, dit liedje heeft ie zelf bedacht.” Nooit een rapper achter die Christoffer van Teijlingen gezocht, maar hij rockt die mic, geniet met volle teugen, slapt gitarist Alfred even flink op de wang en doorrrrr. David heeft de gitaar overgepakt en gooit hem in de lucht, band en publiek gaan vol mee in de harde nu-metaltrack When Worlds Collide van Powerman 500 en daar hoort inderdaad een hardcore brul bij. Chris onderbreekt het feestje: “We hebben wat skaters gevraagd tricks te doen. Ga even kijken en dan gaan we zo verder.” Mooi hoe een groot deel van het publiek zich verdringt rond de kuil waarin drie youngsters een partij skills tonen en zichzelf ondanks de zenuwen pushen om wat extra’s uit de kast te halen.

Net als we denken: ‘Tijd voor een Sinking Ship’ zet de band Fu Manchu’s Evil Eye in. Die kenmerkende riff doet ons de nekharen rijzen, zet het kippenvel erop en we knijpen het plastic gerstenat nog net niet plat, terwijl we richting de pit benen. Om aan de rand te stoppen en te noteren: Pfoeh, dat gaat er hard op met die Cali stonerpunker. De vocalen lijken wel heel dichtbij te komen en dat klopt: David staat opeens naast me in het publiek te zingen. Mooi man, die verbondenheid en gedeelde vreugde hier.

Slechts een paar selfies verder brengt Bad Religions You nog meer jeugdsentiment en krijgt een hardcore respons van het publiek. Vocaal missen we in deze klasse punkrocker wel net die extra laag, die die Bad Religion-songs zo meeslepend en meebrulbaar maakt, maar soit. Qua zang maakt hij het daarna helemaal goed in de volgende hardcore track zeg… Waarna het tijd is om dat Kim Holland board uit te delen. Dat duurt… en duurt…, terwijl die golden tape toch echt niet meer aan die balk hangt. Na enig dralen komt skater Sjoerd dan toch met die tape op de proppen en mag hij het La Holland deck op het podium in ontvangst nemen. “Hebben wij nu allemaal een hekel aan Sjoerd, omdat wij ‘m niet hebben?” Mja. Sjoerd heeft ‘m verdiend, laat dat duidelijk zijn.

Zo mooi hoe die vijf John Coffey-gastjes hier weer vijf jongensdromen leven. En eentje nog wat extra: gitarist Alfred, die ooit het idee in de tourbus dropte. ‘Ja’, dachten ze allemaal, ‘dat zou mooi zijn’, maar dat het zou lukken en zo zou uitpakken kon niemand bevroeden. Alfred: “We hebben gisteren ook twee shows in Burnside gedaan en ik werd er emotioneel van. Wie is er nu zo oud dat ie dit kent? Fuck al die generaties, want niemand pakt ons deze soundtrack af!” Precies. En er zijn zat mensen die Tony Hawk hebben zitten spelen en vooral: die de soundtrack kennen, zo te zien en horen. En door met Millencolin (No Cigar) dat de tekst erbij heeft om dat gevoel uit te drukken:

‘Cause I don’t care where I belong no more.
What we share or not I will ignore.
And I won’t waste my time fitting in.
‘Cause I don’t think contrast is a sin.

Een van de tofste tracks van de soundtrack dan, die vandaag ook heel fijn van het podium komt: Out with the old (in with the new shit) van Alleylife. Een felle punkrocker met rap en hardcore tweede stemmen (“Tick, tick, tick!”), die ook dankzij rapper Vincent echt hard komt in Eindhoven. Fak! Wat een sfeertje. Voor de afsluitende Rage Against The Machine track Guerrilla Radio had Chris het publiek niet om extra mayhem hoeven vragen… Area 51 is door het dolle heen. En dan zit het er alweer op. Voor de band is het tijd om even rust te pakken en voedsel, vocht en nicotine bij te tanken.

Naar verluidt is de avondshow nog toffer met een nog uitzinniger publiek en een band, die voelt dat dit de laatste keer is en maar niet wil stoppen. Dat kunnen we ons goed voorstellen, maar Incubate lonkt.

Dit zijn de momenten waarop je ziet hoe dicht John Coffey bij zichzelf is gebleven. Hoe een band succes kan hebben en toch gewoon doet waar ze zin in hebben, of juist: zoveel harten wint omdat ze dat doen en uitstralen. Zo’n jongensdroom is natuurlijk leuk, maar daar moet je wel even ruimte voor maken in het moordende liveschema. Commercieel is het (gezien de bezoekerscapaciteit) wellicht niet zo gauw interessant, maar artistiek is het zo’n goede keuze! Al die kids in John Coffey shirts en zelfs in verse roze JC doet Tony Hawk-shirts spreken boekdelen.

Ink & burgers, foto Melissa Verhoeven

‘Kleine jongens worden groot’, luidt de spreuk. Maar in hoeverre dat bewaarheid wordt, laat je zelf toe. Zie David op dat skateboard ravotten en Crucial Chris daarvan dromen (video onder), lees de twinkeling in de ogen van de gebroeders Van Luttikhuizen als ze vertellen over hun skateboardlessen (“gisteren wel hard geklapt, dus ik wacht nu even tot ik een paar dagen vrij heb…”), geniet van de jongensachtige euforie en trots van drummer Carsten als hij dan toch Lagwagons ‘May 16’ tot een goed einde mept en herken het plezier in de ogen van alle leden als ze die jongensdromen herleven en je weet dat opgroeien en volwassen worden niet per se het grootste goed is. Vandaag waren we allemaal weer even vijftien en dat had verdikkeme best wat langer mogen duren.

Boys will be boys: