De eerste dag van Jera On Air was er een van blubber en regen. Urenlange buien zorgden voor een verregend veld, overstroomde tentjes en mensen die naarstig naar wat onderdak zochten. Het is een verschil van dag en nacht op de vrijdag van Jera 2023, want we worden vandaag begroet met de zon, een keurige 26 graden en een terrein dat nog steeds blubber is, maar met behulp van zaagsel en tactisch lopen valt het allerminst mee. Rondje van het huis door Jera, en het zit helemaal snor op de vrijdag. Zo ook qua bands, want ook vandaag vallen en verpletterende optredens te aanschouwen van Hatebreed, Kublai Khan, Fever 333 en Candy. En het blijkt al gauw een dag te worden die alleen maar meer aan intensiteit toeneemt. Schrijver Merijn Siben en fotografe Denise Janssens trokken erop uit om een magisch mooi dagje Jera te verslaan. Lees hem hieronder…
Tekst: Merijn Siben / Fotografie: Denise Janssens
Check ook ons verslag van Jera Dag 1 hier.
END
Meteen maar goed beginnen met END om 13.00. En hoe. Deze klasbakken uit bands als Fit For An Autopsy, Counterparts en Dillinger Escape Plan brengen het soort brute deathcore dat er zelfs op de vroege middag nog goed in gaat. Breakdowns in het kwadraat, gebracht door muzikanten met heel wat ervaring. Will Putney bijvoorbeeld, die naast zijn bands ook garant staat voor zijn steevast vettige producties van o.a. Body Count en Zeal & Ardor, maar ook END zelf natuurlijk. Ondanks de aanslag van blastbeats en venijnige, grimmige riffs, weet END er ook steevast een welgemikte groove in te brengen. Elementen die songtechnisch in een verrassend solide vorm gegoten worden, resulterend in brute breakdowns die nooit misplaatst aanvoelen. Juist verdiend, met een flink moshend publiek die de regen van gisteren er even uit wappert in de Eagle. Lekker!
Kublai Khan
Op hetzelfde podium zien we vervolgens Kublai Khan. Een band die weer voor hele andere koek gaat. Je zou niet zeggen dat de band uit Georgia pas sinds 2009 bestaat, want hun hardcore is er een van de old school soort. Jaren 90 stijl erop klappen dus a la Hatebreed, Earth Crisis en All Out War. En dat doen ze met een hoop passie en charisma, mede door de giftige vocalen en presentastie van Matthew Honeycutt. Niet slecht, gezien ze net van een lange vlucht afkomen en hier niet zo vaak spelen. Een goed gevulde setlist volgt in ieder geval, met het totaalpakket van Swan Song bijvoorbeeld, die op veel bijval van het publiek kan rekenen middels diens diepe teksten. Heerlijk thrashen valt er dan weer bij Taipan, zo furieus uit de bocht vliegend, inclusief een creatieve manier van breakdowns bouwen. Simpelweg: heerlijke set, vol hardcore tot op het bot, rechtstreeks uit het hart en met bezieling gespeeld.
Loathe
De meest lompe shows van de dag zien we nog wel bij de Buzzard Stage. Met een speciaal balkon voor crowdsurfers, is het open seizoen geslagen, met weinig regels aan te pas. En als je er een band als Loathe neerzet? Sloopfeest potentie! De Liverpoolse geweldenaren laten zien hoe er in de basis van hardcore veelvuldig ruimte is voor experiment. Hoe ze het voor me elkaar krijgen is een raadsel, maar met elementen uit de shoegaze, post-metal en djent klinkt Loathe als geen ander. Die soepele zweeftocht van Screaming is een goed voorbeeld, heerlijk slepend en sereen heen en weer wiegend, om dat vervolgens bruut af te wisselen met die aardverschuivende riff van New Faces in the Dark. Heerlijk pompende, volle grooves ook van drummer Sean Radcliffe en Feisal El-Khazragi, zo vakkundig ingemetseld. Als er een ding jammer is echter, zijn het de obligate maar uiterst zwakke cleans van gitarist Erik Bickerstaffe. Een volstrekt overbodige toevoeging, gezien ze met Kadeem France een niet alleen imponerende frontman in huis hebben, maar ook nog eens iemand met een gouden strot. Desondanks, verreweg van een walging, dat Loathe. Heerlijke set!
The Jellineks
Even op adem komen na al die bruutheid, gaan we even voor wat luchtigers. En The Jellineks voorzien bij de burgertent. Deze BBQ Stage is er voor wat nieuwe bandjes, veelal binnenlands waar. En hoewel The Jellineks wat later beginnen door problemen met de soundcheck, is het vervolgens gestaag ronken en zagen met die hap. Onvervalste rock’n roll, met liedjes over drugs gebruiken, dronken worden en zelfs de roemruchte in 2020 overleden UFO piloot van Utrecht. Het blaft en blaast aardig, goed tussendoortje zo op Jera, te midden van de gezelligheid van het eetpaviljoen.
Fever 333
Dat het toch nog wel intenser en intenser wordt blijkt uit Fever 333, die de uitzinnigheid van het publiek weet te ontbranden, zich verspreidend als een vlammenzee door het publiek. Direct is het eigenlijk aan, en het is duidelijk dat de mond-tot-mondreclame goed heeft gewerkt, daar menigeen deze festivalzomer op de hoogte is van hun zinderende shows. Vandaag is dat niet anders, want wat een verfrissende mengeling van rap, hardcore en rock brengt de band toch teweeg. Je zou denken dat het vaker gedaan is, met bands als Rage Against The Machine, Shelter en Downset, maar het Californische kwartet weet daar zo’n geheel eigen draai aan te geven anno 2023. Van bikkelharde beats tot eigenaardige gitaarbliepjes, met daaroverheen vettig geschreeuwde zanglijnen. Het is muziek die net zo hard en scherp is, alsook hier en daar best toegankelijk. Dat refrein van BURN IT blijft heerlijk hangen bijvoorbeeld, maar tekstueel heeft Fever 333 ook genoeg te vertellen. Een band met activistische inslag, waarin de rassenongelijkheid en het institutioneel racisme in de VS en de wereld aan de kaak wordt gesteld door zanger Jason Aalon Butler. Dat het ook ineens naar de smerige trap meets uptempo hardcore van Swing gaat, zagen we niet aankomen, maar het werkt sterk. Hunting Season is beduidend nog niet voorbij, wanneer de onvoorspelbare spring in ’t veld op de dranktent klimt om er vervolgens vanaf te frontflippen. Vergeet die Rage Against The Machine reünie, Fever 333 zou het stokje met gemak kunnen overnemen.
Hollywood Undead
Het moet maar even gezegd worden: hoewel Hollywood Undead aanvankelijk wat opgetrokken wenkbrauwen van het metalpubliek scoorde zo’n 15 jaar geleden, valt niet te ontkennen dat ze een enorme fanschare hebben opgebouwd. Maar zorgt dat vandaag ook voor een goede show? Nou, niet echt. Tuurlijk, er wordt aardig gedrumt en de gitarist kan wat akkoorden in de maat spelen, maar verdomd, wat is het punt van zoveel zangers en rappers als je een groot deel van de backing track af laat komen? Het wordt af en toe wel aardig gortig, als je de nodige woohoo’s en woe-ah’s in tandem op tape voorbij hoort vliegen, met cleans die wel iets te clean en onecht lijken. Tuurlijk, tracks als Riot en War Child worden bereidwillig meegezongen (en dat is nodig blijkbaar, zelfs met drie zangers), maar weten niet te verhullen dat het een kaal muzikaal omhulsel betreft, zelden gebracht met de passie en oprechtheid waarmee Fever 333 eerder wel een volgepakte zaal wist te trekken. Everywhere I Go start wel een kleine fuif, evenals het afsluitende Undead, maar hoe dit ooit zo groot kon worden? Het blijft een raadsel. Te afgezaagd en corny voor deze tijd, dus rap terug de grond in voor deze ondoden.
Candy
Er waren al genoeg bands vandaag die Hollywood Undead er finaal uitspeelden op elk vlak, maar het is aan Candy om daar nog eens de overtreffende trap in te brengen. Man man man, op Roadburn ook al een explosieve verschijning, maar voor een publiek als Jera helemaal het startsein om een van de meest lompe shows van de dag te bewerkstelligen. Hoewel er voor aanvang nog weinig mensen zijn, wellicht misleidt door de lieflijke bandnaam, is Candy alles behalve soft. Verpletterende hardcore en noise, inslaande als een meteoriet en gebracht zonder opsmuk of al teveel interactie. En het wordt dan ook een free-for-all, met mensen die zonder pardon het publiek in klappen bijgestaan door de immense soundtrack van een aarde die brandt. Die zanger ook, gehuld in zijn Faith No More shirtje en bewapend met zijn omvangrijke, bulderende stem, bijgestaan door een band die de meest bizarre tempowisselingen uit de kast haalt. Subliem! Een effectieve set, boordevol stootkracht: Candy staat eigenlijk gewoon voor 45 minuten naar de klote gaan, en dat lukt ze met verve op Jera vandaag.
Papa Roach
Hoewel de hoogtijdagen van monsterhit Last Resort allang gepasseerd zijn, is Papa Roach nog steeds een betrouwbare act om op allerlei festivals te hebben. Onder leiding van Jacoby Shaddix, is er in ieder geval qua energie weinig slijtage zichtbaar 23 jaar na de grote doorbraak met Infest. Maar ook muzikaal, klinken tracks als Blood Brothers, in een medley vermengd met Dead Cells, toch nog steeds behoorlijk fris met diens heen en weer zagende gitaren en gefocuste songwriting. Toch, ondanks de focus op het crowdpleasen, verliest de band zich erin. Hoewel Prodigy cover Firestarter zeker de voeten van de vloer krijgt, tracht de band de gehele show aan elkaar te hechten met andermans hooks en nummers. We horen flarden Lose Yourself, de hook van Blitzkrieg Bop verwerkt in Swerve (lekker origineel, maar niet heus) en als we zelfs nog een intermezzo van The Cure horen (Lullaby), is het duidelijk dat Papa Roach geen nieuwe hits heeft en de minder bekende nummers wanhopig aan elkaar hecht met werk van betere artiesten. Als de set eindigt met Between Angels and Insects en Last Resort met Jason van Fever 333 op zang, wordt dit redelijk goedgemaakt. Maar het neemt niet weg dat we een band zagen die met moeite hun bestaan rechtvaardigt vandaag de dag.
Hatebreed
Als er een band is die moeiteloos op Jera past, is het Hatebreed wel. Een van de grootste metallic hardcore bands die er is, perfect voor publiek als dit en festivals als dit. En man, betreft hoe een Hatebreed show verloopt is het korte antwoord altijd: solide, betrouwbaar goed. Het langere antwoord? Nou, het iets te scherpe geluid heeft niet de strakheid en stootkracht van menig andere act vandaag, maar verdomd als de uitzinnige respons en de onvervalste fan favourite setlist niet voor een verpletterende Hatebreed show zorgt. Van stoomwals To The Threshold naar meteen al vroeg Destroy Everything inzetten: het Jera publiek wordt moeiteloos ingepakt, met alle moshende gevolgen van dien. Dusdanig zelfs, dat er iemand knock-out gaat in de pit, om vervolgens met een alerte Jamey Jasta vanaf het podium al gauw naar de EHBO gedragen te worden. Een paar shoutouts naar de bands op Jera en een aansporing van Jasta om lokale bands ook te supporten in deze tijden later, en die gehaktmolen riff van Perseverance staat ons te wachten. Vanaf dan dendert de Hatebreed trein verdienstelijk voort, met lak aan snelheidslimieten en grenzen, van het giftige A Call For Blood tot de groovende stomp van This Is Now. Het laat toch maar zien dat Hatebreed regelrechte hardcore hits schrijft, met motiverende meezingrefreinen die een snaar raken. En dat culmineert in een totale muzkale ontlading in afsluitende tracks In Ashes They Shall Reap en I Will Be Heard, anthems van heb ik jou daar, die ook nu nog steeds zo scherp als wat klinken. Een van de meest intense Hatebreed shows die we ooit zagen in ieder geval.
Fleddy Melculy
Bizar om te bedenken dat Fleddy Melculy een jaar terug nog voor een uitpuilende Metal Dome op Graspop stond, vandaag slechts in de Hawk. Maar daar laten Fleddy en zijn kornuiten zich niet door uit het veld slaan. Want Fleddy is zoals Fleddy doet: elk honk, bar of podium aan gort stampen met hun humoristische Vlaamse teksten vervormd tot explosieve hardcoregranaten. En dat is vandaag niet veel anders, want er is toch een groep die de afgetaaide ska-punk van Rancid liever links laten liggen om een barrage aan breakdowns op hun harses te laten strooien. En daarin voorzien deze Belgen na een uitgelopen soundcheck, met groovende beukers als Fuck Uw Vrienden, met vakkundige stop/start riffs, vettige drums en een sterk meezingrefrein. Of FREDDIE, waarmee ze duidelijk aangeven geen Queen coverband te zijn. Hoewel de lange reis terug naar huis ons nog wacht, pikken we nog even de waanzin van Stop! mee, waarbij de moshpit een constante factor blijft. Halve set gezien, maar lekker was het wel. Op naar dag 3!
Nog geen reacties!
Er zijn nog geen reacties geplaatst.